Nasz Kolor

  One-Shot: Blue x Owen

    Spontan bardzo. Schiza bardzo (sami zrozumiecie czemu). Znajomość shipu/serii niepotrzebna - ten parking istnieje raczej wyłącznie w głowie CLD. Wyjaśnienia pod postem. Z dedykacją dla Shini Ich.

____________________

Podobno miłość zmienia spojrzenie na świat.

    W moich oczach błękit nigdy nie był kolorem nieba. Nie należał on też do morskiej wody czy płatków chabru. Nie przywodził na myśl farby dominującej na słynnym obrazie Moneta, przedstawiającym port w Hawr, nie kojarzył się z wizytą w znanym na niemal całym świecie marokańskim mieście, gdzie fasady budynków zwodzą wzrok, przypominając miejską łąkę wykutą w lodzie.

   Nie, w moich oczach błękit nigdy nie był żadnym z tych kolorów. Od chwili, kiedy po raz pierwszy spojrzałem na świat - kiedy spojrzałem na niego naprawdę, nie poprzez kurtynę złudzeń i iluzji - błękit nabrał dla mnie nowego znaczenia, posiadł jedno tylko imię, jednego prawowitego właściciela. Poczułem się wtedy tak, jakbym do tamtej pory żył jedynie w połowie, drugą zaś pozostając martwy. Jakbym trwał przez te wszystkie lata w nieświadomości, wodzony za nos przez to, co podsyłała mi komercja i stereotypy, które zagnieździły się zbyt głęboko w ludzkiej naturze, by ktokolwiek mógł pozostać na nie obojętnym.
    Tamtego dnia coś we mnie drgnęło, poruszyły się trybiki zegara, który dotychczas stał w miejscu. Moje serce zabiło po raz pierwszy naprawdę, cicho i powoli, nieśmiało, jednak wyczuwalnie. I boleśnie. To tak, jakby w mojej piersi wyrósł kwiat, korzeniami drążąc wąskie ścieżki w głąb ciała. Coś, z czego obecności wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, ożyło we mnie nagle, bez ostrzeżenia. Zupełnie jakby cały czas pozostawało uśpione, czekając na budzik, czynnik aktywujący.
    Błękit wyrwał moje serce ze snu, wytrącił mnie z tego stanu otępienia, w którym się dotychczas znajdowałem, pokazał mi inne spojrzenie na rzeczywistość, odpędził mgłę iluzji, która mnie do tamtej pory otaczała. Zmusił, bym zadał sobie pytanie: „Dlaczego mam iść utartymi ścieżkami, jak zaślepione dziecko naiwnie podążać za tłumem, zostawiając po drodze swoją wolną wolę i rozum gdzieś w przydrożnym rowie?”
    Do tamtej pory tak właśnie żyłem. Strzelałem, gdy mi kazano, salutowałem, gdy wymagała tego sytuacja, chwytałem się każdej dobrze płatnej pracy, którą oferowano mi po zakończeniu służby. Nie widziałem w tym nic niewłaściwego, przecież wszyscy w dokładnie taki sposób żyli.
    Byłem naiwny. Słuchałem głosu tłumu, pozwalałem, by moimi działaniami kierowały przekonania przyjęte przez świat jako słuszne i naturalne, nie zastanawiając się, czy aby na pewno są one takie, jakimi je malują. Odwracałem wzrok od tego, co wznosiło się za szklanym kloszem, w którym przyszło mi egzystować, nie zauważałem tego ulotnego piękna, które wspinało się po śliskiej powierzchni lustra, bez skutku próbując przebić się przez twardą powłokę spowijającej mnie ułudy. Wydawało mi się, że podążałem naprzód, jednak tak naprawdę cały czas tkwiłem w miejscu, przekraczając jedynie kolejne poziomy, znajdujące się w tej samej płaszczyźnie - coraz bardziej zapadając się w to bagno zakłamania, do którego pozwoliłem wepchnąć się normom dyktowanym przez społeczeństwo. Niewiele brakowało, a całkowicie bym w nim utonął. Ale wtedy w moim życiu pojawił się ten kolor, zupełnym przypadkiem zabłysło przede mną błękitne światło, ratując przed śmiercią wśród jednolitego tłumu. 

Podobno miłość jest jak narkotyk.

    Nie potrafiłem oderwać od niego oczu. Chłonąłem wzrokiem ten niezwykły kolor, patrzyłem na tak różne jego odcienie, nakładające się i owijające wokół siebie niczym narysowane w powietrzu węże, tworzące niemalże żywy obraz, poruszający się przy każdym ruchu, przy każdym, nawet najdrobniejszym spięciu mięśni.
    Podziwiałem złodzieja, hybrydę, tego, który zabrał cudze kolory, czyniąc je swoimi. Podziwiałem szary błękit pochmurnego nieba, przechodzący później w odcień tak jasny, że aż niemalże biały, przypominający morską pianę, podziwiałem śnieżne kwiaty, wyrastające na łodygach karaibskich fal, wnoszące się ku słońcu, a następnie opadające, zalewające plażę, na którą ktoś wylał atrament, czyniąc z niej nocne niebo pokryte dziesiątkami pojedynczych gwiazd - muszli lśniących wśród granatowego piasku. Podziwiałem istotę niejednolitą, gobelin utkany z kończyn wyrwanych wprost z ciała natury. Podziwiałem mieszankę tak wielu różnych jej elementów, a jednak wcale nie odnosiłem wrażenia, by dzierżąca je istota była czymś niekompletnym. Nie, w chwili, w której posiadła te wszystkie odcienie, one przestały istnieć jako osobne byty. Połączone we wspólny obraz, stały się jednością, wyjątkowym, niepowtarzalnym kolorem.
     Nie potrafiłem pozostać obojętnym na jego piękno. Ani wtedy, ani przez następne lata. Za każdym razem, gdy znajdowałem się blisko niego, jakby popychany głodem, spoglądałem w jego stronę, pragnąc, by czas stanął w miejscu, by właściciel osadzonych w błękitnej skórze, złotych oczu przetykanych gdzieniegdzie bursztynem choć na chwilę zaszczycił mnie wzrokiem i by już go ode mnie więcej nie odwracał.
    Uzależniłem się od tego koloru, uzależniłem się od jego posiadacza, nim się obejrzałem, stał się on dla mnie zbyt cenny, niemal równie ważny, co życiodajne powietrze.

Podobno miłość wymaga poświęceń.

    Z początku złote oczy spoglądały na mnie nieufnie, ten zakorzeniony głęboko w dzikim sercu instynkt przetrwania wyznaczał między nami wyraźną granicę, która zdawała się nie do przejścia. Nie mogłem się zbliżyć, nie mogłem wyciągnąć przed siebie ręki. Widziałem to ostrzeżenie w złotych oczach, widziałem, jak spinały się przykryte błękitną płachtą mięśnie, kiedy robiłem o jeden krok za dużo. Wystarczała wtedy chwila, jeden moment, a rozpętywała się istna burza. Błękit ciemniał, przerażał. Wszystkich - ja nie byłem wyjątkiem.
    Przez jakiś czas to właśnie strach odczuwałem najintensywniej. Potem jednak coś się zmieniło, pragnienie, by dotknąć błękitu stało się zbyt silne, nie potrafiłem go dłużej tłumić. Zdecydowałem się więc wejść na równię pochyłą, na cienką linę zawieszoną nad przepaścią. Wiedziałem, że jeśli się potknę, to będzie mój ostatni błąd, już więcej się nie podniosę. A jednak świadomość tego, co mogłem zyskać po przejściu na drugą stronę, była o stokroć silniejsza niż zdrowy rozsądek i strach.
    Błękit rzucił mi wyzwanie. Wybrał mnie spośród tłumu, dał mi siłę, by uczynić krok naprzód, do niczego mnie jednak nie zmuszając, sprawdzając, czy będę miał dość odwagi, by rozpocząć wędrówkę na szczyt. A ja podniosłem tę rzuconą przez niego rękawicę.
    Moja podróż trwała niezwykle długo. Niełatwą wybrałem sobie drogę, co rusz natrafiałem na liczne przeszkody. Lawiny, przejścia zbyt wąskie i zbyt kruche, by mogły mnie utrzymać, osuwające się spod nóg kamienie, oblodzone półki skalne, na których nie znajdowałem punktu zaczepienia. I to czujne spojrzenie, z którym dzień w dzień musiałem się mierzyć.
    Nigdy nie odwracałem wzroku pierwszy. Wiedziałem, że jeśli chcę wygrać ten pojedynek, jeśli chcę dotrzeć na szczyt, muszę zaskarbić sobie szacunek i uznanie. Muszę być silny, silniejszy niż kolor, który uratował mnie od tej pseudoegzystencji, od trwania w ciągłej iluzji.
    Zmiany przychodziły powoli. Najpierw był mój głos, na który złote oczy nauczyły się reagować. Potem były gesty, niewerbalne polecania. Na sam koniec doszło moje spojrzenie pełne pewności siebie, którą przez te wszystkie lata zdążyło się przesycić. Na to spojrzenie właśnie błękit się ugiął. Po ośmiu latach, to ja jako pierwszy przekroczyłem dzielącą nas barierę. Stanąłem na obcej ziemi, wkroczyłem do królestwa, które do mnie nie należało. Spojrzałem w oczy jego władcy, w których zabłysła ta dobrze mi znana, niebezpieczna nuta, która innych od zawsze doprowadzała do paniki. Ale ja się nie bałem. Nie czułem strachu, ponieważ wierzyłem, że przez te osiem lat udało mi się wreszcie dotrzeć na szczyt, na który tak długo zmierzałem.

    I miałem rację. Dosięgnąłem tego nieba, które się nade mną wznosiło, król złożył mi hołd, zrzekł się korony. Berło potoczyło się w moją stronę. Zostałem zaakceptowany, wygrałem pojedynek.

Podobno miłość przeczy wszelkim regułom.

    Nigdy nie zastanawiałem się, czy moje uczucie było naturalne, słuszne, czy miało prawo bytu. Inni pewnie by je zanegowali, twierdząc, że oszalałem. Ale dlaczego miałbym słuchać głosu tłumu? Dlaczego miałbym dostosowywać się do norm podanych przez społeczeństwo?
    Błękit nauczył mnie asertywności, samodzielnego myślenia. Pokazał mi, że nad sercem nie da się panować, a tłumienie tego, co się w nim kryje, sprawia jedynie większy ból, rani dotkliwiej niż jakiekolwiek obelgi. Natura dała nam prawo do odczuwania emocji. Jeśli ona zabije to, co inni zwą sprzecznym z nią, niech tak będzie. Ale jeśli tego nie zrobi, żadne kłamstwa społeczeństwa, żadne iluzje nie mają prawa, by bronić komukolwiek wolnego wyboru, uczuć - nawet tych, które zdawać się mogą na pierwszy rzut oka całkowicie abstrakcyjne.

Podobno miłość, nawet nieodwzajemniona, zobowiązuje zawsze obie strony. I tę, która kocha, i tę, która jest kochana.

    Wiedziałem, że kochając istotę dziką, nie miałem prawa, by być pewnym przyszłości. Każdy dzień budził mnie niepewnością. Choć wygrałem jeden pojedynek, choć zyskałem szacunek i uznanie, to jednak moja ręka wciąż zatrzymywała się o centymetr za wcześnie. Błękit falował przede mną, złote oczy przyglądały się czujnie, i mimo iż ich właściciel mi ufał, to jednak nie pozwalał się dotknąć.
    Po jakimś czasie przestałem próbować. Zrozumiałem, na jaką bliskość mogę sobie pozwolić, a jakiej powinienem się wystrzegać. Trwaliśmy więc w tej dziwnej relacji, unosiliśmy się w mydlanej bańce, nie wiedząc, co przyniesie kolejny dzień. Naprawdę nienawidziłem tej niepewności.
     Bańka pękła niespodziewanie, bez zapowiedzi zrzucając nas na ziemię. Wydarzenia wymknęły się spod kontroli. Miejsce, w którym żyłem przez osiem lat, przestało istnieć, a nade mną zawisło widmo śmierci.
    Spojrzałem wtedy w złote oczy i dostrzegłem w nich ostrzeżenie. Błękit się zbuntował, zdradził mnie, znalazł sobie nowego króla. Odebrał mi berło, o które tak długo musiałem walczyć. Odebrał mi wszystko, co tak naprawdę miałem. 

   Potknąłem się, lina nad przepaścią się przerwała. Spadłem, pochłonęła mnie otchłań, z której nie było ucieczki. Złote oczy pociemniały, zabłysły żądzą krwi, błękitne węże zafalowały, mięśnie spięły się pod skórą, szykując ciało do zadania ostatecznego ciosu. Bestia najniebezpieczniejsza z możliwych, nowy król, ten, który zajął moje miejsce, stał w tyle, przyglądając nam się czerwonymi ślepiami, czekając, aż błękit wykona polecenie, skacząc mi do gardła, i rozszarpując je.
    W tamtej chwili, nie miałem już nic do stracenia. Wyciągnąłem więc rękę przed siebie, ostrożnie i powoli, tak jak robiłem to wiele razy wcześniej. Tym razem jednak nie zamierzałem się zatrzymać. Jeśli naprawdę miałem umrzeć, chciałem dotknąć błękitnej skóry, poczuć bijące pod nią serce istoty, którą pokochałem.

„Blue.”

  
    Kiedy wyszeptałem to imię, wyraz złotych oczu się zmienił. Już nie biła z nich żądza krwi, niebezpieczny błysk zniknął, rozmył się bez śladu. Pionowa źrenica się poszerzyła, złoto zajaśniało, wróciło do swojego pierwotnego, przetykanego bursztynem odcienia. Stojąca w tyle bestia musiała wyczuć tę zmianę. Rzuciła się na nas gwałtownie i bez ostrzeżenia.

 Podobno miłość popycha ku najidiotyczniejszym decyzjom.
 

    Błękit uratował mnie dwukrotnie. Za pierwszym razem był to ratunek przed śmiercią mentalną, gdy wyrwany zostałem spod władzy złudzeń, którymi karmiło mnie społeczeństwo, dyktując, co jest, a co nie jest naturalne, gdy wreszcie otworzyłem oczy i dostrzegłem to, czego wcześniej dostrzec nie potrafiłem.
    Za drugim razem był to ratunek przed śmiercią ciała. Choć w starciu z czerwonooką bestią błękit nie miał szans, to jednak wbrew instynktowi, który nakazywać powinien mu ucieczkę, rzucił się do ataku. Bronił mnie, pazurami szarpiąc za białą skórę, nie dbając o zęby, które zakleszczały się na jego ciele.
    Był za słaby. Dlatego pomoc, która niespodziewanie nadeszła, wydała mi się istnym darem od losu. I choć odetchnąłem z ulgą, gdy czerwonooka bestia upadła na ziemię, jednocześnie w pierś wbiła mi się boleśnie igła żalu, ponieważ wiedziałem, że dla nas to i tak był koniec.

   

    Błękitna skóra lśni w świetle gwiazd. Velociraptor odwraca się od truchła o białych łuskach, spogląda na mnie swoimi pięknymi, złotymi oczami. W ich głębi dostrzegam pytanie, które tylko ja potrafię zrozumieć, i na które, choć bardzo bym chciał, nie mogę odpowiedzieć twierdząco.
    Kręcę przecząco głową, choć żal ściska mi serce. Park już nie istnieje, nie jest moim domem. Dinozaury uciekły. Nie mogę tu zostać, nie należę już do tego miejsca. Muszę odejść, jeśli chcę przeżyć. I choć wiem, że nie mam innego wyboru, kiedy Velociraptor odbiega w mrok nocy, moje serce zaczyna pulsować bólem tak nieznośnym, że zaczynam się zastanawiać, czy nie podjąłem przypadkiem niewłaściwej decyzji.

    Tamtego dnia widziałem go po raz ostatni. I choć zniknął on z mojego życia, to jednak nie zamierzam pozwolić, by zniknął również z serca, będę go w nim nosił już zawsze, nigdy nie zapomnę. Ponieważ w chwili, w której pozwolił mi się pokochać, skradł mały fragment mojej duszy. Podobnie jak szare niebo czy morskie fale, ja również stałem się jego częścią. Błękit to już nie jest tylko jego kolor. Teraz jest nasz, obaj nim jesteśmy.



                                   
*zasłania się krzesłem* Ja wiem, ja wiem, to jest dziwne, takich rzeczy się nie pisze, no ja wiem no~. Ale co ja Wam poradzę, że jak obejrzałam Jurassic World, to piękno tego shipu uderzyło mnie prosto w twarz swoją perfekcją? Serio no, to jest parking idealny, a to, że jedno z nich jest dinozaurem, nie ma żadnego znaczenia. W końcu jaki drapieżnik ratuje życie człowiekowi przed innym drapieżnikiem w dodatku dziesięć razy większym? Miłość, mówię Wam, to jest prawdziwa miłość.