Requiem dla Psychopaty X

MISDIRECTION

    Do tej pory gra zawsze wydawała mu się głośna. Towarzyszące jej dźwięki rozpraszały, odwracały uwagę, utrudniały skupienie się. Pojedynczy krzyk potrafił zmylić, odgłos kroków tuż za plecami dekoncentrował, a wtedy wyrzucona piłka nie trafiała w obręcz, odbijała się od pomarańczowego metalu, z powrotem znajdując się w grze. Ktoś wyskakiwał, usłyszeć można było szmer ocierających się o siebie strojów, odgłos zderzających się w powietrzu ciał. A potem zawodnicy opadali na ziemię, ich buty z łoskotem uderzały o drewniany parkiet, zdyszane oddechy mieszały się ze sobą, tworząc specyficzną melodię gry. I tak było zawsze. Podczas każdego treningu, każdego ćwiczenia, każdej zagrywki, wszystkiemu temu towarzyszył hałas przybierający różne postacie, taki, na który ciężko było pozostać obojętnym, który ciężko było zignorować. Przeciwstawienie mu się wydawało się rzeczą niezwykle trudną, lecz przyzwyczajenie się do niego jeszcze trudniejszą.

A przynajmniej tak było do tej pory. 

     Spotkania z takim właśnie hałasem Kuroko się spodziewa, kiedy wychodzi na boisko z mocno zaciśniętymi pięściami. Jednak, gdy rozbrzmiewa gwizdek, gdy piłka unosi się do góry, i gdy osiągnąwszy szczytowy punkt, na ułamek sekundy zatrzymuje się w powietrzu, wtedy wszystko cichnie. Zupełnie jakby ktoś zawiesił nad salą gimnastyczną utkany z wodnych nici, pochłaniający wszelkie dźwięki welon. Przeźroczysty i niewidoczny, ale wyczuwalny.
    Takie Kuroko odnosi wrażenie, kiedy obserwując obracającą się piłkę, która zaczyna opadać, może dostrzec jej ruch niemalże w zwolnionym tempie. Tak jakby na chwilę wszyscy stanęli na dnie morza. Wrażenie to trwa jednak zaledwie moment, gdy czyjaś dłoń zagarnia piłkę, gdy rzeczywista gra się rozpoczyna, wtedy czas przyspiesza, zaczyna biec w normalnym tempie. A jednak ciała Kuroko nie przestaje otaczać ta dziwna, powstała znikąd cisza. Choć chłopak biegnie, nie słyszy swoich kroków. Nie słyszy charakterystycznego dźwięku kozłowania, poleceń krzyczanych przez współzawodników. Nie słyszy, ale zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę, wie o każdej rzeczy, która dzieje się na boisku, a o której normalnie poinformowałby go zmysł słuchu.
     Nie potrafi zrozumieć tego dziwnego stanu, w którym się znalazł, ale nie ma też czasu się nad tym zastanawiać. Gra trwa, a on musi całkowicie się na niej skupić. Cisza zaś znacznie mu to zadanie ułatwia. Umożliwia skoncentrowanie się bardziej niż zazwyczaj, nim Kuroko zdąża się obejrzeć, wszelkie jego wątpliwości, które czuł przed meczem, przestają mieć jakiekolwiek znaczenie, jego umysł jest zdominowany przez jedno tylko pragnienie, jedną tylko myśl, przysłaniającą inne, którą chłopak za wszelką cenę stara się urzeczywistnić.
     Na swoją szansę nie musi czekać długo. Jeden ze współzawodników psuje podanie, piłka odbija się od parkietu w kierunku wyciągniętych już w jej stronę rąk przeciwnika. Jednak tuż przed przechwytem na jej drodze staje Kuroko. Chłopak wie, że zawodnik z drugiego składu go nie zauważy. Jest tego pewien niemalże w stu procentach, jednak nie ma czasu na żadne wahanie. W tej chwili liczą się ułamki sekund.
    Wystarcza mu jedno spojrzenie, by dostrzec właściwe rozwiązanie. Reakcja jest natychmiastowa. Kiedy piłka znajduje się tuż przed nim, dotyka jej tylko na moment, lecz nie łapie, gdyż trwałoby to zbyt długo. Po prostu zatrzymuje ją na chwilę krótszą niż jedno mrugnięcie oka, by niemal natychmiast popchnąć ją potem we właściwym kierunku, całkowicie zmieniając jej tor lotu. 
    Niekryty współzawodnik, który stoi pod koszem, przyjmuje podanie, a jego twarz wyraża całkowite zdumienie podobnie jak twarze wszystkich innych osób, które znajdują się na boisku. Widząc to, Kuroko zaczyna rozumieć, że mu się udało. Że zdołał połączył tę niezwykłą technikę z szybkimi podaniami, że dokonał tego, czego tak bardzo pragnął.
    W tamtej chwili ma ochotę szeroko się uśmiechnąć, jednak gra wciąż trwa. A rzut jak dotychczas nie padł, tak wciąż nie pada. Więc Kuroko krzyczy. Głośno i wyraźnie. I choć nie słyszy własnego głosu, wie, że osiągnął tym krzykiem to, co osiągnąć zamierzał. Czar chwili pryska, zawodnicy otrząsają się z letargu, pada rzut, punktacja się zmienia. Trzeci skład wychodzi na prowadzenie.
    Wtedy właśnie Kuroko odczuwa na sobie czyjeś spojrzenie. Instynktownie odwraca głowę w bok i zamiera. Na krótki moment wszystko przestaje mieć znaczenie. Liczą się tylko czerwone oczy, które wpatrują się w niego intensywnie, ta widoczna w nich ekscytacja, uśmiech, który ich sięga. Uśmiech tak ciepły, ale niebezpieczny zarazem. Wywołujący na ciele Kuroko dziwny dreszcz.

Jesteś zadowolony?

     Chwila się kończy, spojrzenia odrywają się od siebie, to coś, co między nimi przepływało niknie w ciszy. Kuroko otrząsa się z tego krótkiego otumanienia, odwraca głowę, biegnie pod kosz. Choć wciąż czuje na sobie ten niemal przepalający skórę wzrok, stara się o nim nie myśleć. Zatrzymuje się na obronie, przymyka oczy, głęboko zaciąga się powietrzem.

Wycisz się. Skup się na grze. Tylko na grze. I na niczym innym.

     Cisza posłusznie otacza go swoimi ciasnymi splotami. Odgania niepotrzebne myśli. Zupełnie jakby była wiernym przyjacielem, który powtarza mu szeptem cztery słowa – słowa mające zmotywować, pobudzić do działania.

,,Mecz się dopiero zaczyna.”

Wiem. Jeszcze za wcześnie na radość.

    Do tej pory gra zawsze wydawała mu się głośna. Nieprzyjemnie głośna. Ale już taka nie jest.

    Kuroko opiera ręce na kolanach i spogląda na piłkę, którą przekazują między sobą przeciwnicy. Czeka, patrzy, przygotowuje się. A potem rusza ku brązowej kuli, zapominając o wszystkim innym. O tym, że jest obserwowany, oceniany. O czerwonym spojrzeniu, które uważnie śledzi każdy jego ruch. O uśmiechu wywołującym dreszcz na plecach.

    Kuroko oddaje się grze całkowicie, ciesząc się nią tak, jakby jeszcze kilkanaście minut temu nie dręczyły do wątpliwości i niepokój. W tej chwili jest naprawdę szczęśliwy, po raz pierwszy odkąd dołączył do drużyny Teikō, nie licząc treningów z Aomine, czerpie z gry prawdziwą radość. Taką, jaką czerpał, gdy zaczęła się jego przygoda z koszykówką, gdy spędzał długie godziny na ulicznym boisku, ćwicząc rzuty i zmyłki wraz ze swoim przyjacielem z dzieciństwa. 

Nie powinienem się tak cieszyć, jeszcze ponad trzy kwarty przede mną. Ale nic nie poradzę na to, że czuję taką radość. Jestem teraz...

    Kuroko niezauważony zbliża się do przeciwników, przechwytuje piłkę i podaje ją do jednego ze współzawodników. Pada kolejny rzut, kolejne punkty trafiają na konto trzeciego składu. Kuroko pozwala sobie na niemal niezauważalny uśmiech. Po raz pierwszy czuje, że odgrywa podczas meczu naprawdę ważną rolę. I choć to nie on oddaje rzuty, choć nie lśni tak jak ci, którym podaje piłkę, to jednak podoba mu się to wrażenie, świadomość bycia użytecznym dla drużyny. Dzięki temu może grać. A tak długo jak jest w stanie pozostać na boisku, nic innego nie ma dla niego znaczenia.

...naprawdę szczęśliwy.

***

Interesujące.

    Akashi śledzi uważnie każdy ruch Kuroko, każde, nawet najmniejsze jego drgnienie, całkowicie poświęca się obserwowaniu błękitnookiego chłopaka. Z niekrytą fascynacją przygląda się osobie, która zmieniła przebieg meczu, z uśmiechem zadowolenia podąża wzrokiem za jej podaniami, ignorując wszystko inne. W tej chwili liczy się dla niego tylko błękit, który, choć niezauważony przez pozostałych zawodników, całkowicie zdominował tę grę. W oczach Akashiego to właśnie Kuroko jest osobą, która podczas tego meczu zdaje się lśnić najbardziej. Nie ci, którzy oddają rzuty, nie ci, którzy robią widowiskowe wsady czy skaczą absurdalnie wysoko przy zbiórkach. Nie oni, lecz ich całkowite przeciwieństwo, ktoś tak niepozorny, że ledwie możliwy do zauważenia.

Cień, który lśni? Naprawdę interesujące.

    Mijają kolejne minuty, zawodnicy szukają źródła tych niezwykłych podań. Ktoś zaczyna szeptać, ktoś zadaje na głos pytanie, o którym myślą wszyscy. A Akashi uśmiecha się lekko, przyglądając się niewzruszonej żadnymi emocjami twarzy Kuroko. 

Słyszysz? Mówią o tobie. Nie zareagujesz? Nie okażesz radości? Przecież na pewno ją teraz czujesz. Musisz ją czuć. Wiem o tym.

    Kolejne podanie, kolejny kosz. Drugi skład goni trzeci, lecz różnica w punktach wciąż pozostaje znacząca. Szepty przybierają na sile, całe trybuny zdają się falować od mieszających się ze sobą głosów. 

    – Znowu! Widziałeś? 

    – Co to było... 

    – Podanie nagle skręciło. 

    – Samo z siebie....

    – Nie! Ktoś zmienił jego kurs! 

    – Ale przecież tam nikogo nie było...

    – Nie, nie, to ten no... znikający koleś! 

    – Znikający koleś? Kto?

     Akashi nie odrywa wzroku od twarzy Kuroko, której wyraz jednak cały czas pozostaje niezmieniony. Jest tak samo obojętny jak zawsze. 

 Nawet w takiej chwili nie pozwolisz wypłynąć na wierzch żadnemu uczuciu?

    – Hej, Akashi.

    Chłopak spogląda na stojącego obok Nijimurę tylko na ułamek sekundy, zaraz jednak ponownie koncentruje wzrok na Kuroko, na jego skupionej twarzy i nieprzeniknionym spojrzeniu.

    – Tak? 

    – Wiesz, nawet mnie zaskoczyły te jego podania, ale jak to możliwe, że zawodnicy tracą go z pola widzenia podczas gry? 

    – Misdirection – odpowiedź Akashiego jest krótka i zwięzła, choć chłopak wcale nie oczekuje, że kapitan będzie wiedział, co kryje się pod tą nazwą. 

    – Misdirection? Co to takiego? – Nijimura potwierdza jego przypuszczenia.

    – Jedna z wielu technik używanych w magii, polegająca na odwróceniu uwagi. Przykładowo, kiedy masz przed sobą obiekt poruszający się szybko i obiekt poruszający się powoli, mimowolnie zawsze skupiać będziesz spojrzenie na tym, który porusza się szybko, starając się go śledzić i nie spuścić z oczu. Wówczas istnieje spore prawdopodobieństwo, że stracisz z pola widzenia obiekt poruszający się powoli, nawet jeśli będzie się on znajdował naprzeciw ciebie. Fakt ten jest bardzo często wykorzystywany w magicznych sztuczkach. Technika ta może mieć jednak wiele innych zastosowań. Oczywiście posiada swoje granice, ale łącząc ją ze swoją naturalnie nikłą obecnością, Kuroko jest w stanie sprawić, że stanie się niemal niezauważalny dla innych graczy. To tak, jakby w ich mniemaniu znikał z boiska jak duch. 

    – Hmm, rozumiem. To ty go na to naprowadziłeś? 

    – Nie, nie całkiem. Pokazałem mu tylko kierunek, w którym powinien podążyć, to na co powinien zwrócić uwagę. Ale, jeśli mam być szczery, nigdy nie pomyślałbym, że wybierze akurat misdirection. Całkowicie przekroczył moje oczekiwania.

Naprawdę nie przypuszczałem, że uda mu się mnie zaskoczyć.

   
    Tak, misdirection użyte przez Kuroko było dla Akashiego sporym zaskoczeniem. Nie tylko ze względu na to, jak trudna jest ta technika, ale również z powodu niepowtarzalności takiej gry – niepowtarzalności, która zmusza do tworzenia stylu metodą prób i błędów. Bo przecież kiedy nie można czegoś zobaczyć, w jaki inny sposób się tego nauczyć, jeśli nie poprzez samą teorię? Jak trudne i męczące musi to być dla osoby rozwijającej się powoli?
    Akashi wie, że nie ma sensu szukać odpowiedzi w błękitnych oczach. Śledzi więc tylko ruch piłki miedzy zawodnikami, patrzy na drżące mięśnie Kuroko, na pot spływający po jego jasnej skórze. Kiedy tak mu się przygląda, zaczyna powoli odczuwać mimowolny podziw. Jakkolwiek długo by to nie trwało, błękitnooki chłopak opanował niezwykłą technikę, która rozwinięta w pełni może stać się naprawdę niebezpieczną bronią. Asem w rękawie, którego Akashi szukał.

Jak wiele jeszcze możesz jej z siebie dać?

    Czas płynie nieubłaganie, kończy się druga kwarta. Potem Kuroko schodzi z boiska, inny zawodnik z trzeciego składu zajmuje jego miejsce. 

    Akashi spogląda na tablicę wyników i zastanawia się, czy ta zmiana była dobrym pomysłem. Choć różnica w punkach jest spora, do ostatniej chwili nie powinno się tracić czujności, zbyt duże rozluźnienie może okazać się tragiczne w skutkach. Jednocześnie jednak Akashi jest pewien, że nawet jeśli drugi skład dogoni trzeci, ostateczny wynik nie będzie miał większego znaczenia. Kuroko pokazał mu coś, czego wicekapitan jeszcze nigdy nie widział, coś, czego od dawna szukał. Błękitnooki chłopak udowodnił, że może stać się użyteczny, wraz z połączeniem misdirection z szybkimi i dokładnymi podaniami przed drużyną Teikō otworzyły się nowe możliwości. Dlatego nie ma znaczenia, jaki będzie końcowy wynik. Ponieważ Kuroko Tetsuya zdał swój test. A przynajmniej pierwszą z jego części.

***

     Lekki wiatr wpada do sali gimnastycznej przez uchylone drzwi, rozwiewając włosy ustawionych na zbiórce zawodników. Porusza kartkami w notesie trenera, który uważnie przygląda się rzędowi stojących przed nim osób. Po długiej chwili ciszy w końcu się odzywa, jego głos brzmi jednak dziwnie sztywno. Tak jakby mężczyzna nie do końca był pogodzony z tym, o czym zaczyna mówić.
    – Shinta, od dzisiaj należysz do drugiego składu. 

    Ciemnowłosy chłopak uśmiecha się szeroko, kilka osób mu gratuluje, kilka innych spogląda z zazdrością. 

    – Natomiast Kuroko Tetsuya od dzisiaj będzie trenował w pierwszym składzie. 

    Tym razem po sali rozchodzą się pełne niedowierzania szepty, kilka osób głośniej wyraża swoje zdumienie, a także niezadowolenie z powodu takiej, a nie innej decyzji.

    – Dyrektor nie miał żadnych obiekcji co do tego. – Trener ucisza wszystkich w mgnieniu oka. – Podejdź tu, Kuroko. 

    Błękitnooki chłopak pewnym krokiem wychodzi przed szereg i staje naprzeciw trenera. Spogląda w jego ciemne oczy, w których dostrzega ledwie zauważalny przebłysk niepewności.

Słowa to jedno, uczucia to drugie?

    – Słyszałem, że starałeś się najlepiej, jak tylko mogłeś, sądzę więc, że to właśnie jest powód, dla którego ta szansa została ci dana. Nie będę się temu sprzeciwiał, daj z siebie wszystko w pierwszym składzie.

    – Tak jest! 

    Kuroko zaciska pięści, czując na sobie czujny wzrok wielu par oczu. Wie, że tak niespodziewany awans jest czymś niespotykanym i był przygotowany na nieprzyjazne reakcje, z którymi mógł się on spotkać. Jednak zasłużył na niego. Poświęcił wiele czasu i energii, by tego dokonać.

    Kuroko nie uśmiecha się, nie okazuje radości. Choć naprawdę się w tej chwili cieszy, wie, że to jeszcze nie jest koniec jego zmagań.

    Następne wydarzenia pamięta jak przez mgłę. Dziwnie sztywno wychodzi z sali gimnastycznej z różowowłosą dziewczyną, która przedstawia mu się jako Momoi Sastuki, menadżerka klubu. Idzie za nią, nie zwracając uwagi na otoczenie czy mijane po drodze osoby. 

    Dziewczyna prowadzi go na salę gimnastyczną, na której trenuje pierwszy skład. Tam zaś jego oczom ukazują się nowi współzawodnicy, osoby, których jeszcze nie zna i takie, które spotkał już wcześniej. A wśród nich te dwie, które na różne sposoby zaczęły odgrywać ostatnio znaczącą rolę w jego życiu.

    – Hej, Tetsu, jesteś! 

    Roześmiana twarz Aomine jak zwykle podnosi go na duchu, sprawiając, że błękitnooki chłopak ma ochotę szeroko się uśmiechnąć.

    – Witaj, Kuroko. Czekałem na ciebie. 

    Oczy wicekapitana rozbłyskają lekko, patrząc w nie, Kuroko odnosi wrażenie, jakby padały z nich nieme słowa, mówiące o tym, że to jeszcze nie wszystko, że wraz z awansem wcale nie stał się funkcjonalną częścią pierwszego składu. Czerwone spojrzenie mówi mu o czymś, co nie tak dawno Kuroko sam sobie uświadomił. 

To dopiero początek, prawda, Akashi-kun?