Len

One-shot: Autorski

    Płytki sen przerywa dźwięk dzwoniącego telefonu. Zaspana blondynka unosi głowę i nieprzytomnym wzrokiem spogląda na wyświetlacz. Widząc znajomy numer, lekko wzdycha, odgarnia do tyłu zmierzwione włosy i odbiera połączenie.
    – Tak, Reo? O co chodzi?

    Od strony głośnika dobiega ją zasapany oddech współpracownika. Czeka, aż mężczyzna się uspokoi i ponawia pytanie.

    – Wybacz, że o tej porze, ale jest jeszcze jedno wezwanie na dzisiaj. Południowa dzielnica, strefa starych kamienic. Mówią, że masz zjawić się natychmiast.
    Blondynka przeciera ręką twarz, rozmazując już i tak mocno naruszony makijaż. Spogląda na wiszący na ścianie zegar i, ziewając, sięga po kurtkę.

    – Podaj mi dokładny adres. Będę za piętnaście minut. Dwadzieścia, jeśli nie złapię od razu taksówki.

    – Już ją zamówiłem. Czeka na ciebie na parkingu.
    – Dzięki, Reo. To co z tym adresem?

***

    Oczy są zwierciadłem duszy – lustrem, w którym odbija się cała prawda o kłębiących się w ludzkich sercach uczuciach. Podobnie jak lustro nie kłamią, choć czasem mogą być trudne do przejrzenia zupełnie jak brudna tafla szkła, na której powstały obraz staje się niewyraźny. A jednak nawet te, które skrywają się za mętną powłoką, zawsze mówią prawdę. Trzeba tylko umieć ją dostrzec.

    Ciemnowłosy chłopak spogląda w lustro z pogardą. Osoba po drugiej stronie odwzajemnia spojrzenie. Spojrzenie oczu szarych jak poranna mgła, wypełnionych znudzeniem i niechęcią. To wzrok kogoś, dla kogo życie jest jedynie ponurą egzystencją, nieniosącą ze sobą nic poza utrapieniami i bezsensownym wyścigiem szczurów.
    Chłopak zbiera niesforne kosmyki w kucyk i odwraca się od lustra, spoglądając na pokój, który nie przypomina wcale sypialni nastolatka.

    Wypełniony jedynie najpotrzebniejszymi rzeczami, bez żadnych urozmaiceń, udogodnień. Jednoosobowy materac, biurko, notes z przyborami, podręczniki szkolne, ubrania ułożone jedno na drugim na półce na książki. Żadnych obrazów, roślin, plakatów. Żadnych instrumentów czy sprzętów elektronicznych. Otynkowane na biało ściany, niepokryte jakąkolwiek farbą, boazerią czy korkiem. Pokój tak zimny i pusty, bez śladu czyjejkolwiek obecności. Identyczny jak reszta mieszkania. Sprawiający równie deprymujące wrażenie. Zupełnie jakby rezydująca w nim osoba była jedynie duchem.

    Chłopak chowa podręczniki do torby, ubiera się i wychodzi na dwór. Kierując się w stronę szkoły, nie zwraca uwagi na otoczenie. Dla niego wszystko jest jednolite, równie bezsensowne i wyblakłe. Świat w jego oczach dawno już utracił kolory i zapachy. Kiedy ojciec zostawił matkę z długami, kiedy matka popełniła samobójstwo, kiedy rzekomo najbliższa rodzina, do której trafił, dała mu mieszkanie i zostawiła samego sobie, zdanego wyłącznie na siebie.

    Miłości nie ma i nigdy nie było. To ułuda i iluzja, o której marzą naiwni ludzie. Chłopak zrozumiał to bardzo szybko. Świadomość ta zadziałała na niego jak znieczulenie. Przestał odczuwać ból spowodowany stratą i odrzuceniem. Otoczył się kamiennym murem i schowany za nim, wiódł życie monotonne, proste i puste. 

    „Miłość to kłamstwo” – zawsze to sobie powtarzał. A jednak nie potrafił do końca wyzbyć się nadziei. Nie umiał wyrwać tego kwiatu z korzeniami. Jakaś jego część zawsze w nim pozostawała, nieprzerwanie wyciągając swoje zielone ramiona ku słońcu. Roślina, dla której światło stanowiło pragnienie bycia kochanym. Roślina, która szukała jedynie odrobiny czułości.

    Chłopak był ze sobą skłócony. Nie wierzył w miłość, a jednak świadomie pozwalał tej nikłej nadziei żyć we własnym sercu, licząc, że kiedyś się ona spełni. Pozwalał na to, choć nie potrafił odpowiedzieć samemu sobie na pytanie „czemu?”. Być może był to jedynie objaw jego masochizmu.

    Chłopak patrzył na życie przez szarą zasłonę. Niesprawiedliwość przestała go poruszać, szkolne upokarzanie nie miało dla niego znaczenia. Poddawał się mu, nie bronił. Pozwalał, by ludzie z gangu robili z nim, no co tylko mieli ochotę.

    Zdawał sobie sprawę, że w ten sposób traci szacunek do samego siebie, ale gdyby próbował oponować, skończyłoby się na czymś znacznie gorszym od odrobiny przemocy.  

    Tylko czasami emocje brały w nim górę. W takich chwilach miał ochotę zanurzyć głowę w zimnej wodzie i już jej nie wyciągać. Ale nie umiał. W coś jeszcze wierzył. Ale sam nie wiedział w co. 

*** 

    Lekcje mijają mu tak samo jak zwykle. Nic się nie zmienia. Nauczyciele mówią o rzeczach, które w późniejszym życiu do tak niewielu rzeczy się przydają. Potem dzwoni dzwonek, a szkolny gang, czekający na niego pod klasą zaciąga go do łazienki i profanuje jego ciało. On zaś po prostu odpływa, wyłącza się, przestaje odczuwać dotyk, ciosy i cuchnące nikotyną oddechy.

    Wracając do domu, nie zauważa pijanego motocyklisty, który wjeżdża na chodnik. Kiedy dostrzega rozpędzoną maszynę, jest już za późno na jakąkolwiek reakcję. Po prostu stoi jak skamieniały i spogląda w oczy najeżdżającej z przeciwka śmierci.

    Nagle czuje szarpnięcie za ramię i zostaje ściągnięty z chodnika. Przyglądając się przejeżdżającemu o włos od jego ciała motocyklowi, uderza w coś twardego. Odwraca się i dostrzega wysokiego mężczyznę, który patrzy na niego zmartwionym wzrokiem.

    To, co dzieje się potem, chłopak pamięta jak przez mgłę. Mężczyzna, któremu zawdzięcza życie, odprowadza go do mieszkania i wchodzi do niego razem z nim, mówiąc przy tym coś o opiece i możliwym szoku.

    Chłopak jest zbyt zdezorientowany, żeby mu odmówić. Pozwala się więc otoczyć troską, obiecując sobie, że odkryje, jakie korzyści zamierza odnieść w ten sposób jego wybawiciel.

    Jednak mężczyzna nie prosi o nic w ramach podziękowań. Przygotowuje obiad, a kiedy upewnia się, że chłopak sobie poradzi, po prostu go zostawia. Uśmiecha się przy tym lekko i pięknie, przypominając promyk słońca, przebijający się przez warstwę burzowych chmur.

    W sercu chłopaka coś się na ten niecodzienny widok porusza. Coś, o czego istnieniu zdawać by się mogło, że już dawno zapomniał.  

    Następnego dnia ponownie się spotykają. Kiedy chłopak wychodzi do szkoły, mężczyzna czeka na niego przed jego mieszkaniem. Odprowadza go i obiecuje przyjść również po zajęciach.

    Chłopak nie pyta o nic, jest tym wszystkim zbyt otumaniony. Po prostu kiwa głową i znika za szkolnymi drzwiami.

    Po raz pierwszy odkąd zaczął mieszkać sam, wyczekuje końca lekcji. Nie wie czemu, ale jakaś jego część bardzo pragnie ponownie ujrzeć tamtego mężczyznę.

    Kiedy słyszy dzwonek na przerwę, szybko kieruje się w stronę wyjścia. Jednak tuż przed bramą wpada na gang, który nie ma zamiaru puścić go bez codziennej dawki rozrywki.

    Odciągają go w pobliskie krzaki i z okropnymi uśmiechami na ustach przechodzą do interesującej ich części.

    Po raz pierwszy odkąd to się zaczęło, chłopak nie odpływa. Nie wyłącza się. Broni się i opiera. Krzyczy.

    Kiedy otrzymuje mocny cios w głowę, świat przed jego oczami zaczyna wirować, a czerń wyciąga ku niemu czułe ramiona. Ostatnie, co zapamiętuje, to czyjś wysoki cień, który odpycha od niego oprawców. Potem nastaje już tylko cicha ciemność.

***

    Chłopak budzi się we własnym mieszkaniu. Boli go głowa, a kiedy podnosi się do pozycji siedzącej, uświadamia sobie, że również z jego brzuchem nie jest wszystko tak, jak powinno.

     Starając się przypomnieć sobie, co się wydarzyło, dostrzega siedzącą pod ścianą, znajomą postać, której głowa lekko opada na bok. Jej oczy są zamknięte, a oddech równy.

     Chłopak z trudem zsuwa się z materaca i na kolanach zbliża w stronę mężczyzny. Kiedy tak mu się przygląda, uświadamia sobie, jak bardzo piękna jest osoba, na którą patrzy. Tak piękna, że nie umie powstrzymać się przed dotknięciem jej.  

    Wyciąga rękę i samymi koniuszkami palców lekko muska gładki policzek. W tej samej chwili mężczyzna otwiera oczy i spogląda na niego z delikatnym zdumieniem. Jednak, kiedy chłopak chce zabrać dłoń, tamten chwyta ją w swoje i przysuwa do ust. Potem całuje ją, wciąż na niego patrząc.

    Zaskoczony chłopak głośno wciąga powietrze. Po jego ciele przebiega przyjemny dreszcz. To uczucie jest tak silne, tak inne. Kiedy mężczyzna przyciąga go do siebie, dbając, by nie sprawić mu żadnego bólu, chłopak po raz pierwszy od bardzo dawna ma ochotę się uśmiechnąć.

    Mężczyzna zanosi go na materac i bardzo powoli rozbiera. Potem znaczy językiem palące ślady na jego skórze. Zupełnie jakby te usta zostawiały za sobą strumienie wrzącej lawy.

    Chłopak drży. Nie pamięta już, ile razy jego ciało znosiło gwałt zadawany przez członków gangu. Jednak tym razem, po raz pierwszy w życiu odczuwa przyjemność.
    Spogląda w roziskrzone oczy mężczyzny i oddaje mu się cały, pozwalając, by tamten zanurzył się w nim, aż po sam kraniec własnego jestestwa.

    Ich ciała łącząc się ze sobą, tworzą niezwykłą harmonię. Pulsacyjnym ruchom bioder odpowiadają jęki uniesienia, namiętnym pocałunkom, zdyszane oddechy. Każda czynność, każdy dotyk jest jak gorąca gwiazda, która spadając z nieba, osiada na ich skórze, sprawiając, że zaczynają lśnić srebrnym światłem najpiękniejszego spełnienia.

    Są obrazem, który prezentuje doskonałość. Są dopełniającymi siebie elementami natury, zagubionymi dźwiękami, które odnalazły wreszcie swoje miejsce na pięciolinii.

    Patrząca na nich z lustra osoba po raz pierwszy od wielu lat szczerze się uśmiecha, a w jej spojrzeniu miejsce goryczy zostaje zastąpione przez radość.

    Mężczyzna pochyla się i szepcze dwa ciche słowa, które wprawiają ciało chłopaka w drżenie, dwa słowa, które poruszają serce. Kwiat, który do tej pory skrywał się w odmętach jego duszy, przebija swymi pnączami kamienny mur i wychyla się na światło dnia.

    Chłopak zamyka oczy, po raz pierwszy wierząc.

   

Miłość chyba jednak istnieje. Tylko trzeba umieć ją dostrzec, pozwolić jej, by pokazała nam swój świat skąpany w kolorach spadających gwiazd.

    Tak właśnie myśli, czując, jak mężczyzna doprowadza jego ciało na skraj szaleństwa i rozkoszy.

   

„Pozwól mi zostać przy tobie”.

    Szept rozbrzmiewający w jego głowie, sprawia, że spogląda na mężczyznę wzrokiem lśniącym z radości.

  

„Zostań na zawsze.”

    Kiedy budzi się następnego dnia, przez chwilę boi się, że wydarzenia poprzedniej nocy okażą się jedynie snem. Jednak gdy dostrzega spokojnie śpiącą przy swoim boku postać, uśmiecha się z ulgą i całuje ją w policzek. Ona zaś szepcze cicho jego imię przez sen. Drobny gest, który dla chłopaka ma ogromne znaczenie.

    

***

    Dni mijają im na wzajemnym okazywaniu uczuć. Prawie nie wychodzą z sypialni, kochają się i zatracają w sobie nawzajem. Zapominają nawet o zakupach i potrzebie jedzenia. Chłopak przestaje chodzić do szkoły, teraz kiedy odczuwa wreszcie emocje, których od zawsze skrycie pożądał, nie chce zakłócać ich niczym innym.

    Przez cały ten czas, który spędzają razem, wiele się o sobie dowiadują. Chłopakowi najbardziej zapada w pamięć imię mężczyzny, które niejednokrotnie powtarza, kiedy oddając mu się, dyszy w jego ramionach.  

  

„Len”.

   

    Dla chłopaka to krótkie słowo, trzy proste litery są najpiękniejszym brzmieniem pod słońcem.

   

„Len.”

 „Kochaj mnie tak, żebym już nigdy nie przestał wierzyć w miłość.”

    Zamknięci w swoim małym świecie, pochłonięci sobą, zapominają o życiu, które toczy się dookoła nich. Oddają się sobie nawzajem, przestając reagować na pozostałe pragnienia ich ciał. Liczy się tylko bliskość, rozkosz i spełnienie. Wszystko inne schodzi na drugi plan, blaknąc, i tracąc na wartości.

***

    Blondynka spogląda na blade ciało, leżące na stole sekcyjnym. Widzi przed sobą młodego chłopca o ciemnych włosach i szarych oczach. Kiedy uważnie im się przygląda, dostrzega radość, która zastygła w nich w momencie śmierci.

    – Wiesz już, jaki był powód?

    Blondynka odwraca się w stronę Reo i kiwa głową. Wskazuje na nogi chłopca, których skóra ma dziwny, fioletowo-czarny odcień.

    – Martwica tkanek w dolnych kończynach, odwodnienie i wygłodzenie organizmu.

    Reo spogląda zaciekawiony na martwą skórę.

    – Czy to nie jest trochę dziwne? Żeby doszło do tak rozległej martwicy, musiałby przez bardzo długi czas nie wstawać z łóżka, nie wspominając o tym, że na pewno odczuwał głód i pragnienie. A może to było po prostu wyrafinowane samobójstwo?

    Blondynka spogląda na twarz chłopca raz jeszcze i kręci przecząco głową. Jednej rzeczy jest pewna. To nie było samobójstwo.

    – Spójrz na wyraz jego twarzy, Reo.

    Mężczyzna lekko się wzdryga i zerka tylko na chwilę.

    – Nie rozumiem, jak możesz bez żadnych oporów, tak po prostu patrzeć w oczy trupa.

    Blondynka uśmiecha się bezbarwnie i wzrusza ramionami.

    – Kwestia przyzwyczajenia. Gdybyś siedział w tym zawodzie tyle lat, reagowałbyś podobnie. Choć fakt, że wytrzymujesz tak długo w pomieszczeniu wypełnionym zapachem formaliny, jest naprawdę imponujący. Większość śledczych wychodzi stąd, kiedy tylko natrafia się ku temu okazja. Ty zaś wyjątkowo często tutaj wpadasz, nawet kiedy nie masz takiego obowiązku.

    Reo spogląda na nią, przechylając głowę na bok. Otwiera usta, żeby coś odpowiedzieć, ale ostatecznie zamyka je, rozmyślając się.

    – To jak? Skoro nie samobójstwo, to co?

    Blondynka podchodzi do stołu i dotyka zimnej dłoni chłopca. Choć pracuje w tym zawodzie już dwadzieścia lat, nigdy nie patrzyła na powierzone jej ciała jak na zwykłe zwłoki. Ona zawsze widziała w nich ludzi, którymi byli za życia. Może właśnie dzięki temu umiała dostrzec więcej niż typowy specjalista medycyny sądowej.

    Kiedy kilka dni temu weszła do mieszkania, w którym odkryto martwe ciało chłopca, od razu rzucił jej się w oczy nienaturalny porządek i prostota. Porównując ten widok, znalezione dowody oraz stan, w jakim znajdował się zmarły, doszła do pewnego wniosku.  Być może dosyć nieprawdopodobnego i zwykły śledczy by w to nie uwierzył, ale Reo od dawna znał wartość jej przypuszczeń.

    – Pamiętasz, co powiedzieli bliscy i ludzie ze szkoły? Ten chłopak wiele przeszedł, stał się bardzo zamknięty w sobie, pogrążył we własnym świecie. Myślę, że mógł się w nim zatracić, przestać odróżniać fikcję od rzeczywistości. Jeśli z jakiegoś powodu cierpiał, to być może szukał ukojenia tam, gdzie nie mogła dotknąć go żadna krzywda. Myślę, że zgubił się w miejscu, które sam dla siebie wykreował i przestał odczuwać naturalne potrzeby fizjologiczne.

    – A jak wyjaśnisz fakt, że zmarł w trakcie onanizacji?

    – Bardzo prosto. Odpowiedź jest zresztą na kartce z rysunkiem, który znaleźliśmy w jego mieszkaniu.

    – Tym niedokończonym, o samych konturach?

    Blondynka przypomina sobie ten dziwny szkic, który tak nią wstrząsnął. Mężczyzna bez twarzy, a jednak promieniujący dziwnym uczuciem, które twórca włożył w swoje dzieło.

    – Tak. Myślę, że chłopak widział tę osobę w swoim świecie jako kogoś bardzo mu bliskiego. Wykreował marzenie, które nadało jego życiu sens.

    Reo kręci głową w zdumieniu.

    – Ty naprawdę masz niezłą głowę do takich rzeczy.

    Blondynka spogląda raz jeszcze w oczy zmarłego, w których ta zastygła radość jest tak bardzo widoczna. Przypominając sobie rysunek, zadaje w myślach pytanie, które kieruje do chłopca leżącego na stole, choć wie, że nie może on jej już usłyszeć.

Czy dał ci szczęście, którego szukałeś?

Choć czy wyimaginowana radość może naprawdę radością być?

    Wsuwając ciało chłopca do lodówki, w jej głowie rozbrzmiewa wyraźnie to jedno słowo, nad którym tak długo się zastanawiała. Słowo, które stało się powodem śmierci młodego człowieka. Imię, które zapisane na tamtej kartce, niezwykle wyraźnie zapadło jej w pamięć.

Len.