Odbite w Lustrze I

Two-Shot: Akashi x Akashi

Blada, martwa tafla.
Płynny kryształ obramowany złotem.
Zastygła w bezruchu kałuża rozpaczy, poszarpana pazurami spaczonego umysłu.
Dwadzieścia długich pęknięć i dwanaście krótkich.
Obrysowane szkarłatem rysy, ociekające chorym pożądaniem.
Tygrysie pręgi, bruzdy tworzone pośród bieli.
 Krwiste kwiaty, wykwitające na łące bladego ciała.
Nienawiść, rozkosz i zatracenie.

Skalana dusza.
Anioł, który nie może wrócić do nieba.
Niebo, które sam sobie wykreował.

    Szaleje we mnie pożoga. Ogień, który trawi wnętrzności i przepala serce. W moich oczach odbija się blask płomieni. Płomieni tak przerażająco czarnych, piekielnych, mieniących się poświatą wiecznej nocy. Ten masochistyczny ból widoczny tak wyraźnie, ta chora przyjemność, płynąca z zadawanego sobie raz po raz cierpienia, wypełzająca na światło dzienne ze spojrzenia, które kiedyś było puste jak u lalki.
   

    Kukiełka, marionetka w rękach rzeczywistości. Bez słowa sprzeciwu poddająca się jej realiom, rozkazom. Syn, jakiego ojciec zawsze pragnął. Uczeń, jakiego chcieli widzieć nauczyciele. Dziedzic, jakiego desperacko potrzebowała rodzina.
    Spalony na popiół przez monotonnie życia. Wyniosły i dumny, lecz tylko na pozór. Zawsze perfekcyjny, ideał w każdym calu. Ktoś, kto nie powinien istnieć. Manekin wykonany z organicznego surowca, w którego tchnięto kontrolowane życie.
    Mój oddech, ciało, krew płynąca w żyłach, bijące serce, mózg regulujący odruchy. Wszystko sztuczne, zakłamane. Jak zwykły program napisany przez specjalistę, nienaturalnie stworzona maszyna. Piękna i podziwiana, której dusza topi się w żalu. Nie umiejąc pływać, z każdą kolejną chwilą, każdym dniem i miesiącem powoli opada w tę bezdenną głębinę smutku i desperacji, tracąc codziennie tak cenne pęcherzyki powietrza.

Kiedy skończy mi się tlen?

    W tamtych dniach naprawdę myślałem o śmierci. Chciałem umrzeć. Przestać czuć tętniące dookoła życie, którego nie mogłem być częścią. Każdego poranka wychodząc z domu, miałem nadzieję, że to właśnie dziś nadejdzie ten moment. Potraci mnie samochód, dosięgnie kula pistoletu, poślizgnę się na deszczu i, upadając na chodnik, skręcę kark o krawężnik, przebije mnie wierzchołek otwieranej przez przechodnia parasolki.
    Czekałem na to. Na tę chwilę, kiedy moje serce przestanie wykonywać skurcze, krew w naczyniach zwolni, aż w końcu całkiem się zatrzyma. Przepływ gazów oddechowych zostanie przerwany, nastąpi niedotlenienie mózgu i martwica wszelkich narządów. Pragnąłem tego tak desperacko, szaleńczo. Obłąkańcza nadzieja, która nagle stała się sensem mojego istnienia. Chciałem stanąć naprzeciw postaci trzymającej w ręku wielką kosę, paść w jej chłodne, acz czułe objęcia i przyjąć na siebie wieczny sen. Tak cichy i wolny, nieskrępowany przez żadne zasady. Pragnąłem tego. A jednak wciąż dręczyło mnie to jedno pytanie.

Czy przyszedłem na świat tylko po to, by odejść z niego z westchnieniem ulgi?

    Nie szukałem odpowiedzi. Choć czułem, że gdzieś tam jest, celowo odwracałem wzrok w drugą stronę. Czekałem. Wołałem bezgłośnie o nicość i beztlenową dolinę. Bez skutku. Nigdy do mnie nie przyszła, nie otoczyła swoimi czarnymi ramionami. Nie pożądała mnie. Nie chciała pokochać. Zostałem odrzucony. Więc w końcu i ja ją odrzuciłem.

    Zmieniłem się. Nie od razu. Jeszcze długo cierpiałem, trwając w tej szarej melancholii pseudoistnienia. Być może tkwiłbym w miejscu do dziś. Gdyby wybrano mi inną szkołę, inny klub. Być może. Teraz nie ma to już znaczenia.
    W ułamku sekundy prawdziwy ogień rozpalił moje wnętrze. Coś się we mnie przebudziło, coś, co od dłuższego czasu domagało się uwagi, co chciało wydostać się na powierzchnię i raz na zawsze zamienić kukłę w człowieka.
    Stałeś przy moim boku od samego początku. Niemy i niewidzialny trwałeś przy mnie, chroniąc przed całkowitym zatraceniem się w odmętach rozpaczy. Chroniłeś moje szaleństwo, formując je w piramidę obłąkańczej żądzy i nienawiści. Byłeś jak ten spaczony anioł stróż otoczony cieniami, z kagańcem na ustach i opaską na oczach.
    Tamtego dnia wdarłem się do twojego więzienia. Wyważyłem wrota z tytanu i złożyłem długi pocałunek na twoim gorącym policzku.

    Opadł knebel, uniosła się kurtyna w teatrze życia, a ty scaliłeś się ze mną, tworząc prawdziwą istotę doskonałą. Nie maszynę, nie lalkę. Nadczłowieka. Sadystę i masochistę. Boga i diabła. Anioła zagłady i demona zbawienia. Wszystko to zamknięte w jednym sercu, które nagle zabarwiło się czarnym jak noc płomieniem.
    W tamtej chwili opadły krępujące mnie łańcuchy fałszywego istnienia i po raz pierwszy odetchnąłem prawdziwym powietrzem. Trującym powietrzem zepsutego świata.

Złotooka bestio, jesteś najpiękniejszą istotą na tej straconej ziemi.  

Czerwonooki potworze, pozwól mi zatopić kły w twoim przeżartym przez grzechy sercu.

    Opieram dłoń o chłodną powierzchnię lustra. Drugą zaciskam na długich, ostrych jak brzytwa nożyczkach. Z moich ust wykrzywionych w nieludzkim grymasie wydostaje się przerażający chichot, przypominający wycie zarzynanego kota.
    Spoglądam w potłuczoną taflę. Dostrzegam przed sobą twarz zniekształconą przez rysy. Twarz tak dobrze mi znaną, tak piękną. Widzę złote tęczówki, których spojrzenie wywołuje dreszcz na moim przyozdobionym licznymi ranami ciele. Złote oczy patrzą na mnie z żądzą krwi, bijąca z nich brutalność, tak pociągająca zapiera dech w piersiach. Sadysta uśmiecha się po drugiej stornie lustra.

Pragnę cię. Chcę pociąć twoje ciało na strzępy, zatopić ostrze w twoim sercu, usłyszeć twój rzężący oddech i pocałować twoje szybko chłodniejące usta.

Zrób to. Jestem tu tylko dla ciebie, zawsze byłem. Pocałuj mnie i uderz, zgwałć i ofiaruj spełnienie. Mój sadystyczny aniele, niszcz mnie ciągle na nowo, patrząc w moje przepełnione bólem i rozkoszą oczy. Tylko ty jesteś tego godzien.

    To musi boleć, prawda? Być rozrywanym na strzępy przez swoją własną żądzę. Przez kogoś, kto jest częścią ciebie. Ah, jakże piękne cierpienie, tortura smakująca tak słodko i niewinnie. Bo czymże jest to płonące uczucie jeśli nie samozniszczeniem? Autodestrukcją, samospaleniem?
    Miłość i nienawiść. Pożądanie i trwoga. Ból i rozkosz. Tylko ten, kto doświadczył tych wszystkich uczuć, ma prawo zwać się człowiekiem. Ludzie żyjący na tym świecie pogrążają się nieświadomie w monotonii, która pomału, powoli ich zabija. Są jak ten dogasający papieros, który za chwilę spadnie na ziemię i już nikt go nigdy nie wspomni.
    Ludzi są naiwni. Przekonani o swojej wyższości nad innymi. Trwający w kłamstwach, w których już sami się gubią. Ludzie to bestie. Niszczące własne życie, niszczące bliskie sobie osoby. Mówią „kocham” , lecz to nic nie znaczy. Nie umieją kochać naprawdę. Nie są w stanie całym sobą oddać się pragnieniom swojej duszy. Wypierają się ich, wstydzą. Przez to są tak zepsuci. Ktoś, kto nie akceptuje swoich żądzy, nie ma prawa zwać się człowiekiem.

Odrażające.

Bestie. Bestie gotowe zdradzić cię i porzucić, otruć i rozszarpać na strzępy. Ty też jesteś bestią. Najgorszą z możliwych. Ale w przeciwieństwie do nich wiesz, co kryje się w twoim spaczonym sercu. Dlatego jesteś wyjątkowy. Razem stanowimy jedyne piękno, które pozostało na świecie. Ty i ja. Potwór na ciele i potwór na duszy.

    Zaciskam palce na chłodnym szkle, splatając je z twoimi. Już dłużej nie wytrzymam i wiem, że ty też tracisz nad sobą kontrolę. Chcę cię poczuć. Twoje płomienie kąsające moją duszę.

    Staję przed tobą obnażony ze wszystkich uczuć. Oblizujesz ostre jak u wilka kły i rzucasz się na mnie tak gwałtownie, brutalnie. Nie musisz być czuły. Nie zniósłbym tego. Chcę dać ci rozkosz uwarunkowaną moim cierpieniem. Tylko tak umiemy się nawzajem zaspokoić. Twój sadyzm i mój masochizm.

    Rozrywasz skrzydełko mojego ucha. Ciepła ciecz miesza się z barwą włosów opadających na kark. Mruczysz gardłowo widząc ten kolor. Wiem, że go kochasz. Równie mocno jak ja.

    Twoje dłonie wędrują w dół mojego brzucha, pazury pozostawiają szkarłatne ślady na skórze. Wbijasz je mocno, tak bym poczuł, że należę wyłącznie do ciebie. Uwielbiam ten sposób, w jaki okazujesz uczucia.

    Zostawiasz dwadzieścia długich szram i dwanaście krótkich. Tyle samo, ile ja pozostawiłem rys na lustrze. Oddajesz mi co moje, z jeszcze większą pasją. 

    Wzdycham, czując ten cudowny ból. Moje wnętrze płonie. Ale nie jest to jeszcze ta właściwa pożoga.

    Dyszysz mi nad uchem. Wsuwasz palce, gryząc moją szyję, wsuwasz całego siebie i uśmiechasz się tak obłąkańczo, tak pięknie. 

    Wypełnia nas rozkosz przyozdobiona rzekami czerwieni i potokami bieli. Czerwień należy wyłącznie do mnie, biel jest tylko twoja.

    Dotykam tego symbolu czystego spełnienia i unoszę palce do ust. Smak tak znajomy, tak słodki. Najwspanialszy narkotyk. 

    Bierzesz do ręki nożyczki. Chwytasz moje nadgarstki i przytrzymujesz mocno. Wiem, co zamierzasz zrobić. To co sprawia mi największy ból, a więc i uniesienie. Patrząc w twoje oczy, widzę, że pragniesz dać mi najpiękniejsze spełnienie. Chcesz zobaczyć, jak krzyczę w agonii, jak wiję się w rozkoszy.

Zrób to.   

    Wsuwasz te dwa ostrza tak niezwykle czule, jakbyś chciał mnie przygotować na następne uczucie. Niepotrzebnie. Taki wstęp jest zbędny.

    Rozszerzasz je gwałtownie. Tak by mocno zranić, lecz nie uszkodzić na stałe. Moje plecy wyginają się w łuk, mięśnie spinają, powiększając ból.

    Jęczę. Z każdą kolejną chwilą, z każdym rozwarciem nożyczek jęki są coraz głośniejsze. W końcu przeradzają się w krzyki.

    Czuję, jak tniesz mnie od środka, jak tworzysz ociekające szkarłatem wzory na tkankach wewnątrz mojego ciała. Mogę niemalże usłyszeć ten raz po raz powtarzający się, metaliczny dźwięk powoli zamykanych i agresywnie otwieranych nożyczek. Jest cudowny.

    Szarpiesz mnie coraz silniej, coraz szybciej. Zanurzasz ostrza głębiej, niż pozwala ci moje ciało tak, że niemal całe się w nim ukrywają.

    Krzyczę.

    Ten ból.

    Ta rozkosz.

  

Ekstaza.

    Widzę, jaką przyjemność ci to sprawia. Patrzenie na mnie w takim stanie.

Mój piękny sadysto.

    Czuję, jak z wnętrza mojego poszarpanego ciała wypływają liczne strużki krwi. Ból szczypie tak intensywnie, tak cudownie. Uśmiecham się, kiedy wreszcie i ja opływam w tej słodkiej bieli. Kapiąc na podłogę, miesza się z twoją, tworząc tak niezwykłą kompozycję. Naprawdę jesteśmy jednością.

Nasze spaczone umysły są najpiękniejszymi gwiazdami na tym bezgwiezdnym niebie.

Razem możemy zapanować nad śmiercią.

Razem jesteśmy wieczni.

***

    Tykanie zegara.
    Drażniący zapach leków.

    Jasne, nienaturalne światło.

    Kroplówka podłączona do ręki.

    Bandaże na całym ciele.

    Plastikowa plakietka na nadgarstku, a na niej napis.

    „Akashi Seijūrō, pacjent.”

    Otumanienie.

Gdzie jestem?

    Cisza.

   

…

    Dziwne przeczucie, kumulujące się chłodem w okolicy serca.

Dlaczego nie odpowiadasz?

    Przerażenie.

Nie chowaj się. Chcę usłyszeć twój głos.

    Przytłaczająca przestrzeń bez dźwięku i barw.

Dlaczego nie ma cię przy mnie? Gdzie jest to spojrzenie skrzące się złotem?

    Niedowierzanie.

Akashi...?