Impala

One-Shot: Castiel x Dean 

   

Z dedykacją dla Akune.

__________________

    Spotykałem się w życiu z różnymi paradoksami. Widziałem wiele odstępstw od powszechnie przyjętych schematów, oksymorony, które teoretycznie nie miały prawa istnieć. Poznałem wampira, który nie zabijał ludzi, wilkołaka o sercu tak czystym i szczerym, nieskalanym przez żadne negatywne emocje, demona, który oddał życie za człowieka. Jednak największym paradoksem, z jakim przyszło mi się spotkać, był ten, który dotyczył bezpośrednio mojego brata.

    Dean nigdy nie wierzył w przeznaczenie, w to, że ktoś patrzy na nas z góry. Zabijał potwory czające się w mroku, wypędzał demony, które opętywały ludzkie dusze, lecz gdy go o to kiedyś zapytałem, powiedział, że aniołów nie ma i nigdy nie było, przybierając przy tym tę swoją minę, którą tak dobrze znałem, a która mówiła: „Oh, daj spokój, Sammy, znalazłbyś sobie lepiej jakąś dziewczynę, a nie zadawał bezsensowne pytania. Widziałeś kiedyś anioła? Nie? No właśnie. Nie widziałeś i nie zobaczysz, bo one nie istnieją.”
    Cały Dean. Uparty, myślący tak prostolinijnie. Przeprowadzenie z nim egzystencjalnej rozmowy podchodziło zawsze pod wysiłek iście syzyfowy. Czasem udawało mi się skłonić go do wyznań, ale tylko gdy był pijany. W innej sytuacji cały jego świat skupiał się wyłącznie wokół starego rocka, seksu i jabłkowego ciasta. Od czasu do czasu dochodziło do tego jeszcze zabicie jakiegoś potwora, pozbycie się demona, rozwalenie przypadkiem tej swojej ukochanej Impali, którą jednak zawsze potem naprawiał w pocie czoła, a gdy kończył, siadał za kierownicą i ze łzami wzruszenia włączał w odtwarzaczu piosenkę Kansas.
    Właśnie - Impala. Choć ciężko powiedzieć, by była jedyną kobietą w życiu Deana, to jednak na pewno była jedyną, którą szczerze kochał. Jego przywiązanie do tego samochodu wydawało się wręcz irracjonalne. To jak on o niego dbał, jak się troszczył... Prawdę powiedziawszy, ważniejsza od niej była jedynie rodzina, wszystko inne należało do wartości podprogowych.
    Tak, mój brat był dziwną osobą. Nie grzeszył szczególną inteligencją, a rozmowa z nim przypominała momentami dialog wyrwany z filmu porno. Ponadto potrafił zirytować mnie tak jak nikt inny, ale naprawdę go kochałem. W końcu zawdzięczałem mu więcej niż ktokolwiek. Oddał za mnie życie, a takiego długu nie da się spłacić.
    Dean poświęcił się, bym ja mógł przeżyć. Nigdy nie zaakceptowałem tej jego decyzji, miałem mu ją za złe. Ale cóż, on zawsze najpierw coś robił, a potem zastanawiał się nad konsekwencjami. Choć z konsekwencji podpisania umowy z demonem raczej musiał zdawać sobie sprawę.
    Kiedy umarł, myślałem, że już więcej go nie zobaczę. Jakie więc było moje zaskoczenie, gdy stanął pewnego dnia przed moimi drzwiami. Nie wiem, kto był w tamtej chwili bardziej zdumiony - ja czy on.
    Jak się później okazało, Deana wyciągnął z Piekła anioł - istota, w której istnienie mój brat nigdy nie wierzył. Zabawne, prawda? Zostać uratowanym przez kogoś, kto podobno nie istnieje, zawdzięczać życie komuś, komu od zawsze odmawiało się prawa bytu.
    Anioł, który uratował Deana był zupełnie inny, niż wyobrażenie tych istot, które do tamtej chwili miałem. Nie bił od niego oślepiający blask, białe skrzydła nie wyrastały z jego pleców. Postać, w jakiej się przed nami pojawił, była ludzka, jednak nie to wydawało się najdziwniejsze. Chodziło tu raczej o jego charakter, zachowanie.
    Anioł, który przedstawił się jako Castiel, zdawał się dziwnie chłodny i obojętny. Tak jakby od wewnątrz był pusty, jakby nie wypełniały go żadne uczucia. Jak lalka, manekin, którego sznurkami poruszały osoby znajdujące się w Niebie.
    Z początku byliśmy do niego sceptycznie nastawieni. I słusznie, bo jak się później okazało, uratowanie Deana nie było wcale aktem miłosierdzia, lecz częścią pewnego planu, w którym mój brat grać miał rolę narzędzia. Anioły chciały wykorzystać go w wojnie z demonami, na pole bitwy wyznaczając Ziemię. Łatwo sobie wyobrazić, co zostałoby z naszej cywilizacji, gdyby do takiego starcia kiedykolwiek faktycznie doszło.
    O ile obraz pozostałych aniołów pasował mi do takiej bezwzględności i zdecydowania, dążenia po trupach do obranego wcześniej celu, to jednak w Castielu szybko dostrzegać zacząłem coś, co odróżniało go od jego braci. Choć z początku tego nie zauważałem, po pewnym czasie, który spędził w naszym towarzystwie, Cas zaczął wydawać się nieco inny, zdecydowanie mniej okrutny i nieczuły. Kiedy rozmawiał z Deanem, w jego głosie nie słyszałem tej zimnej nuty, którą wyczuwało się u innych aniołów.
    Ponieważ to właśnie on wyciągnął mojego brata z Piekła, powstała między nimi jakaś dziwna więź, coś, czego nie potrafiłem do końca zrozumieć. Zaskakujące, ale bardzo szybko zaczęli się całkiem dobrze dogadywać, choć różnili się przecież pod każdym względem. Byli jak ogień i woda, jak yin i yang. Stanowili swoje całkowite przeciwieństwa, dlatego ich relacja przypominała kwiat, który wykwitł na dnie morza, płomień, który zapalił się w próżni. Nie miała realnego wytłumaczenia, teoretycznie nigdy nie powinna wykształcić się między nimi żadna nić porozumienia. A jednak, wbrew wszelkiej logice, wykształciła się.
    Z tego właśnie powodu nie rozumiałem, czemu Castiel zgodził się na wykorzystanie Deana jako narzędzia, posłużenie się nim i zniszczenie Ziemi. Nie wierzyłem, by przez cały ten czas tylko grał, oszukiwał mojego brata. Wydawało mi się, że on o niczym nie wiedział. Choć to oczywiście były tylko moje przypuszczenia.
     Nie mam pojęcia, jak Dean odebrał prawdę, gdy się o wszystkim dowiedział. Poczuł się zdradzony, zabolało go to? Nie wiem. Nigdy nie odpowiedział na to pytanie, choć wielokrotnie mu je zadawałem.
    Cóż, nie miało to właściwie aż tak dużego znaczenia, ponieważ w chwili, w której Dean się poddał i oddał w ręce aniołów, Castiel go uratował. Kiedy mojego brata otoczyła ciemność i pustka, Cas wdarł się do niej, złapał go za rękę i wyrwał ze szponów mroku. A przynajmniej w taki właśnie sposób Dean mi tamte wydarzenia później opisywał.
    Z początku nie potrafiłem tego zrozumieć. Nawet jeśli anioły nie postępowały słusznie, Castiel był jednym z nich. Zdradzając je, zdradził własną rodzinę. Poświęcił wszystko - swoją pozycję w Niebie, łaskę, wszystko, co się dla niego liczyło. Poświęcił to dla jednego człowieka. 

Dlaczego?

    Powód zrozumiałem dopiero, gdy zobaczyłem, jak Dean z Castielem zaczęli na siebie po pewnym czasie patrzeć. W ich wzroku wyraźnie pobłyskiwało coś, co dobrze znałem, ponieważ w taki właśnie sposób zawsze spoglądałem na Deana, a on na mnie.
    Nigdy nie sądziłem, że mój brat mógłby obdarzyć kogoś poza mną podobnym uczuciem. Nie był łatwowierny, zaufanie innym przychodziło mu z trudem. Ostrożnie dobierał sobie przyjaciół. A jednak Castiela zaakceptował, zdawać by się mogło, tak łatwo. Czy to dlatego, ponieważ zawdzięczał mu życie, czy powód był zupełnie inny?

    Można by powiedzieć, że Castiel zmienił mojego brata, ale Dean nie pozostał mu dłużny. Prawdę powiedziawszy, oboje, nie zdając sobie z tego sprawy, zaczęli się nawzajem zmieniać już od ich pierwszego spotkania. Oni tego nie dostrzegali, ale ja, patrząc z boku, mogłem to zobaczyć.
    Obserwowałem, jak z anioła, który wydawał się na początku pusty i nieczuły, Dean zrobił z Castiela istotę, która nauczyła się prawdziwie kochać. Przez kilka miesięcy, które minęły od wyciągnięcia mojego brata z Piekła, relacje pomiędzy nim a Casem całkowicie się zmieniły. Nie wiem, jak tego dokonał, ale pokazał mu takie spojrzenie na rzeczywistość, którego anioł wcześniej nie znał. Pokazał mu nasz świat, otworzył te jego ciemne, anielskie oczy, przypominające niebo przed burzą i obdarzył przyjaźnią, ofiarowując Casowi coś iście niezwykłego. Uczył go o wszystkim i o niczym, o rzeczach potrzebnych, jak i o tych, które do niczego się w życiu nie przydawały. Raz pokazał mu nawet film porno. Nie zapomnę tego nigdy. Anioł oglądający pornosa. Doprawdy, tylko Dean mógł wpaść na taki pomysł.
    Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tę dwójkę tak do siebie ciągnęło. Dlaczego Dean wzywał Castiela nawet w środku nocy, dlaczego Cas stawiał się na jego wezwanie zawsze, niezależnie od dnia czy godziny.
    Jedną z kilku wad anioła było to, że nie miał ludzkich zahamowań, nie rozumiał istoty krępujących sytuacji. Dlatego, kiedy czegoś od Deana potrzebował, pojawiał się przed nim zawsze, nie zastanawiając się nad tym, czy dana chwila jest aby na pewno odpowiednia. Pamiętam, że raz nawet nawiedził go pod prysznicem. Nigdy nie zapomnę okrzyku przerażenia, który tamtego dnia wydobył się łazienki. Chciałbym zobaczyć minę Deana. Musiała być bezcenna.
    Kiedy Castiel zdradził dla mojego brata resztę aniołów, został zdegradowany w niebiańskiej hierarchii. To dziwne, ale nie wyglądał, jakby go to dotknęło. Choć przecież musiało. Stracił w końcu pozycję, która była dla niego tak ważna... Na jego miejscu każdy czułby żal. A jednak on zdawał się nie żałować wcale.
    Przez następne miesiące jego relacje z moim bratem zacieśniły się jeszcze bardziej. Stali się niemalże nierozłączni. Dean znacznie częściej się śmiał, a wesołe ogniki tańczyły w jego zielonych oczach. Castiel nauczył się uśmiechać, a sposób, w jaki patrzył na mojego brata, sprawiał, że chwilami czułem się w ich obecności nieco skrępowany. Choć oni sami pewnie nie zdawali sobie sprawy, jak to z boku wygląda, pomiędzy nimi zaczęło rodzić się coś, co zdecydowanie wykraczało poza definicję przyjaźni czy braterskiej miłości.
    Nie wiedziałem na pewno, ale tak właśnie przypuszczałem. Potwierdzenie dla swoich podejrzeń uzyskałem w dniu, w którym wydarzało się coś, co sprawiło, że niemalże straciliśmy Casa na zawsze. Pamiętam tamtą chwilę dokładnie, pamiętam te wszystkie emocje, które odmalowały się wtedy na twarzy Deana. On naprawdę bał się życia bez Casa. Ten przełamujący wszelkie stereotypy anioł był dla niego niezwykle ważny.


    - Sam, czemu tam nie wchodzisz?!
    - Jest zamknięte! Zablokowali wejście!
    - Co?! Cholera...
    - Możemy spróbować od tyłu...
    - Nie mamy czasu. Wsiadaj do samochodu, Sam. 
    - Do samochodu? Po co? Co ty zamierzasz zrobić? Nie mów, że...
    - To jest Cas.


    Kilka dni wcześniej Castiela dopadły demony. Zabrały go do starego magazynu, którego położenie udało nam się namierzyć dopiero po upływie tygodnia. Nie wiedzieliśmy, co tam z nim robili i, prawdę powiedziawszy, woleliśmy sobie tego nawet nie wyobrażać.
    Kiedy dojechaliśmy na miejsce, wszystkie wejścia pozamykane były runami. Pooznaczano nimi drzwi, okna, nawet rury. Wszystko, poza ścianami.
    Dean nie zastanawiał się nawet przez chwilę, po prostu odpalił silnik i z rozpędu wjechał w jedną z nich, przebijając się na drugą stronę, roztrzaskując swoją ukochaną Impalę. Po tym widowiskowym wejściu samochód nadawał się jedynie do kasacji.
    Nigdy wcześniej nie widziałem, by Dean dla kogokolwiek poza mną poświęcił tak wiele. To może zabrzmieć śmiesznie, w końcu był to tylko zwykły, choć niezwykle piękny samochód, ale ja zawsze wiedziałem, że stanowił on serce i duszę mojego brata, ponadto był jedyną pamiątką po naszym ojcu. Dean naprawdę kochał Impalę. A jednak bez wahania zdradził ją dla anioła, dla kogoś, w kogo istnienie do niedawna nie wierzył.

„To jest Cas”.

    Tak wtedy powiedział, a w jego głosie pobrzmiewała dziwna stanowczość. W tamtej chwili pomyślałem, że dla tego anioła mój brat byłby w stanie zrobić dosłownie wszystko. 

    Dopiero kiedy zagłębiliśmy się w korytarze wewnątrz magazynu, zauważyliśmy, że coś jest nie tak. Runy na ścianach wydawały się dziwnie znajome, nie wyglądały wcale na demoniczne. O tym, że są anielskie, zorientowaliśmy się jednak zbyt późno. A raczej, nawet gdy już się zorientowaliśmy, odsunęliśmy tę myśl na bok, ponieważ naszym oczom ukazał się przywiązany do żelaznego krzesła Castiel w niczym nieprzypominający anioła, którego zapamiętaliśmy.
    Cały we krwi, pokryty licznymi ranami, w podartych ubraniach, niedający żadnego znaku życia. 

    Pamiętam, jak Dean do niego dopadł, jak z przerażeniem malującym się w zielonych oczach klęknął przed Castielem, chwycił jego twarz w dłonie i zaczął do niego mówić głosem ochrypłym od łez:

„Cas... Cas, nie umieraj. Stary, nie rób mi tego, proszę. Cas. Cas... Do cholery, Cas! Nie żartuj w ten sposób...”

    W tamtej chwili ja również poczułem strach o życie Castiela. Przez cały ten czas, który anioł spędził w naszym towarzystwie, stał się dla mnie cennym przyjacielem, nie chciałem go stracić. Jednak moja rozpacz nie mogła się równać z tą, która w tamtej chwili rozrywać musiała serce Deana.
     Paradoksalne, prawda? Kiedy mój brat wreszcie znalazł kogoś, kogo obdarzył szczerym uczuciem, kogoś, komu zaufał, na kogo się otworzył, ten ktoś miał umrzeć w jego ramionach.
    Wiedziałem o tym od dawna, znałem powód, dla którego Impala była tak ważna dla mojego brata. On bał się miłości, bał się odpowiedzialności, którą to uczucie za sobą pociągało. Dlatego wolał się nie angażować. Z nutą ironii w głosie powtarzał, że nie potrzebuje żadnej kobiety, bo wystarcza mu to, że ma ten samochód, ale ja zawsze wiedziałem, że to oddanie posiada drugie dno, ukryte znacznie.
    Impala była w rzeczywistości metaforą. Alegorią tego, co Dean skrywał na dnie swojego serca, bojąc się, że ktoś kiedyś po to sięgnie, jednocześnie jednak czekając na to. Bał się miłości, bronił się przed nią, jednocześnie jednak będąc jej ciekawym, pragnąc jej. Wiem, że tak właśnie było, choć nigdy się do tego przede mną nie przyznał.
    Cas dotarł na samo dno serca Deana, sprowadził światło tam, gdzie dotychczas gościł jedynie mrok. Zasadził ziarno na jałowej ziemi, a ono wyrosło i zamieniło się w piękny kwiat. Szkoda, że Dean zorientował się o tym dopiero w chwili, w której trzymał w dłoniach twarz umierającego Casa, cały czas, obłąkańczo powtarzając jego imię. Tak jakby mogło to w czymś pomóc... 

    Pomogło. Castiel się obudził. Jednak nie był to ten sam anioł, którego znaliśmy. Kiedy rany na jego ciele zaczęły się szybko zasklepiać, w spojrzeniu, którym obdarował mojego brata, nie dostrzegłem ani krzty miłości.
    Przypomniałem sobie wtedy o anielskich runach, które mijaliśmy i zrozumiałem, że to nie demony porwały Castiela. Zrobili to ich niebiańscy bracia, ci, którzy mieli żal do Casa o to, że zrzekł się należnego mu w Niebie miejsca dla zwykłego człowieka.
    Nie wiem, co takiego zrobili Castielowi, ale w jednej chwili stał się kompletnie inną osobą. Kiedy spróbowaliśmy do niego podejść, wykorzystując swoją anielską siłę, popchnął nas na ścianę, tak mocno, że na krótką chwilę świat zawirował przed naszymi oczami. Nie mogłem wtedy nic zrobić, ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Zamglonym wzrokiem przyglądałem się tylko, jak Cas znęcał się nad moim bratem, którego krew kapała na podłogę, chlapała na ściany, spływała po płaszczu i rękach anioła.
    Dean ani razu nie zaprotestował, nawet nie próbował się bronić. Patrzył tylko na Casa wzrokiem pełnym szczerej nadziei i powtarzał ciche słowa:

„Wróć do mnie”.

    Ale Cas nie wracał. Kiedy uniósł anielskie ostrze z zamiarem zadania ostatecznego ciosu, z ust Deana padły słowa, które sprawiły, że ręka anioła zadrżała. Castiel się zawahał, przez jego oczy przemknęło coś dziwnego.

„Cas, potrzebuję cię, stary”.

    Kiedy Dean powtórzył te słowa, Castiel opuścił rękę. Niebiańskie ostrze z głuchym dźwiękiem upadło na podłogę i potoczyło się po niej, aż pod moje nogi. Anioł, rozumiejąc, co niemalże zrobił, uklęknął przy Deanie, objął go mocno, a jego niebieskie oczy wypełniły się łzami. W tamtej chwili odniosłem wrażenie, jakbym patrzył na rozdzierające się, błękitne niebo, z którego zaczął padać deszcz. Wtedy też po raz pierwszy w życiu widziałem, jak anioł płakał.
    Następne dni spędziliśmy razem, Castiel nie odstępował powoli zdrowiejącego Deana nawet na krok. I choć patrzyłem na nich z uśmiechem, wiedziałem, że nie wszystko wróciło do normy. We wzroku Casa dostrzegałem niebezpieczną nutę, która mi się nie podobała. Czułem, że zbliża się coś, na co żaden z nas nie będzie miał wpływu. I miałem rację. 

    Gdy minął miesiąc od chwili, w której Dean prawie umarł, odnalazły nas anioły. Stanęły przed miejscem, w którym się schroniliśmy, odszukały nas pomimo run, które wypisaliśmy na ścianach. 

     Anioły przyszły po Castiela. Nie zamierzaliśmy go oddać, gotowi byliśmy walczyć, choć prawdopodobnie nie mielibyśmy żadnych szans. Cas nam na to nie pozwolił, dobrowolnie oddał się w ich ręce. Wiedział, że był to jedyny sposób, by nas ochronić, jedyny sposób, by ocalić Deana.
     Z beznamiętnym spojrzeniem jeden z aniołów przebił pierś Castiela niebiańskim ostrzem. On zaś patrzył wtedy prosto w oczy mojego brata, nie mówił nic, nie płakał, tylko się uśmiechał, a w tym uśmiechu właśnie kryły się wszystkie uczucia, jakie żywił do Deana. Potem na chwilę oślepiło nas jasne światło, powietrze stało się gorące, a kiedy moment minął, nie było już śladu po błękitnookim aniele, którego jeszcze chwilę temu przed sobą widzieliśmy. Z niedowierzaniem wpatrywaliśmy się w kontur czarnych skrzydeł, cień tych prawdziwych, których nigdy nie dane nam było ujrzeć, a który w momencie śmierci Castiela odbił się na ziemi wśród traw. Wpatrywaliśmy się, nie potrafiąc objąć umysłem tego, że Cas odszedł na zawsze i już nigdy nie wróci. 

„Castiel zdradził Niebo, zbuntował się i zignorował rozkazy. Karą za to jest śmierć”.

    Oskarżenie, które jeden z aniołów wypowiedział obojętnym głosem, wybudziło Deana z letargu. Rzucił się przed siebie, w jego wzroku pobłyskiwała złość i nienawiść. Jestem pewien, że gdyby mógł, zrównałby w tamtej chwili całe Niebo z ziemią.
    Żaden z aniołów nie pozwolił mu się tknąć. Niebiańskie istoty zniknęły, pozostawiając za sobą jedynie rozdzierającą uszy ciszę.
    Tamtego dnia Dean długo jeszcze stał na dworze, wpatrując się w zarys skrzydeł widoczny wśród traw. Z jego oczu spływały ciche łzy, którymi wyrażał całą swoją miłość, żal i smutek.
    Wtedy też Dean płakał po raz ostatni. Nigdy więcej nie ujrzałem jego łez. Myślę, że w chwili, w której Cas umarł, Dean zwyczajnie wypłakał je wszystkie.
    Castiel się zbuntował, zdradził Niebo, zrzekł się anielskiej łaski, upadł. Wszystko to zrobił dla Deana. I choć anioły potraktowały go jak złoczyńcę, ja doskonale wiedziałem, że on nigdy nim nie był.
    Cas poświęcił się dla mojego brata, oddał za niego życie. Zrobił coś, na co tak niewielu miałoby odwagę. Zgrzeszył tylko jeden raz, popełnił tylko jedno przestępstwo. A było nim to, że kochał Deana zbyt mocno.