Narcyz

One-Shot: Kise x Kise 

 Shot z dedykacją dla Meg.

___________________

    Ten kształt rysuje się delikatną bielą, tak jasną jak promyk słonecznego światła, który tańczy na kropli rosy, piękny i lśniący, niemożliwy do uchwycenia nawet przez najzręczniejsze palce. Biała linia tworzy wieloczęściowy wzór, gwiazdę, która zsunęła się z nieba i przysiadła na zielonym tronie. Na jej czole zaś lśni złota korona, słodko pachnący kielich, łączący ze sobą wszystkie sześć ramion. Pomarańczowe obramowanie zwieńcza dzieło, kształt nabiera piękna przypisanego mu przez starożytną historię.

Znasz ją?

    Spoglądasz na kwiat bez wyrazu, w błyszczących oczach maluje się obojętność i chłód. Patrzysz w ten sposób już od jakiegoś czasu, zupełnie jakbyś nie dostrzegał nic z otaczającego cię świata. Twoje spojrzenie jest puste, czarne źrenice są dwoma studniami, które nie posiadają dna.

Czemu złoto utraciło swój blask?

    Wyciągasz przed siebie rękę, zawieszasz ją w powietrzu, zaciskając palce na niematerialnym bycie. Trwasz tak przez moment w bezruchu, zupełnie jakbyś bał się puścić to, co przed chwilą schwytałeś. Jednak świat drwi sobie z ciebie, niewidzialny motyl rozkłada skrzydła i wylatuje spomiędzy zaciśniętych palców.

Czego szukasz?

    Krótkie westchnienie, które wydobywa się z perfekcyjnie wykrojonych ust, przypomina szept wiatru. Cichą i smutną melodię, płynącą przez życie, niosącą ze sobą wspomnienie utraconej radości i nieosiągalne pragnienie, które tę radość stłamsiło.

Dlaczego zamknąłeś oczy?

    Czujesz czyjś dotyk na plecach. Silne ramiona obejmują cię czule, ciepłe dłonie zsuwają się po brzuchu i docierają do docelowego miejsca. Masują, gładzą, palce uciskają skryte pod szarym materiałem ciało.

Pozostaniesz obojętny?

    Pieszczota trwa długo, czujesz, jak rośnie podniecenie osoby, która za tobą stoi. Unosisz głowę do góry, spoglądasz prosto w rażące oczy gorącej gwiazdy. Czekasz, aż błyszcząca łza spłynie po twoim policzku, a potem odwracasz się i wypowiadasz ciche słowa, które mają ranić.

Dlaczego celowo sprawiasz ból komuś, kto cię kocha?

    W granatowych oczach dostrzegasz niedowierzanie, niezrozumienie. Uśmiechasz się tym pięknym uśmiechem, dla którego ta osoba straciła głowę. A potem odpychasz ją lekko od siebie, zaznaczasz granicę.

„Nie chcę cię już. Nigdy więcej mnie nie zaspokoisz.”

    Twoje ciało potwierdza te słowa. Pieszczota nie sprawiła ci przyjemności. Pozostałeś na nią obojętny, zupełnie jakbyś był tylko wykutą w posągu postacią, starożytnym bohaterem niezwykle pięknym, lecz chłodnym, stworzonym z zimnego kamienia.

Nawet najbardziej ludzka rzeźba nigdy nie stanie się prawdziwym człowiekiem.

    Odwracasz się i odchodzisz. Twoim krokom towarzyszy cisza. Nikt za tobą nie biegnie, zraniona osoba stoi w miejscu, jej granatowe oczy lśnią, w zaszklonej tafli spojrzenia maluje się niemożliwy do opisania ból. Zupełnie jakby mówiła: „proszę, zostań”.

Miłość to obosieczny miecz. Może dać radość, może przynieść cierpienie. Nigdy nie wiesz, którą stroną się do ciebie obróci.

    Kiedyś taki nie byłeś. Cieszyło cię życie, cieszyła każda, nawet najmniejsza drobnostka. Dawałeś z siebie wszystko osobie, na której ci zależało. A teraz? Stoisz na krawędzi, spoglądając w przepaść. W czarnej otchłani szukasz czerwonego płomienia, który odpowiedziałby na twoje nieme wołanie, na zew uczucia tak chorego, że aż niemożliwego do opisania. To niepoprawne pragnienie rozrywa ci co dzień serce,  niszczy cię i odbiera fragmenty układanki, którą jest życie. A ty mu na to pozwalasz, świadomie zatracając się w obrazach, które sam rysujesz.

Czemu ująłeś ten pędzel?

    Drzwi ustępują ze skrzypnięciem, ciemne drewno otwiera furtkę do lustrzanego świata. Wkraczasz do niego z uśmiechem, wyraz chorej radości maluje się na twojej twarzy, odbijając się na powierzchni szkła, zajmując sobą każdy wolny element przestrzeni.

Kiedyś nie było tu tych luster.

    Dotykasz chłodnej powierzchni, po której ślizgają się nieuchwytne dla ludzkiego oka, kolorowe wstęgi – wspomnienia przyjęte i zatrzymane przez szkło, włączone do jego istoty, skryte w nim na całą wieczność.

    Wasze ciała poruszają się powoli, oplatają wokół siebie, tworząc niezwykły obraz. Widzisz, jak napinają się mięśnie na jego ramionach, kiedy zawisa nad tobą z ciepłym uśmiechem na ustach. Patrzysz w roziskrzone, granatowe oczy i nagle robisz coś, czego sam się nie spodziewałeś. Twoje ciało porusza się niekontrolowane, reagując na nieznany impuls, na niewypowiedziane wrażenie, które niczym gęsta mgła wypełnia sobą ciasną przestrzeń pokoju.

    Przekręcasz go na bok, zamieniacie się miejscami. Kończysz nad nim, uśmiechając się, kiedy czujesz, jak wypełnia cię przyjemne ciepło, pachnące miłością i oddaniem. 

    Spoglądając prosto w granatowe oczy, dostrzegasz w nich nieopisaną radość, uczucia wypływające z tego spojrzenia nabierają niemal materialnego kształtu. Usta, które się do ciebie uśmiechają, proszą o pocałunek. Wargi rozchylają się lekko, zupełnie jakby znajdowały się pod wpływem zaklęcia, którym na krótki moment staje się twój język.

    Tylko na jedną chwilę odrywasz wzrok od granatowych oczu, prostujesz się i głęboko zaciągasz powietrzem, które pachnie zmieszaną wonią waszych ciał. Spoglądasz przed siebie, pragniesz ochłonąć. I wtedy to dostrzegasz, twoje spojrzenie pada na znajdujące się naprzeciw łóżka lustro. 

    W szklanej tafli pojawia się postać, której zaczerwieniona z podniecenia twarz przypomina wschodzące słońce. Zupełnie jakby promieniowała własnym blaskiem, jakby ogłaszała całemu światu, że jest jedynym, prawdziwym pięknem, dziełem sztuki, które nie ma sobie równych.
    Uwięziona w ciekłym krysztale postać odwzajemnia spojrzenie. Spojrzenie oczu tak bliźniaczo podobnych do twoich własnych.

    Zatracasz się w nich, obraz, który się przed tobą rysuje, uniemożliwia ci ruch, zdolny jesteś jedynie siedzieć tak i patrzeć na najpiękniejszą na świecie twarz, na najdoskonalsze ciało, na tę czystą perfekcję, która ożyła po drugiej stronie zwierciadła.

    Na krótką chwilę świat wokół ciebie się zatrzymuje, liczysz się tylko ty i spoglądająca z lustra postać. Kiedy wskazówki zegara ruszają ponownie, na twojej twarzy nie sposób już dostrzec jakiegokolwiek śladu po uniesieniu, osoba pod tobą przestaje mieć dla ciebie jakiekolwiek znaczenie, nie może równać się z istotą zza szkła, tak doskonałą w swym ponadczasowym pięknie.

Strzała ukuła i trafiła w serce. Czemu jej nie wyciągnąłeś, gdy miałeś jeszcze ku temu okazję?

    Wspomnienia krążą po pomieszczeniu, emocje tańczą na lustrach, które ukazują skrytą za ich taflą postać z każdej możliwej perspektywy.

    Uśmiechasz się i rozbierasz, a potem stajesz na środku szklanego pokoju. Twój wzrok prześlizguje się po zwierciadłach, wyłapuje każdy, nawet najmniejszy szczegół. Tkwiąc w bezruchu, podziwiasz doskonałość ciała, które tak bardzo przywodzi ci na myśl sylwetkę greckiego boga.

    

„Ideał.”

    Pośród panującej w pokoju ciszy twój szept rozbrzmiewa niezwykle wyraźnie. Wypowiedziane słowo zawisa w powietrzu, nie niknie, zdaje się krążyć między lustrami, odbijać od nich, zupełnie jakby było echem powstającym w głębokiej jaskini. 

    Kładziesz dłonie na swoim ciele, patrząc w zwierciadło, przesuwasz je powoli, badając strukturę własnej skóry, zagłębienia obojczyków, kształt mięśni. Smukłe palce podążają po linii szczęki, wplatają się w gładkie włosy, czule gładzą wargi i wsuwają się w głąb ust.

    Twoje ruchy są niezwykle spokojne, delikatne, dotyk dłoni przypomina muśnięcie motylich skrzydeł. To tak, jakbyś pragnął poznać dogłębnie każdy element badanego ciała, jednocześnie bojąc się naruszyć tę idealną konstrukcję, która odbija się w lustrze, przybierając postać skąpanego w bieli i złocie anioła.

    Patrząc w zwierciadło, powoli odczuwasz podniecenie. Kiedy widzisz delikatny uśmiech postaci wyglądającej zza szkła, dotyk własnych dłoni zaczyna sprawiać ci niepoprawną przyjemność, większą niż cokolwiek innego. Kształty, które rysujesz palcami, zdają się zostawiać na białej skórze strumienie wrzącej lawy.

     Kiedy docierasz dłońmi do podbrzusza, gwałtownie wciągasz powietrze, a gdy zaczynasz pieścić to najwrażliwsze, nabrzmiałe już miejsce, zarzucasz głowę do tyłu, jednocześnie obserwując identyczny ruch u postaci odbijającej się w lustrze. Widzisz jej błyszczące z podniecenia oczy, widzisz zabarwione różem kwiaty, które po nocy pozbawionej czułości rozwijają swoje płatki na jasnych policzkach. Uśmiechasz się szczęśliwy, śledząc wzrokiem ruch idealnie wykrojonych warg skrytych za szkłem. Nie możesz napatrzeć się na tę piękną postać, jesteś tak bardzo nią zafascynowany, że na krótką chwilę zapominasz o potrzebie oddychania.

    Nie rozumiesz, jak coś, co skrywa w sobie taką perfekcję, mogło do tej pory pozostawać przez ciebie niezauważone, nie potrafisz pojąć, dlaczego nigdy wcześniej nie dostrzegałeś zamkniętej w szklanej tafli esencji piękna. Przecież ona zawsze tam była, spoglądała na ciebie, wyciągała ku tobie swoje nieskazitelne ramiona.

„Jak mogłem być wcześniej taki ślepy?”

    Na zadane w myślach pytanie nie uzyskasz odpowiedzi, pozostanie ono już na zawsze niewiadomą, zamglonym obrazem o rozmytych konturach, który prześladować cię będzie aż do śmierci.

    Twój wzrok zdaje się przeszywać postać w lustrze na wskroś, przewiercać szkło, zupełnie jakby był diamentowym dłutem, któremu nie oprze się żadna, nawet najtwardsza powierzchnia. Ze spojrzeniem utkwionym w zarumienionej, szklanej twarzy pozwalasz dłoniom swobodnie wędrować po własnej skórze, pozwalasz im odkrywać wszystkie swoje sekrety, wyszukiwać drogę w głąb rozpalonego ciała. Twoje palce poznają cię od środka, zagłębiają się w ciebie łapczywie, przypominając spragnione księżycowego światła wilki - bestie, które nie spoczną, dopóki nie zawyją do wznoszącej się na niebie, srebrzystej kuli.
    Zagryzasz wargi, wpatrując się w lśniące, szklane oczy. Pot spływa po twojej skórze, postać w lustrze zaczyna lśnić, zupełnie jakby pokrywały ją krople porannej rosy.

„Jak oszlifowany diament, załamujący w sobie wiązki światła.”

    Krzyczysz, czując nadciągające spełnienie. Z rozchylonymi w uniesieniu ustami, obserwujesz biel, która na chwilę zabarwia sobą szklaną powierzchnię. Uśmiechasz się, przyglądając się temu strumieniowi, który obmywa postać kryjącą się w lustrze. W takim właśnie momencie postrzegasz ją jako najpiękniejszą.

„Perfekcja ujęta w jednej chwili, w jednym odbiciu światła.”

    Opierasz dłoń na gładkiej powierzchni szkła. Stoisz tak długo, aż w końcu uśmiech niknie na twoich ustach, a jego miejsce zajmuje wyraz smutku, który odmalowuje się w oczach.

„Dlaczego nie mogę cię dotknąć?”

    Choć szklana postać jest najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałeś, choć samo przyglądanie się jej sprawia ci ogromną radość i wprawia w podniecenie, to jednak zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie przedostaniesz się na drugą stronę zwierciadła, skryta za chłodną powierzchnią istota pozostanie poza twoim zasięgiem, na całą wieczność uwięziona w odmętach ciekłego kryształu.

   

Zakochany w nieosiągalnym pięknie, dręczony przez tęsknotę, której nie zaspokoi żaden dotyk, żadna czułość.

    Wiesz o tym. Zdajesz sobie sprawę z tego, że wybrałeś cierpienie. W chwili, w której poddałeś się urokowi zwierciadła, zesłałeś na siebie wieczne pragnienie, którego nie ugasi żadna materialna czy niematerialna czynność. Nie zawróciłeś z tej drogi, kiedy miałeś ku temu szansę, otworzyłeś wrota, których nie da się ponownie zatrzasnąć. Świadomie zamknąłeś się w szklanej klatce, pozwoliłeś, by twój umysł wymknął się spod kontroli.

Czy naprawdę sądzisz, że zakochałeś się w perfekcji?

    Ciche łzy spływają po twoich policzkach, oczy wypełnia tęsknota i nieopisany ból. Ból, który rozrywa ci klatkę od środka, który szarpie serce i drapie umysł. Czujesz go niezwykle wyraźnie i będziesz czuł jeszcze przez długi czas, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku. To cierpienie nie zniknie nigdy, nieważne jak bardzo będziesz starał się przezwyciężyć je czułym dotykiem i słodkim spełnieniem.

„Dlaczego to szkło jest takie chłodne?”

    Jesteś jak ten kwiat ze starożytnego mitu. Twoja biała skóra, oczy i włosy lśniące złotem przypominają narcyza, który zakwitł nad taflą wody. Zapuścił korzenie w miejscu, gdzie pewien chłopiec dostrzegł własne odbicie, w którym się zakochał. Zakochał miłością nieszczęśliwą, z góry skazaną na porażkę i długotrwałe cierpienie.

Jesteś Narcyzem, Kise.

    Utknąłeś w więzieniu wykonanym z luster, które sam sobie wybudowałeś. Utknąłeś tam wraz ze swoim odbiciem, które wyglądając zza szkła, prześladować cię będzie już zawsze.

Tego właśnie chciałeś?

    Pewnego dnia poddasz się, nie będziesz miał już siły, by dłużej znosić tę obezwładniającą tęsknotę. Jak Narcyz z mitu zapuścisz korzenie, które czerwonymi liniami urosną na tafli zwierciadła. Upadniesz, twoje serce się zatrzyma, a oddech ustanie. Złote oczy zgasną, podobnie jak zniknie światło w spojrzeniu, które odbija się w lustrze. Zamilknie melodia życia, zagra swoją arię skrzypek śmierci. Zaśniesz i już się nie obudzisz. Twoje odbicie nigdy więcej nie otworzy oczu.

Lecz ja nie odejdę z tego świata razem z tobą, nawet jako istota martwa pozostanę na zawsze w lustrzanym więzieniu. Ponieważ jestem tylko wiązką światła, która nie może istnieć poza taflą szkła.

    Nie spotkasz esencji piękna, w której się zakochałeś, nawet w krainie poza wszelkim czasem i przestrzenią. Naprawdę skazałeś się na wieczną tęsknotę, na cierpienie najgorsze z możliwych.

Powiedz, Kise, warto było?