Utracone Pióra

One-Shot: Akashi x Kuroko

    Z dedykacją dla Ayo Shimy.

                     

_____________

Czerwień zakreśla krwawy łuk na niebie.

Upadają chmury, zsuwają się z firmamentu ciała niebieskie.

Płomienie wznoszą się z niezbadanej toni.

Błękit pożera czarną skórę ziemi.
To zenit.

Kiedy niebo upada, a otchłań rozkłada popielate skrzydła.
Dwa kontrasty tworzące spiralę paradoksu.

Czerwień i błękit.
Dwa serca skute łańcuchem.

Dwa ptaki w klatce.

 Niezdolne by wznieść się w przestworza. 

    Podobno każdy człowiek czegoś w życiu szuka. Podobno każdy chce przejść przez świat, będąc przez niego zauważonym. Każdy pragnie czegoś, czego nie może osiągnąć. Mamy marzenia, mamy obawy. Ktoś mądry powiedział kiedyś, że tylko od nas samych zależy, jak wykorzystamy dany nam czas. Jeśli nie poddamy się zwątpieniu, będziemy w stanie zdobyć każdy szczyt. Jeśli w to uwierzymy.

Kłamstwo najgorsze z możliwych.

    Słowa, które wzbudzają w kimś szczerą nadzieję. Są sensem jego życia, pomagają mu iść przed siebie. Tworzą piękną wizję, tylko po to, by roztrzaskać ją później w drobny mak.
    Widziałem to. Patrzyłem, jak ta delikatna istota się kruszy, szklany kwiat upada na twardą posadzkę, a jego istnienie niknie nagle z powierzchni ziemi. Rozbity w biały piasek. Niemożliwy do odtworzenia. Nadający się jedynie do zamiecenia pod dywan.
   

Poddaj się, jaki jest sens bezsensownego cierpienia?

    Tak właśnie myślałem. W tamtej chwili sądziłem, że słowa o zdobywaniu szczytów na diecie z wiary były jedynie ułudą. Ale patrząc na to poprzez pryzmat czasu, zaczynam rozumieć, że wszystko zależy od interpretacji.

    Obserwując twoje ciało, które nie mogło ruszyć, wiedziałem, że to dla ciebie koniec. I miałem rację. Już nigdy więcej nie potrafiłeś spojrzeć w błękit takim samym wzrokiem.

Jak ptak niezdolny do lotu, który tęskni za niebem.

    Kiedyś miałeś piękne marzenia. Opowiadałeś mi o wspaniałych maszynach, które mogłyby unosić się w przestworzach bez zużycia paliwa, zasilane przez niezwykły silnik, który pragnąłeś stworzyć. Mówiłeś o świetle, które nie marnuje energii, o cieple bez ognia, bez pary. Oglądałem twoje szkice zachwycony ich precyzją i doskonałością. Wiedziałem, że możesz tego dokonać. Chciałem to zobaczyć. Jak rozkładasz skrzydła, stając się najwspanialszym z wynalazców. Pragnąłem stać przy tobie, ciesząc się tym blaskiem, który powoli zaczął się wokół ciebie roztaczać. Jako jeden z cudownej szóstki chciałem wynieść cię na wyżyny tego świata wykutego w metalu. Ciebie – jedynego spośród nas, który zasługiwał na miano prawdziwie nieomylnego. Zabawne, kiedyś bym tak nie pomyślał.  

    Pamiętam dobrze ten dzień, gdy straciłeś wszystko, co miałeś. Łącznie z samym sobą. Dzień, w którym szklany kwiat zsunął się ze stołu, a ja nie zdążyłem uchronić go przed upadkiem. Wymsknął mi się z rąk, prześlizgnął między palcami. Dźwięk tłuczonego szkła rozniósł się echem po pokoju. A ja mogłem tylko stać i bezczynnie patrzeć.

   

Tamtego dnia powinieneś umrzeć. Jeśli zdecydowałeś się żyć w taki sposób, już nie jako człowiek, a jeszcze nie jako maszyna, to znaczy, że się poddałeś czy wręcz odwrotnie? Bałeś się śmierci? Czy wziąłeś na siebie odpowiedzialność za tych, którzy wtedy zginęli? Co cię pcha do przodu? Chęć zemsty czy strach przed utratą oddechu?

Hej, powiedz mi. Myślisz, że człowiek mówiący o zdobywaniu szczytów mógł mieć rację?

***

    Myślałem, że prawdziwy demon to istota z przekrwionym spojrzeniem, pianą toczącą się z ust, śmiechem przypominającym ryk głodnej bestii, szaleństwem patrzącym z oczu.

    Taki stworzyłem sobie obraz. Nigdy się nie spodziewałem, że prawdziwy demon może mieć tak spokojną twarz. Zupełnie jakby zadawanie cierpienia było dla niego czymś naturalnym, zakorzenionym głęboko w psychice.

    Nigdy nie myślałem, że zobaczę u ciebie taki wyraz. Nigdy nie sądziłem, że naprawdę mnie przerazisz. Przecież znałem cię od tak dawna. Zdążyłem przywyknąć do twojej nienaturalnej postawy. Więc dlaczego po tak długim czasie, znowu odczułem ten dreszcz strachu przebiegający po plecach?

Szary cień wychodzi z twojego ciała, osuwając się na podłogę, zostawia na niej czarne ślady - kawałki zrzucanej skóry. Patrzy na mnie bez wyrazu, obnażając kły. Czy śmierć jest bolesna?

    Wydawało mi się, że omamy zacząłem mieć dopiero, gdy ujrzałem piekło, które ożyło w podziemnym pomieszczeniu. Jednak, kiedy teraz o tym pomyślę, przypominam sobie zamazane obrazy, które pojawiały się przed oczami mojego umysłu znacznie wcześniej. Tak jakby te koszmary zaczęły się w dniu, w którym przeprowadzono zabieg.

    Leżysz na stole, ból maluje się w twoich oczach. Nie chcę na ciebie patrzeć, kiedy znajdujesz się w takim stanie, ale wbrew sobie nie potrafię oderwać wzroku.
    Prawa połowa twojego ciała jest tak piękna jak zawsze. Delikatna skóra, lekko zarysowane pod jej powierzchnią mięśnie, pajęczyna żył, zaznaczająca się kolorem pomiędzy zielenią a morskimi błękitem.
    Lewa przypomina przepuszczone przez fabryczną maszynerię mięso. Widok, który sprawia, że żółć zbiera się w gardle.

   

Więc czemu nie mogę przestać patrzeć?

    Widzę obraz twojego serca, który wyświetla się na ekranie. Narząd wygląda jak podziurawiony balon, z którego powoli uchodzi powietrze. Gdyby nie te stalowe rurki, do których go podłączyli, już dawno przestałby bić i usechł zupełnie jak roślina pozbawiona dostępu do wody. Choć i tak bije bardzo powoli.
    - Dwanaście minut. Zostało mu dwanaście minut. Dłużej nie wytrzyma.
    Spoglądam na ludzi w białych kitlach ze zdziwieniem.

Aż tyle?

    To nie tak, że jesteś mi obojętny. Kocham się. Ale patrząc, jak męczysz się w ten sposób, mam ochotę odłączyć cię od tych wszystkich urządzeń i sprawić, że przestaniesz cierpień.

    - Jeśli chcesz się z nim pożegnać, pośpiesz się. Choć on już raczej i tak nie zdaje sobie sprawy z twojej obecności.

    Zaciskając pięści, podchodzę do ciebie i pochylam głowę. Nie mam zamiaru cię całować, nigdy tego nie robiłem. Wyrażanie uczuć jest dla mnie nienaturalne. Przynajmniej przez takie gesty.

    Spoglądam ci prosto w oczy, które ciężko mi rozpoznać i po prostu w nie patrzę. W ten krwawy wschód, który przykrywa wszystko jak mgła. W czerwień, która zabarwia sobą nie tylko całe tęczówki, ale i białka. Zastanawiam się, ile naczyń ci pod tą cienką błoną popękało.

    Nagle ta mgła się rozrzedza, na krótką chwilę skupiasz na mnie wzrok. Twój szept jest ledwie słyszalny. Pochylam się jeszcze bardziej, by lepiej cię słyszeć.
    - Powiedz, że zgadzam się na przeszczepienie.

    Jestem pewny, że szok i niedowierzanie odmalowują się wyraźnie na mojej twarzy. Nieopisany niepokój wypełnia moje serce.

Co ty właśnie..?

    - Powiedz im to.

    Odsuwam się od ciebie, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę. To niemożliwe. Nie mogłeś się na to zgodzić. Sam nie zdajesz sobie sprawy z tego, o czym mówisz.

    Nie wypowiadam jednak żadnej z tych myśli na głos.

Dlaczego?

    - Zgodził się na przeszczepienie.

   

Co..? Czemu to powiedziałem?

    Ludzie w białych kitlach nie tracą czasu na zbędne pytania. Nie upewniają się, nie okazują zaskoczenia. W końcu to naukowcy. Wykorzystają każdą, nawet najmniejszą szansę na wykonanie eksperymentu. A przeszczepienie od zawsze znane było jako jego najgorsza forma.

    Zabieg ten wykorzystując nowoczesną technologię, doprowadzał do nieodwracalnych zmian  w ludzkim organizmie. Pamiętam slogany, które widziałem wielokrotnie na afiszach. „Mechanizacja ciała”. „Udoskonalenie”. „Istota ludzka, nieznająca słabości”.

    Tak właśnie wyglądała propaganda. Strach pomyśleć, ilu ludzi w nią uwierzyło. Naiwne istoty, które zapragnęły się zmienić, doprowadzić swoje ciała do perfekcji. Dobrowolnie oddając się w ręce naukowców, podpisały na siebie wyrok. Czy stały się doskonalsze? A czym jest doskonałość? Czy człowieka, który nie zna żadnych słabości, można wciąż nazywać człowiekiem? Czy to właśnie nie te drobne niedociągnięcia czynią nas ludźmi?

    W ostatnich czasach powstało kilka takich istot. „Zmechanizowany człowiek”. Takie nadano im imię. I choć zabiegowi poddało się znacznie więcej osób, tylko garstka uzyskała pożądany efekt. Dlaczego?

    Piękne słowa zawsze brzmią zachęcająco. Ale nikt już nie mówi o skutkach ubocznych, o reakcjach immunologicznych organizmu, o drastyczności tego procesu.

    Zabieg ma niewielkie szanse powodzenia. Kilkanaście procent – tyle właśnie wynosi prawdopodobieństwo przyjęcia się nowego ciała i przeżycia pacjenta.

Kilkanaście procent odzierających cię z człowieczeństwa.

    Patrząc na chory zapał i podniecenie w oczach naukowców, zbiera mi się na wymioty. Jak można cieszyć się z czegoś takiego? Kiedy wprowadzasz wyspecjalizowaną maszynerię do bezbronnego ciała, sprawiając, że zmienia się ono nieodwracalnie, zdajesz sobie sprawę, jak wielką krzywdę wyrządzasz osobie, na której odbywa się zabieg.

To obrzydliwe. Jak możecie uśmiechać się w taki sposób? Gdzie podziała się wasza ludzka natura? Czy w erze, w której technologia przejęła kontrolę nad światem, zatraciliście wszystkie cechy, które warunkowały wasze człowieczeństwo?

    Nie podają ci nawet znieczulenia. Nie ma na to czasu, za chwilę twoje serce może przestać bić. Słysząc twój krzyk, który rozdziera ci gardło, modlę się, żebyś umarł, zanim zabieg dobiegnie końca.

Wszystko, tylko nie to. Nie chcę żebyś stał się potworem jak oni.

  

     Zaciskam powieki, dusząc się w ciasnym pomieszczeniu, które wypełnia zapach krwi, moczu i metalu. Zakleszczam zęby na dłoni, tłumiąc w sobie krzyk, który ma ochotę wydobyć się z moich ust w reakcji na widok, który się przede mną rozpościera.

    Osuwam się po ścianie na ziemię i gryzę dłoń do krwi. Chciałbym stamtąd wyjść. Wybiec i zapomnieć o tym, co właśnie widziałem. Ale nie mogę. Jakaś siła trzyma mnie kurczowo w ciasnym pomieszczeniu. Przez umysł przebiega mi tylko jednak myśl.

Nie mogę zostawić cię z nimi samego.

    Drżę. Całym moim ciałem wstrząsają dreszcze. A jednak ten horror się nie kończy. Zanurzające się w tobie fragmenty metalu są coraz większe.

Jestem taki bezsilny. W starciu z szaleństwem nie mogę zrobić nic, tylko stać i przyglądać się, jak z chwili na chwilę stajesz się kimś innym. Jak powoli, powolutku cię tracę.

    Gdyby nie tamta awaria, gdyby nie tamten wybuch, nigdy nie znalazłbyś się w takim stanie. Gdyby ktoś z Pokolenia ci wtedy pomógł, wyciągnął spod sterty fragmentów statku. Gdybym był wówczas przy tobie, nie doszłoby do tego.

   

Dlaczego? Dlaczego nie podaliście mu wtedy ręki?

   Cudowna Generacja. Szóstka utalentowanych wynalazców. Piątka, która znana jest na całym świecie i jeden, który nosi miano niemalże legendy. Widma, którego nikt nigdy nie spotkał. Tak właśnie mówi się o Pokoleniu Cudów.

    Jestem jednym z nich. Tamtego dnia miałem lecieć razem z nimi. Dziewiczy rejs najnowszego statku napędzanego przez silnik niezwykłej technologii. Dwieście ton srebrnego metalu, wznoszącego się pod niebem.

    Nie wiem, jak doszło do awarii. Nie wiem, co wydarzyło się na pokładzie. Ale kiedy statek spadł na ziemię, wszyscy w stolicy usłyszeli ten huk. Zobaczyli wznoszące się tumany kurzu, poczuli zapach dymu. Kiedy przybiegliśmy na miejsce, pod stertą złomu dostrzegłem jaskrawe włosy, których kolor tak dobrze znałem.  

    Wyciągnęliśmy cię stamtąd, jednak nikt nie dawał ci żadnych szans na przeżycie. Nie miałeś połowy ciała. Zamiast niej zobaczyłem po prostu kawałek mięsa. Cały czas nie mogę uwierzyć, że naprawdę tak wtedy o tobie pomyślałem.

    Pamiętam dobrze te dwa zdania, które wypowiedziałeś, zanim straciłeś przytomność.

„Wszyscy z Pokolenia odeszli. Zostawili mnie na śmierć.”

Myślałem, że wam również na nim zależało.

    Nie czuję złości, raczej niezrozumienie. Nie potrafię pojąć, jak mogli zrobić ci coś takiego. Przecież łączyła nas wszystkich przyjaźń. Byliśmy prawie jak rodzina.

Ojciec chciał zabić Edypa. Edyp przeżył i zamordował ojca. Potem poślubił własną matkę. Lecz to dopiero sam początek tragedii.

Tak, oni też byli rodziną.

   Twój krzyk wytrąca mnie z ponurych myśli. Jest głośniejszy od poprzedniego. Brzmi podobnie jak melodia wygrywana przez tysiące paznokci przejeżdżających po rynnie. Rozdziera uszy.

   

Czemu zgodziłeś się na takie cierpienie?

    Kiedy zobaczyłem cię po zabiegu, nie potrafiłem rozpoznać osoby, która przede mną stała. Choć miała twoje oczy, nie wyglądała jak ty. To nie było to spojrzenie, w którym się zakochałem. Zniknęło z niego wszystko, co wprawiało niegdyś moje serce w drżenie. Patrzyłem w zimny ogień, widziałem dwa sople lodu o ostrych jak igły krańcach.   

    Tamtego dnia zrozumiałem, że dla mnie umarłeś na sali zabiegowej. A przynajmniej właśnie w to chciałem wierzyć.

    Nie zatrzymałeś mnie, kiedy odchodziłem. W twojej piersi nie biło już prawdziwe serce, a jego metalowy odpowiednik. Straciłeś zdolność do odczuwania emocji.  Byłem ci obojętny.

    W tamtej chwili ból, który rozrywał mnie od środka, zdawał się nie do wytrzymania. Widziałem maszynę z twoją twarzą. Widziałem kogoś, kogo kochałem, wiedząc, że to tylko maska, pod którą skrywa się obca mi istota. Nie znałem większego cierpienia.

    Przyszedłeś do mnie dwa miesiące później. Z moim imieniem na zakłamanych ustach. Jeszcze nie maszyna, a wciąż jeszcze nie człowiek. Demon z potrzebami tak łudząco ludzkimi.

    Dwa miesiące po zabiegu po raz pierwszy mnie zgwałciłeś. Wcześniej kochałeś się ze mną delikatnie i czule, jednak tamtego dnia nie dbałeś o to, co się ze mną stanie. Kiedy czułem, jak moje ciało jest rozrywane od wewnątrz, jak skóra naciąga się i krwawi, jak kręgosłup nienaturalnie się wygina, wtedy po raz pierwszy w życiu płakałem podczas seksu.

    Następnego dnia po prostu kazałeś mi za sobą pójść. Zupełnie jakbyś nałożył mi na szyję niewidzialną obrożę.

    Podążyłem za tobą bezwolnie. Jak zwykły pies, który poza swoim panem nie widzi świata.

    Wiedziałem, że nie mogę cię dłużej kochać. Ale nie potrafiłem przestać.

    Zaprowadziłeś mnie do pracowni skrytej pod ziemią. To, co tam zastałem, wstrząsnęło mną dogłębnie. Nigdy się nie spodziewałem, że mógłbyś być zdolny do czegoś takiego.

    W długich rzędach wiszą na ścianie narzędzia. Wszystkie o obcych mi kształtach. Wszystkie zmodyfikowane. Na podłodze rozłożona jest przezroczysta folia. Na środku pomieszczenia znajduje się duży, metalowy fotel. Siedzącą na nim osobę przytrzymują klamry zamknięte wokół kostek, nadgarstków i czoła. Oczy jeńca zasłonięto skórzaną opaską.

    Długie, fioletowe kosmyki opadają na wychudzoną twarz. Suche usta są lekko otwarte, a w ich kąciku dostrzec można zaschniętą ślinę. Niegdyś silne i dobrze zbudowane ciało przypomina szkielet przykryty wysuszoną skórą.

    Rozpoznaję tę osobę. Atsushi Murasakibara. Jeden z Pokolenia. Jeden z nas. 

    Spoglądam na ciebie pełen niedowierzania.

Co ty zrobiłeś?

    Nie patrzysz na mnie. Pochodzisz do jednej z półek i przesuwasz jakiś włącznik. Po chwili ze ściany wysuwa się spore urządzenie ze szklanym zbiornikiem wypełnionym dziwnym, fluorescencyjnym płynem. Nigdy wcześniej go nie widziałem.

To twój wynalazek?

    - Popatrz na to.

    Twój głos jest taki pusty. Taki obcy. Przypomina mi szmer ocierających się o siebie, metalowych powierzchni. Zupełnie jakbym rozmawiał z maszyną.

    Niewidzialna obroża zaciska się ciaśniej na mojej szyi. Spełniam polecenie bez słowa sprzeciwu.
    Przyglądam się, jak urządzenie przysuwa się do Murasakibary. Kiedy zatrzymuje się tuż za jego głową, podchodzisz do niego i zdejmujesz opaskę z jego oczu. Wiem, że nigdy nie zapomnę tego, co dzieje się potem.

    Wyjmujesz dwa druty połączone z urządzeniem za pomocą srebrnych rurek i wsuwasz je do uszu Murasakibary. Zbyt głęboko. Strużka krwi spływa po twoich palcach.

    Kolejne druty wbijasz w jego skroń i kark. Choć przeraża mnie to, nie mogę poskromić ciekawości. Przecież to wszystko musi być bardzo bolesne. A on jeszcze ani razu nie krzyknął, wyraz jego nieobecnego spojrzenia się nie zmienił.

Co ty mu podałeś?

    Odsuwasz się od niego i zaczynasz nastrajać urządzenie. Kiedy kończysz, płyn wewnątrz szklanego zbiornika świeci jasnym blaskiem.

    Przez chwilę nie dzieje się nic. A potem cisza zostaje przerwana przez głośny krzyk.

    Spoglądam na Murasakibarę. Wyraz jego oczu momentalnie się zmienia. Teraz dostrzec można w nim przerażenie tak wielkie, że aż nienaturalne. Przerażenie, nie ból.

Czego on tak bardzo się boi?

    Podchodzisz do mnie i kładziesz mi dłoń na ramieniu. Jest taka zimna.

    - Chcesz zobaczyć, co widzi?

Nie chcę.

    Wyjmujesz z kieszeni czarny pilot i naciskasz żółty przycisk. Ze ściany naprzeciw nas wysuwa się kilkuwarstwowy ekran. Na nim zaś szybko zaczynają pojawiać się zamazane obrazy, które jednak z chwil na chwilę stają się coraz bardziej wyraźne.

    Dostrzegam czarnowłosego mężczyznę z grzywką opadającą na jedno oko. Znam go. To Tatsuya Himuro. Partner Murasakibary.

    Mężczyzna stoi z nożem w ręce. Po chwili unosi go i wbija we własną szyję. Krew wypływa z jego ust, a on się uśmiecha. Potem wyjmuje nóż i wbija go raz jeszcze. Za każdym razem rana się zasklepia, by zaraz ponownie wybuchnąć czerwienią.

    Po jakimś czasie krajobraz się zmienia. Himuro stoi w porcie trawionym przez pożar. Płomienie szybko dosięgają jego ciało, długie języki ognia oplatają go i obierają ze skóry jak jabłko. I tak raz po raz. Pożar gaśnie i znowu zapala się płomień. Spalone ciało się regeneruje, by zaraz ponownie poddać się czerwonej śmierci.

    Krajobraz zmienia się jeszcze wiele razy. Za każdym razem jednak związany jest on w jakiś sposób z umierającym Himuro.

    Patrząc w oczy Murasakibary, dostrzegam powoli niszczące go szaleństwo. Spoglądam wtedy na ciebie i nie mogę pojąć, jakim cudem stałeś się takim potworem. Tortura fizyczna jest bolesna, ale tortura psychiczna to coś znaczenie gorszego. Rany mogą się zagoić, ale postradane zmysły nie wrócą nigdy.

    Chcę stamtąd wyjść, ale mi nie pozwalasz. Siłą zatrzymujesz mnie przy sobie. Każesz patrzeć na człowieka, który powoli ginie w odmętach szaleństwa.

    Po kilku godzinach się przyzwyczajam. To nieludzkie, ale obojętnieję na krzyki i mrożący krew w żyłach widok. Przestaję reagować. Po prostu stoję i patrzę, czując twoją zimną dłoń na moim ramieniu.

    Spędzamy tam dwanaście godzin. Po dwunastu godzinach wszystko się kończy, głowa Murasakibary opada bezwładnie, a jego oczy stają się puste jak u lalki z porcelany. Tęczówki tracą swoją barwę, fiolet zostaje zastąpiony przez mętną biel.

    Chwieję się, mój wzrok zasnuwa się czernią. Upadam na ziemię, tracąc przytomność.

   

Krzyki tysięcy ludzi. Ociekające krwią ściany. Cienie sunące po podłodze, zrzucające skórę niczym węże. Syki przypominające wołanie śmierci.

    Budzę się zlany potem. Siadam na łóżku i łapię się za usta, powstrzymując odruch wymiotny.

Na łóżku..?

    Obracam się, słysząc obok siebie równy oddech. Dostrzegam miarowo unoszącą się klatkę piersiową, której lewa połowa lśni metalem.

   

Wykorzystałeś mnie, kiedy byłem nieprzytomny?

    Wstaję cicho, żeby cię nie obudzić i zauważam, że jestem nagi. Dotykam swoich pośladków, ale nie czuję żadnego bólu, nie czuję, żeby cokolwiek się wewnątrz mnie znajdowało.

Więc jednak tego nie zrobiłeś.

    Uśmiecham się lekko na tę myśl. Jednak uśmiech niknie na moich ustach, kiedy przypominam sobie wydarzenia, które nie tak dawno miały miejsce w podziemiu.  

    Zdaję sobie sprawę, jakim potworem jesteś. Jednak patrząc, jak śpisz tak spokojnie, nie potrafię cię nienawidzić. Nie umiem widzieć w tobie bestii. Ponieważ masz tę twarz, te usta, to ciało. Jesteś taki piękny. 
    Prawda przychodzi bez zapowiedzi, nie puka do drzwi.

Ta miłość nie odejdzie, nieważne jak bardzo będę się starał od niej uciec.

    Przyglądam ci się uważnie. Śledzę srebrne linie, które znaczą jasną skórę. Lewa połowa twojej klatki piersiowej, bark, szyja, ucho, ręka, bok, biodro, noga. I nawet jedno jądro. Wszystko wykonane z najwyżej jakości metalu, spełniającego funkcję organów, kości, mięśni i skóry. Gdyby tylko twoje serce pozostało w pełni naturalnym narządem, być może nie stałbyś się kimś takim. Jednak to, co bije w twojej piersi, jest tylko kawałkiem srebrnej stali.

    Spoglądam na jaskrawe włosy, które opadają na twoją twarz. Mam ochotę wpleść w nie palce, poczuć znów ten słodki zapach. Przypominam sobie, jak czuły potrafiłeś kiedyś być. Jak cudowny był dotyk twoich ust błądzących po moim ciele. Jak uwielbiałem sposób, w który wypowiadałeś moje imię.

    Teraz stałeś się nieznającym sprzeciwu dyktatorem. Nie prosiłeś o nic, po prostu mnie sobie podporządkowałeś. Bez uczuć, bez zbędnych emocji. Zmusiłeś do posłuszeństwa. Jak hycel, który łapie bezpańskiego psa.  

    Budzisz się, czując na sobie moje spojrzenie i patrzysz na mnie wzrokiem bez wyrazu. Potem łapiesz mnie za rękę i w jednej chwili układasz pod sobą. Rozkładam nogi, wiedząc, że opór jest bezcelowy. I tak weźmiesz to, czego pragniesz.

    Widzę, jak napinają się twoje mięśnie, kiedy łączysz nasze ciała. Czując, jak ranisz mnie od wewnątrz, mam ochotę zasnąć, odpłynąć gdzieś dalej, stać się tylko biernym obserwatorem. Ale nie mogę. 
    Tym razem jest inaczej. W pewnym momencie pochylasz się nisko i, patrząc mi w oczy, nazywasz zdrobnieniem, którego kiedyś używałeś.

    Słysząc to, na chwilę całkowicie nieruchomieję.

Dlaczego..? Dlaczego to powiedziałeś? Nie masz prawa, by znać to słowo. Przecież to już nie jesteś ty, nie jesteś osobą, którą kocham.

   

    A jednak słyszałem to, aż nazbyt wyraźnie. Dźwięk wspomnień, wibrujący w moich uszach przeszywa czaszkę na wskroś. Wiem, że dłużej nie wytrzymam, nie po czymś takim.

    Wyrywam się stalowym uchwytom twojej lewej ręki i siadam na łóżku, obejmując się ramionami. Trzęsę się.

To nie może być prawda.

    - Dlaczego uciekłeś?

Jeszcze pytasz?

    - Myślałem, że to lubisz.

Przestań.

    - Seks z ukochaną osobą powinien być przyjemny. A przecież ty mnie kochasz.

ZAMILCZ!

    Obracam się w twoim kierunku i wyrzucam z siebie cały ból, który od dawna czuję. Wyrzucam myśli i uczucia jedno po drugim, a ty po prostu słuchasz, patrząc na mnie spojrzeniem tak zimnym jak lód.

    Kiedy kończę, odwracasz wzrok i spoglądasz w nocne niebo, widoczne za oknem.

    - Serce to tylko narząd pompujący krew. Nie odpowiada za uczucia. To raczej hormony, enzymy, ośrodki w naszym mózgu. Pamięć i umysł. Przeszczepienie wpłynęło w sposób nieodwracalny na moją psychikę, sprawiając, że pozbawiono mnie pewnych zahamowań. Jednak reszta się nie zmieniła. Pamiętam to uczucie, o którym mówiłeś. Nie wiem, czy w obecnym stanie jestem zdolny, by patrzeć na ciebie w ten sposób, jednak chciałem dać ci to, czego myślałem, że pragniesz. Umysł podpowiadał mi, że właśnie tak powinienem postąpić.

    Patrzę na ciebie, ale cię nie widzę. Przed oczami mam jedynie obrazy twoich słów, układające się w fotografie wykonane w sepii.

To tak jakbyś mi mówił, że osoba, którą kocham, nie zniknęła, a jej część wciąż tu jest.

To tak jakbyś znów dawał mi nadzieję.

Nadzieję skąpaną w czerni.

    Właśnie tak. Twoje słowa, choć drażnią złudnym blaskiem moje serce, nie mają znaczenia. Ponieważ wciąż dostrzegam tę brudną od zaschniętej krwi myśl, która nie daje mi spokoju.

    Nawet jeśli mówisz prawdę, ja to widziałem. Widziałem, co zrobiłeś w tamtym pomieszczeniu. Widziałem, jak pozbawiłeś jednego z byłych towarzyszy zmysłów, jak doprowadziłeś go do stanu najgorszego z możliwych. Jeśli nie zapomniałeś o uczuciach względem mnie, to musisz pamiętać także o Pokoleniu. A skoro tak, to jakim prawem mogłeś być zdolny do zrobienia czegoś takiego?

    - Dlaczego zniszczyłeś psychikę Murasakibary?

    - Wiesz, jak działa to urządzenie?

    Kiwam głową. Jednak ty zaprzeczasz.

    - Nie wiesz. Rozumiesz tylko część mechanizmu.

    Spoglądasz mi prosto w oczy, a ja muszę z całych sił walczyć ze sobą, żeby nie odwrócić wzroku. Ten lód zdaje się wyciekać z ciebie, sunąć w moją stronę, oplatać mnie swoim chłodem. Niekontrolowany dreszcz przebiega po moim ciele.

    - Sam zaprojektowałem to urządzenie. Specjalnie dla Pokolenia. Oparte jest ono na technologii, nad którą pracowałem już wcześniej. Wystarczyło ją tylko trochę zmodyfikować, bym mógł osiągnąć zamierzony rezultat. Druty działają jak elektrody. Podłączone do przeciwnych biegunów, przewodzą prąd elektryczny, który po połączeniu z płynem ze szklanego zbiornika wywołuje impuls. Jednak płyn ten ma jeszcze dwie funkcje. Zawierając pewne substancje psychoaktywne, jest w stanie sprawić, że impuls docierając do mózgu, wywoła pożądany przeze mnie efekt - stworzy obraz będący odwzorowaniem największego strachu, tego, czego najbardziej obawia się osoba podłączona do urządzenia. Druga funkcja to obecny w jego w składzie enzym, który aktywując się, uaktywnia cały płyn. Jednak, żeby do tego doszło, konieczny jest kontakt z krwią podłączonej osoby. Krew ta musi zawierać radioaktywną odmianę sztucznie wytworzonego pierwiastka, którego obecność w niej jest nienaturalna - odmianę powstającą w reakcji na kłamstwo. Jeśli podam osobie dożylnie pierwiastek i zapytam o coś, a ona skłamie, jej serce przyspieszy. Wówczas zwiększy się prędkość przepływu krwi przez naczynia. Pierwiastek w odpowiedzi na to przejdzie w swoją radioaktywną formę. Po podłączeniu do urządzenia i przebiciu drutem skóry, enzym z płynu wychwyci obecność tej formy i cały płyn, a co za tym idzie całe urządzenie się uaktywni. Wiesz, jakie pytanie zadałem Murasakibarze?

    Kręcę przecząco głową.

    - Zapytałem, czy obecni na statku członkowie Pokolenia zaplanowali awarię. Zapytałem, czy celowo wywołali wypadek, który uśmiercił tysiąc sześćset osób odbywających rejs. Zapytałem, czy w ich planie była również moja śmierć. Murasakibara zaprzeczył każdemu z zarzutów. A jednak urządzenie, jak sam widziałeś, zadziało. Co oznacza, że skłamał.

    Ciężko mi w to uwierzyć. Ciężko pojąć mi coś takiego. Choć czuję, że mówisz prawdę, potrzebuję dowodów. Nie mogę tak zwyczajnie dać wiary twoim słowom.

    Musisz zdawać sobie z tego sprawę, ponieważ wstajesz i wyjmujesz z szafki plik papierów, które następnie mi podajesz. Bez słowa zaczynam je przeglądać.

    Kiedy kończę, zaciskam zęby ze złości.

Niemożliwe.

    Ostatnie dwa miesiące spędziłeś na zbieraniu informacji. Z tego, co wyczytałem z dokumentów, dowiedziałem się, że pewna organizacja zapłaciła nieprawdopodobną sumę czwórce z Pokolenia, w zamian za wywołanie awarii statku. Organizacji zależało na pozbyciu się konkurencji w tym przemyśle. Jednak ty stanowiłeś problem. Jako specjalista od modyfikowania maszynerii mogłeś bez problemu stwierdzić, czy awaria była przypadkowa, czy ktoś wywołał ją celowo. Dlatego musiałeś zginąć. A Pokolenie skuszone wizją pieniędzy i władzy zgodziło się na to bez wahania. Wraz z tobą zginąć mieli wszyscy pozostali pasażerowie statku. Kobiety, mężczyźni i dzieci. Każdy, bez wyjątku. I tak też się stało. Przez zupełny przypadek jako jedyny ocalałeś.

    Spoglądając na ciebie teraz, zaczynam rozumieć. Dlaczego zgodziłeś się na przeszczepienie, znając jego cenę. To nie był strach przed śmiercią, ale chęć zemsty. Nie tylko za siebie, również za te tysiąc sześćset niewinnych osób.

    A jednak nie mogłeś mieć pewności, że po zabiegu wciąż będziesz o tym pamiętał. Szanse na to, że nie staniesz się zupełnie inną osobą, były niezwykle małe.

    Mimo tego minęły dwa miesiące, a ty wciąż dążysz do obranego wcześniej celu. Jeśli tak, to odpowiedź jest prosta. Pod stalową pokrywą naprawdę udało ci się zachować część siebie. Nawet jeśli tylko niewielką.

Możesz być też zwykłym psychopatą, spełniającym się pod pozorem zemsty.

    Jednak w głębi duszy czuję, że tak nie jest. Zawsze umiałem cię odczytać. Umiałem określić, kiedy kłamiesz. Dlatego wiem, że to, co mi powiedziałeś, jest prawdą.

   

Naprawdę nie potrafię przestać cię kochać.

     Ale nie mogę powiedzieć tego na głos. Ponieważ ty na pewno nie czujesz już tego, co łączyło nas kiedyś.  

     Przypominam sobie, jak powiedziałeś, że seks z ukochaną osobą powinien być przyjemny. Możesz nie myśleć już o mnie w ten sposób, możesz nie umieć kontrolować własnej siły i własnego ciała, ale wciąż potrafisz się tak zachowywać, zwracać uwagę na to, co daje mi radość. I pomimo iż pamiętam dobrze ten gwałt sprawiający tak wiele bólu, jestem gotów ponownie się temu oddać. Ponieważ nawet jeśli muszę cierpieć, możliwość odczucia raz jeszcze bliskości ukochanej osoby jest dla mnie ważniejsza od upokorzenia i rwących mięśni.

Naprawdę nisko upadłem.

    Przysuwam się do ciebie i, patrząc w twoje oczy udaję, że nie dostrzegam w ich obojętności a gorący płomień uniesienia. Chcę widzieć cię takim, jakim cię zapamiętałem.

    Chłodne ramiona nocy otaczają nas utkanym z gwiazd całunem. Stapiamy się jedność w akompaniamencie szelestu pościeli, moich jęków i twojego przyspieszonego oddechu. Choć czuję ból, staram się przerodzić go w umyśle w przyjemność. Szepczę cicho twoje imię, wspominając czasy, kiedy nie pachniałeś metalem.

    Od tamtego dnia minął równo rok. Poza naszą dwójką, wszyscy członkowie Pokolenia są obecnie tylko marionetkami niezdolnymi do ruchu, mowy czy myślenia. Wszystkich poddałeś takiemu samemu procesowi. Zadałeś im pytania, podłączyłeś do urządzenia, obserwowałeś, jak tracą zmysły. Przyglądałem się temu wszystkiemu bez śladu obrzydzenia czy złości. Wiedziałem, że zasłużyli na taki los. Na ekranie patrzyłem na obrazy, jakie podsyłały im ich umysły.

    Aomine był świadkiem wielokrotnych samobójstw Kagamiego, Kise widział śmierć Kasamatsu, Midorima raz po raz tracił ukochanego Takao.

    Dziwi mnie fakt, że ci, którzy bez skrupułów uśmiercili tysiąc sześćset pasażerów statku, zdolni są do miłości. Kiedy patrzyłem, jak tracą zmysły, widząc, jak umierają najważniejsze dla nich osoby, czułem niepewność walczącą o dominację ze współczuciem. Dla tych, których czwórka z Pokolenia odchodząc w odmęty szaleństwa, pozostawiła na tym świecie. Dla Himuro, Kagamiego, Kasamatsu i Takao. Oni nie byli wplątani w tę intrygę, nie mieli o niczym pojęcia. A teraz zostali całkiem sami, cierpiący w ciszy, krwawiący w smutku.

    Prościej byłoby mi o tym nie myśleć. Ale nie mogę. Nie potrafię pozostać obojętnym. Ponieważ wiem, jak to jest stracić kogoś, kto znaczy dla ciebie więcej niż własne życie.

    Przyglądam się spoczywającym w podziemnej sali czterem grobom. Choć tak naprawdę nie można ich nazwać grobami.

    Szklane trumny wypełnia płyn oddechowy w złotym kolorze. W nim zaś unoszą się cztery ciała. Pozostające wciąż żywe, niemogące umrzeć. Podłączone do rurek, którymi wprowadzane są substancje odżywcze. Znajdujące się w stanie znacznie gorszym do śmierci.

    Kiedy tak im się przyglądam, dochodzę do wniosku, że wyglądają trochę jak istoty zaschnięte w żywicy. Tworzące bursztyn o płynnej konsystencji. Piękny, złoty kamień, stanowiący piętno na twojej duszy. Będący zarówno grzechem, jak i małym krokiem ku odkupieniu.

    Wiem, że kiedy leżałeś na sali zabiegowej, czułeś się winny. Temu, że nie mogłeś ochronić tamtych ludzi. Że nie mogłeś powstrzymać awarii. Jestem pewien, że właśnie tak się wtedy czułeś. Przecież znam cię niemalże od dziecka. 

    Kładę dłoń na chłodnej powierzchni szkła, jednak myślami odbiegam daleko od bieżących wydarzeń. Przypominam sobie słowa, które jakiś czas temu wypowiedziałeś.

    Stoisz w drzwiach, przeglądając papiery odnośnie członków organizacji. Teraz kiedy zemściłeś się już na Pokoleniu, przyszedł czas na pomysłodawców całego wydarzenia.

    Leżę na łóżku, dochodząc do siebie po kolejnym gwałcie. Chociaż czy mogę go w ten sposób nazywać, jeśli na niego pozwalam?

    Słyszę, jak odkładasz dokumenty i podchodzisz do mnie. Czuję na sobie twoje spojrzenie, kiedy siadasz na brzegu łóżka. Jednak nic nie mówisz, po prostu mi się przyglądasz.

    Unoszę się na łokciach i spoglądam na ciebie wyczekująco.

    - Kiedy przyjdzie czas, poproszę cię, żebyś mnie zabił.

    Otwieram szczerzej oczy, nie rozumiejąc, jednak ty szybko wstajesz i wychodzisz, pozostawiając mnie w kompletnym zdumieniu.

    Wtedy nie potrafiłem pojąć znaczenia tamtych słów. Lecz teraz wiem już, rozumiem.

    Odwracam się od trumien i wychodzę na powierzchnię.

    Słońce zniża się ku horyzontowi, zabarwiając niebo czerwoną łuną. Spoglądając w nie, uśmiecham się na myśl, jak zwykły wydaje się być ten widok. Podczas kiedy w naszym życiu zmieniło się wszystko, świat pozostał niewzruszony na toczącą się w nas, wewnętrzną wojnę.

    Powiedziałeś, że poprosisz mnie, żebym cię zabił. Zrobiłbyś to czy nie, ja pewnie i tak musiałbym w końcu splamić swoje ręce twoją krwią. Ponieważ jesteś żywy tylko w połowie.

     Po długich walkach z samym sobą udało mi się uporządkować myśli. Wszystkie elementy układanki znalazły się wreszcie na swoim miejscu.

    Kiedy ta tragedia dobiegnie końca, kiedy dokonasz swojej zemsty, obejmę cię czule i wyrwę metalowe serce z twojej piersi. To będzie ostateczny akt mojego oddania względem ciebie, względem osoby, którą kocham. Uwolnię cię z oków tego ciała, którym sam się brzydzisz, uwolnię cię od potwora, który w tobie mieszka. Patrząc, jak wreszcie zyskujesz wolność, będę trzymał cię w ramionach, roniąc słone łzy smutku i radości. Zabawne, brzmi to nieco paradoksalnie.

    Spoglądam prosto w rażącą oczy czerwień widnokręgu i delektuję się tym pięknym widokiem.

Kiedy przyjdzie czas, umrzesz. Śmierć zstąpi na ciebie z mojej ręki. Tak jak sam tego chciałeś.

    Dam ci to, czego pragniesz, dam ci to kiedyś, ale jeszcze nie teraz. Zrobię to, gdy naszym oczom ukarze się widok zwiastujący koniec. Gdy upadnie niebo, a z otchłani wstaną płomienie. Gdy wszystko się odwróci.
    Pokolenie mówiło o nas, że stanowimy swoje całkowite przeciwieństwa. To prawda. Jesteśmy dwoma kolorami, które tworzą istotę kontrastu. Jednak wcześniej to moja czerwień była ogniem, a twój błękit barwą widnokręgu. Od czasu zabiegu zamieniliśmy się miejscami. Nasze niebo zasnuło cię szkarłatem, nasz ogień zaczął przypominać głębię oceanu. A przecież to nienaturalne położenie dla barw, którymi się tlimy.

    Dostrzegam twoją sylwetkę majaczącą w oddali. Jasnoniebieskie włosy rozwiewa silny wiatr. Nie widzę twoich oczu, ale jestem pewien, że ich zimny błękit patrzy w moją stronę.

Będę twoim aniołem, Kuroko, aniołem z czerwonymi skrzydłami, którego gorący płomień roztopi kiedyś lód, który skuł cię stalowym łańcuchem. Dam ci wolność, o której marzysz, uwalniając w ten sam sposób samego siebie. Kiedy dokona się  spirala paradoksu, kiedy nasze serca wyrwą się z tej pachnącej metalem klatki, kiedy osiągniemy zenit. Wtedy spojrzę w niebo i wierzę, że zobaczę na nim twój cień. Cień błękitnego ptaka, który zgubił swoje pióra.