Ku Horyzontowi

One-Shot: Bon x Rin

Z dedykacją dla Eio.

________________

    

    Krew podobno ma kolor czerwieni. Jasny bądź ciemny, przypominający plamy na skórze węża o wiotkim, długim ogonie. Kiedy padają na nią promienie świetlne, lśni podobnie jak łuski gada wygrzewającego się na słońcu. Sunie powoli przed siebie, zmierzając ku miejscu, gdzie ziemia łączy się z niebem, zostawiając za sobą krzepnące ślady. Zwalnia, bądź przyspiesza, ale nigdy się nie zatrzymuje. Nie, zanim nie osiągnie horyzontu.

    Czerwień ma wiele odcieni. Może być rozjaśniona blaskiem, bądź spowita w ciemności. Jedna należy do istot czystych, druga do tych, które skrywa mrok Gehenny.

Jak krwawią demony? A jak krwawią ludzie?

    Kiedyś odpowiedziałbym od razu. Nie zastanawiałbym się. Od zawsze patrzyłem na świat poprzez pryzmat własnych przekonań. Ludzie byli tymi, których krew pozostawała czysta, demony miały krew brudną i cuchnącą. Nawet jeśli były demonami tylko w połowie.

Nieważne ile go w sobie masz. Demon na zawsze pozostanie demonem.

    Tak myślałem. Żyłem po to, by walczyć. Z tymi, którzy zniszczyli mój świat, moje dzieciństwo. Z tymi, którzy obrócili w proch nadzieje na przyszłość tak wielu niewinnych ludzi.

Pokonam Szatana.

    Taki miałem cel. Niczym niezmącony. Czekałem na dzień, kiedy spełni się moje marzenie, kiedy stanę naprzeciw Króla Ciemności i armii jego drogich dzieci i wypowiem inkantację. Do tego dnia nic nie mogło zakłócić mojej wiary.

Zostanę egzorcystą.

    Taki miałem zamiar. Walczyć, dopóki nie zmierzę się z nim twarzą w twarz. Iść przed siebie, będąc wpatrzonym w rozjaśniony blaskiem horyzont, niszcząc wszystkie demoniczne istoty, które staną na mojej drodze.

Wytępię je wszystkie.

    Tak sądziłem. Do czasu, kiedy pojawiłeś się przede mną, wywracając mój idealny światopogląd do góry nogami.

Czy biel lub czerń również może być odcieniem czerwieni?

    Nagle wszystko stało się dziwnie zamglone. Zgubiłem się labiryncie, który sam nieświadomie wybudowałem. A ty stałeś w nim ze mną, z błękitnym płomieniem w oczach.

Hej, Rin, pamiętasz?

Dzień pachnącego potem lata?

***

    Zmierzwione włosy opadały na twój kark. Miałeś smukłą szyję o nieskazitelnie czystej skórze, nienaznaczonej żadnymi bliznami. Oczy, które patrzyły spod czarnej grzywki były ciemnoniebieskie, przypominały mi dwa kamienie, które zamknęły w sobie głębię zachodniego morza.

Dwa szafiry.

    Wyglądałeś jak prawdziwy anioł, ale nim nie byłeś. Pod maską delikatnego uroku, skrywałeś w sobie naturę demona.

    Wielokrotnie obserwowałem, jak spałeś na lekcjach, udając, że wiesz wszystko najlepiej. Nienawidziłem cię za to. Nie nadawałeś się na egzorcystę. Nie zasługiwałeś, by nosić to miano. A jednak, pomimo braku chęci do nauki, trafiłeś do tej akademii. Ja poświęciłem wiele czasu, ucząc się, by dostać to upragnione miejsce. Ty zaś nie musiałeś robić nic.

Rozpieszczony paniczyk z bogatego domu.

    Tak przynajmniej wtedy sądziłem. Oceniłem książkę po okładce. Choć nie obwiniam się za to, ponieważ twoja okładka była niezwykle wymowna. Ktoś, kto zobaczył cię takiego, nie chciałby zagłębić w treść.

Nie chcesz być bliżej czegoś, co cię odpycha.

    Nic dziwnego, że szybko staliśmy się sobie wrodzy. Dwaj rywale, z których każdy pragnął udowodnić, że jest lepszy.

   

Nasza pierwsza walka.

    Doskonale ją pamiętam. Było ciepłe lato, powietrze wypełniał zapach potu. Nasze ciała zderzały się ze sobą niczym dwie kulki zawieszone na przeciwnych ramionach wahadła.  

    Smak ciosów i kopnięć. Wykrzywiona z bólu twarz, krew kapiąca z rozbitej wargi. Adrenalina buzująca w żyłach. I dzika euforia, widoczna w naszych oczach.

    Widząc cię takiego – napędzanego przez gniew, zatracającego się w przyjemności, jaka płynęła z walki, po raz pierwszy pomyślałem, że jesteś naprawdę piękny. Nie jak anioł czy posągowy bohater, którego doskonałość podziwiać można na obrazach. W tamtej chwili byłeś naturalny. Dziki i porywczy.

Najpiękniejszy z ludzi.

    Pamiętam, jak stałem potem, opierając się o ścianę magazynu, zaciągając się zapachem twojej krwi, która zaschła na mojej koszuli. Na samo wspomnienie niebieskich oczu wypełnionych dzikim gniewem czułem ucisk w spodniach.

    Nie potrafiłem się powstrzymać. Oddychając coraz szybciej, przesuwałem dłonią po nabrzmiałej powierzchni, czując, jak wzbiera we mnie pragnienie i pożądanie. Nie wytrzymałem długo. Doszedłem, cicho jęcząc, by potem przez niezwykle długi moment przyglądać się bieli kapiącej na podłogę. Wyobraziłem sobie, że kapie na twoje ciało.

   

Nienawiść względem osoby, pragnienie względem ciała.

    Później walczyliśmy coraz częściej. Za każdym razem podniecało mnie to bardziej. Kiedy przypominałem sobie, jak wtedy wyglądałeś, dochodziłem coraz szybciej.

    Brzydziłem się tego, jak twój zapach na mnie działa, wiedząc, jak wielką czułem niechęć do ciebie na co dzień. A jednak to było tylko zwykłe pragnienie. Chęć by zobaczyć, jak wijesz się pode mną, jak twoją nieskazitelną skórę znaczą ślady zębów. Każdy chciałby całkowicie zdominować swojego wroga.

Spojrzeć z góry na kogoś, kogo chcesz pokonać.

    Jednak nigdy nie posunąłem się dalej niż poza samozaspokojenie. Mogłem sobie wyobrażać, jak bawię się twoim ciałem, lecz tak naprawdę nie potrafiłbym dotknąć cię w taki sposób. Nie umiałbym się przemóc, odsunąć na bok niechęci względem ciebie. Fantazje rządzą się swoimi prawami. Życie codzienne jest inne.

    Tak przynajmniej było. Do czasu.

    Ogromna, rozwarta paszcza tuż przed moimi oczami. Ślina ściekająca po ostrych jak brzytwy zębach. Ryk demona. Strach paraliżujący całe moje ciało. Nadchodząca z przeciwka śmierć w postaci zielonej bestii.

    Świst, smukła sylwetka, pojawiająca się tuż przede mną. Czarne włosy rozwiane od pędu powietrza. Napięte mięśnie ramienia, wokół których zaciskają się zęby demona.

    Krzyk. Głośny. I pewny. Nie, nie krzyk. Rozkaz.

    Niedowierzanie w moich oczach. Niebieskie płomienie w twoich. Gniew tlący się błękitem. Tak inny od tej złości, którą na co dzień widziałem. Zabarwiony niepokojem.

  

Rin, dlaczego?

    Tamtego dnia cię wyzwałem. Tak bardzo chciałem udowodnić, że jestem lepszy. 

„Podejdź do demona, stań naprzeciw niego i, patrząc mu w oczy, spraw, by cię nie zaatakował”.

    Nie przyjąłeś wyzwania. Sądziłem, że ktoś taki jak ty, tak lekkomyślny i głupi skoczy na arenę bez wahania.

    Zaskoczyłeś mnie. Do tego stopnia, że sam postanowiłem tam zejść. By udowodnić coś wszystkim oraz samemu sobie. Wiem, że popełniłem błąd. Ale w tamtej chwili nie myślałem racjonalnie.

    Stojąc tuż przed ogromną bestią, zawahałem się. Tylko na ułamek sekundy, jednak to wystarczyło. Demon zobaczył niepewność w moich oczach.

    Nie mogłem się ruszyć. Stałem jak sparaliżowany, zupełnie jakbym był tylko obserwatorem.

  

Umarłem.

    Tamtego dnia uratowałeś mi życie. Skoczyłeś bez wahania, zasłaniając mnie własnym ciałem. Pozwoliłeś, by paszcza demona zamknęła się wokół twojego ramienia. Krzyknąłeś: „puszczaj”. Twój głos brzmiał wtedy tak pewnie. Jak króla, który rozkazuje podwładnym.

    Demon musiał dostrzec tę pewność w twoich oczach. Usłuchał. Odstąpił. A ty położyłeś dłoń na jego pysku.

    Kiedy odwróciłeś się potem do mnie, widziałem przepiękne, niebieskie ognie, tańczące i rozświetlające twoją twarz. Ognie te płonęły nie złością, lecz dziwną troską zmieszaną z gniewem.

    Tamtego dnia uratowałeś mi życie. A jednak ja umarłem. Umarła we mnie ta część, która żywiła do ciebie nienawiść. Widać pozory mylą.

    Nie powiedziałem ci tego, nie potrafiłem wydobyć z siebie nawet słowa „dziękuję”. Ale pomyślałem i tylko to się liczyło.

    Mogłeś być leniwy i mało bystry, jednak miałeś w sobie niezwykłą siłę, o którą poczułem zazdrość.

   

Skąd czerpiesz tę siłę, Rin?

    Od tamtego dnia coś się zmieniło. Kiedy przywoływałem obraz twoich oczu, moje pragnienie stawało się inne niż wcześniej. Poza przyjemnym uciskiem w podbrzuszu, czułem dziwne ciepło, rozchodzące się po moim ciele. Patrząc na ciebie, chciałem cię dotknąć. Naprawdę tego pragnąłem.

    Niechęć znacznie osłabła. Widząc twoją gładką skórę, miałem ochotę zostawić na niej swoje ślady. Z dnia na dzień coraz ciężej było mi się przed tym powstrzymywać.

   

Jak smakujesz, Rin?

    Od tamtego czasu pożądanie tylko we mnie wzbierało. Nawet jeśli nie przyznawałem się do tego przed sobą, wiedziałem, że w końcu nie będę w stanie utrzymać go na wodzy. Wiedziałem, że nadejdzie dzień, kiedy zerwie się ze smyczy i rzuci na swoją ofiarę. Bałem się tego, jednocześnie po cichu na to czekając.

Poddasz mi się, Rin?

    Później jeszcze kilka razy zdarzyło nam się walczyć z demonami. Wtedy to zawsze ty broniłeś mnie i pozostałych uczniów. Choć byłeś jeden, potrafiłeś zrobić to, czego my razem nie byliśmy w stanie.

    Zawsze znikałeś w ciemności. Nie widzieliśmy nic z tego, co działo się poza kurtyną, lecz słyszeliśmy dźwięki. Ryki pokonywanych bestii.

    Kiedy wracałeś, ociekając czarną krwią, siła biła od ciebie. Nie mogłem na nią patrzeć, obawiając się, że sam ten widok wprawi mnie w podniecenie.

    Ostatecznie jednak nie byłem w stanie się powstrzymać. Od dawna tłumione emocje odnalazły ujście i pękły wszelkie krępujące mnie dotychczas łańcuchy ograniczeń. Wahanie rozmyło się bez śladu.

    Ostatniego dnia obozu treningowego zaciągnąłem cię do pustego pokoju w akademiku i rzuciłem na łóżko. Widziałem szok i niepewność w twoich oczach. Nie wiedziałeś, co zamierzam zrobić. Zdawałeś się być taki niewinny. Dlatego jeszcze bardziej chciałem cię sobą naznaczyć. 

   

    Łapię cię jedną ręką za nadgarstki i przytrzymuję je nad twoją głową. Drugą rozpinam spodnie.

    – Bon, co ty robisz, do cholery?!

    Krzyczysz. Strach maluje się w twoich oczach.

 

Właśnie tak, Rin. Krzycz, bój się. Poddaj mi się w tym strachu.

    Próbujesz się wyrwać, szarpiesz się. Na próżno. Przygniatam cię ciężarem swojego ciała i związuję twoje ręce paskiem od spodni. Wyglądasz naprawdę pięknie, leżąc tak pode mną, niezdolny do wykonania najmniejszego nawet ruchu. 

Chyba mam w sobie coś z sadysty.

    – Bon, przestań! Opanuj się, nie rób tego!

    Spoglądam w twoje oczy, w których pali się błękitny płomień. Cały czas w nie patrząc, przesuwam dłońmi po twojej skórze, wyczuwając blizny pod moimi palcami.

Więc jednak nie jesteś tak nieskazitelny, jak sądziłem.

    Czuję nieopisaną złość na myśl, że ktoś śmiał zostawić na tobie ślady. Nikt poza mną nie powinien mieć przecież do tego prawa.

Ponieważ jesteś wyłącznie moją własnością.

    Uświadamiam sobie, że wypowiedziałem te słowa na głos, kiedy dostrzegam czarne źrenice, rozszerzające się ze zdziwienia. Patrząc w nie, wsuwam dłoń pomiędzy twoje nogi, czując, jak twardniejesz pod moim dotykiem.

    – Bon, przestań, proszę.

    A jednak twoje ciało przeczy słowom.

   – Powstrzymaj mnie. Jeśli naprawdę tego chcesz, powstrzymaj mnie siłą, z jaką pokonujesz demony.

    Zaciskasz powieki, tłumiąc łzy. Wiem, że tego nie zrobisz.

Nie umiałbyś wyrządzić mi prawdziwej krzywdy.

    Chcę sprawić ci ból. Zedrzeć maskę niewinności, pokrywającą twoją twarz mokrą od łez. Chcę zdominować cię w pełni, uczynić cię niewolnikiem swojego ciała. Chcę, byś krzyczał w rozkoszy moje imię, byś odczuwał rozkosz, tylko kiedy ja ci ją daję. Chcę, byś wił się w bólu, by zaraz potem osiągnąć spełnienie. Chcę wymęczyć cię tak, że nie będziesz mógł się ruszać, ale chcę cię też od tego uzależnić. Ponieważ jesteś wyłącznie mój.

Krzycz, Rin.

    Przygotowuję cię palcami, lecz trwa to bardzo krótko. Nie umiem się dłużej powstrzymywać.

    Wchodzę w ciebie szybko i brutalnie. Twoje plecy wyginają się w łuk. Cierpisz. Podoba mi się wyraz twojej twarzy.

    Zostawiam ślady zębów na twojej piersi, wodzę językiem po skórze, jednocześnie coraz szybciej poruszając biodrami. Penetracja sprawia ci ból, jednak to, co robię dłonią, daje rozkosz. Dostrzegam ją odmalowującą się wyraźnie w twoich oczach. Widzę, jak zaciskasz zęby na wardze, gryząc skórę do krwi.

   Barwa twojego głosu zaczyna się zmieniać. Z każdą chwilą usłyszeć w nim mogę znacznie więcej przyjemnego dla uszu jęku niż okrzyku cierpienia.

    Zlizuję krew z twojej wargi, uśmiechając się, kiedy jej metaliczny smak rozchodzi się w moich ustach. Mocno zaciskam dłoń na twojej skórze, przygryzam skrzydełko ucha, znaczę skórę szyi, która tak mi się podoba.

    – Bon, puść moje ręce.

    Spoglądam na ciebie zdziwiony. Do tej pory przytrzymywałem je nad twoją głową, choć i tak były związane.

Nie mów, że chcesz teraz uciec, Rin?

    Ale nie wyglądasz, jakbyś zamierzał to zrobić. Oddychasz szybko i niespokojnie. Jesteś rozpalony. Widzę to po twoich oczach.

W tej chwili naprawdę chcesz więcej.

    Puszczam twoje dłonie, a ty zarzucasz mi ramiona na szyję i przyciągasz swoje ciało do mojego. Świadomość, że ręce, które mnie obejmują, są związane, sprawia mi nienaturalną przyjemność. Uśmiecham się i unoszę twoje biodra do góry, wchodząc w ciebie jeszcze głębiej.

    – Szybciej, Bon.

    Zaczynam się śmiać. 

Rin, ty mały masochisto.       

    Dochodzimy prawie jednocześnie. Brudzisz białą rzeką swoje ciało. Skąpany we własnej spermie wyglądasz tak pięknie.

    Chcę, by moja do niej dołączyła, jednak nie pozwalasz mi na to. Zdejmując ramiona z mojej szyi, przesuwasz się na łóżku i spijasz białą słodycz, która ze mnie wypływa. Patrząc, jak z zamkniętymi oczami i związanymi rękoma delikatnie mnie ssiesz, czuję na nowo wzbierające podniecenie.

    Odrywam cię od siebie i ponownie zatapiam się w twoim ciele. Dyszysz mi nad uchem, szepcząc słowa, które pobudzają mnie jeszcze bardziej.

Naprawdę nie znasz umiaru, Rin.

    Tamtego dnia mnie zaskoczyłeś. Nie spodziewałem się, że tak łatwo się poddasz. Kiedy rano spojrzałem na twoje skulone pode mną ciało, pokryte siniakami i zakrzepłą krwią, wydałeś mi się taki bezbronny.

Zdany wyłącznie na moją łaskę.

    Od chwili, kiedy po raz pierwszy złączyliśmy się ze sobą, zyskałem do ciebie prawo. I nie zamierzałem go nikomu oddawać.

    Nie rozumiałem czemu akurat ty, lecz nie interesowało mnie to. To nie była miłość tylko zwykłe, cielesne pożądanie. Twoje ciało było moją własnością, mogłem korzystać z niego, kiedy tylko miałem na to ochotę.

    Pomimo tego jak łatwo mi uległeś, spodziewałem się, że kolejny raz znowu będę musiał wymusić na tobie siłą. Jak się później okazało, nie mogłem się bardziej pomylić. 

    Popychasz mnie do magazynu. W twoich oczach dostrzegam chore podniecenie. Podoba mi się ten wzrok.

    Rozpinasz moje spodnie i zaczynasz wodzić po mnie językiem. Lecz nie tak jak ostatnio. Robisz to szybko, pozwalając, bym znalazł się głęboko w twoich ustach.

    Unoszę stopę i stopniowo cię nią pobudzam. Z zaskoczeniem zauważam, że już wcześniej byłeś twardy.

Naprawdę, Rin? Tak niewiele ci potrzeba?

    Pozwalasz, by biel wytrysnęła na twoją twarz. Uśmiechasz się i wycierasz ją palcami, które potem dokładnie oblizujesz.

    Oglądanie cię takiego równa się porażeniu prądem. Jest elektryzujące.

    Popycham cię na ścianę i obracam tyłem do siebie. Kiedy ściągam ci spodnie, odwracasz głowę w moją stronę i szepczesz:

    – Zwiąż mnie, Bon.

  

Rin, czy zdajesz sobie sprawę, jak takie słowa na mnie działają?

    Maskując zaskoczenie, posłusznie wiążę ci dłonie na plecach i, chwytając za nie jedną ręką, drugą rozsuwam twoje pośladki.

    – Nie przygotowuj mnie.

    Tym razem jestem pewien, że zdziwienie maluje się wyraźnie na mojej twarzy. Ale nic na to nie poradzę, nie przypuszczałem, że spodoba ci się coś, co ja sam tak lubię. Zwyczajnie nie mogę uwierzyć w to, co słyszę.

    – Nie myśl, że masz prawo czegokolwiek ode mnie żądać, Rin.

    Odwracasz głowę i uśmiechasz się, oblizując usta językiem. Musisz zdawać sobie sprawę, jak taki widok na mnie wpływa.

    Wchodzę w ciebie gwałtownie i, nie dając ci czasu na przyzwyczajenie się, zaczynam się ruszać. Czuję, jak spinają się twoje mięśnie. Jednak po chwili zaczynasz jęczeć i prosisz mnie, bym nie przestawał.

 Rin…

    Od tamtego czasu robiliśmy to niemal codziennie. Choć następnego dnia ledwo mogłeś się ruszać, sam prosiłeś mnie w nocy, bym robił z tobą, na co tylko mam ochotę.

     

Naprawdę uzależniłem cię od siebie.

     
    Z początku nie spaliśmy razem. Po wszystkim zostawiałem cię samego, opuszczając twój pokój. Jednak pewnej nocy nie pozwoliłeś mi na to. Złapałeś mnie w swoje objęcia siłą, którą widziałem podczas treningów i nie dałeś mi odejść. Wbrew samemu sobie poddałem ci się.

    Potem już zawsze zostawałem na noc. Zacząłem lubić zapach twojej pościeli, znałem niemal na pamięć kształt szyi, w którą się wtulałem. Przyzwyczaiłem się do twojej obecności.

    Choć kochaliśmy się ze sobą tylko gwałtownie, po jakimś czasie delikatny sposób, w jaki obejmowałeś mnie podczas snu, zaczął sprawiać mi przyjemność. Polubiłem ciężar twojego ramienia na moim ciele, łaskoczący oddech, z jakim rozwiewałeś mi włosy.

    Zacząłem pragnąć twojej obecności nawet poza sypialnią. Coraz więcej czasu spędzaliśmy ze sobą podczas dnia, śmialiśmy się i trenowaliśmy razem. Zupełnie jak przyjaciele. Nie zauważyłem, kiedy zdążyłem się do ciebie na tyle zbliżyć, jednak świadomość, że lubię, kiedy jesteś blisko mnie, wcale nie była nieprzyjemna.

    Zacząłeś się nawet porządnie uczyć. Nieraz siadałem z tobą i tłumaczyłem ci rzeczy, których nie rozumiałeś. A potem kochaliśmy się nocy, dziko i szaleńczo.

    Jednak nie potrafiłem pojąć jednej rzeczy. Jedna myśl nie dawała mi spokoju. Musiałem o nią w końcu zapytać.

    Siedzisz na brzegu łóżka, rozcierając obtarte nadgarstki.

    – Boli cię?

    Spoglądasz na mnie i uśmiechasz się lekko i pięknie.

    – Nie, jest w porządku.

    Obserwuję mięśnie twoich pleców, których jasna skóra lśni w promieniach księżycowego światła.

Mam ochotę cię dotknąć.

    – Rin, czemu mi się wtedy oddałeś?

    Odwracasz się do mnie, w twoich niebieskich oczach maluje się niepodobna do ciebie powaga. Odpowiadasz, pochylając się lekko w moją stronę.

    – Wiesz, Bon, zacząłeś mnie fascynować już podczas naszej pierwszej walki. Spojrzenie, jakim wtedy na mnie patrzyłeś, wywoływało ciarki na mojej skórze. Chciałem byś był mój, chciałem stać się dla ciebie kimś ważnym.

    Jestem zaskoczony. Nie sądziłem, że ty również wspominasz tamten dzień.

    – Jednak to spojrzenie miało w sobie coś, co mnie niepokoiło. Widziałem twoje pragnienie. Ty pożądałeś jedynie mojego ciała, nie mnie samego. A ja nie chciałem stać się dla ciebie zabawką, chciałem, by ci na mnie zależało. Dlatego z początku się opierałem. Ale kiedy zobaczyłem, jaką przyjemność może ci sprawić sam seks i jak niesamowicie cudowna jest rozkosz połączona z cierpieniem, nie potrafiłem się powstrzymać. Poddałem się. Mogłeś potraktować mnie nawet jako zwykłe narzędzie, dające przyjemność, wystarczyłaby mi możliwość bycia przy tobie. A to dlatego, ponieważ się w tobie zakochałem.

    Pochylasz się jeszcze bardziej i całujesz moje usta. Zaskoczony nie oddaję pocałunku.

    – Wiem, że mnie nie kochasz, Bon. Ale nie przeszkadza mi to. Tylko pozwól mi się czasem całować i zostać przy tobie już na zawsze. Pozwól mi mówić do ciebie po imieniu. Nie potrzebuję niczego więcej. Nie musisz odwzajemniać moich uczuć.

    Spoglądam na ciebie, nie potrafiąc zebrać myśli. To, co usłyszałem, całkowicie mną wstrząsnęło. Nie spodziewałem się, że mógłbyś się we mnie zakochać.

    Kiwam lekko głową na znak zgody. Uśmiechasz się i przytulasz do mojego torsu. Cicho szepczesz moje imię.

    – Ryūji…

    Od tamtej chwili nic się nie zmieniło. W dzień byliśmy przyjaciółmi, w nocy uprawialiśmy seks. Od czasu do czasu, pomiędzy jednym jękiem a drugim mówiłeś mi, że mnie kochasz. Poza tym jednak wszystko było jak dawniej.

    Czas mijał, a ja zacząłem zwracać większą uwagę na twój uśmiech, na to, co sprawia ci radość. Wiedząc, co do mnie czujesz, nie byłem pewien, czy to co robię jest słuszne. To prawda, że pragnąłem jedynie twojego ciała. Więc dlaczego zdarzały się chwile, kiedy się wahałem? Dlaczego musiałeś sam mnie prowadzić, kiedy łączyliśmy się ze sobą?

  

„Dlaczego”. Zbyt wiele tego słowa wypowiadałem ostatnio.

    

    Zaczął podobać mi się sposób, w jaki wypowiadałeś moje imię. Polubiłem brzmienie twojego głosu i uśmiech, z którym wyznawałeś mi miłość. Kiedy słyszałem te dwa słowa, dziwne ciepło rozchodziło się po moim ciele.

Świadomość bycia kochanym musi być przyjemna.

    Stałeś mi się naprawdę bliski. Nie odwzajemniałem twoich uczuć, ale nie chciałem byś ode mnie odszedł. Nie pozwoliłbym ci na to, ponieważ kiedy nie było cię przy mnie, czułem się dziwnie pusty i samotny. Ciepło twojego ciała napełniało mnie otuchą i delikatną radością.

    Tak było do dnia, kiedy poznałem prawdę.

    Zaatakowani przez demona. Przez jednego z synów Szatana. Bez  szans.

Tak sądziłem.

   

    Stajesz przed nami, zdejmując miecz ze swoich pleców. Spoglądasz na nas ze smutnym uśmiechem, spojrzenie twoich oczu pada na mnie.

    – Przepraszam, że was okłamałem.

    Wyciągasz miecz z pochwy. W momencie kiedy rozjaśniona blaskiem klinga uwalnia się z zamknięcia, oboje rozbłyskacie błękitnym płomieniem. I miecz, i ty.

    Tańczycie w powietrzu, broniąc nas przed demonem.

    Nie mogę złapać tchu, widząc, jak kroczysz w przestworzach, otoczony niebieskim ogniem. Symbolem Szatana. Tego, którego od zawsze pragnąłem zniszczyć.

    Nie mogę uwierzyć, że nie jesteś człowiekiem. Tym bardziej, że nosisz w sobie część należącą do niego. Jednak lśniący błękitem dowód widzę tuż przed moimi oczami.

    W tamtej chwili zrozumiałem wszystko. Czemu dostałeś się do akademii, czemu nigdy nie walczyłeś przy nas. Kiedy pojąłem, że co noc złączałem się ciałem z pomiotem Szatana, poczułem się brudny i skalany. Nienawiść względem ciebie odżyła we mnie na nowo.

    Nie przyszedłeś do mnie. Ani dzień po, ani dwa. Nie widziałem cię przez tydzień. Cieszyło mnie to. Tak przynajmniej sobie wmawiałem. A jednak gdzieś głęboko wewnątrz serca czułem narastającą tęsknotę.

    Miałem dużo czasu, by wszystko przemyśleć. Ułożyłem już nawet słowa, które zamierzałem powiedzieć. Jednak, kiedy stanąłeś przed moim drzwiami, z zaczerwienionymi oczami i miną, jakbyś był gotowy na śmierć, nie potrafiłem ich z siebie wydobyć. Zamiast tego przyciągnąłem cię do siebie i długo nie puszczałem.

    Z początku stałeś jak skamieniały, potem niepewnie odwzajemniłeś uścisk.

Naprawdę za tobą tęskniłem, Rin.

    Tamtej nocy kochaliśmy się inaczej niż zwykle. Bez gwałtowności i wiązania. Długo i namiętnie. Chcieliśmy się sobą nacieszyć.

    Nic się między nami nie wyjaśniło, ale przecież mieliśmy czas. Czas by zadać pytania i usłyszeć odpowiedzi.

    Kiedy byłeś gotowy na tę rozmowę, ja miałem już swoją pewność.

    Leżysz obok mnie, wpatrując się w sufit. Przyglądam się, jak twoja klatka piersiowa unosi się i opada.

    – Ryūji, dlaczego mnie nie odepchnąłeś, kiedy dowiedziałeś się, kim jestem?

   

Na raz zadane pytanie nie można nie odpowiedzieć.

    – A kim jesteś, Rin?

   Właśnie to chcę wiedzieć. Za kogo sam się uważasz. Bo kim jesteś według mnie, wiem już od dawna.

   Milczysz przez chwilę, potem lekko wzdychasz i odpowiadasz bardzo cicho. 
    – Myślę, że nie jestem ani człowiekiem, ani demonem. Rodziców się nie wybiera. Ale ja nigdy nie uznam Szatana za swojego ojca, ponieważ moim jedynym prawdziwym ojcem jest staruszek. Wiesz, on zasłonił mnie własnym ciałem. Poświęcił się dla mnie. Dziś nie żyje, ponieważ byłem za słaby, by wtedy pokonać Szatana. Dlatego teraz nie mam już żadnego innego wyboru, jak tylko iść przed siebie i zostać egzorcystą.

    Uśmiecham się do ciebie i opieram czoło o twoją szyję.

    – Właśnie to chciałem usłyszeć, Rin.

    – Nie boisz się mnie?

    – Wiem, że nie zrobiłbyś mi krzywdy.

    Ostatecznie jednak twoje płomienie mnie zraniły. Noszę dziś ślad po nich na swoich plecach.

    Wtedy to był przypadek, nieumyślna krzywda. Nie miałem ci jej za złe. Jednak ty sam bardzo siebie obwiniałeś.

    Lecz to właśnie dzięki temu wydarzeniu nauczyłeś się kontrolować swój ogień. Ponieważ nie chciałeś nigdy więcej sprawić mi podobnego bólu.

   

Naprawdę mnie kochasz, co, Rin?

   

    Jednak żadne szczęście nie może trwać wiecznie. Mrok z Gehenny w końcu wyciągnął po ciebie rękę, a świat zalała apokalipsa demonów. Jako przyszły egzorcysta powinienem martwić się o ludzi, jednak w tamtej chwili martwiłem się wyłącznie o ciebie.

    Gdzie jest Rin?

    – Na dachu, pewnie walczy.

    – Myślicie, że nic mu nie jest?

    – O czym wy w ogóle mówicie?! – krzyczę. – On jest tak głupi, że zapomni umrzeć, kiedy zostanie zabity!

   

    Tak wtedy powiedziałem, lecz nie potrafiłem wyzbyć się niepokoju, który wzbierał w moim sercu. Nie mogłem wytrzymać w tej niepewności.

    Pobiegłem na dach.

***

Jak krwawią demony? A jak krwawią ludzie?

    Dziś wiem już, że biel i czerń to także odcienie czerwieni. Nie każdy demon ma krew w kolorze nocy, nie każdy człowiek czystą i jasną jak wiosenny poranek.

    Twoja, Rin, niczym nie różni się od mojej. Jest równie ciepła, pachnąca metalem. Nie ma znaczenia, czy jesteś półdemonem. Krwawisz tak samo jak ja.

    

Tylko dlaczego muszę widzieć ją akurat teraz?

    Stoję nad ciałem skąpanym w czerwieni. Dostrzegam cięcia na twoich rękach i nogach. Wyobrażam sobie, jak wielki ból musieli ci zadać.

Ból niezwiązany z przyjemnością.

    Upadam na kolana i obejmuję cię ramionami. Widzę, jak wciąż jeszcze przytomny, uśmiechasz się na mój widok.

    – Kocham cię.

    – Nic nie mów, idioto.

   

Dlaczego, Rin? Dlaczego to wszystko musiało się potoczyć w ten sposób?

    Tylu rzeczy ci jeszcze nie powiedziałem. Tak wiele chciałbym ci jeszcze pokazać, tak wiele dać.

    Byłem okropnym egoistą. Nie potrafiłem pogodzić się sam ze sobą, przyznać do czegoś tak oczywistego. Nie chciałem tego czuć, bałem się, że mnie to osłabi.

    Nigdy cię nie pocałowałem. Nigdy nie powiedziałem ci, że cię kocham.

Dlaczego straciłem tak wiele czasu?

    Mówią, że krew jest czerwonym wężem o niepewnym ogonie. Nigdy nie wiadomo, kiedy go odrzuci, kończąc swoją wędrówkę. Jednak patrząc teraz na nasze złączone w uścisku ciała, zaczynam rozumieć, że nie jest to prawda.

    Krew to wąż o nieskończenie długim ogonie. Nawet kiedy jej widzialna dla oczu część przestanie płynąć, wciąż pozostanie nieprzerwany strumień, skryty przed wzrokiem. Taki, który nie ma ani początku, ani końca.

Krew duszy.

    Obejmuję twoje ciało ciaśniej. Jest takie zimne.

„Demony istnieją w naszych sercach”.

    Każdy z nas ma w sobie jednego. Moim był strach przed miłością. Przed konsekwencjami, które ze sobą niosła. Naprawdę się jej bałem.

Ale już się nie boję.

    – Kocham cię, Rin – szepczę, patrząc w twoje zakryte mgłą oczy.

    Uśmiechasz się słabo i wypowiadasz nieme słowo.

„Wiem”.

Przepraszam, że nie powiedziałem ci tego wcześniej.

   

    Opieram swoje czoło o twoje i splatam nasze palce.

    Jesteśmy jak dwie łodzie kołysane przez fale wezbranego oceanu. Pośród zgiełku bitwy i krzyków walczących, zdajemy się jedynie obserwatorami, jakby wydarzenia naokoło były tylko snem.

    W tej chwili dla mnie liczysz się wyłącznie ty, twoje niebieskie oczy, wpatrujące się w moją twarz. Trzymając cię w ramionach, uświadamiam sobie, jak bardzo boję się ciebie stracić.

    Świat wiruje wokół. Toczy się bitwa o jego losy. W samym jej centrum jesteśmy my. Tworzymy obraz będący definicją jedności. Oboje ociekamy krwią. Ty krwawisz ciepłą czerwienią rozciętych naczyń, ja niewidzialną krwią rozdartego serca.  

    Dwie części tego samego węża wypływają z naszych ciał i, owijając się wokół siebie, powoli suną naprzód. Kiedy scalają się ze sobą, nic nie jest w stanie ich zatrzymać. Na zawsze razem, niezwykle piękne. Nieprzerwanie zmierzające przed siebie.

Ku horyzontowi.

                                                                  

Początkowo to zakończenie miało być inne. Ostatecznie postanowiłam jednak pozostawić je wolne. Wydaje mi się, że tak chyba jest najlepiej.