Requiem dla Psychopaty IV

ODPOWIEDŹ

    Kuroko spogląda na białą, lepką substancję, która ścieka po jego palcach. Zlizuje ją dokładnie, rysując językiem niewidzialne wzory na swojej skórze.

Słodka.

   

    Kiedy odczuwa na sobie intensywny wzrok, odwraca się do idącego obok Aomine i spogląda na niego pytająco. Ten tylko kręci głową i wyrzuca do kosza niebieskie opakowanie.

    – Gdybyś jadł szybciej, lód nie rozpuściłby się i nie musiałbyś teraz zlizywać go z dłoni, Tetsu.

    Kuroko spogląda na swoją rękę i ogląda ją uważnie z obu stron, sprawdzając, czy niczego nie przeoczył.

    – Zamyśliłem się.

    Od jakiegoś czasu robi to coraz częściej. Nieświadomie wyłącza się z lekcji czy rozmowy, roztrząsając w umyśle różne pomysły, które mogłyby być odpowiedzią na dręczące go pytanie. Pomysłów takich pojawia się coraz więcej, jednak żaden z nich nie jest tym, którego Kuroko potrzebuje. Wiedząc o tym, coraz bardziej zaczyna wątpić w siebie, powoli traci wiarę, czy rzeczywiście uda mu się odkryć technikę, której od miesiąca tak zapamiętale szuka.

    – Jak ci idzie, Tetsu, ze stworzeniem tego stylu, o którym mówił Akashi? Znalazłeś już jakąś wskazówkę?

   

Zupełnie jakbyś wiedział, o czym właśnie myślałem.

    – Jeszcze nie. Wciąż szukam.

    – Hmmm…

    Aomine przygląda mu się przez chwilę nieprzeniknionym spojrzeniem, by zaraz potem uśmiechnąć się szeroko i, śmiejąc się, zadać pytanie.  

    – Nie sądzisz, że Akashi tylko sobie z ciebie drwi?

    Kuroko mimowolnie się wzdryga.

    – Proszę, nie mów takich rzeczy, Aomine-kun.

    Ciemnoskóry chłopak klepie go lekko po plecach, wciąż się śmiejąc.

    – Spokojnie. Tylko żartowałem, Tetsu. Ale wiesz, gdyby faktycznie tak było, wtedy skopałbym Akashiemu tyłek.

    Kuroko spogląda na niego powątpiewająco. Jakoś nie może sobie wyobrazić, żeby ktokolwiek odważył się podnieść rękę na wicekapitana. Nie z powodu jego postury, która nie sprawia raczej specjalnie imponującego wrażenia, lecz z powodu roztaczającej się wokół czerwonowłosego rozgrywającego aury.

    – Mówiąc o Akashim-kun… – Kuroko zmienia temat. – Jaki on tak właściwie jest?

    Aomine zakłada ręce za głowę i spogląda w niebo, na którym przez zbyt jasne światła miasta nie można dostrzec gwiazd.

    – On? Nie znam go zbyt dobrze, poza klubem nie spędzamy raczej zbyt wiele czasu razem, ale sądzę, że Akashi jest w porządku. Widzi wszystko, co się dookoła niego dzieje, zauważa nawet rzeczy, na które ja nigdy nie zwróciłbym uwagi. Poza tym jest bardzo inteligentny. Nie mogę narzekać na niego, jako na naszego rozgrywającego.

    Kuroko spogląda na Aomine zaskoczony. Nie do końca o taką opinię mu chodziło, chociaż dowiedział się dzięki niej jednej przydanej rzeczy.

    – W takim razie nie powinienem celować w pozycję rozgrywającego, rozumiem. W ten sposób nie zrobiłbym zbyt wiele, nie stałbym się użyteczny dla drużyny.

    Mina Aomine jest bardzo jednoznaczna. Zupełnie jakby mówiła: „Naprawdę chciałeś grać na tej pozycji? Żartujesz, prawda?”.

    Kuroko od początku zdawał sobie sprawę, że nie miałby raczej szans w mierzeniu się z Akashim jako rozgrywający, ale tylko ta pozycja przychodziła mu do głowy, jako taka, na której mógłby wykorzystać jedyną rzecz, w której był dobry – podania. Teraz jednak nawet ta możliwość rozmyła się i zniknęła mu sprzed oczu.

    Kuroko pochyla głowę i, wciąż patrząc w ziemię, odzywa się bardzo cicho.

    – Akashi-kun uważa, że mogę zrobić coś dla drużyny. Nie jestem zbyt dobry, jeśli chodzi o rzuty czy zmyłki, więc jedyną opcją pozostają podania lub asysty. Tylko że wciąż nie wiem, co zrobić, żeby stały się one czymś więcej, niż są u innych osób. Mam wrażenie, że odpowiedź jest blisko, ale ja wciąż nie umiem jej dostrzec.

Zupełnie jakby znajdowała się za kurtyną zbyt ciężką, by ją odchylić.

    – Hmmm… To typowe dla Akashiego. On już tak ma, że lubi dawać wskazówki, ale nigdy nie są one pełne. Zmusza cię w ten sposób, żebyś sam znalazł rozwiązanie. Czasem może być to bardzo uciążliwe.

    Kuroko potakuje w milczeniu. Aomine przeciąga się i przez chwilę idą tak obaj w ciszy. Wieczorne powietrze, które muska ich skórę, jest przyjemnie chłodne. Unoszący się w nim zapach spalin tworzy charakterystyczną woń miasta.

Nie lubię jej. I tego, że nie mogę zobaczyć gwiazd.

    Kiedy docierają do zakrętu, przy którym powinni rozejść się do swoich domów, Aomine nagle podskakuje, klaszcząc w ręce.

    – Mam! A co, gdybyś stworzył takie skręcające jak bumerang podanie? Ono na pewno by się sprawdziło!

    Kuroko spogląda na Aomine wzrokiem, w którym maluje się najwyższa powaga.

    – To niemożliwe.

    Słowa wypowiedziane w ten sposób brzmią jak skarcenie dziecka, które wpadło na niedorzeczny pomysł.

Ale on naprawdę powiedział coś niedorzecznego.

   

    Aomine przeczesuje ręką włosy i lekko wzdycha.

    – Wiem, wiem, masz rację. Ale byłoby naprawdę nieźle, gdybyś opanował taką technikę. „Podanie nie do zatrzymania”. Przydatna rzecz.

    Ciemnoskóry chłopak uśmiecha się szeroko, a Kuroko na ten widok odczuwa przyjemne ciepło w piersi.

Lubię jego uśmiech.

    – No to do zobaczenia jutro, Tetsu – rzuca luźno Aomine i, machając ręką, odwraca się i odchodzi w swoją stronę. Kuroko jeszcze przez chwilę spogląda w ślad za nim.

Gdyby tylko takie podanie rzeczywiście istniało…

***

    Powietrze jest niemal mętne od unoszących się w nim, mieszających się ze sobą zapachów.

Charakterystyczna woń sierści, aromat skóry i lakierowanego drewna, pachnące zbyt intensywnie, mokre siano. Dochodzące do tego bukietu dźwięki; stukot butów na brukowanym podłożu, rżenie koni, odgłos kopyt uderzających od czasu do czasu w drewniane ściany. Kolory definiujące przestrzeń budynku, ciemne, ciepłe barwy, tworzące złudzenie lasu. Kasztanowy brąz, przyprószona kurzem czerń, szarość łącząca się w jasne i ciemne plamy. A na samym końcu niezwykła biel, tak czysta i piękna, przypominająca kwiat płomyka śnieżnego, który kwitnie na wiosnę. Wszystkie te wrażenia łączą się w niezwykłą feerię, której doskonałość może w pełni docenić tylko on, jedyna osoba, która dostrzega każdy szczegół otaczającego ją świata.

    Akashi idzie powoli przed siebie, czując na sobie czujne spojrzenia zwierząt. Krocząc tak przez stajnię, odnosi wrażenie, jakby znajdował się w obcym królestwie, krainie, która jest wyłączną własnością zamieszkujących ją stworzeń. Zdaje mu się, że obcasy jego wysokich butów uderzają o bruk zbyt głośno, zupełnie jakby były dźwiękiem niepasującym do tego miejsca, zakłócającym to niezwykłe wrażenie doskonałości, które on tak wyraźnie w nim odczuwa.

Zupełnie jakbym stawał się intruzem.

    Akashi podchodzi do ostatniego boksu i, stając naprzeciwko drewnianej zagrody, spogląda na znajdujące się wewnątrz niej zwierzę. Jego wzrok prześlizguje się po białej sierści, która jak dobrze wie, jest przyjemnie gładka w dotyku, po zasłaniającej znamię grzywie w równie jasnym kolorze, po niemal niezauważalnie drżących uszach, po nozdrzach, które wciągają jego zapach, tak dobrze im znany. Na samym końcu wzrok Akashiego pada na oczy zwierzęcia. Na te dwie bezdenne studnie, zdające się być ciemnymi tunelami, wdrążającymi się w głąb ziemi, docierającymi do samego jej wnętrza. Dwie furtki prowadzące w nieznane, piękne i tajemnicze. Niczym niezmącona czerń, stanowiąca zwieńczenie doskonałości.

    Akashi wyciąga rękę, zatrzymując ją tuż przed pyskiem konia. Po chwili zwierzę ociera się o jego dłoń, a on lekko się uśmiecha. Tak bardzo lubi ten dotyk, lubi chwile, kiedy może oderwać się od otaczającej go rzeczywistości, na krótki moment zapomnieć o tym, kim jest. Kiedy przebywa blisko niego, kiedy siedząc na jego grzebiecie, czuje pęd powietrza, rozwiewający mu włosy, wtedy staje się po prostu sobą. Zwykłym Seijūrō. Bez nazwiska, bez obowiązków.

   

Alt, jesteś najpiękniejszy.

    Koń rży niecierpliwe, na co Akashi uśmiecha się lekko i podaje mu kostkę cukru. Potem wchodzi do boksu i zaczyna przygotowywać zwierzę do jazdy. Nakłada na jego grzbiet czaprak w ciemnoczerwonym kolorze, na niego zaś siodło wykonane z twardej skóry. Ostrożnie wsuwa wędzidło do pyska konia i dopasowuje odpowiednio wszystkie elementy uprzęży, nasunięte uprzednio na głowę wierzchowca.

    Kiedy kończy, przez chwilę stoi tak jeszcze, gładząc lśniącą sierść na szyi zwierzęcia. Lubi jej zapach, tę niepowtarzalną woń. Każdy koń pachnie inaczej. Jednak, spośród wszystkich należących do rodziny Akashiego, tylko Alt działa na niego w taki sposób. Zupełnie jakby łączyła ich niezwykła więź. Dwie bratnie dusze. Człowiek i koń. Czerwonooki chłopak i ogier, którego oczy przypominają onyksy. 

    Akashi dobrze pamięta dzień, kiedy po raz pierwszy go ujrzał – dzień swoich dziesiątych urodzin.

    Jeździć konno nauczył się już jako dziecko. Pod czujnym okiem ojca, które śledziło każdy jego postęp, w ciągu kilku lat opanował zarówno jazdę wierzchem, jak i ujeżdżanie. Choć nie było to dla niego nieprzyjemne, traktował to raczej jako obowiązek, część wychowania. Do czasu.

    Wszystko zmieniło się w chwili, kiedy na dziesiąte urodziny ojciec podarował mu niezwykły prezent. Zwierzę, które wyszło wtedy z transportowej ciężarówki, sprawiło, że serce Akashiego przez moment zabiło szybciej. Nigdy wcześniej nie widział równie pięknego stworzenia.

    Jego sierść była niemal tak jasna co płatki śniegu, które w tamten grudniowy dzień opadały z nieba na ziemię. Pośród tego zimowego krajobrazu, biały źrebak wyglądał jak król w swym królestwie, dostojny i elegancki, z długą, smukłą szyją, mocnymi nogami przystosowanymi do męczącego biegu. Akashi patrzył na czystej krwi konia arabskiego i nie mógł wyjść z podziwu.

    Tamtego dnia, po raz pierwszy w życiu pomyślał, że istota, którą przed sobą widzi jest prawdziwie doskonała. Zapragnął mieć ją wyłącznie dla siebie. Nie chciał, by ktokolwiek inny dotykał tego konia. I tak jak pomyślał, tak zrobił. Uczynił go swoim, ujeździł. Nadał mu imię, które kojarzyło się Akashiemu z jednym z piękniejszych głosów operowych. Pasowało do niego. Brzmiało tak, jak płatek śniegu, który osiada na skórze. Oznaczało coś niedostrzegalnego dla zwykłego, ludzkiego oka. Doskonałość, którą mógł w pełni docenić jedynie on.

Alt.

    Akashi wyprowadza konia ze stajni i, wkładając lewą nogę w strzemię, podciąga się na siodło. Potem jeszcze tylko poprawia rękawiczki i sprawdza, czy toczek jest odpowiednio zapięty. Kiedy kończy, poświęca chwilę na rozstępowanie Alta. Gdy czuje, że zwierzę zdążyło się odpowiednio rozruszać, Akashi chwyta uzdę pewniej i zmusza konia do biegu.

    Alt jest szybki. Gna przed siebie, a tworzony przez niego pęd powietrza rozwiewa czerwoną grzywkę jeźdźca, która wystaje spod czarnego toczka. Akashi uśmiecha się i jeszcze bardziej spina konia.

    Wpadają do lasu i biegną ścieżką ku miejscu, gdzie drzewa rozchodzą się na boki, układając się w naturalną bramę. Po jej drugiej stronie wschód rozjaśnia niebo bielą i delikatnym złotem. Akashi cieszy oczy tym widokiem. Lubi patrzeć na słońce, śledzić jego wędrówkę po niebie, obserwować, jak w ciągu dnia zmienia swoją barwę. Niezwykle jasne o poranku, czerwieniejące o zachodzie. Choć skąpana w szkarłacie gwiazda ma w sobie coś hipnotyzującego, to jednak właśnie blask wschodu, białe złoto, przykrywające błękit widnokręgu zdaje się Akashiemu najbardziej niezwykłe.

    Alt wybiega z lasu i zatrzymuje się na niewielkim wzniesieniu, z którego najlepiej można podziwiać wstający dzień. Zupełnie jakby zwierzę wiedziało, na co w danej chwili ma ochotę Akashi.

    Czerwonooki chłopak poklepuje lekko konia po szyi. Później przenosi dotyk wyżej, wplatając palce w aksamitną grzywę. Ogląda wschód w ciszy, delektując się tym widokiem. Nikt nie jest w stanie odebrać mu tej jednej chwili oderwanej od rzeczywistości. Siedząc na grzbiecie Alta, czując na twarzy ciepłe promienie słońca, znajduje się tam, gdzie na krótki moment czas się zatrzymał. Specjalnie dla niego. Ta chwila, to miejsce. To jego niezwykła utopia.

***

    Książki mają specyficzny zapach. Starsze egzemplarze pachną inaczej, bardziej niezwykle. Kuroko od zawsze lubił tę woń, lubił niepowtarzalny klimat, którego można było doświadczyć jedynie w bibliotece. Szelest przewracanych kartek stanowił muzykę dla jego uszu, podobnie jak szmer dłoni przesuwającej się po papierze. Nie każdy umiał docenić piękno kryjące się w książkach. Jednak Kuroko doceniał je już od dziecka. Być może po części z powodu swojego charakteru, który nie ułatwiał mu interakcji z rówieśnikami, jednak on naprawdę lubił zatracać się w słowach spisanych czarnym tuszem na białej powierzchni. Podobało mu się to wrażenie, kiedy wciągały go one do swojego świata, pokazując obrazy, których inni nie mogli zobaczyć. Naprawdę lubił czytać.

    Tym razem jednak odwiedził bibliotekę w innym celu. Miał nadzieję na odnalezienie w niej czegoś, co mogłoby stać się dla niego wskazówką, czymś, co ułatwiłoby mu zadanie, które postawił przed nim Akashi.

    Przechodząc miedzy regałami, przesuwa dłonią po wytartych grzbietach książek. Zupełnie jakby czekał, aż odpowiedni egzemplarz wpadnie mu prosto do ręki.

    Zatrzymuje się na dłużej przy dziale o koszykówce. Spogląda na widoczne tytuły, jednak żaden z nich nie brzmi obiecująco, żaden nie wydaje się być tym, którego on potrzebuje. 
    Kiedy już ma zamiar odejść, jego wzrok pada na czerwoną książkę, wsuniętą niedbale na półkę w dziale żywienia. Kolor ten, tak znajomy sprawia, że Kuroko wyciąga ku niemu rękę.

   

„Sport od innej strony.”

    Tak brzmi tytuł. Wertując strony, Kuroko uświadamia sobie, jak bardzo adekwatna jest ta nazwa. Książka mówi o różnorodności używanych technik, a także o odmiennym spojrzeniu na sport przez poszczególne osoby. Zaintrygowany jej treścią, zaczytuje się w niej, nie zdając sobie nawet sprawy, że jest przez kogoś uważnie obserwowany.

    W pewnej chwili jego wzrok pada na intrygującą fotografię. Opis pod nią sprawia, że oczy Kuroko rozszerzają się ze zdziwienia, a jego serce na chwilę się zatrzymuje.

Niemożliwe.

    Jednak słowa, które widzi przed oczami, nie rozmazują się, nie znikają. Są jak najbardziej rzeczywiste, odcinające się wyraźnie swoim ciemnym konturem od jasnego tła. To utwierdza Kuroko w przekonaniu, że niezależnie od tego, jak ciężko byłoby w nie uwierzyć, są prawdziwe.

    Błękitnooki chłopak spogląda przed siebie nieobecnym wzrokiem, a kąciki jego ust wykrzywiają się niemal niezauważalnie ku górze.

    Udało mu się. Po miesiącu bezowocnych starań w końcu ją odnalazł – swoją odpowiedź.