Requiem dla Psychopaty III

TEN, KTÓRY PRZYWDZIEWA MASKĘ.

    Na dachu jest niezwykle cicho. Jedyne dźwięki, wypełniające otwartą przestrzeń to szelest kartek poruszanych przez wiatr i szmer ołówka przesuwanego po papierze. Nie docierają tu krzyki osób z boiska, nie dociera śmiech, od którego nie sposób odgrodzić się na korytarzach.
    Dach to jedyne miejsce w całej szkole, gdzie przez cały dzień panuje cisza i spokój. Niewielu uczniów wie, że jedno z wejść zawsze pozostaje otwarte, a nawet ci, którzy zdają sobie z tego sprawę, przychodzą tu niezwykle rzadko. Z tego powodu Kuroko zwykł nazywać dach swoim małym azylem.

    Odkąd odkrył to miejsce, coraz częściej spędzał w nim przerwy. Polubił ciszę, której doświadczyć można było jedynie tutaj, polubił grube barierki, o które wygodnie mógł się oprzeć, oddając się rozmyślaniom. Nic go tu nie rozpraszało, dzięki czemu skupienie się przychodziło mu niezwykle łatwo. Zwłaszcza ostatnio, kiedy tak wiele pytań i niewiadomych gromadziło się w jego umyśle.
    Spod cienkiego rysika wypływają szare linie, łączące się w słowa. Niektóre z tych słów zakreślane są w kółka, inne podkreślane. Wszystkie jednak tworzą część wspólnego schematu. W samym jego centrum zaś znajduje się pytanie składające się ze znaków, których kontury były wielokrotnie poprawiane.

„Co mogę zrobić dla drużyny?”

    Kuroko odchyla głowę do tyłu, spoglądając w bezchmurne niebo. Od jego rozmowy z Akashim minęły już dwa tygodnie, a on wciąż nie odnalazł swojej odpowiedzi. Choć z początku podchodził do sprawy niezwykle entuzjastycznie, teraz coraz brutalniej dociera do niego, jak trudne zadanie postawił przed nim czerwonooki rozgrywający.

Stworzyć styl, który wykorzystywałby naturalny brak obecności, zrezygnować ze wszystkiego innego na rzecz tej jeden techniki. Udoskonalić ją, sprawić, żeby zadziałała w prawdziwym meczu.

    Kuroko doskonale wie, że jest to problem, z którym musi zmierzyć się sam. Proszenie kogokolwiek o pomoc byłoby bezsensowne, ponieważ tylko on może w pełni zrozumieć samego siebie. A to właśnie zrozumienie leży u podstaw przekształcenia naturalnej cechy w umiejętność.

    Kuroko uświadomił sobie to już na samym początku. Jednak posiadając tylko tę wiedzę, nie zyska nagle umiejętności praktycznego jej wykorzystania. Nawet jeśli wie, co powinien zrobić, wykonanie jest znacznie trudniejsze od teorii. Zwłaszcza gdy wiąże się ono z dotarciem do korzeni tego, co stanowi jego prawdziwą naturę.

Nawet jeśli myślisz, że znasz samego siebie, kiedy tak naprawdę spróbujesz zagłębić się w otchłań swojego umysłu, może się to okazać ponad twoje siły. Możesz nawet postradać zmysły. Ponieważ ludzka psychika jest czymś, co niezwykle łatwo wymyka się spod kontroli. To osobny twór, obca, żywa istota, będąca tylko lokatorem w naszym umyśle. Często nie mamy pojęcia o barwach, które wypełniają nas od wewnątrz. Czy jesteśmy biali jak płatki śniegu? Czy opływamy burgundem rozlanego wina? Czy otacza nas szarość porannej mgły? Czy roztacza się wokół nas czerń zwęglonego drewna? Dopiero w kryzysowych sytuacjach wychodzi na wierzch to, co do tej pory czaiło się w cieniu. A wtedy dowiadujemy się o tym, że nawet najczystsze umysły mogą ukrywać w sobie gęsty i przerażający mrok.

Czy chcę poznać samego siebie?

    Odkąd pamięta, Kuroko skrywał uczucia. Czy to kwestia przeżyć, czy strach przed okazaniem słabości, w ciągu lat jego twarz nauczyła się przybierać jeden wyraz. Zupełnie jakby nosił porcelanową maskę, jakby nakładał wiele warstw białego pudru, który podobnie jak twarz gejszy skrywałby jego prawdziwą, przyozdobioną emocjami naturę. Kurtyna opanowania, którą się zasłaniał, stała się dla niego czymś, co pojawiało się samorzutnie, nie była ona jednak tarczą przed światem. Raczej jego odpowiedzią na brutalną rzeczywistość, która potrafiła ranić dotkliwej niż jakikolwiek nóż.
  

Łzy dają upust smutkowi i bezsilności.

    Kuroko już jako dziecko zrozumiał, że wartość łez nie zmienia się w zależności od tego, jak i gdzie je z siebie uwalniamy. Kiedy obnażamy się z uczuć w samotności, lub robimy to przy kimś, te uczucia zawsze pozostają takie same. To, dlaczego w trudnych sytuacjach szukamy obecności innych, jest spowodowane potrzebą ciepła, pocieszenia. Każdy człowiek ją posiada. Jednak nie każdy potrafi ją w sobie stłumić.

                                                       

Okazując przy kimś słabość, szukasz jego wsparcia. Nawet jeśli wiesz, że nie zawsze jest ono szczere. Jesteś w stanie poświęcić tak wiele, tylko dla tego jednego zdania. „Rozumiem, współczuję”. Po każdej porażce znajdując ukojenie w czyichś ramionach, nigdy nie uodpornisz się na brutalną rzeczywistość. Czy zawsze już będziesz stał, trzymając się poręczy, bojąc się oddalić od niej na krok jak dziecko, które kurczowo łapie za szyję rodzica, pierwszy raz wchodząc do morza? Uzależniając się w ten sposób od innych, sprawisz, że świat w końcu cię pochłonie. Są w życiu wybory i decyzje, które możemy podjąć wyłącznie sami. Co zrobisz w takiej sytuacji? Jak poradzisz sobie, nie mając możliwości, by trzymać kogokolwiek za rękę? Pozwolisz, by świat zwyczajnie cię zdominował? 
Jeden krok do przodu i dwa w tył. Strach przed nieznanym. Strach przed samotnością. Strach przed tłumieniem w sobie tego, co chciałbyś wyrzucić na zewnątrz. 
Dwa kroki w przód i jeden w tył. Walka. Sam wybierasz jaka. Możesz cieszyć i cierpieć wewnątrz siebie, pozostając pomimo tego spokojnym. To tylko jedna z opcji. Ale jest najprostsza. Jeśli nie chcesz, by ktoś kiedyś wykorzystał twoją słabość, musisz zaryzykować. Jedni widzą świat w kolorach tęczy, lecz nie jest on sielanką, jaką zwykli dostrzegać. Jeśli chcesz wyjść światu naprzeciw, nie możesz wiecznie tkwić w miejscu. 
Krok w przód i brak kroku w tył. Spokój i opanowanie. Łzy, które możesz zobaczyć jedynie ty. Uśmiech, który rzadko wychodzi poza wewnętrzną krawędź ust. 

Nie wszystkie decyzje podejmujemy świadomie. Niektóre dzieci dokonują wyborów, jeszcze zanim poznają prawdziwe znaczenie tego słowa.

    Kuroko dorósł zbyt wcześnie. Nie w każdej rodzinie wszystko układa się idealnie. Nie każde dziecko może cieszyć się życiem, które jest jak bajka przeczytana w książce. Nie każde potrafi zrozumieć, że tym, czego w momencie załamania najbardziej nie chcą widzieć rodzice, są łzy ich dziecka.
    On wiedział. Kiedy dostrzegł smutek odbijający się w oczach tak podobnych do własnych, zrozumiał, że powodem są krople spływające po jego twarzy.

Mamo, nie smuć się. Już więcej nie będę płakał.

    Był jeszcze dzieckiem, ale mimo tego dostrzegł tę jedną prostą prawdę. I wybrał. Choć zrobił to nieświadomie. Dopiero po kilku latach dotarł do niego w pełni sens tej przypadkowej decyzji. Ale wtedy zmiana czegokolwiek była już niemożliwa. Tylko czy on jej naprawdę pragnął?
    Przywykł do noszenia maski opanowania. Choć pierwszy raz założył ją dla matki, po jakimś czasie przywdziewanie jej weszło mu w nawyk. Tak było prościej. 
    A jednak nie stał się osobą zupełnie nieokazującą uczuć. Choć z jego oczu mało kto umiał cokolwiek wyczytać, czasem się uśmiechał, czasem zagryzał wargi ze złości, czasem płakał. Rzadko, ale robił to. Ponieważ rozumiał sens noszenia tej maski. Wiedział, że nie jest ona ani tarczą, ani bronią.
    Kuroko nie odcinał się od innych. Nie wzbraniał się przed zawieraniem przyjaźni. Choć przed Aomine miał tylko jednego przyjaciela.
    Spędzanie czasu z osobą, z którą łączyło go wiele wspólnego, było dla niego czymś przyjemnym. I choć cieszył się z takiej bliskości, nie okazywał tego. Mógł ubrać swoje uczucia w słowa, ale same emocje nie wypływały na jego twarz, nie zmieniały jej wyrazu. Dlatego niektórzy mogliby powiedzieć, że jest nieszczery. Bo czy można wypowiedzieć słowa takie, jak „cieszę się” z kamienną twarzą? Czy nie zabrzmią one wówczas fałszywie? Być może. Ale do takiego właśnie zachowania przywykł i nawet gdyby chciał, nie potrafiłby tego zmienić. Poza tym tak było prościej.

Czy akceptuję obecny stan rzeczy?

…

Myślę, że tak.

    Wykreowanie maski spokoju i opanowania nie wymagało od niego zrozumienia samego siebie. Ale dostrzeżenie jej obecności już tak. Przynajmniej w małym stopniu. Tak uważał. A jednak wciąż bał się zajrzeć w najgłębsze zakamarki swojego umysłu. Ponieważ w jego sercu żyło maleńkie ziarenko niepewności, które sprawiało, że czuł niepokój. Niepokój przed stanięciem twarzą w twarz z samym sobą i upewnieniem się, że jest taki, jak sądził. Ponieważ mogło się okazać, że prawda wygląda inaczej. 
   

Co tak naprawdę leży u podnóża mojej nikłej obecności? Czy to tylko wygląd zewnętrzny, czy jest coś jeszcze? Czy jest to naturalne, czy sam to wykreowałem? Czy ma to związek z maską, którą zwykłem zakładać?

    Kuroko zdaje sobie sprawę, że prędzej czy później będzie musiał otworzyć te drzwi. Bo bez tego prawdopodobnie nie uda mu się w pełni wykorzystać cechy, którą tak bardzo był zafascynowany Akashi.
    Zakreślając słowo „podania” wyraźniej niż inne, Kuroko kończy swoje rozmyślania i chowa zeszyt do torby. Czas przerwy popołudniowej się kończy, wkrótce rozpoczną się pozostałe lekcje.
    Schodząc z dachu, ostatni raz zaciąga się rześkim powietrzem. Lekki wiatr przyjemnie pieści jego twarz. Zupełnie jakby dawał mu do zrozumienia, że nie ma się czym martwić.

Natura potrafi być czasem niezwykle miła.

    Z tą myślą Kuroko zamyka za sobą drzwi i schodzi po schodach, zagłębiając się w tak dobrze mu znany labirynt szkolnych korytarzy, pachnących wykładziną i boazerią.

***

   

    Akashi spogląda na planszę. Potem zdecydowanym ruchem przesuwa po niej figurę. Siedzący naprzeciw niego chłopak lekko wzdycha i poprawia okulary na nosie, które paradoksalnie nie zdążyły zsunąć się nawet o milimetr. Zielone włosy zasłaniają jego oczy w takim samym kolorze, kiedy pochyla się nieznacznie, szukając na planszy miejsca do przeprowadzenia ataku.

Bezcelowy wysiłek. Zabrałem ci ruch, Midorima.

    Akashi wstaje z krzesła i podchodzi do okna. Wyglądając przez nie, pozwala, by wiatr zniszczył jego pozornie tylko niedbałą fryzurę.

    Przygląda się, jak mały ptak stroszy piórka, przysiadłszy na parapecie. Wyciąga do niego rękę, jednak zwierzę odlatuje spłoszone.

Takie nieufne.

    Wyrazisty głos Midorimy wytrąca go z zamyślenia.
    – Naprawdę uważasz, że Kuroko może się na coś przydać drużynie?

    Akashi odwraca głowę i spogląda na zielonookiego, nie okazując zaskoczenia, które odczuwa.
    – Słyszałeś naszą rozmowę?
    – Po prostu przechodziłem obok.
    – Ah, tak.
    Odwracając się z powrotem w kierunku okna, Akashi splata dłonie za plecami. Mógł spodziewać się po Midorimie takiej spostrzegawczości. Od jakiegoś czasu zielonooki umiał zauważyć, kiedy coś go niepokoiło, albo kiedy nad czymś się zastanawiał. Być może to wynik pojedynków w shōgi, które wielokrotnie, od początku pierwszej klasy między sobą rozgrywali, lecz prawdą jest, że Midorima to osoba niezwykle inteligentna. Nic dziwnego, że „przechodził obok” akurat wtedy, kiedy Akashi rozmawiał z Kuroko.
    – Gdybym uważał inaczej, nie poszedłbym się z nim spotkać. Myślę, że może być on właśnie tą osobą, której potrzebuję, zawodnikiem, o którym ostatnio ci wspominałem.
    – Myślisz, że Kuroko byłby w stanie zmienić rytm gry, kiedy tylko by tego zapragnął? – Midorima spogląda na niego zaskoczony, cytując wypowiedź Akashiego sprzed kilku dni.
    – Tak.
    Naprawdę tak uważa. To pewne, że Kuroko posiada w sobie niezwykłą siłę, która w pełni wykorzystana mogłaby stać się największą bronią drużyny Teikō. Jednak nie tylko to jest powodem, dla którego Akashi postanowił złożyć mu propozycję.
    Druga przyczyna to pragnienie stłumienia niepokoju, który odczuwa w obecności Kuroko. Ten błękitnooki chłopak jest jedyną osobą, przy której Akashi czuje się tak dziwnie. Nigdy dotąd nie przytrafiło mu się nic podobnego. Niemniej, każdą odbiegającą od normy reakcję, można zmienić. Wystarczy tylko wiedzieć jak.
    Jeśli czyjaś obecność wpływa na ciebie w pewien sposób wyjątkowo, musisz sprawić, by stała się czymś zwyczajnym. Jeśli dostrzegasz w kimś więcej, niżbyś chciał, wystarczy uświadomić sobie, że w tej osobie nie ma tak naprawdę nic, co by ją wyróżniało.
    Akashi domyśla się, że powodem, dla którego reaguje na Kuroko w taki sposób, jest prawdopodobnie jego nikła obecność, która stanowi cechę co najmniej niezwykłą. Właśnie dlatego zaproponował mu naukę.

    Kiedy Kuroko stworzy dla siebie technikę, on pomoże mu ją udoskonalić. Robiąc to, zbliży się do niego, zacznie spędzać więcej czasu w jego towarzystwie. Stając się nauczycielem, będzie mógł patrzeć na niego z góry, a co za tym idzie, przestanie dostrzegać w tej jego niecodziennej cesze cokolwiek niezwykłego. Ponieważ się do niej przyzwyczai. Oswoi Kuroko. Zupełnie jak do dzikiego zwierzęcia podchodząc powoli, nauczy się odczytywać jego reakcje, aż w końcu całkiem go zrozumie i obnaży przed sobą ze wszystkich uczuć. A wtedy, kiedy nie pozostanie przed nim skryta już ani jedna tajemnica, przestanie patrzeć na Kuroko jak na kogoś niezwykłego. Stanie się on dla niego taki sam jak wszyscy inni. Czyli dokładnie taki jaki być powinien.
    – Po spojrzeniu na tego chłopaka, naprawdę nie mogę zrozumieć, co takiego w nim dostrzegłeś – mówiąc to, Midorima obraca w placach jedną z figur. – Ale to twoja decyzja, więc nie mam zamiaru się wtrącać.
    Akashi uśmiecha się lekko, przyglądając się jego poważnej twarzy o tak bardzo inteligentnym wyrazie.

Lubię go.

    – Wiesz, myślę, że szansa, którą mu dałem, mogła się tą szansą stać tylko dlatego, ponieważ poszedłem do niego nie jako przyjaciel, a osoba trzecia. Gdyby taka propozycja padła z ust kogoś mu bliskiego, prawdopodobnie osiągnięcie efektu, którego oczekuję, nie byłoby możliwe. A tak, mogę mieć pewność, że Kuroko będzie w stanie sprostać moim oczekiwaniom. Mam zamiar sprawić, by wspiął się wzwyż tak szybko, jak to tylko możliwe. Chciałbym jednak, abyś był tak uprzejmy i nie wspominał więcej tej rozmowy.
    Ton jego głosu się nie zmienia, jest równie swobodny co wcześniej, jednak jego słowa sprawiają, że zatopione w zieleni źrenice rozszerzają się ze zdziwienia. Po chwili jednak wracają do swojej naturalnej wielkości.

    – Cóż, wiesz, co robisz. Jeśli faktycznie tak sądzisz, to pewnie masz rację.
    Akashi spogląda na planszę.
    – Ruszasz się?

    Midorima kręci głową i podaje mu swoją figurę.
    – Nie. Poddaję się.

    Akashi odbiera od niego zdobycz i czeka, aż Midorima wyjdzie z sali. Potem odwraca się w stronę okna i, przyglądając się trzymanej w dłoni figurze, potakuje głową, zupełnie jakby zgadzał się sam ze sobą.

Widzisz, Midorima? Ja nigdy się nie mylę.  

                                                            

Rozdziału miało w tym tygodniu nie być, ale szczęściu trzeba dziękować, bo się obrazi i sobie pójdzie. Więc rozdział jest. Napisany dzisiaj o pierwszej w nocy w ciągu dwóch godzin (nie wiem, jak ja to zrobiłam) wena miała taki kaprys, że akurat wtedy się pojawiła. No i oto efekt, choć nie jestem z niego szczególnie zadowolona. Więcej Akasia i mniej Tetsu niż planowałam, ale nie szkodzi, jeszcze zdążę pobawić się niebieskowłosą istotą.