Requiem dla Psychopaty VI

ŹRÓDŁO WĄTPLIWOŚCI

    Drzewo przypomina wznoszącą się pod niebem wieżę, niezwykle wysoką i smukłą, dostojną, lecz przy tym dziwnie samotną, zapomnianą przez świat, opuszczoną i zaniedbaną, w której kamienną ścianę wgryza się bluszcz, niszcząc, i pozostawiając za sobą ziejące smutkiem wyrwy. Korę pokrywa czarny nalot, jakby zwęglony pień przywodzi na myśl papier ścierny. Jest chropowaty, nieprzyjemny w dotyku. Jego wyżłobienia zahaczają o skórę przesuwającej się po nim dłoni, chwytają ją i rozrywają. Zupełnie jakby mówiły: „zostań”, „nie odchodź”, jakby chciały zatrzymać obcy dotyk tylko dla siebie, tak egoistyczne, nieliczące się z bólem, jaki w ten sposób zadają. Dziwne, przecież poza pragnieniem życiodajnej wody dla drzewa nic innego nie powinno mieć większego znaczenia.

Więc dlaczego zdajesz się nade wszystko pożądać ciepła?

 

    Jasna dłoń przywiera jeszcze mocniej do pnia, sunie po nim, badając jego strukturę, podąża ku górze, ku nisko zawieszonej, samotnej gałęzi, która wydaje się być niezwykle delikatna, zupełnie jakby mogła zostać złamana przez nieco silniejszy podmuch wiatru.

Dlaczego z całego tego drzewa tylko ty wyglądasz jakbyś jeszcze żyła?

 

    Przesuwająca się dłoń zostawia za sobą ślad wyraźnie widoczny na tle czarnego pnia, znaczy swoją drogę kroplami ciepłej czerwieni, tak łudząco podobnej do siostry, która wciąż się nie obudziła, której łagodny głos nie rozbrzmiał jeszcze w tym skąpanym w nienaturalnej ciszy świecie.

Dlaczego ten kolor musi mieć tak wiele odcieni?

    Dłoń dociera do celu swojej wędrówki, zatrzymuje się przy nim i pozostaje tak w bezruchu, zupełnie jakby bała się dotknąć wyrastającego na krańcu gałęzi kwiatu, który wydaje się znajdować na niewłaściwym miejscu. Ta roślina o intensywnie czerwonych płatkach nie pasuje do suchego i smutnego drzewa, nie pasuje do jego czerni i śmierci, która powoli je trawi. Ten kwiat jest żywy, piękny, przypomina króla, czerwonego władcę, który choć stracił swoje królestwo, wciąż nosi w sobie nadzieję.

Nadzieję na co?

    Dłoń odrywa się od czarnej kory i niespiesznie od niej oddala. Poszarpana skóra zaczyna szczypać na mrozie, który momentalnie wypełnia sobą powietrze wokół drzewa. Ono zaś cicho jęczy, pomiędzy jego gałęziami wiatr śpiewa smutną melodię pełną rozpaczy i nieopisanej tęsknoty.

Za czym tęsknisz?

    Krew ścieka po palcach i kapie na zbrązowiałą trawę. Krzepnąc, zlewa się z barwą gruntu, powoli łączą się w jedno. To, co z ziemi powstało, powraca do niej bez słowa sprzeciwu.
    Kapiącej krwi towarzyszą opadające, czerwone płatki. Jeden za drugim odrywają się od łodygi i opuszczają drzewo, aż w końcu zostaje tylko jeden. Ostatni, najintensywniejszy w swoim kolorze.

Czekasz? Wierzysz, że przyjdzie? 

    Słońce, które wzeszło na zachodzie, zatrzymuje się na szarym niebie. Zatrzymuje się w pół drogi na szczyt, topi się i zaczyna niknąć. A potem spada, zsuwa się z widnokręgu. Umiera na zdradzieckim niebie, które go nie podtrzymało, umiera, nie osiągając zenitu. Umiera, za rękę trzymając nieprzeniknioną ciemność.

Dlaczego odchodzisz? 

    Gaśnie światło tego ponurego świata, mrok wypełza z głębokiej nory i zajmuje sobą całą przestrzeń, nie oszczędza niczego, tak zachłanny pochłania wszystko, co napotyka na swojej drodze.

Nie umiem iść przez ciemność. Nie wiem, co mogę spotkać pośród cieni. 

    Czerń zdaje się gęstnieć jeszcze bardziej, oplata świat i zaciska się wokół niego niczym potężny wąż, który chce wydobyć ze swojej ofiary ostatnie tchnienie. Trawi życie, związuje skore do buntu ręce. 

Słyszysz to drzewo? Ono krzyczy. Błaga o ratunek. Nie chce już dłużej trwać pośród mroku i zimna.

Pozwolisz mu cierpieć? Pozwolisz cierpieć nam?

    Ciemność otwiera paszczę i szykuje się do zadania ostatecznego ciosu. Jest przerażająca, tak niezbadana, tajemnicza, przypominająca czarny lód. Wydaje się absolutna, jakby nic nie mogło się jej przeciwstawić.

Zapłoń. 

    Kurtyna życia powoli opada, ostatni płomyk nadziei zaczyna migotać, jeszcze chwila i zgaśnie z cichym sykiem. A wtedy nic już nie powstrzyma czarnego zimna.

Zapłoń. 

    Dotychczas śpiąca siostra otwiera swoje oczy, czerwień ożywa pośród mroku i rozrywa jego ciasne sploty. Dwa jarzące się koła przynoszą ze sobą niezwykłe ciepło, któremu ustępuje nawet najgęstsza ciemność. Drzewo przestaje krzyczeć, odżywa, a czerwony kwiat zaczyna lśnić jasnym blaskiem, zupełnie jakby chciał w ten sposób powiedzieć: „wiedziałem, że przyjdziesz”.

Czekał na ciebie. Czekaliśmy razem.

   

***

    Kuroko wzdryga się i odrywa wzrok od tekstu, uświadamiając sobie, że od kilkunastu minut czyta to samo zdanie, choć jego sens i tak do niego nie dociera. Wzdycha cicho i wygląda przez okno.

    Z sali rozpościera się idealny widok na boisko znajdujące się przed szkołą. Kuroko wyobraża sobie, że zamiast na lekcji, jest teraz tam, że ćwiczy podania, poci się i cieszy grą. Może to niemal zobaczyć – dostrzec samego siebie poruszającego się w rytm muzyki, którą wygrywa odbijająca się od kauczuku piłka.

Chcę zagrać.

    Minęło wiele czasu, wiele się wydarzyło. Zmienił się. Nie jest już tą samą osobą, którą był jeszcze kilka miesięcy temu. Odkrył niezwykłą technikę, opanował ją i stworzył na jej bazie styl, który dał mu nadzieję. A jednak wciąż się waha. Wciąż nie jest pewien, czy z czymś takim może pójść do Akashiego. Choć sam widzi, jak bardzo się rozwinął, nie wie, czy czerwonooki rozgrywający będzie podobnego zdania.

To już dziś? A może jutro? Może lepiej poczekać jeszcze kilka dni, jeszcze trochę poćwiczyć, postarać się bardziej udoskonalić ten styl?

    Kuroko wykorzystuje podobne wymówki już od dwóch tygodni, zbiera się w sobie, by pójść do Akashiego, ostatecznie jednak za każdym razem rezygnuje, wraca na boisko i ćwiczy, choć widzi, że nic więcej nie może zrobić. Nie o własnych siłach, nie bez pomocy kogoś z zewnątrz. Zdaje sobie sprawę, że nie jest już w stanie bardziej udoskonalić swojego stylu, że teraz może rozwinąć go tylko poprzez grę z innymi.

Powinienem do niego pójść.

     Kuroko opiera głowę na dłoni i przymyka oczy. Nie chce teraz o tym myśleć, nie chce znowu roztrząsać wątpliwości, które trapią go nieustannie od dwóch tygodni. Wcześniej ich nie odczuwał, całą jego uwagę pochłaniało tworzenie i dopracowywanie nowego stylu gry. Teraz jednak, gdy wreszcie udało mu się osiągnąć zamierzony cel, zaczęła dręczyć go niepewność. Z jednej strony czuje, że wykonał powierzone przez Akashiego zadanie, z drugiej obawia się, że nie postarał się wystarczająco, że wciąż może wydobyć z odkrytej techniki coś więcej. Choć widzi, że na indywidualnych treningach nie postępuje już na przód, to te wątpliwości nie ustępują, złośliwie wdzierają się do jego umysłu, nie pozwalając mu skupić się na czymkolwiek innym. Ponure myśli zdają się go pochłaniać, niszczą podwaliny dla pewności, które od tak długiego czasu starannie budował. Wydobywają na światło dzienne jego obawy, pokazują mu wszystkie słabości i wady, które tak bardzo starał się ukryć za zasłoną nowej techniki.

A jeśli tylko wydaje mi się, że się poprawiłem, jeśli cały ten trening nie miał żadnego sensu?

    Kuroko potrząsa głową. 

    

Nie.

    Wie, jaki był wcześniej, a jaki jest teraz. Odciski na jego dłoni są rzeczywiste, pamięta wyraźnie ból spiętych mięśni, skurcze, których doświadczył, pamięta każdy swój ruch, każdy krok, który od rozmowy z Akashim przybliżał go do tego momentu, do chwili, kiedy wreszcie może poczuć rosnącą w sobie siłę, której istnienia do tej pory nie podejrzewał.

Ale czy wtedy nie było podobnie?

    Kuroko pociera w zamyśleniu odciski na wnętrzu dłoni. Wcześniej też takie miał. Wtedy, zanim poznał Akashiego, gdy grał jeszcze z Aomine, sądząc, że może rozwinąć się w taki sam sposób jak jego przyjaciel.

Czym różnią się te dwie sytuacje? A raczej, czy różnią się one w ogóle?

    Wtedy też padał ze zmęczenia, nogi odmawiały mu posłuszeństwa. A jednak wszystkie jego starania okazywały się nie przynosić najmniejszego nawet efektu. Nie czuł żadnej wyraźnej zmiany, nie, kiedy patrzył na swoją bezużyteczność podczas gry.

    Teraz jednak to widzi, dostrzega, że jest inaczej niż wcześniej. Słyszy urywki rozmów pomiędzy innymi zawodnikami z trzeciego składu i choć sam nie jest pewien, jak duże znaczenia ma ta zmiana, to świadomość, że ktoś dostrzega nawet nieznaczną jego poprawę, podnosi go lekko na duchu.

    Piłka wpada do kosza, ociera się o siatkę i z głuchym echem odbija się od boiska. Przestrzeń przecina przeciągły dźwięk gwizdka, wykończeni zawodnicy wzdychają z ulgą, padają na ziemię i leżą tak przez chwilę, głęboko oddychając.

    Kuroko schyla się, żeby podnieść piłkę, ale drżące z wysiłku ręce odmawiają mu posłuszeństwa. Zamiera więc tak na chwilę w bezruchu, zupełnie jakby pozował do zdjęcia.

    – ...nie uważasz, że się poprawił?

    – Mhm, też mi się tak wydaje.

    – A tak w ogóle, czy on zawsze był taki niepozorny? Trochę to dziwne.

    – Prawda? Cholernie trudno go zauważyć.

    Kuroko spogląda w stronę dwóch zawodników, którzy zdają się o nim rozmawiać. Jest zaskoczony, kiedy dociera do niego w pełni sens ich słów. Zaskoczony, ale również zadowolony. Cieszy się, że ktoś zauważył jego poprawę. Nawet jeśli są to tylko dwie osoby.

    Przezwyciężając zmęczenie, schyla się jeszcze niżej i podnosi piłkę. Myślami jest już jednak gdzie indziej, zastanawia się nad szczegółami dzisiejszych, indywidualnych ćwiczeń, których z jakiegoś niezrozumiałego dla siebie powodu nie może się doczekać.

    Nawet jeśli sam nie potrafi ocenić wartości wykonanego treningu, nawet jeśli nie jest pewien, czy zmiana, która w nim zaszła, okaże się wystarczająca, to mimo wszystko widzi ją, zdaje sobie sprawę z tego, że udało mu się poprawić. A jednak wątpliwości nie dają mu spokoju. Nie potrafi pozbyć się tego wrażenia niepokoju, które męczy go od kilku tygodni, które mówi mu, że sam fakt, że się rozwinął, nie musi oznaczać, że rozwinął się wystarczająco.

Czego ja się tak naprawdę boję? Tego, że okaże się, iż to co do tej pory robiłem, było bezsensowne, że nie przyniosło żadnego efektu, nie takiego, który umożliwiłby mi zagranie w meczu? Tego, że usłyszę, że wciąż nie mogę stać się użyteczny? Że zobaczę rozczarowanie w jego oczach?

    Kuroko nie chce, by Akashi powiedział: „przykro mi, nie zdałeś”. Owszem, nie chce usłyszeć tych słów wcale, ale nade wszystko nie chce usłyszeć ich od niego. Z jakiegoś powodu myśl, że mógłby zobaczyć ślad niezadowolenia, wykrzywiający nieznacznie blade usta wicekapitana, że mógłby dostrzec cień żalu bądź rozgoryczenia, malujący się w czerwonym spojrzeniu, sprawia, że nieprzyjemny dreszcz przebiega po jego plecach. Akashi w niego uwierzył, zaufał mu, był pewien, że Kuroko sobie poradzi. I to właśnie ta położona w nim nadzieja sprawia, że błękitnooki chłopak nade wszystko nie chce rozczarować wicekapitana. 

Jeśli ma się okazać, że nie poprawiłem się wystarczająco, to może powinienem poczekać jeszcze trochę...

    Kuroko pociera skronie, które powoli zaczynają go boleć, od zbierającego się w jego głowie natłoku myśli. Ma dość tej nieustannej walki z wątpliwościami, ta niepewność niezmiernie go męczy, chciałby się od niej uwolnić, ale wie, że jest tylko jeden sposób, by zyskał ku temu sposobność. 

Muszę do niego pójść.

    

    Kuroko zastanawia się, dlaczego tak bardzo obawia się decyzji Akashiego. Zastanawia się, skąd wziął się ten jego brak wiary we własne umiejętności. Przecież na samym początku, tuż po dołączeniu do drużyny Teikō, był taki szczęśliwy, pewny swego, wierzył, że nawet jeśli w wyniku sprawdzianu umiejętności trafił do trzeciego składu, to poprzez ciężką pracę i wytrwałość uda mu się dopiąć swego, wspiąć wzwyż i stanąć na boisku w biało-błękitnym stroju z wyszytą na nim nazwą najsłynniejszego gimnazjum w Japonii. 

To przez brak postępów?

    Załamał się, kiedy jego cel okazał się niemożliwy do osiągnięcia. Chciał przecież nawet zrezygnować z koszykówki.

    Kuroko zdaje sobie sprawę, że nie była to do końca przemyślana decyzja, nie jest też pewien, co ją tak naprawdę wywołało. Perswazja trenera? Czy to, że sam dostrzegł, jak bardzo jest słaby w porównaniu z innymi zawodnikami?

Ale czy nie każdy by w siebie zwątpił, słysząc takie słowa, doświadczając tylu porażek?

    A jednak Akashi dostrzegł w nim siłę, coś, co wyróżniało się na tle wad. Wyciągnął do niego pomocną dłoń i nawet jeśli zrobił to tylko ze względu na dobro drużyny, w pewien sposób, nieświadomie go tym gestem pocieszył.

    Kuroko skłamałby, mówiąc, że nie jest zadowolony z takiego obrotu zdarzeń. Dzięki temu dostał przecież swoją szansę. Nawet jeśli teraz nie potrafi uporać się z wynikłymi z tego powodu wątpliwościami.

To się nazywa prawdziwa ironia losu. 

    Kuroko nie jest w stanie zrozumieć jeszcze jednej rzeczy. Nie potrafi pojąć, dlaczego sam nie zauważył w swojej nikłej obecności niczego niezwykłego, dlaczego nie szukał głębiej, czemu wcześniej skupiał się tylko na podstawowych technikach, czemu nie pomyślał o czymś niestandardowym. I wreszcie, dlaczego zrozumiał go lepiej ktoś obcy, ktoś, z kim nigdy wcześniej nie miał kontaktu.

Czemu Akashi zdaje się dostrzegać we mnie więcej, niż ja sam jestem w stanie?

    Ta jedna rzecz intryguje go od bardzo dawna. I choć Aomine powiedział mu, że Akashi jest niezwykle spostrzegawczy, że widzi więcej niż inni, sama możliwości dostrzeżenia w kimś ukrytego potencjału, z którego sam właściciel nie zdaje sobie sprawy, wydaje się Kuroko rzeczą niemalże abstrakcyjną.

Jak uważnie trzeba patrzeć, by zobaczyć coś takiego?

    To, że Akashi jest niezwykłą osobą, błękitnooki chłopak zrozumiał już podczas rozmowy z nim, obserwując sposób, w jaki mówił wicekapitan, widząc zdecydowanie i niezłomną pewność w czerwonych oczach. Mając ten obraz wyraźnie wyryty w pamięci, Kuroko nie potrafi zachować spokoju. Choć nie okazuje tego po sobie, w głębi duszy drży pełen niepewności. Obawia się decyzji wicekapitana. Ponieważ zadecyduje ona o całej jego przyszłości. O tym, czy spełni swoje marzenie, czy będzie zmuszony się z nim pożegnać.
    Przez ponad rok bezowocnych wysiłków Kuroko miał czas zwątpić w siebie. Choć początkowo propozycja Akashiego wpłynęła na niego motywująco, to jednak z czasem słowa wicekapitana zaczęły mu ciążyć, stały się powodem wątpliwości, a wraz z ich pojawieniem się, jego wiara we własne umiejętności zmalała jeszcze bardziej.

Wyśmiałby mnie, gdybym nie spełnił jego oczekiwań?

    Kuroko lekko wzdycha i spogląda na leżącą na ławce książkę otwartą na stronie, którą wcześniej czytał. Wie, że dalsze takie rozmyślania nie mają żadnego sensu, ponieważ niezależnie od tego, jak bardzo by się nie starał, nie uda mu się rozszyfrować Akashiego. Tak samo jak nie pozbędzie się wątpliwości, dopóki nie zaprezentuje mu swojego stylu.

    Po raz pierwszy w całym swoim życiu Kuroko jest tak bardzo czegoś niepewny.

„...do tej pory nikt nie był w stanie przejść moich testów. Mam wysokie wymagania”.

    Tak jak wszystkie inne emocje, Kuroko ukrywa również niepewność, nie chcąc zdradzać swoich wątpliwości przed nikim, nawet przed Aomine. Jednocześnie wydaje mu się, że gdyby ktoś miał dostrzec jego wahanie, mogłaby to być jedynie osoba taka jak Akashi, która widzi w innych ludziach więcej niż to, na co pozwalają oczy. Jeśli jednak wicekapitan powiedział coś takiego, oznacza to chyba, że nie umiał w pełni przejrzeć Kuroko, nie zobaczył tego, czego błękitnooki chłopak nie chciał mu pokazać. W innym wypadku, dlaczego miałby celowo wypowiadać słowa, które tylko spotęgują niepewność kogoś, komu brak wiary we własne umiejętności?

    Słysząc dzwonek na przerwę, Kuroko chowa książkę do torby i razem z resztą uczniów opuszcza klasę. Kierując się w stronę sali gimnastycznej, przygotowuje się mentalnie na trening, podczas którego musi być całkowicie skupiony. Stara się wyrzucić ze swojego umysłu wszystkie niepotrzebne myśli, które mogłyby go rozpraszać, zwłaszcza te, w których dominuje czerwonooki rozgrywający.

„...nie przyszedłbym tutaj, gdybym uważał, że nie jesteś w stanie sprostać moim oczekiwaniom”.

    Kuroko zdaje sobie sprawę, że gdyby nie Akashi, prawdopodobnie nigdy nie dostałby od losu drugiej takiej szansy. Z tego powodu postrzega wicekapitana zarówno jako powód wszystkich swoich wątpliwości, jak i nadziei. Nie umie określić go jednoznacznie, jego myśli związane z czerwonookim rozgrywającym są ze sobą całkowicie sprzeczne. To trochę tak, jak gdyby Akashi był paradoksem ubranym w ludzką skórę.