Requiem dla Psychopaty VII

DECYZJA

    Odbicie. Jeszcze jedno. I kolejne.

Sto trzydzieści jeden.

    Śliskie od potu dłonie, skóra tylko na krótką chwilę stykająca się z powierzchnią piłki.

Sto czterdzieści jeden.

    Przyspieszony, a jednak regularny oddech.

Sto pięćdziesiąt jeden.

    Zapach gumy i lakierowanego drewna.

Sto sześćdziesiąt jeden.

    Napięte mięśnie ramion, ręce gotowe do natychmiastowej reakcji.

Sto siedemdziesiąt jeden.

    Usta zaciśnięte w wąską linię, zęby lekko wbijające się w wargi.

Sto osiemdziesiąt jeden.

    Skupione spojrzenie, wyprostowane plecy, przygięte kolana.

Sto dziewięćdziesiąt jeden.

    Piłka uderzająca raz po raz w zaznaczone na ścianie punkty namalowane białą kredą.

Dwieście jeden.

    Spojrzenie na zegarek, zaskoczenie na krótką chwilę odmalowujące się w błękitnych oczach, zaraz jednak niknące za maską opanowania i spokoju. Delikatny uśmiech, rozmasowanie zdrętwiałych dłoni, głęboki wydech pełen ulgi, rozbrzmiewający w ciszy panującej na sali gimnastycznej.

Udało się.

    Dwieście powtórzeń ćwiczenia, wszystkie bezbłędne. Dwieście powtórzeń i jeszcze jedno – dla pewności.

    Kuroko spogląda na roztarte przez piłkę, białe punkty. Po tak długim czasie spędzonym na wykonywaniu tego samego zadania, po wielogodzinnych, męczących treningach wreszcie mu się udało. Sprostał wyzwaniu. Zapanował nad swoją techniką do tego stopnia, że teraz jest w stanie wszystkie powtórzenia ćwiczenia wykonać bez najmniejszej nawet pomyłki. Wysiłek się opłacił, nie poszedł na marne. Teraz pozostaje mu już tylko...

    – W porządku, koniec na dzisiaj! Zanim zaczniecie się rozciągać, ustawcie się jeszcze na zbiórkę, mam wam coś ważnego do powiedzenia!

    Donośny głos trenera wyrywa Kuroko z zamyślenia. Chłopak potrząsa głową, zły na siebie, że po raz kolejny w ciągu tego dnia odpłynął myślami od bieżącej chwili. W dodatku podczas treningu.

Doprawdy, lepszego momentu nie mogłem sobie wybrać.

    Zawodnicy ustawiają się przed trenerem w dwuszeregu. Na twarzach większości z nich maluje się zaciekawienie, w końcu takie ogłoszenia związane są zazwyczaj z informacjami dotyczącymi tego, komu udało się podnieść swoje umiejętności na tyle, by przejść do drugiego składu. Podawane są one jednak zawsze na początku treningu, nigdy pod koniec – dzięki temu dana osoba lub osoby mogą od razu zacząć ćwiczenia na odpowiednim poziomie. Kuroko sam jest ciekaw, czego dotyczyć będzie przemowa trenera, w końcu to pierwsza zaistniała sytuacja tego typu, od chwili kiedy chłopak dołączył do drużyny Teikō.

    – To już wszyscy? W porządku. – Wzrok trenera przesuwa się po twarzach zawodników, na żadnej nie zatrzymuje się jednak na dłużej. – Pod koniec tygodnia rozegrany zostanie mecz pomiędzy drugim a trzecim składem, na podstawowych zasadach – pięć na pięć. Będzie miał na celu sprawdzenie waszych umiejętności i postępów, które do tego czasu poczyniliście. – Trener przerywa, a Kuroko mógłby przysiąc, że jego spojrzenie na krótką chwilę skupia się właśnie na nim. – Będzie to również niepowtarzalna szansa dla osób, które do tej pory nie miały okazji wykazać się w żadnym meczu towarzyskim. Innymi słowy, do drużyny reprezentującej trzeci skład zostaną wybrani także ci zawodnicy, którzy dotychczas plasowali się na końcu rankingu. Takie same zasady dotyczą oczywiście również drugiego składu. Ten mecz nie ma na celu faworyzowania kogokolwiek, a jedynie ostateczne sprawdzenie was.

    Przez szereg zawodników przechodzi cichy pomruk. Nikomu nie uszedł nacisk położony na słowo „ostateczne”. Kuroko doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co to oznacza. Dla niektórych osób – zwłaszcza tych o najsłabszych wynikach – mecz ten może stać się klasycznym „być albo nie być”. I on zdecydowanie do tych osób należy.
    Trener daje znać, że to koniec ogłoszenia i momentalnie przestaje interesować się zawodnikami. Oni zaś, po wyjątkowo szybkim uprzątnięciu piłek i wytarciu parkietu, w większości udają się do szatni, nie chcąc marnować swojego jakże cennego, wolnego czasu na ćwiczenia relaksacyjne. Tylko niektórzy poświęcają chwilę, żeby się rozciągnąć, jednak trwa to niezwykle krótko. Po upływie niespełna pięciu minut Kuroko zostaje na sali gimnastycznej zupełnie sam.

    Wzdycha i przysiada na piętach, obserwując prawie niezauważalnie drżące mięśnie swoich ramion. Choć trening był dla większości zawodników niezwykle męczący, on nie odczuwa tego tak wyraźnie. Już jakiś czas temu zauważył, że jego kondycja stała się lepsza. Indywidualne ćwiczenia nie tylko umożliwiły mu opanowanie nowej techniki, ale także podniosły jego wytrzymałość, siłę i sprawność fizyczną. Pod względem zręcznościowym zdecydowanie poczynił przez ostatni czas znaczące postępy. A pod względem technicznym...

    Kuroko siada w rozkroku i zaczyna się rozciągać, uważając, by nie naciągnąć przez przypadek żadnych mięśni. Myślami wraca do słów trenera, głęboko się nad nimi zastanawiając.

Mecz, tak?

    Wygląda na to, że wreszcie dostanie swoją szansę. Będzie mógł się wykazać, wykorzystując podczas rozgrywki nowo nabyte umiejętności. Gdyby Akashi pojawił się na meczu jako obserwator, wtedy Kuroko mógłby wreszcie zaprezentować mu swoją technikę, raz na zawsze pozbywając się dręczących go wątpliwości… Tylko czy mu się uda?

Ostateczna szansa, co?

    Kuroko głośno wypuszcza powietrze, a potem unosi dłonie i mocno klepie się w policzki, zmuszając się tym samym do oprzytomnienia. To przecież nie tak, że ma jakikolwiek wybór. Ten mecz będzie nie tyle sprawdzianem, co selekcją. Ci, którzy nie spełnią wymagań, zostaną najprawdopodobniej wyrzuceni z drużyny. Choć trener nie ujął tego tak dosadnie, Kuroko jest pewien, że dokładnie takie było znaczenie jego słów.

    Chłopak spogląda przed siebie, a w jego oczach powoli zaczyna zapalać się światełko determinacji. Czy tego chce, czy nie, ten mecz rozstrzygnie wszystko. Jeśli nie sprosta oczekiwaniom, zmuszony będzie zrezygnować z koszykówki. Jeśli jednak uda mu się zadowolić trenera, pojawią się przed nim nowe możliwości. Skoro więc i tak musi wyłożyć na stół wszystkie karty, to równie dobrze, może zrobić to na oczach Akashiego. Niczym w ten sposób nie ryzykuje, bo przecież do meczu dojdzie niezależnie, czy on tego chce, czy nie.

    Kuroko podnosi się z podłogi i pewnym krokiem kieruje się w stronę szatni. Ma zamiar jeszcze dziś pójść na spotkanie z Akashim. Im wcześniej to zrobi, tym lepiej, dzięki temu zyska więcej czasu przed meczem na wykonanie ostatnich poprawek w swojej technice. Poza tym, kiedy już będzie miał rozmowę z nim za sobą, stres, który tak silnie odczuwa, powinien zmaleć choć trochę…

...prawda?

***

    – Ej, Haizaki, co ty robisz?

    – Próbuję skopać Daikiemu tyłek, nie widać?

    – Co? Uspokój się natychmiast i przestań zachowywać jak rozwydrzony bachor! Za wcześnie wypuścili cię z przedszkola, czy jak...

    – A Daiki to już może zachowywać się jak kretyn?

    – Tylko ty się tak tutaj zachowujesz.

    – Co?! To już jest jawna faworyzacja!

    Po sali gimnastycznej roznosi się głośny trzask, a Haizaki trzymając się za obolałą głowę, zaczyna jęczeć i narzekać na panującą w drużynie niesprawiedliwość, kierując swoje pretensje w stronę pochylającego się nad nim Nijimury, w którego oczach irytacja miesza się z rozbawieniem. Akashi odwraca wzrok od tej scenki rodem z klasycznej telenoweli i, rozpuszczając pastylki węglowodanów w wodzie, zaczyna przygotowywać napój izotoniczny. Potreningowa kłótnia nie jest dla niego niczym nowym, niemalże za każdym razem Haizaki podpada czymś Nijimurze. Jeśli już, to można powiedzieć, że Akashi jest całą tą sytuacją zwyczajnie znużony.

    W pewnym momencie kapitan na chwilę wychodzi z sali gimnastycznej, ciągnąc za kołnierz wyraźnie niezadowolonego z tego powodu Haizakiego. Reszta drużyny odbiera to jako sygnał do rozejścia się, ponieważ nic ciekawego się już dzisiaj raczej nie wydarzy.

    Akashi przygląda się Aomine i Midorimie, którzy jak zwykle zostają dłużej, by poćwiczyć indywidualne zagrywki. Z pewnego rodzaju zadowoleniem zauważa, że ramiona zielonookiego chłopaka są przy rzucie znacznie bardziej rozluźnione niż kiedyś, zaś wyrzucona piłka leci do kosza pod dużo większym kątem. Akashi uśmiecha się do siebie, analizując czas, w którym Midorima zdołał rozwinąć swoje dotychczasowe umiejętności. Jednocześnie zastanawia się, czy ta poprawa nie jest w jakimś stopniu wynikiem ich rozmowy sprzed kilku miesięcy, dotyczącej Kuroko i tego, czy może się on stać użyteczny dla drużyny. Patrząc na zawziętość Midorimy, śledząc trajektorię jego rzutów, Akashi ma niejasne przeczucie, że zielonooki chłopak stara się nieco bardziej niż powinien.

Nie żebym był z tego powodu niezadowolony, im więcej uda nam się z siebie wydobyć, tym silniejsza stanie się nasza drużyna i wzrośnie pewność wygranej w mistrzostwach.

    Akashi unosi butelkę do ust i powoli sączy słodkawy napój. Nie lubi tego smaku, nigdy nie przepadał za słodyczą w jakiejkolwiek postaci. Od zawsze wolał gorzkie potrawy czy napoje, takie, które pozostawiały w ustach wyraźnie wyczuwalną gorycz. Lubił ją, to intensywne wrażenie, powstające na języku, tak przyjemnie ten język szczypiące. Słodki smak zaś działał na niego całkowicie odwrotnie, mdlił i odrzucał. Odkąd Akashi zaczął trenować koszykówkę naprawdę intensywnie, stykał się z nim zdecydowanie częściej, niż by chciał. Wiedział jednak, że to konieczne. Mimo swojej niechęci do słodyczy, zdawał sobie sprawę, że uzupełnianie niezbędnych substancji po męczącym treningu jest rzeczą niezwykle ważną, a rozpuszczalne w wodzie węglowodany produkuje się wyłącznie w formie, która zawsze zawiera w sobie pewną ilość słodyczy, nawet jeśli jest ona ledwie wyczuwalna. Z tego powodu, przełamując niechęć, Akashi za każdym razem zmusza się do wypicia mdlącego napoju, nie pokazując po sobie jednak, że izotonik mu nie smakuje. Wszelkie upodobania chłopaka są jego osobistą sprawą, do której nikomu nie daje dostępu.

    Słysząc czyjeś głośne kroki, Akashi przekręca głowę w bok i przygląda się starszemu o rok zawodnikowi, który podchodzi do niego wyraźnie czymś zdezorientowany.

    – Akashi, masz gościa.

Gościa?

    Zza pleców starszoklasisty wyłania się błękitnowłosa postać. Spogląda na Akashiego tym swoim spokojnym spojrzeniem, w którym ledwie zauważalnie pobłyskuje determinacja, staje przed nim, nie okazując żadnych innych emocji. Choć na pewno odczuwa w tej chwili przynajmniej lekki stres, doskonale to ukrywa.

    Akashi nie lubi tych oczu. Nie lubi tego spojrzenia. Ponieważ nie umie go przejrzeć.

    Spodziewał się, że Kuroko do niego przyjdzie. W końcu od jakiegoś czasu treningi błękitnookiego chłopaka wyglądały już niemal identycznie, zdawać by się mogło, że osiągnął to, co osiągnąć chciał. I choć Akashi śledził uważnie każdy jego ruch, wciąż nie udało mu się zrozumieć, do czego tak naprawdę dąży Kuroko, jak zamierza wpleść technikę, którą ćwiczy na starej sali gimnastycznej do prawdziwej gry. Co ukrywa, jaki jest jego rzeczywisty cel.

Cóż, chyba niedługo przyjdzie mi się o tym przekonać.

    – Długo kazałeś mi na siebie czekać, Kuroko.

Naprawdę długo.

***

Czerwień powinna być ciepła. Powinna przypominać gorący płomień. Więc dlaczego ta wydaje się taka chłodna?

                       

    – Minęły trzy miesiące. Znalazłeś swoją odpowiedź?

...tak odległa?

    – Tak.

...tak niedostępna?

    – Dobrze. W takim razie…

...tak pusta...

    – Em, czy mógłbym mieć najpierw pewną prośbę?

...jakby czegoś w niej brakowało, a zarazem...

    – Jaką?

...jakby kryła w sobie coś zbyt nieprawdopodobnego, by w to uwierzyć?

    – Jeśli to możliwe, czy mógłbym nie pokazywać jej przed meczem? Pod koniec tygodnia zagramy z drugim składem i pomyślałem, że wtedy będzie na to najlepszy moment.

Czy to możliwe, żeby ona była...

    – W porządku. Wysłucham twojej prośby.

...po prostu...

    – Dziękuję.

…

Nie, to są tylko oczy. Zwykłe, chłodne oczy.

***

    – Proszę, twój shake, Tetsu.

    – Dziękuję.
    Kuroko sięga po napój i, powoli go sącząc, wygląda przez okno. Przygląda się strugom deszczu, które opadają z ciemnego już nieba, bezlitośnie atakując przechodniów. Wpatrując się w szalejącą na dworze ulewę, odpływa myślami, więc z początku nie zauważa, kiedy Aomine zaczyna coś do niego mówić.
    – Ej, Tetsu, słuchasz ty mnie w ogóle?
    Kuroko zwraca wzrok w kierunku przyjaciela, kilkakrotnie przy tym mrugając.
    – Przepraszam, Aomine-kun, zamyśliłem się. Co mówiłeś?
    – Jeśli regularnie będziesz tak odpływał, to kiedyś zdarzy ci się to podczas meczu, zobaczysz. 

    Aomine kręci głową w niedowierzaniu, a Kuroko spogląda na niego zaskoczony.
    – Najpierw muszę dostać się do pierwszego składu…
    – Jestem pewien, że ci się uda! Kiedy jest ten mecz, który przyjdzie obejrzeć Akashi? W piątek?
    – Tak.
    – Może ja też bym przyszedł…
    – Masz wtedy trening, Aomine-kun. Nie powinieneś go opuszczać.
    – No niby tak…
    Kuroko powtórnie wygląda przez okno, zastanawiając się nad słowami przyjaciela. Choć Aomine podchodzi do całej sprawy niezwykle swobodnie, on sam nie podziela jego entuzjazmu. Chciałby, ale nie podziela. Nie potrafi. Zamiast tego, powoli zaczyna się denerwować. Podczas rozmowy z Akashim czuł tylko stres związany z ewentualnym odrzuceniem jego propozycji, teraz jednak, kiedy jest już po wszystkim, wątpliwości zdają się odżywać w nim na nowo, ze zdwojoną siłą.

    Nie ma to jednak znaczenia. Ponieważ teraz nie może się już wycofać, nie może zrezygnować, ani spojrzeć wstecz. Kości zostały rzucone. Rozmowa z Akashim była pierwszym krokiem Kuroko, który zrobił w stronę nowej, nieznanej przyszłości. Z każdym kolejnym będzie zbliżał się do chwili, w której wszystko się rozstrzygnie. Niezależnie czy on tego chce, czy nie.

Nie dam się. Nie mogę. Przejdę ten test i pokażę, na co mnie stać. Dostanę się do pierwszego składu. A potem zagram w meczu, z dumą założę błękitno-biały strój Teikō. I wreszcie spotkamy się na boisku. Zmierzymy się jako przeciwnicy tak, jak to sobie obiecaliśmy.