Requiem dla Psychopaty XI

OGRANICZENIA 

    Rwący ból szarpie mięśniami, zmęczone ciało drży, ledwo utrzymuje się na nogach. Pot spływa strumieniami po skórze, mokre ubranie nieprzyjemnie lepi się do torsu i ramion. Niemal rozpaczliwie łapany oddech przypomina błaganie o chwilę wytchnienia. Serce bije tak szybko, jakby miało za chwilę pęknąć na pół z wysiłku, do którego jest zmuszane. Zawartość żołądka powoli podchodzi do gardła, nieprzyjemny posmak w ustach z każdą chwilą przybiera na sile. Wzrok raz po raz się zamazuje, a umysł wypełniać zaczyna się uczuciem desperacji.

Błagam, niech to się już skończy.

     Znał cenę dostania się do pierwszego składu. Wiedział, że treningi tam będą prawdopodobnie dwa albo nawet trzy razy cięższe niż w trzecim. Zdawał sobie sprawę, że dotrzymanie tempa innym zawodnikom może okazać się trudne, że będzie musiał dać z siebie wszystko, aby ich dogonić. Doskonale o tym wszystkim wiedział. A jednak nie spodziewał się, że treningi mogą okazać się na tyle męczące, by po samej rozgrzewce z trudem utrzymywał się na nogach. Rygorystyczne warunki, panujące w pierwszym składzie przekroczyły jego najśmielsze oczekiwania.

    Kuroko mruga, starając się pozbyć mroczków sprzed oczu i spogląda na pozostałych zawodników. Przygląda się wysokiemu Murasakibarze, który mruczy pod nosem coś o tym, że jest głodny, poważnemu Midorimie, który co kilka chwil poprawia okulary na nosie, szarowłosemu Haizakiemu, wyglądającemu na wyjątkowo niezadowolonego z faktu, że musiał przyjść na trening, imponującemu Nijimurze, który spokojnie oddycha, opierając dłonie na biodrach. Przygląda się im, a także pozostałym zawodnikom, których do tej pory kojarzył jedynie z widzenia i słyszenia. Potem kieruje wzrok na stojących bliżej niego Akashiego i Aomine, spokojnie czekających na rozpoczęcie kolejnej rundy ćwiczeń.

Dlaczego...

    Obserwując sposób, w jaki pozostali zawodnicy starają się uspokoić przyspieszone oddechy, wykorzystując chwilę przerwy między ćwiczeniami, przyglądając się ich wyprostowanym postawom, kroplom potu, powoli spływającym po skórze, Kuroko uświadamia sobie, jak daleko jest za nimi wszystkimi w tyle.

Znacznie dalej, niż spodziewałem się, że będę.   

    Mimo, że dostał się wreszcie do pierwszego składu, wcale nie czuje się tak, jakby zbliżył się choć trochę do pozostałych zawodników. Przeciwnie – teraz jeszcze wyraźniej dostrzega różnicę w poziomie umiejętności między sobą a nimi. Choć patrząc na nich, zauważa, że wszyscy są zmęczeni, to jednak ich zmęczenie jest nieporównywalnie mniejsze od tego, które sam odczuwa. Dla innych jest to po prostu zwykła rozgrzewka, do której są przyzwyczajeni. A on? Ledwo trzyma się na nogach, czując, jak zbiera mu się na wymioty, niemalże tonąc we własnym pocie.

Cholera...

    Pięciu wyjściowych graczy. Ograniczone miejsce na ławce. I tak wielu zawodników z pierwszego składu, chcących się na nią dostać.

Jak niby mam zagrać w meczu, kiedy stoi przede mną tyle osób lepszych ode mnie pod niemal każdym względem?

    Przekraczając próg pierwszej sali gimnastycznej, na której trenować mogą tylko nieliczni, wątpliwości Kuroko dotyczące jego nowego stylu wreszcie się rozwiały. Uznany przez trenera, pamiętając pełen aprobaty uśmiech Akashiego, docenił w końcu samego siebie, przezwyciężając niepewność i wahanie. To dzięki niemu trzeci skład wygrał z drugim, dzięki jego podaniom stało się coś, co teoretycznie nigdy nie powinno mieć miejsca. Zdając sobie z tego sprawę, Kuroko poczuł się naprawdę szczęśliwy. Technika, którą odkrył, dostosował pod siebie i udoskonalał pieczołowicie przez ostatnie miesiące, rzeczywiście okazała się skuteczna podczas gry, miała potencjał, w dodatku była czymś innym, niepowtarzalnym. I choć opierała się jedynie na wspomaganiu drużyny, uzależniając go od niej, uniemożliwiając jakiekolwiek indywidualne działanie, to jednak w chwili, w której zrozumiał, że wreszcie dostał szansę, na którą od tak dawna czekał, Kuroko nie posiadał się ze szczęścia. Oczywiście wiedział, że pod względem wytrzymałości na pewno nie będzie mógł z początku dorównać pozostałym zawodnikom z pierwszego składu, ale jednak to chwilowe uniesienie sprawiło, że chłopak był zdecydowanie dobrej myśli. Wierzył, że uda mu się dogonić tych, których plecy do tej pory majaczyły jedynie przed nim w oddali. Wierzył, że uda mu się dosięgnąć tego blasku, który bił od wyjściowych zawodników, wierzył, że uda mu się stać cieniem dla ich światła. Naprawdę w to wierzył. A jednak wystarczył jeden trening, jedna, iście spartańska rozgrzewka, by cały entuzjazm Kuroko rozwiał się w mgnieniu oka niczym rozsypany na wietrze popiół. 

Mam dość, już nie mogę…

    Chłopak opiera ręce na ugiętych kolanach, przymyka oczy i zaczyna głęboko oddychać, próbując stłumić wzbierające w gardle mdłości. Stara się nie myśleć o bolesnych ukłuciach w prawym boku, przez które nie może się nawet wyprostować, stara się zignorować drżenie niemal każdego mięśnia w swoim ciele.
    Ale nie potrafi. Nie jest w stanie tak zwyczajnie przełączyć włącznika, sprawić, by te wszystkie wrażenia odpłynęły w niebyt jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Kuroko o tym doskonale wie – wie, a jednak wciąż stara się jakoś przezwyciężyć zmęczenie, zignorować palący ból spiętych mięśni.

 Tylko jak przezwyciężyć coś, co odczuwa się po raz pierwszy w życiu tak silnie? 

    Tu nie chodzi już nawet o dotrzymanie kroku innym zawodnikom, lecz o samo przetrwanie pierwszych kilkunastu minut treningu. Jeśli nie potrafi zrobić choć tyle, jakim cudem ma dostać się na ławkę i zagrać w meczu? To, że jego technika może pomóc drużynie, nie będzie miało żadnego znaczenia, jeśli Kuroko nie spełni wymagań, jakie są warunkiem trenowania w pierwszym składzie. Przecież nikt nie dopuści do meczu kogoś, kto dociera do granic własnej wytrzymałości już podczas samej rozgrzewki.
    – Aomine-kun... – zaczyna cicho Kuroko, jednak zbyt cicho, by jego przyjaciel mógł go usłyszeć. – Aomine-kun – powtarza, tym razem głośniej.
    – Hmm..? Co się stało, Tetsu?
    – Czy treningi w pierwszym składzie są zawsze tak intensywne?
    – Intensywne? – Aomine wydaje się być szczerze zdziwiony. – Naprawdę tak to widzisz? Cóż, moim zdaniem są normalne, poza tym to dopiero rozgrzewka, później może być nieco ciężej... 
    Słysząc to, Kuroko zaciska pięści na materiale swoich spodenek.

Ciężej? Naprawdę może być ciężej niż teraz?

    Mimo że przeraża go perspektywa jeszcze większego wysiłku, na którego wykonanie nie ma już siły, doskonale wie, że nie może okazać słabości. Musi sobie poradzić, przetrwać jakoś następne ćwiczenia. W końcu zrobił już tak wiele; stworzył skuteczną technikę, przeszedł test Akashiego, zbliżając się w ten sposób o kilka kroków do swojego marzenia. Nie może pozwolić, żeby cała jego dotychczasowa praca poszła na marne, a cel, do którego od tak dawna dąży, okazał się jednak niemożliwy do osiągnięcia. 

Dam radę.

    Jednak znacznie łatwiej jest coś powiedzieć, niż zrobić. Chłopak przekonuje się o tym już po kilku kolejnych minutach, kiedy po następnej serii ćwiczeń pada na kolana i, doczołgawszy się do kąta, zaczyna wymiotować. Słysząc nad sobą zaniepokojony głos Aomine, czując, jak wstyd pali mu policzki, Kuroko ma ochotę zapaść się pod ziemię. W tamtej chwili najbardziej marzy o tym, żeby ta męczarnia wreszcie dobiegła końca.

***

    – Niemożliwe. 

    Akashi spogląda na Murasakibarę, unosząc nieznacznie jedną brew.
    – O czym mówisz?

     Fioletowooki chłopak przez chwilę nie podejmuje przerwanego wątku, zamiast tego spokojnie otwiera paczkę chrupek i zjada kilka z nich.

     – To był dopiero jego pierwszy dzień, a on już nie mógł za nami nadążyć. Nie sądzę, żeby został tu długo. 

     – Zgadzam się. Dzień, dwa i już go z nami nie będzie. – Haizaki włącza się do rozmowy.
     – Może powinieneś pójść go pocieszyć, Zaki-chin?

     – Ha?! Że niby ja?! Chcesz się bić, olbrzymie?! 

     Murasakibara i Haizaki zaczynają się kłócić, naruszając względny spokój, który do tej pory panował w szatni. Nikt nie jest ich zachowaniem szczególnie zaskoczony – te sprzeczki są niemalże rutyną, zdawać by się mogło, że ci dwaj po prostu nie potrafią wytrzymać dnia bez dokuczania sobie nawzajem.
     – Przestańcie się kłócić! – Wyraźnie zirytowany Midorima próbuje ich jakoś uspokoić, ale jak zwykle jego próby przywrócenia spokoju spełzają na niczym. Po kilku kolejnych, nieudanych podejściach zielonowłosy chłopak wzdycha zrezygnowany i odwraca się do Akashiego, pytając go o to samo, nad czym czerwonooki rozgrywający właśnie się zastanawiał.

    – Co do Kuroko, mam taką samą opinię jak oni. Myślisz, że następnym razem pójdzie mu lepiej?

    Akashi naciąga koszulę i, powoli zapinając jej guziki, odpowiada, brzmiąc jednak przy tym tak, jakby mówił bardziej do siebie niż do Midorimy:
     – Musimy poczekać i zobaczyć. Oczywiście martwi mnie to, że Kuroko nie jest w stanie utrzymać nawet minimalnego tempa, ale nie możemy też wymagać od niego, by od razu był na naszym poziomie. Musi po prostu starać się i robić wszystko, co w jego mocy, żeby za nami nadążyć, w przeciwnym wypadku nigdy nie zostanie wzięty pod uwagę w rozgrywkach.

     – W rozgrywkach? Chcesz, żeby zagrał w meczu? – Nijimura spogląda na niego zaskoczony. – Nie ma takiej opcji, Akashi, zapomnij. Wiem, że twoje decyzje zawsze są przemyślane, ale w tym przypadku się z tobą nie zgodzę.
    Czerwonooki chłopak unosi wzrok na kapitana, bez cienia emocji na twarzy czekając na jego dalsze wyjaśnienia.

    – Jak co roku, niedługo zaczną się nieoficjalne rozgrywki towarzyskie pomiędzy dziesięcioma najlepszymi szkołami z Tokio. Choć nie mają one żadnego związku z Mistrzostwami Krajowymi, to jednak każda drużyna podchodzi do nich zawsze niezwykle poważnie, każdy zawodnik chce wziąć udział w choć jednym z tych dziewięciu meczów. Wiesz, że zaczynają się już w przyszłym tygodniu?
     Akashi potakuje, spokojnie przypatrując się Nijimurze.
     – Ponieważ rozegranie tak wielu meczów w tak krótkim czasie jest niezwykle trudne, każda drużyna zawsze stara się wyeliminować wszystko, co mogłoby ją ograniczać. Niestety my jedno z tych ograniczeń akceptujemy dobrowolnie. Ponieważ trener chce, żeby pierwszoklasiści się ze sobą zgrali, w tym roku, we wszystkich meczach, Teikō reprezentować będzie głównie wasza piątka. Już samo to jest dla nas wystarczająco trudne. Dlatego nie możemy pozwolić sobie na cokolwiek innego, co mogłoby nas ograniczać, rozumiesz, Akashi? 

    Czerwonooki chłopak doskonale wie, czego powinien się spodziewać, wie, co za chwilę usłyszy, jakie słowa padną z ust kapitana. Wolno kiwa głową, lekko zaciskając pięści.
    – Kuroko Tetsuya to właśnie jedno z tych ograniczeń, które musimy wyeliminować. Patrząc na niego teraz, od razu mogę powiedzieć, że nie jest nam do niczego potrzebny, a jeśli wpuścimy go na boisko, tylko nas spowolni i utrudni grę. Zdaję sobie sprawę, że jego technika faktycznie ma potencjał, ale bez odpowiednio wypracowanej formy nie jest ona niczym więcej jak nieudanym eksperymentem. 

     – Więc sugerujesz, że nie ma sensu wpuszczać go na boisko nawet na próbę?

     – Nie. Sądzę, że powinien zostać usunięty z drużyny. Na nic nam się nie przyda.
     Słowa te wydają się Akashiemu niezwykle brutalne. Brutalne, lecz jednocześnie prawdziwe. Chłopak wie, że Nijimura nie chciał być złośliwy, że powiedział jedynie to, co o tym wszystkim myślał. Był całkowicie szczery, tak jak na kapitana przystało. Akashi zdaje sobie z tego sprawę, a jednak nie potrafi nic poradzić na to, że słowa te odrobinę go zabolały. Przecież to on znalazł Kuroko, to on odkrył w nim potencjał i wskazał mu ścieżkę, która zaprowadziła błękitnookiego chłopaka do techniki, jakiej nikt inny prawdopodobnie nie byłby w stanie użyć z równą skutecznością.

 Nie pomyliłem się.

    Misdirection połączone z podaniami ma niesamowity potencjał, Akashi jest tego absolutnie pewien. Jego intuicja nigdy do tej pory go nie zawiodła, nigdy nie popełnił błędu i jest przekonany, że tym razem również ma rację. Choć rozumie, że patrząc na obecną formę Kuroko, można mieć wątpliwości co do jego przydatności podczas prawdziwego meczu, to jednak Akashiemu nie podoba się to, że ktoś neguje jego decyzję. Nawet jeśli tą osobą jest Nijimura, którego od zawsze darzył ogromnym szacunkiem.

     Wychodząc ze szkoły, chłopak spogląda w niebo. Niezależnie od tego, czego by o tym wszystkim nie myślał, jednemu nie może zaprzeczyć – jeżeli Kuroko nie uda się spełnić chociaż minimalnych wymagań, to nawet jeśli podczas prawdziwego meczu jego technika się sprawdzi, trener nie pozwoli mu pozostać w pierwszym składzie.
    A jednak Akashi nie czuje niepokoju. Z jakiegoś powodu jest pewien, że do degradacji Kuroko nie dojdzie. Tak podpowiada mu jego intuicja, która przecież nie zwykła go zwodzić.

     Od ich pierwszej rozmowy Kuroko znacznie się poprawił, dał z siebie naprawdę wiele. Kiedy Akashi z nim wtedy rozmawiał, błękitnooki chłopak był na nieporównywalnie niższym poziomie niż w chwili obecnej. W ciągu kilku miesięcy stał się znacznie lepszy, w dodatku stworzył własny styl, co przecież nie mogło być rzeczą łatwą, zwłaszcza jeśli opierało się na technice tak trudnej jak misdirection. Skoro udało mu się dokonać tak wiele, to czy naprawdę nie byłby w stanie na tyle podbudować swoich umiejętności, by choć trochę dogonić pozostałych zawodników, tym samym pozostając w pierwszym składzie?
    Akashi wierzy, że Kuroko może to zrobić. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu ma tę pewność, jest przekonany, że jeśli błękitnooki chłopak się na coś uprze, to łatwo się nie podda, że będzie dążył do obranego celu, choćby jego mięśnie miały płonąć z wysiłku. Akashi ma takie przeczucie, choć nie wie, co jest jego źródłem. 

     

Kuroko, został ci tydzień. Poradzisz sobie, nie poddasz się, czy może jednak zwątpisz i zawiedziesz moje oczekiwania?

   
    Akashi wsuwa ręce w kieszenie marynarki i powoli kieruje się w swoją stronę. Chłodny wiatr przyjemnie chłodzi jego szyję, rozwiewa wciąż mokre po treningu włosy. Idąc, wicekapitan zastanawia się, jakie myśli krążą w tej chwili w głowie Kuroko. Co błękitnooki chłopak czuje, jak to wszystko odbiera? Obawia się, czy może wręcz przeciwnie – jest pełen determinacji, gotów walczyć o swoje? 

     Akashi przeczesuje ręką włosy i głośno wzdycha. 

Coś czuję, że to będzie naprawdę długi tydzień.