Requiem dla Psychopaty II

PROPOZYCJA

    – Ostatnio często się zamyślasz, Akashi.

    – Hmm..?

    – …

    – Cóż, pewnie masz rację.

    – To z powodu Mistrzostw Krajowych?

    – Tak, trochę mnie niepokoją. Mimo że wygraliśmy, nie można powiedzieć, że było to pewne i całkowicie gładkie zwycięstwo. Przez te kilka ryzykownych momentów, kiedy zastanawiam się teraz nad przyszłorocznymi mistrzostwami, nasza obecna sytuacja nie wydaje się wystarczająco stabilna.
    – I właśnie to cię niepokoi?

    – Nie tylko mnie. Trener i kapitan są podobnego zdania.

    – Udoskonalenie naszych umiejętności nie wystarczy?

    – Patrząc na skuteczność zagrań, to nie tak, że w tej chwili mamy jakikolwiek problem. Chodzi raczej o to, że strategia drużyny jest zbyt prostolinijna. Dlatego pojawiają się momenty, kiedy nasze reakcje w odpowiedzi na zaskakujący atak przeciwnika nie są wystarczająco szybkie. To czego bym chciał, to zmiana. Na przykład szósty zawodnik, który potrafiłby dowolnie zmienić rytm gry, kiedy tylko by tego zapragnął. Właśnie takiego zawodnika potrzebuję.

Zawodnika innego niż wszyscy.

    – Akashi-kun?

    Zdziwione spojrzenie błękitnych oczu. Czające się w ich głębi pytanie.

Ze wszystkich ludzi właśnie ty. To łut szczęścia czy fatum?

Znasz odpowiedź, Kuroko Tetsuya?

***

    Głos Akashiego jest wyraźny, a ton rzeczowy. Jego słowa przecinają przestrzeń z łatwością, z jaką nóż przechodzi przez masło. Roznoszą się w niej swobodnie, zawisają w powietrzu i wibrują w uszach.

    Akcent w odpowiednim miejscu, wyćwiczona dykcja, dopełniająca efekt charyzma. Sposób wypowiedzi charakterystyczny dla osób przyzwyczajonych do wygłaszania przemów.

Niezwykłe, że jesteś w stanie mówić w taki sposób.

    Akashi chciał z nim porozmawiać. Zadać kilka pytań. Tak przynajmniej powiedział.

    Kuroko nie wiedział, czego się spodziewać, a to, co usłyszał, zaskoczyło go.

    Dlaczego kogoś z pierwszego składu ciekawi trening i postępy osoby grającej w trzecim, w dodatku ledwo utrzymującej się w drużynie? Dlaczego wyjściowy zawodnik jest nim zainteresowany? Dlaczego słowa jak te padają z ust wicekapitana?

   

Nie rozumiem.

    – Więc to tak. Naprawdę ciekawe. Pierwszy raz spotykam się z kimś takim jak ty, wkładającym całego siebie w koszykówkę, nawet jeśli inni nie mogą zobaczyć efektów.
    Kuroko lekko zaciska pięści.

    – …przepraszam, ale w tej chwili nie umiem przyjąć tego zbyt dobrze, słysząc takie słowa.

    – Ah, wybacz. Ale nie ma powodu, byś czuł się w ten sposób. – Akashi szybko się poprawia, najwyraźniej rozumiejąc, jak zostały odebrane jego słowa. – To prawda, że jeśli chodzi o rozwój umiejętności, przychodzi ci on powoli, ale twój refleks wcale nie jest zły. Uważam też, że należysz raczej do bystrych osób, a ilość treningu, który wykonałeś, dała ci całkiem spore doświadczenie. To czego nie rozumiem, to że kiedy na ciebie patrzę, nie czuję kompletnie nic, żadnej siły czy słabości. Dlaczego? Każdy zawodnik czymś emanuje. Ale ty jesteś inny. Być może jest to specjalna umiejętność, która zazwyczaj nie może pojawić się u większości ludzi. Kiedy na ciebie patrzę, mam wrażenie, jakbyś posiadał inny rodzaj siły, warunkowany przez unikalną atmosferę, która się wokół ciebie roztacza. To trudne do wytłumaczenia, ale ten brak obecności nie ogranicza się wyłącznie do twojego codziennego życia, w sportach drużynowych jesteś niemalże niezauważalny dla innych graczy. Właśnie to czyni cię wyjątkowym, to niezwykle mocny punkt, który ma szansę na stanie się twoją największą bronią, która przysłoni pozostałe słabości.

    Kuroko przygląda mu się w zdumieniu. Nie może uwierzyć w słowa, które właśnie usłyszał.

To zbyt nieprawdopodobne.

    – Mój brak obecności jest moją mocną stroną? Czy coś takiego może być w ogóle możliwe?

    Akashi nie odpowiada, choć nie wykazuje zaskoczenia zadanym pytaniem. Stoi tylko naprzeciw niego, uważnie mu się przypatrując. Kuroko dostrzega w jego wzroku coś, czego wcześniej nie zauważył.

    Spojrzenie Akashiego to spojrzenie osoby, która od zawsze z łatwością odczytywała innych. Gdyby ludzka twarz była zaszyfrowaną księgą, to te oczy stanowiłby klucz, unikalny kod. Zupełnie jakby nie mogła ukryć się przed nimi żadna tajemnica, żaden sekret nie miałby prawa bytu w starciu z tym przeszywającym spojrzeniem.

    Dziwny dreszcz przebiega po plecach Kuroko.

Dlaczego gimnazjalista potrafi patrzeć w taki sposób?

    Cisza trwa tylko chwilę, ale nie jest niezręczna. Akashi przerywa ją, wracając do pytania Kuroko.

    – Mój błąd, pozwól mi wyjaśnić. Chciałbym pomóc ci w odnalezieniu stylu, który dopełniłby istniejącą drużynę, przynosząc nam nowe możliwości. Z czymś takim w zanadrzu mógłbyś stać się naszą podporą, a ja sam zająłbym się twoim treningiem. Czas na odpowiedź masz niestety ograniczony. Moje oczekiwania względem ciebie są wysokie, dlatego zdradzę ci pewną rzecz. Po pierwsze, musisz odrzucić wszystko inne, co mogłoby cię w jakikolwiek sposób rozpraszać i skupić się na stworzeniu techniki, która miałaby szansę się sprawdzić. Pomyśl nad tym, co możesz zrobić dla drużyny, w jaki sposób możesz uczynić ją silniejszą. Jest jeszcze coś. Poza tą jedną zaletą, ty sam pozostajesz słaby. Gdyby nie ona, nie zaproponowałbym ci dołączenia do pierwszego składu. Musisz zrozumieć, jak duże jest jej znaczenie. Nie chciałbym również, żebyś rozpatrywał to, co powiedziałem jako wskazówki, a raczej jako przydatne rozwiązanie. Wykorzystaj je i stwórz swój własny styl, wykorzystujący twój naturalny atut, jakim jest brak obecności. Kiedy ci się to uda, przyjdź do mnie. Dodam jeszcze, że to pierwszy raz, kiedy ktoś zdołał zdobyć w taki sposób moje zaufanie, dlatego nie poddam się, jeśli chodzi o uczenie ciebie i wydobycie twojego prawdziwego potencjału. Nie mogę cię oczywiście zmusić, decyzję podejmiesz sam. Co wybierzesz, Kuroko, orła czy reszkę? Musisz pamiętać jednak o tym, że do tej pory nikt nie był w stanie przejść moich testów. Mam wysokie wymagania. Uważam, że powinieneś o tym wiedzieć, choć nie wydaje mi się, aby istniała potrzeba, byś za bardzo się tą informacją przejmował. Mimo wszystko nie przyszedłbym tutaj, gdybym uważał, że nie jesteś w stanie sprostać moim oczekiwaniom. Przejdź test, Kuroko, a zapewnię ci uznania trenera i kapitana. 

    Choć ostatnie słowa wypowiedziane przez Akashiego nie brzmią zachęcająco, to jednak uśmiech z jakim odwraca się i odchodzi, sprawia zupełnie odwrotne wrażenie. Kuroko przez chwilę wpatruje się ślepo w przestrzeń, wciąż mając przed oczami wyraz jego twarzy.

    

Ten uśmiech był taki… ciepły. Kłócący się z jego rzeczowym tonem i chłodnym wzrokiem. Delikatny i podnoszący na duchu. Chciałbym go zobaczyć raz jeszcze.

    Kuroko otrząsa się z zamyślenia, kiedy coś mokrego spada na jego twarz. Spogląda w górę i zaskoczeniem zauważa krople deszczu, które opadają z szarego nieba.

    Szybko chowa piłkę, naciąga sweter i biegnie pod dach.

Kiedy zdążyło zacząć padać?

    Patrząc na zegarek uświadamia sobie, że od zakończenia lekcji minęły dwie godziny. Grał dosyć krótko, zanim przyszedł Akashi. Czy to możliwe, by naprawdę rozmawiali ze sobą tak długo?

Ile czasu ja tam stałem, myśląc o jego uśmiechu?

    Zmierzając w stronę swojej szafki, przypomina sobie, że nie ma parasola. Spogląda niechętnie na szalejącą na dworze ulewę i lekko wzdycha. Czekanie, aż deszcz ustanie, nie ma większego sensu, równie dobrze może padać jeszcze przez co najmniej godzinę.

Zmoknę.

    Wybiega ze szkoły wprost w chłodne objęcia deszczu. Rozchlapując wodę w kałużach, dociera do domu kompletnie mokry i wykończony. Kondycję ma słabą, a tak długi bieg z obciążeniem jest ponad jego siły.

    Ostatkiem sił zdejmuje z siebie przemoczone ubrania i pada na łóżko. Otula się szczelnie kołdrą, nie myśląc już o niczym poza przyjemnie ciepłą pościelą i snem.

    Zasypia szybko. Jego usta lekko się rozchylają, a oddech staje regularny. Rozsypane na poduszce, wilgotne włosy moczą biały materiał. Naturalnie jasna twarz staje się jeszcze bledsza, a ciałem zaczynają wstrząsać dreszcze. On jednak śpi dalej, dając upust zmęczeniu i wrażeniom minionego dnia.

    Tej nocy nie śnią mu się oczy lśniące czerwienią. Tej nocy nie śni mu się zupełnie nic.

***

    – Naprawdę zwariowałeś, Tetsu. Nie mogę uwierzyć, że nie poczekałeś, aż przestanie padać. Żeby biec przez taki deszcz bez parasola… Chyba tylko ty mogłeś wpaść na coś równie głupiego.

    Aomine siedzi na jego łóżku. W ręce trzyma zeszyty z notatkami ze szkoły.

    Przyszedł, kiedy tylko dowiedział się, że Kuroko jest chory. Przyszedł do niego, choć mógł przecież poświęcić ten czas na trening. Ta świadomość podnosi go lekko na duchu.
    – To było niemiłe, Aomine-kun.

    – Ale przecież powiedziałem prawdę!
    – Co nie zmienia faktu, że pogarszanie nastroju osoby chorej świadczy o niewłaściwym wychowaniu.

    – Chcesz, żebym w takim razie wyszedł?

    Kuroko spogląda na niego zaskoczony i szybko zaprzecza. Aomine kręci tylko głową w niedowierzaniu.

    – Żartowałem, Tetsu. Ciągle zapominam, że nie masz poczucia humoru.

    Kuroko dostrzega prawie niezauważalny smutek w jego spojrzeniu. Widzi go tylko przez moment, ponieważ ciemnoskóry chłopak szybko odwraca głowę.

    Odzywa się w nim poczucie winy. Nie dotyczy ono jednak rozmowy sprzed chwili, lecz słów, które wypowiedział jakiś czas temu. Wie, że to właśnie one są powodem, dla którego oczy Aomine wyglądają w ten sposób.

  

    Piłka odbija się od podłogi i uderza o ścianę. Nie dotknęła nawet ręki osoby, do której skierowane było podanie.

    – Jesteś dzisiaj dziwnie rozkojarzony, Tetsu. Stało się coś?

Nie wiem, jak powinienem ci to powiedzieć.

 

    – Wiesz, Aomine-kun, myślę o zakończeniu gry w koszykówkę.

   

Ah, no i powiedziałem to tak po prostu.

    Ciemnoskóry chłopak zatrzymuje się w półkroku i spogląda na niego zdumiony. 

    – Nawet nie żartuj w ten sposób, Tetsu.

    – Nie żartuję. Naprawdę tak myślę.

    Kuroko dostrzega coś dziwnego w granatowych oczach, co nie pasuje do ich zwykle roziskrzonego spojrzenia.

Coś jakby rozczarowanie..? Nie, to nie to.

    – Dlaczego mówisz takie rzeczy?

    Kuroko uśmiecha się nienaturalnie, perfekcyjnie maskując rozgoryczenie, które od dłuższego czasu odczuwa. Podnosi piłkę z ziemi i, obracając ją w dłoniach, cicho odpowiada. Nie patrzy przy tym na Aomine, zdaje się być całkowicie pochłonięty strukturą brązowej gumy.

    – Kocham koszykówkę, ale trenuję tak ciężko już ponad rok, a moje postępy wciąż są najmniejsze w drużynie. Trener trzeciego składu powiedział mi ostatnio, że powinien się zastanowić, czy dalsze forsowanie siebie ma jakikolwiek sens. W końcu drużyna Teikō jest jedną z największych w kraju, dlatego liczba zawodników nawet w trzecim składzie musi być ograniczona. Osoby, które nie są w stanie sprostać pewnym wymaganiom, powinny liczyć się z konsekwencjami. Trener powiedział mi też, że byłoby dla mnie lepiej, gdybym zrezygnował z koszykówki.

    – Właśnie dlatego, że trenujesz tak ciężko, nie powinieneś rezygnować! Cholera, ćwiczysz nawet więcej niż jakakolwiek osoba w pierwszym składzie, a koszykówkę kochasz całym sercem! Nie możesz tak zwyczajnie się teraz poddać! – Ciemnoskóry chłopak zdaje się być naprawdę wstrząśnięty słowami Kuroko, jego głos, choć podniesiony, drży.

    – Nie słuchałeś mnie, Aomine-kun? Nie ma znaczenia, co robię i tak nie mogę w jakikolwiek sposób przydać się drużynie. Jestem zwyczajnie bezużyteczny.

    Mówienie o tym wcale nie jest dla Kuroko łatwe. Świadomość, że nie może zrobić nic, by zagrać w meczu, bardzo go boli. To frustrujące. Tak bardzo, że momentami ma ochotę wyć.

    Niespodziewanie Aomine łapie go za ramiona i lekko nim potrząsa.

    – Spójrz na mnie, Tetsu.
   

Nie chcę.

    Nie doczekawszy się żadnej reakcji, Aomine chwyta go za podbródek i unosi jego głowę do góry.

    Zaskoczony Kuroko mimowolnie spogląda w granatowe oczy.

    – Nie uważam, żeby osoba, która wkłada tak wiele samego siebie, w to co robi, mogła być całkowicie bezużyteczna. Kiedy patrzę, jak trenujesz, sam mam ochotę, by starać się jeszcze bardziej. Twój widok działa na mnie motywująco, wiesz? Wierzę w ciebie, Tetsu. Nie mogę ci zagwarantować, że jeśli dalej będziesz starał się w ten sposób, uda ci się zagrać w meczu, ale jeśli teraz się poddasz, to cały ten wysiłek faktycznie pójdzie na marne. Naprawdę tego chcesz?

    Kuroko opuszcza wzrok. Nie jest w stanie dłużej przyglądać się oczom Aomine wypełnionym tak szczerym uczuciem. Boi się, że nie będzie umiał powstrzymać łez. Dziwne, przecież myślał wczoraj, że wypłakał je wszystkie.

Dlaczego boli cię to, że chcę zrezygnować?

    – Mogę nie mieć innego wyboru…

    Kuroko obejmuje kolana rękoma i zwija się w kłębek. Siedząc w takiej pozycji, przykryty kołdrą i kocem zdaje się być jeszcze mniejszy niż zazwyczaj.

    Kiedy teraz o tym myśli, uświadamia sobie, że w tamtej chwili naprawdę z trudem przyszło mu powstrzymanie łez. Ale nie chciał okazać słabości przed Aomine.

    Kuroko zawsze był osobą zbyt poważną jak na swój wiek. Rodzina mówiła o nim, że to dziecko z twarzą dorosłego. Może mieli rację, ale zdarzały się momenty, kiedy jego opanowanie i spokój nagle się załamywały. W takich chwilach płakał, albo krzyczał, a na twarzy wymalowaną miał całą gamę emocji, których zazwyczaj nie dało się z niej odczytać.

„Powinieneś zrezygnować z koszykówki”.

    Tak, prawda boli. Boli tak bardzo, że aż nie do zniesienia. Sprawia, że serce tłucze się w piersi i kłuje w żebra.

Nie mogę oddychać.

    Kuroko opiera się głową o latarnię uliczną i zaciska dłonie w pięści. Gorzkie łzy wypływają spod zaciśniętych powiek, a niedający się stłumić szloch rozdziera ciszę wieczoru.

    Płacze długo. Płacze, bo nie wie, co jeszcze może zrobić, by móc dalej kontynuować sport, który tak bardzo kocha.

    Ulica jest pusta. Nikt go nie widzi, ani nie słyszy. Pogrążony w rozpaczy stoi całkiem sam.

    – Tetsu?

    Dłoń Aomine jest ciepła. Kiedy dotyka jego policzka, po ciele Kuroko przebiega dreszcz.

    – Aomine-kun, co ty robisz?

    – Wydawało mi się, że zobaczyłem łzę.

    – Wydawało ci się.

    Ciemnoskóry chłopak lekko kiwa głową i cofa rękę. W jego wzroku znowu maluje się ten dziwny smutek.

    – Aomine-kun, dlaczego wydajesz się ostatnio zmartwiony?

    – To chyba oczywiste, Tetsu. Wydaję się zmartwiony, ponieważ się martwię. A martwię się, ponieważ mój przyjaciel chce zrezygnować z czegoś, z czego rezygnować nie powinien. Martwię się, ponieważ lubię z nim grać, a on najwyraźniej odczuwa to inaczej.

    Kuroko jest zaskoczony. Nie spodziewał się, że Aomine może widzieć to w taki sposób.

Przyjaciel..?

    – Tak, przyjaciel. Spędziliśmy ze sobą już tyle czasu, że nie powiesz mi chyba, że tego nie zauważyłeś. W każdym razie ja uważam cię za przyjaciela. W przeciwnym wypadku nie byłoby mnie teraz tutaj.
    Choć Kuroko nie zamierzał wypowiedzieć tego ostatniego słowa na głos, kiedy usłyszał odpowiedź Aomine, w jego brzuchu rozeszło się przyjemne ciepło.

    Są przyjaciółmi. Gdy to sobie uświadamia, wszystko zaczyna nabierać sensu; dlaczego tak bardzo lubi spędzać czas w jego towarzystwie, dlaczego jego uśmiech podnosi go na duchu, dlaczego tak dobrze się ze sobą dogadują.

    – Ja też uważam cię za przyjaciela, Aomine-kun. Przepraszam, że musiałeś się przeze mnie martwić. Ale już nie musisz.

    Ciemnoskóry chłopak spogląda na niego, unosząc w zdziwieniu brwi.

    – Nie zrezygnuję. Postanowiłem spróbować jeszcze raz.

    Aomine uśmiecha się szeroko, a jego oczy rozbłyskają tą samą iskrą co zazwyczaj. Choć Kuroko robi to rzadko, odwzajemnia uśmiech. Ponieważ w tej chwili jest naprawdę szczęśliwy.

    Cieszy się, ponieważ ma przyjaciela, który go wspiera, i ponieważ w jego sercu na nowo odżyła pewność siebie – nadzieja, którą zasiał w nim czerwonooki rozgrywający. 

                                                           

Jak ja nie lubię pisać dialogami... Serio. Bardzo tego nie lubię. Nie wychodzi mi to. Ale co poradzić, jak fabuła tego wymaga?
Dziś trochę więcej Tetsu i jeszcze przez jakiś czas będzie go sporo, bo dużo rzeczy jest do wyjaśnienia. Ale nie zamierzam zaniedbywać Akasia, choć przez kilka następnych rozdziałów perspektywa Tetsu będzie ważniejsza.