Requiem dla Psychopaty IX

POCAŁUNEK OD PRZEZNACZENIA

    Do tej pory widział tylko matowy błękit. Niezmierzoną toń, nienaturalnie wręcz gładką taflę wody, która nie przepuszczała światła słonecznego do głębiny skrywającej się pod nią. Co znajdowało się na jej dnie? Co kryła w sobie ta niepokojąco jasna otchłań? Co leżało u jej podstaw, tam gdzie nie docierało żadne światło, żadne spojrzenie, żadne niechciane uczucie? Jaki skrywała w sobie sekret, jaki skarb osiadł na błękitnym piasku i zakopał się w nim, zasłaniając się przed nachalnym wzrokiem z zewnątrz? Czy ona w ogóle posiadała dno? Czy może była tylko nieskończonym tunelem wykutym w płynnym krysztale, którego barwę warunkowały załamane refleksy świetlne?
    Do tej pory widział tylko matowy błękit. ,,Nieprzenikniony”. Tak o nim myślał. A każdej takiej myśli towarzyszyła irytacja, która z dnia na dzień wzrastała, przybierała na sile z każdą chwilą, którą spędzał, obserwując z ukrycia trening niezdającej sobie z tego sprawy, błękitnookiej osoby. Nie była ona jednak jedynym uczuciem, które się z tym jasnym kolorem wiązało. Irytacji towarzyszył tak dobrze mu znany głód wiedzy – ciekawość techniki, chęć by zobaczyć coś, czego jeszcze nie widział, a co mogło nieodwracalnie zmienić koszykówkę, w którą grał, zmienić ją na lepsze. Chęć by zobaczyć coś, co mogło stać się swoistym asem w rękawie drużyny Teikō. To był jedyny powód tej ciekawości. Tak przynajmniej to sobie tłumaczył. Tylko takie jej źródło chciał dostrzegać. Ale czy naprawdę było ono jedyne?
     Do tej pory widział tylko matowy błękit. Chciał go przejrzeć. Odnaleźć sposób na przebicie się przez tę gładką taflę, sposób na wstrzymanie oddechu na wystarczająco długi czas, by był w stanie dopłynąć na samo dno, na sam kraniec. Bo w to, że on istnieje, wierzył. Nie przyjmował do siebie wiadomości, że ktoś mógłby posiadać bezdenne wnętrze, że ktoś mógłby być tak zupełnie wyprany z wszelkich emocji. Ludzie to nie lalki, którym chłodna porcelana nadaje jeden niezmienny wyraz twarzy, budują ich emocje. A przecież on doskonale znał się na ludziach. Dlatego nie wierzył w to, że mógłby się pomylić. W końcu był sobą, nosił nazwisko swojego ojca. Akashi Seijūrō nie popełniał błędów.
    Od samego początku chciał zdobyć to dno, zdominować je. Pragnął tego wręcz zachłannie. Ale co takiego spodziewał się na nim ujrzeć? Co chciał zobaczyć? Czego oczekiwał? Myślał, że jeśli przedrze się przez nieugiętą ścianę wody, wszystko się wyjaśni, rozwiąże, wszelkie jego wątpliwości się rozwieją, a on będzie mógł tak po prostu zapomnieć o tym wrażeniu, którego doświadcza za każdym razem, gdy patrzy w błękitne oczy? Że ten dreszcz przestanie przebiegać po jego plecach, niepokój kumulujący się w okolicy serca zniknie, jak gdyby nigdy nie istniał? Że nie będzie potrzebował już żadnych wyjaśnień, a niepowtarzalność tego spojrzenia przestanie mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie? Tego właśnie oczekiwał?

Jak naiwnie. 

    Do tej pory widział tylko matowy błękit. Teraz jednak jego powierzchnia uległa zmianie. Na krótką chwilę straciła na swojej nieprzeźroczystości, na krótką chwilę stała się nieco bardziej przejrzysta. Coś w niej zabłysło, coś, co nie było tak dobrze mu znaną obojętnością i opanowaniem. Coś, co przypominało wołanie. Cichą i rozpaczliwą prośbę o pomoc.
    Zabłysło i zgasło. Zniknęło. Błękit powrócił do swojego pierwotnego stanu, znów stał się matowy i nieprzenikniony. A może w ogóle się nie zmienił? Może jedynie tak mu się wydawało? To tylko ułamek sekundy, jedno mrugnięcie oka. To mogła być zwykła gra kolorów, oszukane wrażenie powstałe w wyniku przypadkowego odbicia światła.

Przewidziało mi się?

    Nie jest pewien. Nie potrafi odpowiedzieć przed sobą całkowicie szczerze na to pytanie. Choć nie wierzy, że mógłby dać się zwieść zwykłej grze światła, to jeszcze trudniej zaakceptować mu to, co sądzi, że zobaczył. 

    Do tej pory widział tylko matowy błękit. Założył, że coś się pod nim kryje, ale nie spodziewał się czegoś takiego – czegoś, czego on, Akashi Seijūrō nie potrafiłby zrozumieć, czego nie potrafiłby nazwać. A jednak zdaje mu się, że dostrzegł coś, co zakuło go boleśnie w okolicy piersi, co sprawiło, że chciał... no właśnie, co? Co tak właściwie zamierzał zrobić? Czy on... 

Na pewno nie. 

    Dlaczego wciąż ma przed oczami ten dziwny obraz, którego nie potrafi zinterpretować? Ten błysk szczerości, wołanie tak niewinne, tak czyste w swojej prostocie? Lśniący błękitem kryształ, nieskalany przez żadne negatywne emocje, przez żadne egoistyczne pragnienia? Choć przecież pragnienie czegoś samo w sobie jest w pewien sposób egoistyczne. Z niego rodzi się zaborczość, zachłanność. Więc dlaczego? 

Gdzie kończy się potrzeba, a zaczyna egoizm?

    Zawsze sądził, że jest tylko jeden rodzaj szczerości, można być szczerym lub nie. Kiedy jednak zobaczył ten błysk, zwątpił. Do tej pory, gdy patrzył w błękitne oczy, które zawsze pełne były spokoju, wyraźnie dostrzegał tę ich sprzeczność z powszechnie przyjętymi racjami, to, że nie stanowiły one zwierciadła duszy, nie odbijały emocji skrytych na dnie serca. A jednak pozostawały szczere. Potwierdzały prawdziwość tego, co mówiły usta.
    Ten błysk zdawał się jednak inny. Tak jakby był ptakiem, który wyrwał się z klatki, w jakiej przyszło mu dotychczas żyć. Cichy i ulotny jak trzepot motylich skrzydeł. Niosący ze sobą zwiastun czegoś niepokojącego, co mogło zmienić niektóre rzeczy nieodwracalnie. A jednak wciąż szczery, wyraźnie wołający o pomoc, o ciepło, o wsparcie.
    Do tej pory widział tylko matowy błękit. Nie lubił go. Tak naprawdę nie chciał, żeby zaprzątał on jego myśli, jednak one niemal nieustannie były nim wypełnione. Nie chciał tracić czasu na zastanawianie się nad istotą tego koloru, na szukanie sposobu by dotrzeć do jego głębi. Owszem, pragnął ją odkryć, ale bez poświęcania kolejnych minut, godzin, dni i tygodni na rozmyślania, które do tej pory nie zaprowadziły go donikąd. Miał dość tej irytacji, którą w ciągu ostatnich kilku miesięcy zabarwiał się niemal każdy jego dzień, a która w całości spowodowana była tylko tym jednym kolorem. Naprawdę go nie lubił. Nie podobało mu się to, że wywoływał on w nim niechciane, mieszane i sprzeczne ze sobą uczucia.
    Więc dlaczego? Dlaczego na chwilę krótszą niż jedno mrugnięcie oka irytacja zniknęła wraz ze znikającą matowością, dlaczego przez moment miał szczerą ochotę, by odpowiedzieć na to nieme wołanie? Dlaczego chciał uchwycić ten przejrzysty błękit, dać mu to, o co ten prosił i nie puścić go już nigdy, powstrzymać przed zniknięciem? Chronić i nie pozwolić, by ponownie oblekł się tym opanowaniem tak denerwującym w swojej niezmienności?

Idiotyzm.

    Do tej pory widział tylko matowy błękit. Teraz zdaje mu się, że w chwili kiedy podniosła się kurtyna, ujrzał coś innego, coś całkowicie różnego od wszystkiego, na co miał do tej pory możliwość patrzeć. Coś zbyt trudnego do opisania, zbyt nierealnego. Niemożliwego.
    Akashi Seijūrō zawsze był realistą. Nie wierzył w rzeczy, które nie miały swojego urzeczywistnienia w nauce. Bo jak może istnieć coś, czego nie sposób udowodnić?
    Nie może. Nie powinno. Nie ma do tego prawa. Właśnie tak Akashi od zawsze uważał. Teraz jednak spotkał się z czymś, co zdaje się przeczyć jego sposobowi myślenia, temu, co dyktuje mu rozum i zdrowy rozsądek.

Dać wiarę czemuś, co prawdopodobnie było jedynie grą światła?

    Odpowiedź powinna być prosta, powinna przyjść mu z łatwością. A jednak nie przychodzi. 

Dlaczego?

    Akashi Seijūrō zawsze mógł ufać swojemu instynktowi, swoim przeczuciom. W taki właśnie sposób odkrył potencjał Kuroko. Jego intuicja nigdy go nie zawodziła, w połączeniu z realnym spojrzeniem na rzeczywistość tworzyła duet, który warunkował nieomylność Akashiego, bezbłędność. Co jednak może się wydarzyć, kiedy taka intuicja sprzeciwi się realizmowi? Do czego to doprowadzi? I które z nich będzie miało rację? 

   Akashi obawia się odpowiedzi. Na razie dręczy go tylko niejasne, lekkie przeczucie, które póki co pozostaje niegroźne. Jeśli jednak przybierze ono na sile, może dojść do czegoś, z czym on nie będzie w stanie tak łatwo sobie poradzić. Bo jak osoba, która do tej pory żyła w całkowitej zgodności z samym sobą, ma stanąć naprzeciw wątpliwości, od których dotychczas pozostawała wolna? W dodatku wątpliwości o charakterze tak sprzecznym z logiką? 

Przestań myśleć o czymś tak nierealnym, przestań zaprzątać sobie tym głowę, bo jeszcze przez przypadek w to uwierzysz.

    Przeciągły dźwięk gwizdka wydaje się Akashiemu najpiękniejszym dźwiękiem na świecie, kiedy rozbrzmiewa w sali gimnastycznej, wyrywając go z zamyślenia, uwalniając od niemających sensu rozważań. Chłopak przymyka na chwilę oczy, bierze głęboki wdech i w ciągu kilku sekund oczyszcza całkowicie swój umysł. Jest w stanie to zrobić, w końcu od dziecka był w czymś takim ćwiczony. Jako syn właściciela wielkiego koncernu musiał umieć błyskawicznie skupić myśli na rzeczy innej niż jeszcze chwilę temu. Oczywiście, tylko jeśli odpowiedni zamiennik istniał, w przeciwnym wypadku, gdy nie pojawiało się żadne zastępstwo, oderwanie uwagi od wyjątkowo nurtującej kwestii stawało się znacznie trudniejsze.
    Kiedy Akashi unosi powieki i wypuszcza powietrze z płuc, jego umysł jest już całkowicie wolny od wszelkiego niepokoju i niepotrzebnych myśli. Chłopak może całkowicie skupić się na zaczynającej się właśnie grze, całą swoją uwagę poświęcając ruchom zawodników. A w szczególności jednemu z nich.
    Śledzi wzrokiem piłkę unoszącą się do góry, która po chwili zostaje zagarniętą przez jedną z dwóch sięgających po nią dłoni. Przygląda się niewidzialnym wzorom, które brązowa kula tworzy, przemieszczając się między zawodnikami z trzeciego składu, nie odrywa od niej spojrzenia, czekając.

Kiedy trafi w twoje dłonie?

      Nieudane podanie, skutkujące przejęciem. Akashi przewiduje to, liczy sekundy, czekając na chwilę, kiedy piłka trafi w ręce zawodnika z drugiego składu. Widzi ten moment wyraźnie, choć jeszcze nie nastąpił. Ale nastąpi. Zaraz...
    W ciągu jednej chwili coś się zmienia. Akashi dostrzega rozwiane od pędu powietrza, błękitne włosy, zanim ktokolwiek inny zdąża to zrobić. A raczej zauważa je jako jedyny. Spojrzenie czerwonych oczu pada na niezwykle skupioną twarz i w tej właśnie chwili Akashi odnosi wrażenie, że coś jest nie tak. Że coś się zmieniło. Nie może już dostrzec przejęcia. Ale nie widzi też tego, co ma się wydarzyć zamiast niego. Po raz pierwszy w życiu Akashi nie wie, czego może się spodziewać podczas gry. 
    Ręce wyciągają się ku piłce, przygotowane są do jej złapania i wyprowadzenia kontry. Pełen pewności uśmiech wypływa na twarz zawodnika z drugiego składu. Oczy wpatrują się w piłkę, widać w nich zadowolenie, radość z tak łatwego przechwytu. A potem dzieje się coś, czego nikt się nie spodziewał, coś co wygląda jak...

...błysk biało-niebieskiego światła.

    W tym momencie Kuroko przypomina Akashiemu błękitną smugę. Farbę, która nieproszona wkradła się na obraz malowany w szarych, zwyczajnych barwach i całkowicie zmieniła jego klimat. Tak jak w ciągu jednej chwili zmienia przebieg meczu.
    Dłoń Kuroko dotyka piłki tylko na ułamek sekundy, odpowiednio załamane uderzenie zmienia jej tor lotu. Uderzenie? Nie, nie uderzenie, podanie. Wyniesione na nieprawdopodobnie wysoki poziom.
    Piłka trafia do rąk niespodziewającego się tego zawodnika z trzeciego składu. Przez chwilę nie dzieje się nic, wszyscy stoją jak skamieniali, zbyt zaskoczeni by zareagować. Nie rozumieją tego, co się właśnie stało, nie rozumieją, jak to możliwe, by piłka skręciła jak bumerang. Wpatrują się tylko w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą była, gdzie być powinna, a teraz jej nie ma. Nikt ze znajdujących się na boisku zawodników w pierwszej chwili nie dostrzega stojącego w tym właśnie miejscu Kuroko, spojrzenia przesuwają się po nim, zupełnie jakby nie różnił się niczym od powietrza wypełniającego salę gimnastyczną.
    – Rzucaj!
    Krzyk przerywa tę pełną napięcia ciszę, Kuroko wytrąca wszystkich ze stanu otępienia. Ręce układają się do rzutu, piłka unosi się i opada. Ociera się o siatkę i z głuchym echem odbija się od parkietu. Na tablicy wyników zero zamienia się w dwójkę. Trzeci skład wychodzi na prowadzenie. Wszyscy są w szoku, twarze kapitana i trenerów wyrażają niedowierzanie. A czerwone oczy rozbłyskają podnieceniem. Prawdziwym i niepohamowanym. Niebezpieczny uśmiech wykrzywia wąskie wargi. Akashi Seijūrō wpatruje się w Kuroko Tetsuyę, na krótką chwilę ich oczy się spotykają. A pomiędzy nimi przepływa iskra, której inni nie są w stanie zauważyć, a z której znaczenia oni sami nie zdają sobie sprawy. Iskra, która zwiastuje początek czegoś, czego żaden z nich się nie spodziewa, o czym żaden z nich do tej pory nie myślał. Iskra, która wymykając się spod kontroli, może zmienić całkowicie ich dotychczasowe życie. Iskra, która ma szansę, by stać się prawdziwym płomieniem niemożliwym do poskromienia czy opanowania. Iskra posiadająca jedno tylko imię, pozostające w odwiecznym konflikcie z realizmem.
    Pocałunek od przeznaczenia.