Requiem dla Psychopaty I

DUCH

    Niebieskie oczy przeszywają jego duszę na wskroś. Ich właściciel stoi bardzo blisko, skupiony, z dłońmi mocno zaciśniętymi na piłce. Spojrzenie, jakim na niego patrzy, pełne jest determinacji, ale skrywają się w nim także inne uczucia. Żal i smutek, których nie sposób nie zauważyć.
    Nie może pogodzić się ze świadomością istnienia kogoś, kto potrafiłby wytrącić go z równowagi – jego, który powinien przecież kontrolować wszystkich. Nawet jeśli tym kimś byłaby osoba, nad którą nie można przejąć kontroli.

Zakończę to tu i teraz.

    Jest przekonany o słuszności swojej decyzji. Nie chce dłużej rozpamiętywać przeszłości. Ten mecz to dla niego koniec, całkowite unicestwienie jego starego „ja”, a zarazem nowy początek, w którym stanie się najsilniejszy, pozbawiony jakichkolwiek słabości. Gdy już wygra, nigdy więcej nie obejrzy się za siebie. Tak przecież miało być od samego początku.

Więc dlaczego dzieją się rzeczy, których nie przewidziałem?

    Czarne źrenice zwężają się, poszerzając błękitną głębinę. Wąskie usta układają się w nieme słowa.
    Kiedy dociera do niego ich znaczenie, jego oczy rozszerzają się ze zdziwienia. Te kilka prostych sylab wystarcza, by na krótką chwilę stracił nad sobą panowanie.

Dlaczego to wszystko się tak potoczyło?

    Niezależnie od jego woli powracają do niego wspomnienia. Obrazy, które zamknął w głębinach swojego umysłu, i których nigdy nie chciał sobie przypomnieć. Wydostają się one zza zatrzaśniętych drzwi, zmuszając go do ponownego zmierzenia się z przeszłością. W każdym z nich zaś dominuje jedna barwa – kolor, jaki przyjmuje niebo po burzy.

***

    Świst lecącej piłki. Tupot stóp, głośne, płytkie oddechy. Przeplatające się nawzajem odgłosy, towarzyszące grze, tworzące razem unikatową arię dedykowaną tym nielicznym, którzy poznali słodki smak koszykówki, jej prawdziwą istotę. Muzyka dla jego uszu.
    Jest zmęczony. Przez cały trening nieprzerwanie analizuje i kontroluje ruchy pozostałych członków drużyny, doskonaląc w tym samym czasie własną grę. To mocno odbija się na jego wytrzymałości psychicznej i fizycznej, pomimo iż obie są na bardzo wysokim poziomie.
    Kiedy trener ogłasza koniec zajęć, zawodnicy z westchnieniem ulgi odkładają piłki i kierują się w stronę szatni. Młodsi gracze zostają jeszcze, by posprzątać salę.
    Akashi cierpliwie czeka. Dopiero kiedy boisko całkowicie pustoszeje, opiera się o drabinki i zaczyna rozciągać. Nie pomija żadnych mięśni, wie, że równomierne rozłożenie ćwiczeń na wszystkie partie ciała jest niezwykle ważne.
    Pot spływa po jego skórze, kapiąc na drewniany parkiet. Obserwując krople, Akashi z zadowoleniem zauważa, że nie poci się bardziej niż zwykle. Jak zawsze wszystko, nawet własne ciało, ma pod całkowitą kontrolą.
    Kiedy wraca do szatni, nikogo już w niej nie zastaje. Rozbiera się i wchodzi pod prysznic. Przekręca kurek, tak by woda była możliwie najzimniejsza i przez chwilę stoi bez ruchu, delektując się lodowatym strumieniem, opadającym bez litości na jego plecy.
    Podoba mu się to uczucie chłodu, wywołujące na ciele gęsią skórkę. Przygląda się jej zafascynowany.
    Od zawsze zaskakiwało go to, jak wrażliwymi istotami są ludzie. Fakt, że wystarcza drobna zmiana temperatury czy intensywniejszy wysiłek fizyczny, by wystąpiły dreszcze lub ból mięśni, stał się jedną z przyczyn jego zaintrygowania własnym organizmem. Jednak od początku kryło się za tą fascynacją coś jeszcze.
     Akashi uśmiecha się lekko.

Ludzkie ciało jest naprawdę interesujące.

   
    Wychodzi spod prysznica odświeżony i zadowolony. Unosi jedną dłoń do twarzy i głęboko zaciąga się powietrzem. Uwielbia sposób, w jaki pachnie jego skóra. Lekko gorzkawy, przywodzący na myśl przyprawy z zachodnich krain. Zapach ten jest jednak niezwykle delikatny, wyczuwalny dopiero w odległości naruszającej strefę intymną.
    Akashi wyciera się dokładnie i staje przed obszernym lustrem w szatni. Przygląda się swojemu odbiciu, dokładnie zapamiętując każdy szczegół. Największą uwagę zwraca na mięśnie ramion, brzucha i nóg. Są one zbudowane w sposób, którego mógłby mu pozazdrościć jakikolwiek inny gracz gimnazjalny. Jednak wciąż brakuje im wiele do ideału.
    Akashi odsuwa się od lustra z myślą, że musi zintensyfikować część indywidualnego treningu. Jego umiejętności są na bardzo wysokim poziomie, jednak ciało wciąż pozostaje za słabe.
    Na dworze wieje lekki wiatr. Powietrze jest chłodne i rześkie, jak przystało na kwietniowe popołudnie. Na niebie różową łuną maluje się słońce powoli zniżające się ku horyzontowi. Przestrzeń wypełnia zapach traw i kwitnących wiśni. Na terenie szkoły panuje niczym niezmącona cisza, a wszystko to razem nadaje chwili lekko nostalgiczny klimat.
    Akashi kieruje się w stronę wyjścia. Idąc na skróty przez zabudowania gimnazjum, przechodzi obok nieużywanej sali gimnastycznej, powszechnie uważanej za nawiedzoną. On sam nigdy nie wierzył w zjawiska nadprzyrodzone, więc kiedy usłyszał tę plotkę, zbył ją milczeniem. Zdawał sobie doskonale sprawę, że każda szkoła musi posiadać swoje tajemnice wykreowane przez twórcze umysły uczniów.
    Kiedy jednak do jego uszu dociera odgłos kozłowania piłki, Akashi zatrzymuje się zaskoczony. Niezależnie od tego, czy sala uważana jest za nawiedzoną, nikt jej od dawna nie używa, odkąd zbudowano nową i większą.

Kto może ćwiczyć na niej, w dodatku o tak późnej porze?

   
    Drzwi są otwarte. Wewnątrz pali się światło, a po parkiecie biega ciemnoskóry chłopak z uśmiechem na ustach. Aomine Daiki, jego kolega z drużyny.
    Akashi przygląda mu się, niczym nie zdradzając swojej obecności. Dziwi go fakt, że po tak męczącym treningu, tamten nadal ma siłę i ochotę na intensywną grę. Zwłaszcza, że gra całkiem sam.
    Aomine rzuca do kosza, piłka wpada, odbija się od ziemi i toczy w kierunku ściany. Po chwili jednak w jakiś niesamowity sposób powraca do chłopaka, który łapie ją, szeroko się uśmiechając.
    Akashi spogląda w stronę, z której nadleciało podanie. Ze zdziwieniem uświadamia sobie, że po drugiej stornie boiska ktoś stoi, ktoś, kto w dodatku stał tam od samego początku, a mimo tego pozostał przez niego niezauważony.
    – Ładne podanie, Tetsu!
    Nazwany po imieniu chłopak obraca głowę, a kąciki jego ust lekko unoszą się ku górze. Ciałem Akashiego wstrząsa dreszcz, kiedy poznaje osobę, na którą patrzy. Te same co dwa lata temu błękitne włosy i oczy przejrzyste jak woda. Niepozorna, niska sylwetka i jasna, niemalże biała cera. I ten niezwykły, cichy głos, którego brzmienie przyjemnie drażni błonę bębenkową.
    W tamtej chwili cała pewność Akashiego co do nieistnienia zjawisk paranormalnych legła w gruzach. Tamtego dnia po raz pierwszy w życiu zobaczył ducha.

***

    Przez otwarte w sypialni okno wpada wiatr, roznosząc po pokoju zapach poranka, rozrzucając na boki czerwone włosy, opadające na wysokie czoło. Ich właściciel przygląda się w skupieniu rozłożonej przed nim planszy do shōgi. Obracając w palcach jedną z figur, uświadamia sobie, że nie może wykonać ruchu. Parska cicho pod nosem i odchyla się do tyłu, opierając się o oparcie krzesła.

Naprawdę uwielbiam tę grę.

    Po jakimś czasie, zmęczony intensywnym myśleniem spogląda w kierunku okna i zauważa małego motyla, który podlatuje do niego i siada na jego kolanie. Stworzenie ma jasne skrzydła, przywodzące na myśl płatki niezapominajek. Barwa ta przypomina Akashiemu o spotkaniu sprzed dwóch dni.

   

    Przygląda się ich grze od kilkunastu minut. Sposób, w jaki rusza się Aomine, jest mu dobrze znany, jednak w stylu drugiego chłopaka dostrzec można coś niezwykłego. Choć rzucając do kosza, trafia równie rzadko co początkujący, to kiedy skupia się na podaniach, staje się jakby inną osobą. Piłki, które posyła do partnera są bardzo szybkie i dokładne. Akashi zauważa w nich skrywany potencjał, który w połączeniu z nikłą obecnością mógłby stać się naprawdę przerażającą bronią.
    Po upływie kilku następnych minut kończą grę i, odwracając się w stronę wyjścia, zauważają, że ich obserwował. Wyraz twarzy ciemnoskórego chłopaka wskazuje na zaskoczenie, mina błękitnookiego jest zaś nieprzenikniona.
    – Widzę, że muszę bardziej przycisnąć cię na treningu, Aomine, skoro masz w sobie jeszcze tyle ukrytej energii – chłodno stwierdza Akashi. Nazwany po nazwisku chłopak przygląda mu się nieco zmieszany, jednak po chwili uśmiecha się szeroko.
    – Daj spokój, chciałem tylko pograć chwilę z Tetsu.
    Wzrok Akashiego przenosi się na drugą ze stojących na sali osób. Aomine zauważając to, szybko przedstawia wicekapitana swojemu towarzyszowi.
    – Testu, to jest Akashi Seijūrō – rozgrywający w pierwszym składzie.
    Spojrzenie błękitnych oczu, które na niego pada, jest trudne do rozszyfrowania, jednak to co się przez nie przebija, to zwykła ciekawość i zainteresowanie. Nie ma w nim nic, co świadczyłoby o tym, że w jakikolwiek sposób właściciel niebieskich tęczówek go rozpoznaje.

Nie pamiętasz mnie?

    Akashi uśmiecha się do siebie. On zapamiętał go doskonale, a tamten zdaje się, że zapomniał o nim już w chwili, kiedy przekazali sobie dwa lata temu piłkę. 

Cóż za ironia.

    Nie rozumie, dlaczego czuje się w ten sposób. Od ich przypadkowego spotkania minęło przecież wiele czasu, w dodatku wtedy patrzyli na siebie tylko przez chwilę. Nic dziwnego, że tamten go nie rozpoznał.

Dlaczego więc ja poznałem cię niemal od razu?

    Czując narastającą irytację, Akashi nie ma dłużej ochoty na przebywanie z tą dwójką. Jednak, kiedy już ma zamiar się odwrócić, błękitnooki chłopak wyciąga do niego rękę i przedstawia się.
    – Jestem Kuroko Tetsuya, miło mi.
    Wbrew sobie Akashi ściska wystawioną dłoń. Jest ciepła, a jej uścisk mocny. Trzymając ją przez krótką chwilę, dziwne wrażenie wypełnia jego serce. Po plecach przebieg dreszcz, jednak różny od tego wywołanego chłodem.

Znowu to niepokojące uczucie.

    Akashi szybko puszcza jego rękę i, żegnając się skinieniem głowy, opuszcza salę gimnastyczną. Wie, że nie zniesie ani chwili dłużej obecności Kuroko Tetsuyi obok siebie.

    Motyl rozkłada skrzydła i wylatuje przez otwarte okno. Akashi spogląda w ślad za nim, zastanawiając się nad nieokreślonym uczuciem, którego doświadcza, przebywając blisko błękitnookiego chłopaka. Nie podoba mu się ono, ponieważ jest czymś, czego nie rozumie, a przez to pozostającym poza jego kontrolą. On zaś nienawidzi, kiedy cokolwiek mu się spod niej wymyka.
    Opuszcza wzrok na wciąż trzymaną w dłoni figurę. W zamyśleniu przesuwa palcem po jej konturze.

Nie chcę tych uczuć.

    Tej jednej rzeczy jest pewien. Czymkolwiek by te uczucia nie były, ma zamiar je uciszyć – schwytać niczym motyla w klatkę, a potem zakneblować i uśpić. Chce się ich pozbyć, by nie musieć już nigdy więcej doświadczać związanej z nimi niepewności, która tak go irytuje.

Jak je stłumić?

    Ostra krawędź drewnianej figury przecina delikatną skórę opuszki jego palca. Czerwone krople spadają na planszę do shōgi, a wraz z nimi przychodzi zrozumienie.
    Akashi unosi dłoń i powoli zlizuje krew. Jej smak jest przyjemnie metaliczny, wprawiający go w chwilowe otępienie. Podoba mu się to wrażenie, kiedy zraniona skóra zaczyna szczypać w kontakcie ze śliną. Uśmiecha się lekko i naturalnie.

Znalazłem rozwiązanie.

***

    Idąc do szkoły, Kuroko przygląda się trzymanej w dłoniach piłce. Uwielbia jej teksturę, zapach gumy, dźwięk, jaki wydaje, kiedy odbija się od boiska, szmer siatki, o którą się ociera, wpadając do kosza. Kocha koszykówkę i wszystko, co z nią związane. Odkąd zaczął grać z Aomine, sport ten wydaje mu się jeszcze wspanialszy. Być może powodem jest styl gry ciemnoskórego chłopaka, który mógłby obserwować godzinami.
    Kiedy wchodzi na teren szkoły, w oddali dostrzega wyróżniającą się spośród tumu, czerwoną czuprynę. To przypomina Kuroko o osobie, którą przedstawił mu Aomine kilka dni temu.

   

    – …Akashi Seijūrō – rozgrywający w pierwszym składzie.
    Nazwany Akashim chłopak przygląda mu się uważnie. Jego oczy mają barwę intensywnej czerwieni, jednak ich spojrzenie jest dziwne. Chłodne i groźne. Zupełnie jakby mówiło: „Nie waż mi się sprzeciwić”. Kuroko jest pewien, że widzi je po raz pierwszy w życiu. Choć z początku wygląd Akashiego wydał mu się znajomy, to jednak te oczy są mu kompletnie obce.
    Mimo tego, niezależnie od pierwszego wrażenia wyciąga do niego rękę i przedstawia się. Ze zdziwieniem zauważa, że palce dłoni, którą chwilę potem ściska, są zaskakująco smukłe i długie, a ich chłodna skóra przyjemna w dotyku.
    Unosi wzrok na Akashiego, tamten jednak odwraca się i odchodzi. Kuroko przygląda się jeszcze przez jakiś czas jego oddalającym się plecom do momentu, w którym Aomine ukłuciem w żebra przywraca go do rzeczywistości.

    Przez cały czas trwania lekcji jego myśli skupione są wyłącznie wokół perspektywy gry. Gdy tylko słyszy dzwonek na przerwę, szybko wychodzi z sali i kieruje się w stronę boiska. Kiedy zauważa, że przyszedł pierwszy, postanawia przez chwilę pograć sam. Ściąga sweter i rozpina górne guziki koszuli. Potem wyciąga piłkę z torby i zaczyna rzucać.
    Kiedyś zawsze trenował w taki sposób. Zbyt niezauważalny i za słaby by grać z innymi, przychodził sam na boisko i spędzał długie godziny na szlifowaniu własnych umiejętności. Właśnie podczas jednego z takich treningów spotkał tamtą osobę.
    Choć wygląd jej twarzy zatarł mu się we wspomnieniach, to jednak nie zapomniał oczu, które wtedy na niego patrzyły. Czasem zdarza mu się jeszcze o nich śnić, widzi je wtedy jako dwa jarzące się punkty pośród całkowitej ciemności. Koła o barwie zachodzącego słońca, podzielone na pół czarną, pionową linią. Niemalże płonąc pośród cieni, rozjaśniają mrok jego snu, prowadząc go przed siebie, ku niezwykłemu ciepłu.
    Tamtego dnia nie wiedział, czemu te oczy tak bardzo go zaintrygowały. Zrozumienie przyszło z czasem, gdy zaczął o nich śnić. I kiedy odkrył, co tak naprawdę czaiło się za kurtyną nieprzeniknionego spojrzenia, uświadomił sobie jedną prostą prawdę.

Są piękne.

    W tamtej chwili biło z nich bardzo delikatne, niemalże nieuchwytne dla ludzkiego oka ciepło. Biały płomień, czający się pośród szkarłatnej toni, maleńki i kruchy, a jednak nieprzerwanie się tlący.
    Kiedy pierwszy raz zobaczył Akashiego był niemal pewny, że jest on osobą, którą wtedy spotkał, lecz zmyliło go jego chłodne spojrzenie, tak inne od tego, które zapamiętał. A jednak, z jakiegoś powodu smukła, atletyczna sylwetka kapitana wydaje mu się znajoma.

Czy podmuch zimy może z taką łatwością przemienić ogień w lód? 
Czy nie potrzeba więcej, by ugasić płomień?

    Przesuwając dłonią po startej powierzchni piłki, Kuroko uświadamia sobie, że teraz to już i tak nie ma żadnego znaczenia. Pomimo, że chodzą do jednej szkoły, szanse, że ponownie się spotkają, są niezwykle małe. Akashi gra w pierwszym składzie, ponadto jest wicekapitanem.

Ja zaś zwykłym amatorem bez pamięci zakochanym w koszykówce.

   
    Z zamyślenia wyrywa go odgłos kroków zbliżających się do boiska. Odwraca się w ich stronę, jednak tym, kogo przed sobą widzi, nie jest Aomine.
    Mocny podmuch wiatru rozwiewa czerwona grzywkę, odsłaniając przymrużone oczy z pionową źrenicą. Zaskoczony Kuroko wypuszcza piłkę z rąk. Na ustach stojącej przed nim osoby wykwita niepokojący uśmiech.    
   

                                                          

Z tym rozdziałem zaczyna się pierwsza część Requiem pt. „Słowa Pisane Szeptem”. Nie jestem pewna, w jakiej ilości rozdziałów się ona zamknie, ale będzie ich raczej dużo.