Requiem dla Psychopaty V

DZIECKO, KTÓRE DOROSŁO ZBYT WCZEŚNIE

    Zbyt długie, błękitne włosy, wpadające do oczu, pot spływający strugami po ciele, przemoczona koszulka, przylegająca do skóry. Ręce oparte na ugiętych kolanach, głośno i szybko wydychane powietrze przez rozchylone usta.

Co ja tu robię?

    Uderzenie piłką o ścianę, powrót piłki do rąk. Odbicie jej w prawo – niecelne, pod złym kątem. Trafienie poza linię autu. Cichy syk, złapanie za zaczerwienioną dłoń z grymasem bólu, malującym się na twarzy. 

Dlaczego tu przyszedłem?

    Wolne kroki, pisk butów na drewnianym parkiecie. Wyciągnięcie rąk ku opierającej się o ścianę piłce, muśnięcie brązowej gumy. Ciche westchnienie, powrót na środek sali, niezłomna determinacja, która pomimo ciągłych porażek nie niknie z błękitnego spojrzenia.

   

Co chcę w ten sposób osiągnąć?

    Dwa kozły, dwa kroki. Zwód zbyt prosty, by mógł kogokolwiek zmylić. Wyrzucenie piłki przed siebie, pozwolenie by odbiła się od ziemi, dogonienie jej i zmienienie toru lotu. Zbyt ostro załamane uderzenie, kolejna nieudana próba, powiększające się zaczerwienienie na dłoni. 

Jaki mam w tym cel?

    Otarcie potu z czoła, rozprostowanie zdrętwiałych ramion, kilka szybkich przysiadów, redukujących spięcie w mięśniach nóg. Kolejna próba. Kolejne niepowodzenie. Determinacja jeszcze wyraźniej malująca się na tle błękitu. Nie, nie determinacja. Upór.

Dlaczego za nim poszedłem?

    Akashi opiera się o poręcz balkonu i spogląda na ćwiczącą na dole osobę, która nie zdaje sobie kompletnie sprawy z jego obecności.

Ciekawość.

Irytująca ciekawość.

    To właśnie ona przywiodła Akashiego na salę gimnastyczną, to przez nią od kilku tygodni śledzi poczynania Kuroko. Dzień po dniu przygląda się jego treningowi, który jak na razie nie daje żadnych widocznych rezultatów.

   

Przecież nie muszę przychodzić tu codziennie.

    Właściwie to nie musi przychodzić wcale. Prawdą jest, że jako osoba, która wskazała Kuroko kierunek, w którym błękitnooki chłopak powinien podążyć, Akashi jest za niego w pewien sposób odpowiedzialny, jednak nie ma żadnego obowiązku obserwowania tego jednostajnego treningu, przynajmniej do momentu, w którym Kuroko wykreuje podstawy dla swojego indywidualnego stylu gry.

A jak na razie do tego mu daleko.

    Pomijając kwestię obserwacji, Akashi zastanawia się nad jeszcze jedną rzeczą – skoro każdy trening wygląda identycznie, a jakiekolwiek rezultaty są niezauważalne, czy jest sens w przebywaniu tutaj codziennie?

Oczywiście, że nie.

    Akashi doskonale zdaje sobie z tego sprawę. A jednak przychodzi tu nieprzerwanie, dzień w dzień i spędza na balkonie długie godziny, przyglądając się błękitnookiemu chłopakowi.

Za pierwszym razem to była racjonalna ciekawość. Taka, która po krótkim czasie znika. Dlaczego więc tym razem tak się nie stało, dlaczego ona  wciąż się nasila?

    Akashi opiera brodę o ramiona ułożone na chłodnej barierce i przypomina sobie dzień sprzed kilku tygodni, kiedy przez przypadek usłyszał rozmowę Kuroko z Aomine, od której wszystko się zaczęło.

    Dzwonek przerywa ciszę panującą w szkole, rozlega się dźwięk odsuwanych krzeseł i otwieranych drzwi. Na korytarzu rozbrzmiewają śmiechy i krzyki.

Za głośno.

    Akashi chowa do szafki planszę do shōgi i wychodzi z pustego pokoju rady uczniowskiej. Od razu otacza go specyficzny zapach wykładziny i boazerii, którego tak bardzo nie lubi. Do jego uszu docierają strzępki przypadkowych rozmów, niemających żadnego większego znaczenia, jednak on zapamiętuje je wszystkie. Przechodzące obok niego osoby ustępują mu drogi, zupełnie jakby był kroczącym po czerwonym dywanie królem.

Charyzma potrafi zdziałać cuda.

    Wychodzi na dwór i kieruje się ku ławce stojącej niedaleko boiska do koszykówki. Siada na niej i, opierając głowę o jej oparcie, spogląda ku górze, ku słońcu. Zamyka oczy, ciesząc się tą chwilą, kiedy ciepłe promienie przyjemnie grzeją jego twarz.

    W pewnym momencie, dociera do niego znajomy głos. Akashi otwiera jedno oko, jednak nie przekręca głowy na bok, nie zdradza swojej obecności. Po prostu siedzi tak i przysłuchuje się toczącej się w pobliżu rozmowie.

    – Nie, Aomine-kun, nie tak. Robisz to źle.

    – Huh? Źle? Ale przecież czyta się od prawej strony do lewej.

    – Musisz patrzeć na kolejność. Sceny są ponumerowane.

    – Ponumerowane? Niby gdzie?

    – Tutaj, nie widzisz?

    – Ten znaczek? Przecież to jest tak małe, że nikt tego nie zauważy.

    – Zauważają wszyscy oprócz ciebie, Aomine-kun.

    – Co? Chyba sobie żartujesz, Tetsu.

    – …

    Akashi uśmiecha się pod nosem, słysząc tę krótką wymianę zdań. Zawsze zastanawiał się, jak to możliwe, że osoba z takim talentem do koszykówki może być jednocześnie tak mało inteligentna. Zdarzały się momenty, kiedy jednym ze swoich stwierdzeń Aomine potrafił wprowadzić cały pierwszy skład w głęboką konsternację. Jednak tym, co najbardziej zaskakiwało Akashiego, był fakt, że takie zachowanie zwyczajnie do ciemnoskórego chłopaka pasowało.

Słowo „idiota” musisz mieć chyba zapisane w kodzie genetycznym, prawda, Aomine?

    Wbrew pozorom Akashi nigdy nie żywił żadnych negatywnych uczuć wobec niego. Od samego początku uważał go za wartościowego zawodnika i szanował jego talent. Nie przepadał jedynie za dłuższym spędzaniem czasu w jego obecności. Aomine stawał się czasami po prostu za głośny, co nieznacznie działało Akashiemu na nerwy. Jednak osobą, którą zachowanie ciemnoskórego chłopaka irytowało najczęściej, był w zasadzie od samego początku Midorima.

     Akashi uśmiecha się na wspomnienie ich ostatniej kłótni.

Ta dwójka chyba naprawdę nigdy się ze sobą nie dogada.

    Z zamyślenia wyrywa go głos Aomine, rozbrzmiewający znacznie bliżej niż wcześniej.

    – Wciąż nie natrafiłeś na nic pomocnego, Tetsu?

    – Nic pomocnego? Co masz na myśli?

    – Mówię o tej technice, której szukasz.

    – Nie, wręcz przeciwnie. Już jakiś czas temu znalazłem swoją odpowiedź.

    – Huh?! Więc dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś?
    – A powinienem?

    – Przyjaciele z reguły mówią sobie o takich rzeczach.

    Na krótką chwilę zapada krępująca cisza, jednak już po chwili przerywa ją Aomine, w którego głosie pobrzmiewa dziwne podekscytowanie.
    – Kiedy w takim razie pójdziesz do Akashiego?

    – Jeszcze nie teraz. Nie mogę tego zrobić, dopóki nie nauczę się wykorzystywać tej techniki na swój własny sposób. Myślę, że stworzenie przy jej pomocy indywidualnego stylu może zająć trochę czasu.

    – Chcesz, żebym pomógł ci w treningu?

    – Dziękuję, Aomine-kun, ale raczej nie możesz się na nic przydać.

    – To było okrutne, Tetsu.

    – Ale to prawda.

    – Wiem, wiem, żartowałem. Szkoda, chciałbym już teraz zobaczyć, co takiego odkryłeś.

    – To naprawdę nie jest nic szczególnie niezwykłego.

    – Mów, co chcesz, ale ja i tak myślę, że uda ci się stworzyć niesamowity styl.

    – Niesamowity? Dlaczego tak uważasz?

    – Po prostu. Bo to ty, Tetsu.

    – Ja? Co masz na myśli, Aomine-kun?

    – Nic takiego. – W głosie ciemnoskórego chłopaka pobrzmiewa delikatne rozbawienie. Obaj rozmówcy po chwili oddalają się od Akashiego, w związku z czym nie jest on w stanie dłużej śledzić ich rozmowy. Jednak wcale nie ma takiego zamiaru, zamiast tego tkwi w bezruchu, przetwarzając w umyśle zdobyte informacje.

A więc udało ci się znaleźć technikę, którą możesz wykorzystać.

    Prawdę powiedziawszy zajęło mu to znacznie więcej czasu, niż Akashi się spodziewał. Ale być może miał względem Kuroko po prostu nieco zbyt wysokie oczekiwania. W końcu niewiele o nim wiedział, nie posiadał podstaw do oceny jego pewności siebie. Jedyne czego był świadomy to tego, że błękitnooki chłopak jest niezwykle zdeterminowany, żeby poprawić swoje umiejętności. I choć w przypadku Akashiego determinacja zawsze stanowiła główną podstawę do samodoskonalenia się, wiedział, że niewiele osób reaguje podobnie. Być może działo się tak dlatego, ponieważ miał on ciągłą potrzebę rozwoju zakorzenioną głęboko w naturze. W końcu w taki właśnie sposób został wychowany.

    Jego ojciec będący właścicielem wielkiego koncernu, wiele od niego wymagał. Od zawsze zwracał się do syna słowami: „Bądź doskonały we wszystkich dziedzinach, aby zasługiwać na swoją rodzinę”. Pozostawał wobec niego niezwykle surowy, nie chwalił go, nie okazywał względem niego żadnych uczuć. Stawiał mu się jedynie za przykład do naśladowania.

    Jeszcze jako kilkuletnie dziecko sadzano Akashiego w kącie i kazano przyglądać się prowadzonym rozmowom biznesowym, gdyż jak twierdził ojciec, zyskiwanie doświadczenia jest ważne już od pierwszych lat życia. Z początku Akashi niewiele z nich rozumiał. Jednak na przestrzeni czasu zaczął zauważać i przyswajać coraz więcej informacji.

    Nauczył się obserwować ruchy obecnych na spotkaniach osób, język, jakim się wypowiadają, mimikę ich twarzy, a co za tym idzie, opanował tajniki sztuki odczytywania ludzkich emocji. Widział, jak jego ojciec wzbudza mimowolny szacunek u klientów i szefów konkurencyjnych przedsiębiorstw, więc nie minęło wiele czasu, gdy zaczął traktować taką jego postawę jako wzór zachowania.

    W tym samym czasie ćwiczono go także w innych dziedzinach. Otrzymywał dodatkowe lekcje z literatury, matematyki i kaligrafii u prywatnych nauczycieli, uczył się jeździć konno, grać na skrzypcach i fortepianie, poznał szachy, starochińską grę planszową go i shōgi. Jego dzieciństwo mijało w sposób dokładnie zaplanowany przez ojca.

    Jedyną osobą, która wspierała go i pomagała mu wytrwać w tym rygorystycznym wychowywaniu, była jego kochająca matka. To dzięki jej perswazjom ojciec wyznaczył synowi niewielką ilość wolnego czasu, którą chłopiec mógł spędzić w dowolny sposób.

    Akashi wybrał koszykówkę. W tamtym czasie nie było dla niego nic przyjemniejszego i bardziej zabawnego od niej. Podobał mu się sposób, w jaki reagowało jego ciało, lubił to uczucie ekscytacji, które towarzyszyło grze. Ponieważ obdarzony był talentem do sportu, a wolny czas miał niezwykle ograniczony, Akashi bardzo szybko rozwinął ponadprzeciętne umiejętności koszykarskie. Stał się znacznie lepszym graczem niż większość osób w jego wieku.

    Pod koniec piątej klasy podstawówki nikt ze szkolnej drużyny nie mógł już się z nim równać. Pragnąc rozwijać się jeszcze bardziej, Akashi zaczął odwiedzać uliczne boiska i angażować się w rozgrywane na nich mecze. Z początku nikt nie chciał przyjąć dziecka do swojej drużyny, jednak jego charyzma, która już wtedy była bardzo silnie wyczuwalna, a także ponadprzeciętne umiejętności umożliwiły mu grę ze znaczenie starszymi osobami. Dzięki temu rozwinął on jeszcze bardziej swój talent. Wtedy też po raz pierwszy go spotkał.   

    Wracając z jednego z ulicznych meczów, złapał piłkę, która wypadła z małego, zapuszczonego boiska, z którego raczej nikt nie powinien korzystać. Wiedziony ciekawością zajrzał na nie i ujrzał chłopca o niezwykle przejrzystych oczach, który cały aż lśnił od kropel potu, spływających po skórze. Z jakiegoś powodu Akashi przez pewien czas rozpamiętywał owe spotkanie, jednak wydarzenia, które niedługo po nim nastąpiły, sprawiły, że niemal całkowicie zapomniał o błękitnookim chłopcu.

    Tuż przed końcem piątej klasy matka Akashiego, która stanowiła największe źródło wsparcia podczas tego jakże restrykcyjnego wychowania, a także jedyna osoba, która była względem niego czuła, zmarła na skutek postępującej od jakiegoś czasu choroby. Wydarzenie to bardzo nim wstrząsnęło, jednak jak się szybko okazało, tylko on zareagował w taki sposób.

    Krótko po pogrzebie jego ojciec zaczął zachowywać się tak, jakby matka Akashiego nigdy nie istniała. Stał się jeszcze surowszy wobec syna niż dotychczas, zwiększył intensywność i ilość jego dodatkowych zajęć.

    Poza utratą bliskiej osoby było jeszcze kilka rzeczy, które przyczyniły się do wzrastających w Akashim negatywnych emocji; obowiązek stania się we wszystkim najlepszym, a także nakładany z dnia na dzień coraz większy nacisk na wszechstronne rozwijanie jego zdolności. Im więcej umiejętności udoskonalał, tym więcej udoskonalać musiał. Tempo jego edukacji znaczenie wzrosło, a on sam coraz rzadziej się uśmiechał i tracił zdolność czerpania przyjemności z czynności, które kiedyś sprawiały mu choć odrobinę radości. Z dnia na dzień jego oczy traciły na swoim ciepłym blasku, powoli zaczął wypełniać je chłód, który skrył kumulujący się na dnie serca Akashiego smutek.

    W skutek niezmieniającego się traktowania ze strony jego ojca, w ciągu niespełna roku Akashi stał się znacznie bardziej pewny siebie i charyzmatyczny, niż był dotychczas. Wytworzyła się wokół niego specyficzna aura, którą wyczuwała każda znajdująca się w jego pobliżu osoba. Aura, która mimowolnie nakłaniała innych do szacunku wobec czerwonookiego chłopca, aura, która teraz, w gimnazjum Teikō sprawia, że nawet starsi zawodnicy z pierwszego składu liczą się z jego zdaniem.

   

Być może Kuroko jest po prostu mniej zdeterminowany, by rozwinąć swoje umiejętności, niż ja kiedyś byłem.

   

    Dzwonek na lekcje przerywa jego rozmyślania, Akashi wstaje z ławki i wraca do szkolnego budynku. Kierując się w stronę swojej klasy, postanawia po skończonych zajęciach odwiedzić starą salę gimnastyczną i sprawdzić, co takiego odkrył Kuroko. Choć wie, że nie powinien się bez powodu ekscytować, jest naprawdę ciekawy techniki, o której błękitnooki chłopak rozmawiał z Aomine. 

    Kuroko odkłada piłkę do wózka i sięga po butelkę wody, stojącą przy ścianie. Opróżnia ją całą, a potem siada na drewnianym parkiecie i, opierając ramiona o ugięte kolana, zwiesza głowę między nogami.

Musisz być naprawdę zmęczony.

    Przyglądając mu się z ukrycia, Akashi zastanawia się nad tym, do czego tak właściwie od kilku tygodni stara się dojść Kuroko. Choć błękitnooki chłopak skupia się na zwiększeniu szybkości podań, co na pewno może uczynić grę znacznie płynniejszą, to jednak ciężko dostrzec w tym jakąś konkretną technikę. Nie ma w takim sposobie treningu nic tak naprawdę niezwykłego, wydaje się on być po prostu nieco bardziej dokładny, zawężony do jednej umiejętności. I choć Akashi uważa, że szybkie podania mają bardzo duże znaczenie, to jednak taki sposób gry nie jest czymś, na poszukiwanie czego Kuroko mógłby poświęcić tak wiele czasu.

Jeśli to nie one, to co w takim razie odkryłeś, o czym rozmawiałeś z Aomine?

    Akashi dochodzi do wniosku, że może właśnie dlatego przychodzi codziennie na salę gimnastyczną i obserwuje trenującego chłopaka. Przychodzi, ponieważ chce zobaczyć coś, czego jeszcze nie widział, coś, co dało Kuroko nadzieję. Ale jak na razie nie ujrzał tego ani razu.

    Myśląc teraz o tym, Akashi zaczyna się zastanawiać, czy faktycznie jest na co czekać. Być może Kuroko wcale nie odkrył żadnej niezwykłej techniki, a jedynie nie chciał martwić Aomine swoją negatywną odpowiedzią. Możliwe również, że za takową technikę uznał szybkie podania. W obu przypadkach Akashi jest pewny, że na obecnym poziomie Kuroko nie będzie w stanie nie tylko zagrać w meczu, ale nie powinien w ogóle marzyć o dostaniu się do pierwszego składu.

Może się jednak co do niego pomyliłem.

    Potrząsa głową, próbując pozbyć się tej myśli. Pomyłka nie wchodzi w grę. Od dziecka, odkąd ojciec zaczął wychowywać go na swój sposób, Akashi nigdy nie popełnił błędu. Dlatego jest pewien, że nie pomylił się również i tym razem. A jednak lekkie uczucie niepokoju delikatnie szarpie za struny jego niezwykłej pewności siebie.

Może powinienem na razie przestać tu przychodzić.

    Tak byłoby najrozsądniej. A jednak Akashi doskonale wie, że zarówno jutro, jak i pojutrze pojawi się na starej sali gimnastycznej. Wiedziony dziwną, irracjonalną ciekawością. Przyjdzie tu i będzie obserwował błękitnookiego chłopaka, który wbrew jego woli tak bardzo go intryguje.

    Akashi odpycha się od barierki i niezauważony przez Kuroko schodzi z balkonu i opuszcza salę gimnastyczną. Czuje się dziwnie, kiedy zbyt długo przebywa w jego obecności. Spoglądając powoli w oblekające się pomarańczą niebo, rozpamiętuje wydarzenia z ostatnich dwóch lat. Zastanawia się nad ich pierwszym spotkaniem, nad tym, że oboje wybrali tę samą szkołę, i nad tym, że ponownie na siebie trafili.

Gdyby istniało coś takiego jak przeznaczenie, powiedziałbym, że to ironia losu.

    Akashi zakłada torbę na ramię i opuszcza teren szkoły. Z jakiegoś powodu ma niejasne przeczucie, że błękitnooki chłopak jeszcze go zaskoczy.