Szkarłatne Sacrum I

 Two-Shot: Eren x Levi

    Z podwójną dedykacją dla Wielkiego Mistrza Monte i Mesu KyAtTogaAru.

   

___________________

    – Znowu tu przyszedłeś.

    Levi odwraca się i spogląda na stojącego przy schodach mężczyznę. Zazwyczaj idealnie ułożone włosy rozwiewa wieczorny wiatr, jasne oczy, przypatrujące mu się przenikliwie błyszczą w świetle gwiazd.

    – Nie masz przypadkiem papierkowej roboty do wypełnienia?

    Intruz podchodzi do Leviego i staje obok, tuż przy krawędzi kamiennej ściany. Nie odpowiada na jego pytanie, zamiast tego przygląda mu się, a delikatny uśmiech błądzi po tych idealnie wykrojonych wargach.

    – Lubisz patrzeć poza mur.

    Stwierdzenie, nie pytanie. Levi nie czuje potrzeby, by jakkolwiek na to odpowiadać. Stoją więc tak przez chwilę w ciszy. Dwójka mężczyzn, jeden – wpatrzony w ciemniejący horyzont, drugi – wpatrzony w swojego towarzysza jak w niezwykły, namalowany na bezbarwnym płótnie obraz.

    – Chodź dzisiaj do mnie.

    Lekkie potrząśnięcie głową, niezmieniający się wyraz twarzy.

    – Nie chcę przeszkadzać ci w pracy.

    – Nie będziesz przeszkadzał. To tylko na chwilę, Levi. Praca może zaczekać.

    Brak reakcji, spojrzenie cały czas utkwione w coraz trudniejszej do dostrzeżenia linii horyzontu.

    – Nie, Erwin. Wybacz, nie dzisiaj.  

    Westchnienie, cień rozczarowania dostrzegalny w jasnych oczach.

    – Zawsze tak mówisz. Mam wrażenie, że jeśli nie zaciągnę cię siłą, sam, z własnej woli nigdy do mnie nie przyjdziesz.

   

Więc dostrzegasz, że jest to jednostronna potrzeba?

   

    –  Wybacz, Erwin. Ale dziś naprawdę nie mam ochoty.

    Smutny uśmiech, szorstka dłoń, dotykająca policzka. Szybki pocałunek, zostawiający po sobie palący ślad poczucia winy. Pożegnanie, krótkie i zdystansowane. Kroki rozbrzmiewające na schodach, dziwny podmuch chłodu, wstrząsający na chwilę jego ciałem.

    Levi dotyka ust, na których wciąż czuje dotyk Erwina. Opuszcza spojrzenie, myśląc o tym pocałunku, któremu tak biernie się poddał. Zastanawia się, kiedy ich stosunki przestały być zwykłymi relacjami dowódca – kapitan, przyjaciel – przyjaciel. Sam nie wie, dlaczego zmieniły się one w coś tak dziwnego i skomplikowanego. Nie wie, czemu nie zaoponował, gdy Erwin pierwszy raz go dotknął, gdy pierwszy raz wziął sobie jego ciało. I choć ta nienaturalna relacja trwa między nimi już od dwóch lat, Levi wciąż nie jest pewien, jakie dokładnie są motywy Erwina. Czy to tylko pragnienie bliskości, czy za tą maską pożądania kryją się głębsze uczucia?

     Nie zna odpowiedzi. I prawdopodobnie nigdy jej nie pozna. Miłość w czasach wojny jest zbyt ryzykowna, nawet jeśli Erwin czuje coś na jej kształt, nigdy się do tego przed Levim nie przyzna. W końcu to on, jako dowódca widział najwięcej śmierci, zaznał najwięcej bólu spowodowanego utratą bliskich osób. Nie pozwoliłby, by jego przyjaciel czuł się w taki sposób. Levi jest tego pewien.

    Wpatrując się w czarny horyzont, cofa się wspomnieniami w przeszłość. Do ich pierwszego spotkania i tego, co po nim nastąpiło. Gdy tak to teraz rozpamiętuje, zaczyna ogarniać go poczucie winy.

    Seks jest tylko seksem, ale nawet on nie sprawia Leviemu szczególnej przyjemności. Poza zwykłym pragnieniem zaspokojenia nie odczuwa podczas stosunku niczego, pozostaje wyjątkowo obojętny na reakcje swojego ciała. Właśnie dlatego powinien wyraźnie przyznać się przed Erwinem, powiedzieć mu, że tkwi w tej dziwnej relacji całkowicie biernie. Powinien to zrobić, ponieważ dowódca wciąż do niego przychodzi, ponieważ pragnie bliskości jego ciała, i ponieważ ta bliskość sprawia mu widoczną przyjemność. Levi zaś nie czuje kompletnie nic. To tak jakby odpływał do krainy snu, jakby jego umysł uciekał z ciała, zostawiając po sobie pustego manekina. A jednak, mimo że doskonale zdaje sobie z tego sprawę, co jakiś czas pozwala Erwinowi na dotyk, na chwile zbliżenia. Są takie momenty, kiedy zwyczajnie nie potrafi mu odmówić, wobec przyjaciela staje się istotą całkowicie bezwolną. Nie jest już najsilniejszym żołnierzem ludzkości a zwykłym człowiekiem, który nie wie, czego tak naprawdę pragnie. Błądzi w ciemności, szukając światła, które wciąż prześlizguje mu się między palcami.

Przepraszam, Erwin. Nie mogę. To nie ciebie po omacku szukam. To nie twoje imię wołam w środku nocy. To nie twoje oczy wprawiają moje ręce w drżenie. Jest tylko jedna taka istota, która sprawia, że mam ochotę krzyczeć. Płonąca najpiękniejszym kolorem tego świata. Z czerwonymi oczami, które hipnotyzują mnie swoim blaskiem.

 Jestem splamiony przeszłością, blizny na mojej duszy nigdy nie znikną. One zawsze tam będą, bolesne i żywe, przypominające mi o ludziach, których straciłem, przypominające o krwi, którą przelałem, i którą wciąż przelewać będę. Pragnę czystości, lecz jestem brudny jak najgorszy rynsztok w podziemiu. I to się nigdy nie zmieni. Wybacz mi, Erwin. Z takim ciałem i z taką duszą, nigdy nie będę mógł być twój. Ponieważ dawno temu już się komuś oddałem. A przysięga, która nas łączy nie zniknie nawet, gdybym tego pragnął.

    Levi trwa na murze do samego świtu. Dopiero kiedy pierwsze promienie słońca rozdzierają szary widnokrąg, opuszcza tę kamienną tarczę, chroniącą ludzi w mieście przed znajdującymi się poza nią tytanami.

   

Chroniącą? Czy więzień naprawdę może nazywać więzienie, w którym tkwi, schronieniem?

    Kilkaset lat temu świat wyglądał inaczej. Ludzie żyli spokojnie, troski, które ich trapiły związane były wyłącznie z ich codziennym życiem. Wstawali każdego dnia bez lęku przed przyszłością, która nie malowała się przed nimi w kolorze głębokiego szkarłatu.

Dlaczego teraz jest inaczej?

    Levi nie zna odpowiedzi. Nikt jej nie zna. Pozostaje ona niewiadomą skrytą za mgłą zbyt gęstą, by cokolwiek przez nią dostrzec. Historia nie zapisała jej na swoich kartach. Zapisała jednak coś innego.

    Przeszło sto lat temu na świecie pojawili się tytani. Istoty dziwne i niebezpieczne. Nie wiadomo, skąd przyszli, w jaki sposób powstali. Po prostu pewnego dnia, wraz ze wschodem słońca ich ogromne kształty zamajaczyły na linii horyzontu.

    Pojawili się znikąd, ze zdawać by się mogło tylko jednym celem – całkowitą eksterminacją ludzkości. Pojawili się wśród porannej mgły, a wraz z nimi przyleciały czarne kruki, dla których w czasie krótszym od jednej modlitwy powstała uczta z zaściełających zieloną trawę ludzkich szczątek.

    Niewielu wtedy ocalało, a ci, którym się to udało, skryli się za potężnymi murami, których tytani nie byli w stanie sforsować. Kamienne ściany stały się dla niedobitków ludzkości schronieniem, jednak w rzeczywistości nie stanowiły one niczego ponad klatkę, symbol upokorzenia. Niewielu potrafiło to dostrzec, większość pragnęła widzieć w nich jedynie zbawienny azyl. Tylko niektóre osoby były w stanie spojrzeć prawdzie w oczy. Osoby takie jak Levi, które wciąż nosiły w sobie godność i dumę nadszarpywaną przez wstyd i upokorzenie życia w zamknięciu. 

Czy lubię patrzeć poza mur?

   

    Tak, lubi. Ponieważ za murem znajduje się namiastka wolności, której od zawsze pożądał. Wcześniej, gdy był jeszcze bandytą w podziemiu, pragnął wyrwać się na powierzchnię, opuścić to miejsce, gdzie nie docierały promienie słoneczne. Teraz, gdy dołączył do Oddziału Zwiadowców, chce poznać smak życia nieograniczonego przez kamienne ściany, raz na zawsze wyrwać się z tej klatki, w której przyszło mu się mimowolnie kulić. Każda, nawet najkrótsza wyprawa poza mury jest dla niego jak zbawienny oddech, łapczywie zaczerpnięty po wynurzeniu się z głębokiej studni, sprawia mu ona ogromną radość – radość, której nigdy nie okazuje, z której nikt prócz niego nie zdaje sobie sprawy.

    Odkąd dołączył do Oddziału Zwiadowców, Levi wprawiał ludzi w głęboką konsternację – swoim chłodnym i groźnym spojrzeniem, beznamiętnym wyrazem twarzy, którego nie zmieniały nigdy żadne emocje, wręcz obsesyjnym pedantyzmem i dbałością o higienę, a także tą dziwnie dostojną postawą, która zdawała się być dla niego niezwykle naturalna.

    Reakcje, jakie z początku wywoływał wśród Zwiadowców, nie stanowiły dla Leviego niczego nowego, podobnie reagowali na niego ludzie w podziemiu, gdy działał tam jeszcze jako bandyta. Obie sytuacje, choć na pozór skrajnie różne, połączyła jedna rzecz – szacunek, jakim szybko go obdarzono, kiedy tylko dostrzeżono jego prawdziwą siłę. I choć Zwiadowcy doceniali go jako najlepszego spośród nich, nikt nie potrafił zrozumieć, dlaczego jest taki chłodny, zdystansowany, dlaczego nigdy nie widać po nim śladu jakichkolwiek emocji. Z jeden strony szanowali jego umiejętności, z drugiej przerażała ich świadomość, że potrafi zabijać z tak spokojnym, niemalże znudzonym wyrazem twarzy. Powód takiego zachowania, choć nikomu nieznany, był zaś niezwykle prosty.

    Levi znaczną część swojej młodości spędził w podziemiu. Życie tam nauczyło go, że uczucia to broń, jaką mogą wykorzystać przeciwko niemu. Dlatego postanowił je ukrywać, nałożył na twarz kaptur opanowania i powagi, a wszelkie emocje zatrzymywał głęboko wewnątrz siebie, przeżywał je samotnie, nikomu innemu nie dając do nich dostępu. Wraz z nimi skrywał również swoje największe pragnienie, które boleśnie rozdzierało mu serce – tęsknotę za zdawać by się mogło nieosiągalną wolnością, która jawiła się w jego wyobraźni wieloma odcieniami najwspanialszego błękitu.

    Choć do ludzi podchodził od zawsze ostrożnie, stroniąc od wszelkich przyjaźni i bliższych kontaktów, poznał w podziemiu dwie osoby, na które zdołał się otworzyć i wraz z nimi zapragnął wyrwać się z tego zapomnianego przez słońce miejsca.

    Wtedy też miało miejsce wiele różnych wydarzeń, w wyniku których wraz ze swymi towarzyszami Levi dołączył do Oddziału Zwiadowców. I choć walka z tytanami była dla niego bez żadnego znaczenia, to możliwość życia na powierzchni, która nagle się przed nim otworzyła, sprawiła, że niewiele myśląc, przywdział mundur ze zdobiącymi go Skrzydłami Wolności na plecach.

    Jednak nie wszystko potoczyło się tak, jak to zaplanował. Zamiast upragnionego życia z dwójką przyjaciół otrzymał od losu cios najbardziej bolesny z możliwych. Dwa krzyki rozdarły mu uszy, kurtyna opadła z nieba i na krótką chwilę przykryła świat Leviego przerażającą w swej ostateczności czerwienią.

    W dniu, w którym zobaczył śmierć jedynych osób, na których mu kiedykolwiek zależało, ogarnęło go szaleństwo tak wielkie, że rzucił się w wir walki bez zastanowienia, bez zbędnych myśli, bez jakiejkolwiek logiki w swych działaniach, jawiąc się pozostałym Zwiadowcom jako niepokonany, niemożliwy do zatrzymania żołnierz, z którym żaden tytan nie miał prawa się równać.

    Stojąc potem pośród krwi i pary unoszącej się z martwych ciał, pogrążył się w rozpaczy, która zaczęła niszczyć go od środka. Szukał winnego tego, co zaszło. I znalazł.

    Z początku oskarżał Erwina, potem własną dumę, w końcu jednak zrozumiał, że jedynymi istotami odpowiedzialnymi za śmierci jego przyjaciół byli tytani. Wtedy też poprzysiągł zemstę – postanowił walczyć i uwolnić ludzkość raz na zawsze do tej piętnującej ją zarazy. I choć kierowały nim wyłącznie egoistyczne pobudki, bardzo szybko okrzyknięto go najlepszym żołnierzem, jaki kiedykolwiek stąpał po tej ziemi. Plotki o jego talencie i nadludzkiej sile bardzo szybko się rozprzestrzeniały, ludzie, których nawet nie znał, zaczęli żywić do niego szacunek. Jednak pośród tych głosów uznania rozbrzmiewały także inne, przedstawiające go w kolorach znacznie mroczniejszych. I choć nikt tak naprawdę nie dawał im wiary, tylko sam Levi wiedział, ile w rzeczywistości kryło się w nich prawdy.

„Kapitan stąpający we krwi.”

     Tak czasem o nim mówiono. Choć ignorował te słowa, patrząc przed siebie wiecznie chłodnym i beznamiętnym spojrzeniem, sam, w głębi duszy po cichu przyznawał im rację. Wracał też wtedy wspomnieniami do czasów, gdy jako dziecko krążył po ciemnych, cuchnących śmiercią zakamarkach podziemia.

„Jeśli chcesz przeżyć, bądź grzeczny. Słuchaj się nas, a nie stanie ci się żadna krzywda.”

    Dobrze pamięta te słowa. Pamięta chwilę, kiedy ręce tamtych mężczyzn dotknęły jego niewinnego ciała. Czy dziecko może mieć dumę?

Oczywiście, że może.

    Uderzenie nożem w tętnicę – szyja, pachwina. Nawet nie zdążyli krzyknąć. Śmierć przyszła szybko i zabrała ich do swojego świata prawie że bezboleśnie.

Ciekawe, gdzie są teraz.

    Tamtego dnia ujrzał coś niezwykłego. Kiedy krew niedoszłych oprawców spłynęła na jego ręce, urzekł go jej kolor, to jak pięknie lśniła w blasku oliwnej lampy. Stał jak zaczarowany, przyglądając się kroplom leniwie przesuwającym się po skórze. Zapach, który wypełniał jego nozdrza, przyprawiał go o zawroty głowy. Zaciągnął się nim. Mocno i głęboko. Wciągnął nasiąknięte metaliczną wonią powietrze do swoich płuc, z przymkniętymi oczami delektował się tym niezwykłym wrażeniem.

    „To chore” – tak wtedy pomyślał. A jednak nie potrafił uwolnić się z tych łańcuchów, kiedy już raz wpadł w słodkie objęcia czerwonej bogini, nigdy więcej nie dane mu było się z nich wyswobodzić.

   

Zakochałem się w niej. Zakochałem się we wrażeniu, które ze sobą niosła.

    Plotki mówią prawdę. Jest kapitanem, który stąpa we krwi. Zabija tytanów z kamienną twarzą, jednocześnie delektując się każdą chwilą, każdym cięciem, każdą czerwoną smugą, którą ostrza jego mieczy zakreślają przed nim w powietrzu. Choć pragnie wolności, choć pragnie uwolnić się od samego siebie, jednocześnie chce móc ciągle tonąć w tych lśniących szkarłatem oczach, spoglądać w nie dzień w dzień, podziwiać ich piękno i doskonałość.

   

Naznaczony przez widma przeszłości, które nigdy nie znikną.

    Erwin jest inny. On ma wyższe cele, dumę, która nim kieruje. Jest czysty. A Levi choć na wszystkie sposoby stara się wypierać przed samym sobą, doskonale wie, że nigdy nie pozbędzie się tego brudu, który osiadł na dnie jego duszy. Dlatego właśnie nie mogą być razem, dlatego nie istnieje szansa na wytworzenie pomiędzy nimi czegokolwiek ponad wiotką i niepewną nić przyjaźni. Ponieważ z tym niezwykłym blaskiem, który od niego bije, Erwin nie potrafi dostrzec i zrozumieć kryjącego się w przyjacielu mroku, nie jest w stanie pojąć jego chorych uczuć i pragnień.

    Stanowią swoje całkowite przeciwieństwa. Erwin wciąż idzie naprzód, niosąc na swoich barkach nadzieje całej ludzkości, Levi zaś stoi w miejscu otoczony przez czerwone demony, które jako jedyne istoty na świecie potrafią przyprawić go o szybsze bicie serca.

    Nienawidzi siebie za to. Nienawidzi tego, że metaliczny zapach tak łatwo go otumania, odbiera własną wolę i poczucie rzeczywistości. Nienawidzi, jednocześnie tęskniąc za nim, pragnąc już zawsze oglądać swoje dłonie splamione tą jakże piękną czerwienią. 

Czy jestem hipokrytą?

    Od czasu do czasu Levi miewa dziwne sny, w których dokonać musi wyboru. Cofa się w nich wspomnieniami w przeszłość, do swojego dzieciństwa i staje przed tamtymi mężczyznami, których wtedy zabił. W jego ręku błyska ostrze noża, a on zaczyna się zastanawiać, czy jeśli postąpi inaczej, czy jeśli pozwoli im skalać swoje ciało, uchroni się wówczas przed obezwładniającym wpływem czerwonej bogini? Czy jeśli się jej wyprze, nie pojawi się ona przed nim znowu, czy pewnego dnia nie rozłoży przed nim ponownie ramion, zachęcając, by padł w jej objęcia?

    Levi nie pamięta, jak kończą się te sny. Jednak on zawsze był realistą, nigdy nie wierzył w przeznaczenie, nie roztrząsał przeszłości, ponieważ nie można jej było zmienić. Myślenie o czymś, na co i tak nie ma się wpływu, stanowiło dla niego rzecz irracjonalną, pozbawioną logiki.  

Czas jest jeden, jednorodny. Nie cofa się, nie zatrzymuje. Ciągle, nieprzerwanie biegnie przed siebie. Raz podjęta decyzja staje się niemożliwa do cofnięcia, raz przelana krew nie wróci ponownie przez rozciętą skórę.

    Levi wie, że nie może uciec przed przeszłością, że jej widma będą podążać za nim krok w krok, kładąc się czerwonym cieniem na ziemi za jego plecami. Wie, że głosy skąpanych we krwi demonów nie ucichną nigdy, że nie może się im w żaden sposób przeciwstawić. Jeśli naprawdę chce ruszyć z miejsca, musi pogodzić się z tym, kim jest, musi zaakceptować mrok, który w sobie skrywa. Dopiero wtedy będzie w stanie zrobić krok naprzód i pójść przed siebie ze wzrokiem utkwionym w czarnym horyzoncie. Pójść i wypatrywać słońca wschodzącego czerwienią, iść z piętnem przeszłości, żyjącym na jego duszy.

    Na zawsze sam, bez emocji, bez wyższych celów. Bez żalu. Nie szukając oparcia w innych, wiecznie już czując na sobie spojrzenie tych oczu lśniących szkarłatem. Oddany tylko im, nieczuły na gesty próbujących dotrzeć do niego osób. Zdany wyłącznie na siebie.

Ponieważ nie istnieje na tym świcie nikt inny, kto zrozumiałby i zaakceptował ten mrok i chore pragnienia.

*cztery lata później*

    Leży w fotelu, udając, że śpi. Jego pierś unosi się miarowo, gałki oczne skryte pod opuszczonymi powiekami co jakiś czas drgają, imitując sen.

    Słyszy szelest przewracanych kartek i szmer pióra przesuwającego się po papierze. Do jego uszu docierają także inne dźwięki – ciche, krótkie westchnienia.

    Nieokreślony czas później rozlegają się kroki, ktoś podchodzi do niego i lekko potrząsa za ramię.

    – Levi, obudź się. Już skończyłem.

  Otwiera oczy i choć wcale nie spał, przeciera je ręką dla zachowania pozorów. Potem spogląda na pochylającego się nad nim mężczyznę.

    – O czym chciałeś rozmawiać, Erwin?

  Dowódca Zwiadowców wyprostowuje się i podchodzi do okna. Splatając dłonie za plecami, przygląda się toczącemu się na zewnątrz, codziennemu życiu.

    – Chodzi o Erena. Ostatnio dajesz mu więcej swobody niż wcześniej. To do ciebie niepodobne. Coś się dzieje?

    Levi odchyla głowę do tyłu i przez chwilę się nie odzywa. Nie zastanawia się nad odpowiedzią, po prostu nie jest pewien, w jakie słowa powinien ją ubrać.

    – Nic, czym musiałbyś się martwić – stwierdza w końcu.

Wiem, że to cię nie usatysfakcjonuje.

    I ma rację. Kiedy Erwin odwraca się w jego stronę i spogląda nie niego wyczekująco, Levi prostuje się w fotelu i, zakładając nogę na nogę, odpowiada już bardziej precyzyjnie:

    – Ostatnio nie było z nim żadnych problemów, żadnych niekontrolowanych przemian, ponadto pomógł nam na kilku wyprawach i przestał zachowywać się nierozważnie. Choć wciąż jest dzieciakiem, myślę, że po tym wszystkim zasłużył na odrobinę swobody.

    Erwin uśmiecha się lekko, a jego jasne oczy rozbłyskają delikatnym blaskiem.

Jak zawsze, gdy jesteś z czegoś zadowolony.

    Levi nie lubi tego spojrzenia, ponieważ za bardzo kojarzy mu się ono z chwilami, które spędza w sypialni Erwina, a które wywołują w nim to przytłaczające poczucie winy.

   

Dlaczego wciąż ci nie powiedziałem?

    – Nie spodziewałem się usłyszeć czegoś takiego od ciebie. Czyżbyś czuł się winny temu, jak go ostatnio pobiłeś? – Erwin przerywa jego rozmyślania.

    Levi spogląda na niego i odpowiada głosem równie bezbarwnym co zazwyczaj.

    – Nie kpij ze mnie. Należało mu się wtedy, pyskował. Pozwalam mu na chwilę swobody, ponieważ doceniam jego wysiłki, choć i tak uważam, że są one wyjątkowo marne i mógłby się lepiej postarać. Jednak jest on w końcu tylko dzieciakiem, to dosyć oczywiste, że jak na razie ciężko, bym był z niego całkowicie zadowolony.

    Erwin uśmiecha się szerzej i podchodzi do Leviego, muskając jego dłoń. On jednak nie reaguje na ten dotyk.

    – Choć mówisz w ten sposób, widzę, że naprawdę o niego dbasz. Dobrze, takie jest w końcu twoje zadanie.

Dbam? Ja tylko pilnuję, żeby nie zrobił czegoś głupiego, a w razie konieczności gotów jestem go zabić. Dlaczego nazywasz to dbaniem?

    – Uważaj na niego, Levi. On jest dla nas naprawdę ważny.

    – Przecież wiem. Nie musisz mi tego powtarzać.

    Wstaje i, nie patrząc na Erwina, opuszcza jego gabinet. Jest poirytowany, a wizyta u dowódcy tylko tę irytację wzmogła. Choć mógł się przecież spodziewać, czego dotyczyć będzie rozmowa, gdy tylko usłyszał imię „Eren”, coś wewnątrz niego zawrzało. Naprawdę nie chciał myśleć w tej chwili o tym kłopotliwym dzieciaku.

    Przystaje i, opierając się ręką o ścianę, pochyla głowę i bierze głęboki wdech. Zupełnie nie pojmuje swoich reakcji.

Dlaczego ten dzieciak jest w stanie zirytować mnie bardziej niż ktokolwiek inny?

    Eren – nastoletni chłopak, który w jakiś niezrozumiały dla wojska sposób potrafi przemienić się w tytana. Nastoletni chłopak, który rok temu dołączył do Oddziału Zwiadowców, i nad którym nadzór powierzono Leviemu.

    Z początku sprawiał same problemy, ale po pewnym czasie nauczył się kontrolować kryjącą się w nim bestię i choć Levi przyznaje to niechętnie, stał się niezastąpioną pomocą dla Zwiadowców. Stanowi on sporą przewagę na tytanami, ponadto pomaga w badaniach mających na celu znalezienie ich słabych punktów.

    Ostatnio zaczął zachowywać się wyjątkowo bezproblemowo, w związku z czym Levi zdecydował się dać mu nieco więcej swobody. Nie pilnuje go już na każdym kroku, co jakiś czas pozwala mu wyjść samemu do miasta. 

    Nie wie, co Eren tam robi. Z początku też go to nie interesowało, dopóki chłopak wracał w jednym kawałku, bez śladów krwi na rękach. Jednak od jakiegoś czasu Levi wyczuwa emanujący od niego, dziwny, obcy zapach, który mu się nie podoba. 

Nie, nie zapach. Odór.

     
    Levi odpycha się od ściany i szybkim krokiem wychodzi na ulicę. Zdaje sobie sprawę, że jedyny sposób na uciszenie tych uporczywych myśli to przekonanie się na własne oczy, co takiego Eren robi wieczorami w mieście.

Tylko jak ja mam go niby teraz znaleźć?

    Podążającemu ulicami Leviemu towarzyszą dźwięki wydawane przez toczące się po bruku koła, głosy rozmawiających przechodniów, krzyki i śmiechy dzieci. W powietrzu unosi się zapach ziół i wędzonego mięsa. Wszystko to razem tworzy specyficzną aurę, która wydaje się Leviemu aż nazbyt beztroska i spokojna. Zupełnie jakby za widniejącym w oddali murem nie czaiła się wcale groźba śmierci.

To doprawdy zadziwiające, jak łatwo dostosowującymi się istotami są ludzie.

    W pewnej chwili do jego uszu dociera znana mu melodia, grana na wyjątkowo rozstrojonej gitarze. Wiedziony ciekawością skręca w uliczkę, z której dobiegają znajome dźwięki i od tamtej chwili porusza się już po mieście wyłącznie bocznymi, wąskimi ścieżkami.

    Zapada zmrok, powietrze staje się rześkie i chłodne, a on z coraz bardziej rosnącą irytacją wciąż szuka Erena.

    W pewnej chwili natrafia na ślepy zaułek. Przeklinając w myślach, kiedy już ma zamiar odwrócić się i odejść, do jego uszu dociera dźwięk przypominający mu wydarzenia, których nierzadko był świadkiem podczas swojego pobytu w podziemiu.

    Odgłos ssania, niezbyt efektownie tłumione jęki, sapiące oddechy, dziwny, jakby lubieżny śmiech – wszystko to sprawia, że Leviemu włosy jeżą się na skórze. Choć sam nie wie dlaczego, kierowany nieokreślonym przeczuciem zagląda w głąb ciemnego zaułka.

    – Ssij mocniej, dzieciaku.

    – Nie opuszczaj bioder, kto ci niby na to pozwolił?

    – Mmm... jesteś naprawdę niezły, może jutro też przyjdziemy się tutaj z tobą zabawić?

    – Możecie… przyjść… będę… czeka-aaał. – Ostanie słowo zamienia się w przeciągły jęk, który wywołuje wybuch śmiechu u pozostałych osób.

    Levi drętwieje. Całe jego ciało staje się nagle dziwnie sztywne.

Znam ten głos.

   

    Sam do końca nie wiedząc, co robi, bez namysłu wkracza do zaułka, a widok, który się przed nim rozpościera, sprawia, że Levi głośno wciąga powietrze. Choć nie sposób poznać tego po jego twarzy, niewytłumaczalna złość i niedowierzanie zaczynają gwałtownie wzbierać w nim od środka.

    Dostrzega przed sobą trzech mężczyzn, którzy zaspokajają swoje pragnienia ciałem młodego chłopca. Ciałem chłopca o włosach w odcieniu kory dębu i oczach zielonych jak wiosenna trawa.

    Nie wiele myśląc, Levi wyciąga pistolet i doskakuje do najbliższego z mężczyzn. Mało go obchodzi, że wykorzystywany chłopak znajduje się tam z własnej woli, i że brutalny seks sprawia mu widoczną przyjemność. W tamtej chwili dla Leviego liczy się tylko niewyobrażalna złość, którą aż tak silnie odczuwa po raz pierwszy od śmierci swoich przyjaciół.

    Przystawia pistolet do skroni najbliższego z mężczyzn i głosem niezwykle zimnym, nieznoszącym sprzeciwu odzywa się cicho, lecz wyraźnie w ciszy, która momentalnie zapada w zaułku.

    – Wynoście się stąd. Natychmiast.

    Mężczyzna pod jego lufą nieruchomieje, a w oczach pozostałych odmalowuje się przerażenie. Nie oponują, widząc groźne spojrzenie Leviego, po prostu podciągają spodnie i szybko opuszczają alejkę.

    Kiedy zostają sami, leżący na ziemi chłopak podnosi do góry swoje zielone oczy. Przez chwilę dostrzec można w nich wyraźnie widoczne zażenowanie, jednak znika ono niezwykle szybko, a jego miejsce zajmuje dziwny żal.

    Chłopak spogląda na Leviego i, zaciskając nogi, szepcze bardzo cicho:

    – Dlaczego nam przerwałeś, kapitanie? Ja wciąż… – Ostatnie słowa przechodzą mu przez usta z widocznym trudem. – Ja wciąż jeszcze nie doszedłem.

    Levi spogląda na niego chłodno, a jego oczy groźnie rozbłyskają.

    – Eren… – zaczyna powoli, ale nie kończy, zamiast tego chwyta go za rękę i podrywa z ziemi. Pozwala mu założyć spodnie, a potem pociąga za sobą i prowadzi wąskimi uliczkami miasta. Jego uścisk jest zbyt mocny, ale nie obchodzi go, czy sprawi chłopakowi ból. Jest w tej chwili zbyt zdenerwowany, by zwracać na takie rzeczy uwagę. Paradoksalnie nie potrafi jednak znaleźć racjonalnego wyjaśnienia dla tak wielkiej złości.

Więc to właśnie był ten dziwny zapach, cholerny smród, który tak mnie drażnił. Cuchnąłeś najgorszymi zakamarkami miasta, marginesem społecznym, któremu pozwoliłeś się dotykać.

    Szybko docierają do właściwego miejsca, Levi otwiera drzwi i bezceremonialnie wpycha Erena do środka. Chłopak upada na podłogę i uderza się w ramię. Chwytając się za bolące miejsce, spogląda na kapitana wzrokiem pełnym strachu i obaw.

Jesteś odrażający.

    Staje nad Erenem, a ten napina mięśnie, jakby przygotowując się na to, co ma za chwilę nadejść. Levi wie, że chłopak spodziewa się uderzenia, jakim nieraz obrywał za niektóre ze swoich wyskoków.

Pomyśleć, że dałem ci się zwieść, że uwierzyłem, że się poprawiłeś i choć trochę wydoroślałeś.

    Chwyta go za koszulę, podrywa z podłogi i przyciska do ściany, uderzając przy tym jego głową o twardą powierzchnię. Choć wie, że musi uważać, by chłopak nie przemienił się w tytana, Levi zna go już na tyle dobrze, by doskonale zdawać sobie sprawę, jak daleko może się posunąć w swojej brutalności.

    Eren krzywi się, czując mocne uderzenie, jednak grymas bólu na jego twarzy szybko zostaje zastąpiony przez wyraz całkowitego przerażenia.

    Levi nie dba już o ukrywanie emocji, chce, by chłopak zobaczył tę wzbierającą w nim od wewnątrz złość.

Sprowokowałeś prawdziwą bestię, dzieciaku.

    Chwyta ręce Erena i przytrzymuje je nad jego głową, przysuwając się jednocześnie niebezpiecznie blisko do twarzy chłopaka. Owiewając ją swoim ciepłym oddechem, dostrzega, jak czarne źrenice rozszerzają się ze strachu. W odpowiedzi na to Levi mruży swoje ciemne oczy. Jego spojrzenie zdaje się ciskać gromy.