Requiem dla Psychopaty

PROLOG

    Biel i błękit. Dwa zwykłe, niczym niewyróżniające się kolory, które jednak razem potrafią stworzyć kompozycję nie do opisania, delikatną i przejrzystą, przypominającą zamarzającą wodę i tkający wzory na powierzchni lodu szron. To naprawdę niepojęte, że mogą istnieć dwie barwy, które tak idealnie by do siebie pasowały, pozostające nieustannie w ruchu, mieszające się ze sobą, doskonałe. To są jego kolory.

Zupełnie jak rozstępujące się chmury, otwierające mi furtkę do nieba.

    Nigdy wcześniej nie spodziewał się, że może spotkać kogoś takiego. Osobę, z której oczu spozierałaby czysta niewinność i prosta, naturalna szczerość. Nie sądził, że takie osoby w ogóle istnieją. A jednak on stoi tuż przed nim, przyglądając mu się tym dziwnym, niepokojącym spojrzeniem, przed którym nie można uciec. Stoi tuż obok, jak najbardziej prawdziwy, z przyspieszonym oddechem, pachnący potem, którego strużki spływają po czole, zlepiając włosy. Stoi z ustami ułożonymi w prostej linii, nadającymi twarzy niepasujący do niej, poważny wyraz, z którego na pierwszy rzut oka nie sposób czegokolwiek wyczytać.

Jak można mieć takie oczy?

   „Dziękuję”. Słowo wypowiedziane cicho, lecz zaskakująco wyraźnie. Niczym niewyróżniający się, a jednak przyjemny dla ucha głos. Dotyk lekki jak muśnięcie piórka. Na chwilę spotykające się dłonie, podczas przekazywanej z jednych rąk do drugich piłki. Delikatny dreszcz, przebiegający po plecach. Dziwne, nieprzyjemne uczucie, kumulujące się w okolicy klatki piersiowej. Niespokojne spojrzenie rzucone za odchodzącą w stronę boiska osobą. Niepokój.

Kim ty jesteś?

    Chłodny, wiosenny wiatr, przywracający go do rzeczywistości. Czerwieniejące z zimna policzki. Szalik pośpiesznie wyciągnięty z torby i narzucony na szyję. Dłonie wepchnięte głęboko w kieszenie. Głęboki wydech, pozostawiający szarobiałą parę w powietrzu. Szybki, długi krok, oddalający go od boiska i od tego spojrzenia, które pozostawiło piętno na jego do tej pory niczym niewzruszonym sercu. Płonący ślad, którego nie potrafi zrozumieć, i którego się boi. Dziwne uczucie strachu doświadczane po raz pierwszy w życiu. 

Czym jest to uczucie?

 

***

    Dźwięk piłki odbijającej się od obręczy. Ręka ocierająca spocone czoło. Kozioł. Jeszcze jeden rzut. I jeszcze jedno pudło.

    Powoli nadchodząca noc, przykrywająca niebo ciemnym welonem. Ciche westchnienie. Niechętnie zapinana pod szyję bluza i kaptur naciągany na czoło. Torba zarzucona na ramię, piłka kręcąca się na palcu. Opornie opuszczane boisko. Zupełnie niespodziewanie powracające wspomnienie sprzed paru godzin.

   

    Jaskrawe włosy rozwiewane przez wiatr. Uważnie przyglądające mu się, intensywnie czerwone oczy z pionową źrenicą. Wzrok trudny do rozszyfrowania, wywołujący u niego zdziwienie połączone z ciekawością. 

Czemu tak mi się przyglądasz?

    Niebo szybko staje się czarne. Po chwili jednak zaczynają rozbłyskać na nim gwiazdy powoli budzące się ze snu, by nadać nocy nowy wymiar piękna.

    Przystaje na moment, by się im przyjrzeć. Zastanawia się, jak zdumiewający może być świat. Mimo iż gwiazdy oddalone są o tysiące mil, świecą tak mocno, że ich blask dociera na ziemię. Lśnią razem na niebie, przypominając rozsypany na węglu brokat. A raczej zdają się lśnić razem. W rzeczywistości nie tylko od ziemi dzieli je duża odległość. Od siebie nawzajem także. Są piękne, ale są też niezwykle samotne.

Ciekawe, czy gwiazdy mogą być smutne?

***

    Tamtego dnia spotkaliśmy się po raz pierwszy. Dwaj chłopcy – jeden błękitnooki, który grając w koszykówkę, wypuścił piłkę z rąk i drugi czerwonooki, który ją złapał.

    Tamtego dnia po raz pierwszy skrzyżowały się nasze spojrzenia – jedno niezwykle szczere i drugie skrywające w sobie tajemnicę.

    Wtedy to była tylko chwila, ulotny moment, zwykły przypadek. Żaden z nas nie przypuszczał jednak, jak duży wpływ będzie miał ten przypadek na otwierającą się przed nami przyszłość. 

                                                               

Yo~! Na pierwszy ogień AkaKuro, bo tak. Wielbię ten parking po prostu, choć moim OTP nie jest. Kiedyś był, ale potem pojawił się inny, zdecydowanie bardziej interesujący... *psychiczny uśmiech*
W każdym razie to opowiadanie jest moim pierwszym pisarskim podejściem do yaoi (ten prolog to takie rozdziewiczenie xd). Mam nadzieję, że się Wam spodoba~