Elegia

One-Shot: Akashi x Kuroko

    Ze specjalną dedykacją dla Yuuki najdłuższy one-shot, jaki kiedykolwiek napisałam. Trzydzieści stron w Wordzie, prawie siedemnaście tysięcy słów... Beta była koszmarem. Nigdy więcej nie chcę przez coś takiego przechodzić. 
  

_______________

    Mówi się, że woda oczyszcza. Że kiedy spływa po ciele, wraz z nią spływają wszelkie ludzkie grzechy, przewinienia, brud – i ten fizyczny, i ten mentalny. Że jest jak niezwykła farba, która nie nadaje obrazowi kolorów, lecz te kolory zabiera. Zmazuje to, czego ludzie pragną się z siebie pozbyć. Sprawia, że odcienie naszych win blakną, aż w końcu całkiem znikają.
    Mówi się, że woda jest złodziejem barw, który umożliwia chwilę zapomnienia. Ofiarowuje moment spokoju, moment wyrwany z rzeczywistości. To tak, jakby wśród jej kropel tworzył się nowy wymiar, inny świat, do którego wkroczenie gwarantuje ciszę niezakłócaną przez żadne troski, żaden niepokój, żadną złość czy smutek.
    Mówi się, że woda zabiera poczucie winy, tłumi wyrzuty sumienia. Jest sędzią, który nie osądza, a wszystkich traktuje tak samo. Przyjmuje do siebie każdego, kto o to poprosi. Nie dzieli ludzi na dobrych i złych. Nie wybiera między nimi.
    Mówi się, że woda nigdy nie kłamie. Że zawsze pokazuje prawdę o człowieku. Ponieważ w chwili, w której zabiera jego kolory, sama się nimi zabarwia. Bielą, czernią, szarością.
    Mówi się, że woda może mieć wiele odcieni, podobnie jak wiele może ich posiadać ludzka dusza.

Co to wszystko tak naprawdę znaczy?

    Patrzę na kałużę, która powoli zabarwia się czerwienią. Krople deszczu spływają po moim ciele, zmywają krew, zabierają ją ze sobą i tworzą z nią na ziemi wzory o miękkich konturach. Obserwując kolor nieśpiesznie rozchodzący się w wodzie, odnoszę wrażenie, jakbym patrzył na czerwone chmury, które powoli wdrażają się w bezbarwną strukturę nieba. Z zaskoczeniem zauważam, że jest to naprawdę piękny widok. Krótki i ulotny, ale mający w sobie coś hipnotyzującego. Kiedy go podziwiam, przez mój umysł przebiega myśl, że mógłbym obserwować ten niezwykły obraz już zawsze.

Ale to nie jest możliwe, prawda?

   
    Z każdą chwilą z mojego ciała wypływa coraz więcej krwi. Woda staje się od niej mętna, wystarcza krótki moment, by czerwone chmury całkowicie przesłoniły bezbarwne niebo, by mozaika, na którą patrzę, zatraciła swoje kontury, rozmyła się i znikła. Jednocześnie jednak jej miejsce zajmuje nowy obraz utworzony przez wspomnienia, które wraz z krwią zdają się wypływać z mojego ciała. Łączą się one z kroplami deszczu i wpadają wraz z nimi do powoli rozrastającej się kałuży, tworząc na jej powierzchni odbicie tych chwil, gestów, słów i wydarzeń, które zachwiały równowagę w moim życiu, jednocześnie jednak przynosząc mi to, czego od dawna szukałem.

Podobno woda pozwala zobaczyć więcej. Patrząc przez nią, możesz spojrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy.

    Spoglądam na krople wody zabarwione czerwienią, które leniwie spływają po mojej skórze i przypominam sobie noc tak samo deszczową jak ta, podczas której ujrzałem esencję nieba zamkniętą w dwóch punktach.

***

    – Słyszał szef te plotki, które krążą ostatnio po mieście? 
    Spoglądam na Mibuchiego kątem oka i odpowiadam tonem nieco ostrzejszym niż powinienem:
    – Wiesz przecież, że zatrudniłem cię nie po to, byś zadawał bezsensowne pytania, lecz byś był moimi uszami tam, gdzie ja nie mogę się bezpośrednio dostać. Więc przejdź może z łaski swojej do sedna sprawy, zamiast bawić się w podchody. 
    – Ooo, stało się coś? Wcześniej przecież zawsze lubił szef zaskakiwać mnie swoimi przypuszczeniami. 
    Wzdycham i opieram głowę o zagłówek fotela. Wiem, że zareagowałem nieco zbyt impulsywnie, zbyt łatwo się zirytowałem. To do mnie niepodobne – zachowywać się tak bez powodu. Ostatnio jednak tego typu reakcje co jakiś czas mi się zdarzają, choć nie powinny wcale. Całymi dniami chodzę wyjątkowo zmęczony, przez co znacznie łatwiej wyprowadzić mnie z równowagi. A wszystko to przez utrzymującą się w mieście niezbyt kolorową sytuację, która nie daje mi spokoju.

Stanie na czele jednego z tokijskich ugrupowań yakuzy potrafi być czasem naprawdę męczące.

    – Chodzi o tę rzekomą prowokację ze strony Haizakiego? Nie przejmowałby się tym, nie pierwszy już raz coś takiego ma miejsce.
    Mibuchi jak zwykle bez problemu odgaduje, o czym myślę. Właśnie tę cechę wyjątkowo w nim lubię, to, że nie muszę zagłębiać się w szczegółowe tłumaczenia, kiedy ze sobą rozmawiamy. Być może jest to wynik naszej wieloletniej znajomości, ale kiedy trzeba, Mibuchi potrafi być naprawdę wyjątkowo domyślny. Cóż, nie bez powodu został informatorem.
    – Wiem. Tylko że tym razem wygląda to na naprawdę poważną sprawę. O ile wcześniej zdarzały nam się już drobne potyczki, to jednak zawsze było stosunkowo spokojnie na granicy naszych okręgów. Teraz jednak jego ludzie stali się wyjątkowo agresywni. Coraz częściej dochodzi między nami do wymiany ognia, w dodatku zawsze to oni są prowokatorami. Czuję, że coś wisi w powietrzu. I nie wygląda, jakby miało szybko przejść. 
    – Hmm... Cóż, jestem tylko informatorem, nie mam zdolności przewidywania. Ta działka zawsze należała do szefa.  
    – To nie przewidywanie, Mibuchi, tylko zwykła analiza faktów. 

    – Słowo „zwykła” chyba nieszczególnie tu pasuje. 

    Wzdycham i zwracam twarz w stronę okna, kryjąc powoli rosnącą irytację, której powodem jest Haizaki Shōgo, szef yakuzy z okręgu Shibuya i to, że od kilku tygodni tkwię w sprawie jego gangu w miejscu. Obserwując przesuwający się za oknem samochodu krajobraz, zastanawiam się nad wszystkimi ruchami tej niebezpiecznej grupy, do których w ciągu ostatniego miesiąca doszło. Staram się zrozumieć, czego Haizaki chce i jak zamierza to coś osiągnąć.

    – Szefie...

    Wyczuwając pobrzmiewające w głosie Mibuchiego wahanie, które zupełnie do niego nie pasuje, odwracam twarz od okna i spoglądam na informatora wyczekująco. 

    – Cóż, nie jest to w żadnym razie pewna informacja, natknąłem się na nią przypadkiem, a jej pochodzenie jest zdecydowanie podejrzane, ale zaniepokoiła mnie ona na tyle, że postanowiłem się nią z szefem podzielić. 

    Zaskoczony unoszę brwi. Mibuchi zawsze był świetnym informatorem, prawdopodobnie jednym z najlepszych w Tokio, dlatego bardzo się cieszyłem, gdy udało mi się nakłonić go do współpracy. Jednak od dokładnie ośmiu lat, kiedy to zaczął dla mnie pracować, nigdy nie zdarzyło mu się przyjść z informacją z trzeciej ręki. Jego źródła zawsze były sprawdzone i rzetelne, mogłem mieć co do nich absolutną pewność.  

    Kiedy słyszę, że informacja, którą zdobył, jest niepewna, całe moje ciało napina się w oczekiwaniu na najgorsze. Doskonale zdaję sobie sprawę, że jeśli Mibuchi zdecydował się na przekazanie mi wiadomości z podejrzanego źródła, musiała ona nim wstrząsnąć na tyle, by nie potrafił przejść obok niej obojętnie. A znam go już wystarczająco długo, by wiedzieć, że naprawdę ciężko wyprowadzić go z równowagi.

    Bycie informatorem to niebezpieczny zawód. Szef gangu narażony jest głównie na ataki konkurencyjnych grup i działania policji, na informatora zaś polować mogą wszyscy. 

    Jestem zapobiegawczy, gdybym nie był, utrzymanie się na czele grupy Rishin-kai stałoby się znacznie trudniejsze. Zawsze zbieram wszystkie możliwe informacje o ludziach, którzy dla mnie pracują, dlatego doskonale zdaję sobie sprawę, że zanim dołączył do mojej grupy, Mibuchi nie miał łatwego życia. Przeszedł znacznie więcej ode mnie i natknął się na widoki, o których ja do tej pory mogłem jedynie słuchać. Z tego powodu stał się naprawdę silną osobą, która zawsze reagowała spokojnie na zdobywane informacje, jakkolwiek przerażające by one nie były. Jeśli więc ta jedna zdołała zachwiać jego opanowaniem, to nic dziwnego, że mam co do niej naprawdę złe przeczucia.

    – W Podziemiu krążą plotki, że ktoś wynajął na szefa zabójcę. 

    Podziemie, czyli największy nocny klub w Roppongi, dla którego prostytucja i hazard są jedynie przykrywką. W rzeczywistości to stolica wszelkich szmuglerów, informatorów, najemników i wszystkich tych osób, które stanowią ciemną stronę Tokio. Od kilku lat klub należy do Tatsuyi Himuro, mężczyzny, który dorobił się fortuny na handlu bronią za oceanem. Z pewnych powodów, których mogę się jedynie domyślać, pozostaje on jednak całkowicie neutralny, nie miesza się w sprawy yakuzy, nie pomaga żadnej grupie, ani też nikogo nie prowokuje. Z tej właśnie przyczyny jest nietykalny, a Podziemie jako jego własność stanowi jedyne miejsce w całym Tokio, gdzie usiąść mogą obok siebie spokojnie dwaj wrogowie. Ponieważ ten klub to azyl. Kiedy do niego wchodzisz, automatycznie składasz broń. Jednocześnie jednak sam stajesz się nietykalny. Podziemie jest jak taka mała, tokijska Szwajcaria. Brudniejsze i niebezpieczniejsze od niej, a jednak łudząco podobne. Dokładnie w taki sposób działa jego polityka, której nikt nie ma prawa się sprzeciwić. Nikt też nie jest na tyle głupi, by próbować. Wszyscy doskonale wiedzą, jak pokaźnym arsenałem dysponuje Himuro i choć pozostaje on neutralny, to jednak gdyby został sprowokowany, bez problemu mógłby roznieść na strzępy nie tylko Roppongi, ale i całe Tokio. Prawdopodobnie nawet zjednoczona, miejska yakuza nie miałaby żadnych szans z tym mężczyzną.

    Mibuchi powiedział mi kiedyś, że nie lubi chodzić do Podziemia. Wcale mu się nie dziwię, byłem tam kilka razy i nie wspominam ich dobrze. O ile sytuacja naprawdę nie wymaga spotkania na neutralnym terenie, staram się unikać tego miejsca. Ponieważ klub jest azylem, natknąć można się w nim na całą rzeszę osób, które stanowią margines społeczny Tokio; seryjnych morderców, chwalących się zabójstwami, od opisów których żołądek potrafi podejść do gardła, gwałcicieli o naprawdę przerażających upodobaniach, psychopatów wszelkiej maści i wszystkie te osoby, które szukają schronienia zarówno przed policją, jak i wrogami ze świata przestępczego. Podziemie to naprawdę najgorsze miejsce z możliwych. Czasem jednak można zdobyć w nim informacje, na które nie natknie się nigdzie indziej. Niewielka część z rozpowszechnianych tam plotek jest prawdziwa, ale jeśli ktoś wie, jak szukać, natrafić może na naprawdę interesujące wiadomości, dotyczące najciemniejszych zakamarków Tokio.

    Kiedy pomyślę, jak często Mibuchi zmuszony jest tam przebywać, po moich plecach przebiega nieprzyjemny dreszcz. Gdyby nie fakt, że muszę wiedzieć o wszystkim, co dzieje się nie tylko w moim okręgu, ale i w całym Tokio, pewnie kazałbym mu przestać tam przychodzić.

„Ktoś wynajął na szefa zabójcę”.

    Informacja ta nie wywiera na mnie szczególnego wrażenia, nie reaguję na nią w żaden sposób, niepokój nie wkrada się do mojego serca. Patrząc na profil Mibuchiego skupionego na prowadzeniu samochodu, instynktownie czuję, że to jeszcze nie wszystko, co ma mi do powiedzenia, a prawdziwy powód jego poruszenia jest zupełnie inny. 

    – To Elegia. 

    Jedno słowo, jeden wdech. Sześć liter. Imię, które ludzie wypowiadają szeptem. Imię, które budzi postrach wśród całego tokijskiego świata przestępczego.

    

Elegia. 

    Cichy zabójca o nieznanej twarzy. Nikt nie wie, kim Elegia jest, skąd się wzięła i dlaczego zabija. Jedyna powszechnie znana na jej temat informacja to ta, że swoje cele zdejmuje zawsze jednym tylko strzałem. Ponieważ zabija błyskawicznie, niezauważona, po pewnym czasie ludzie zaczęli nadawać jej miano ducha.

    Na temat Elegii krążą po Tokio najrozmaitsze podejrzenia. Jedno z nich sugeruje, że powiązana jest ona w jakiś sposób z Himuro, ponieważ jedyna możliwość, by się z nią skontaktować, to zostawienie kartki z adresem i godziną miejsca spotkania u barmana w Podziemiu. Choć Himuro nigdy nie potwierdził tych plotek, ani ich nie zdementował, to tak naprawdę nie sądzę, by rzeczywiście mógł wiedzieć, kim Elegia jest. Kiedy przemyśli się to wszystko dokładniej, bez problemu można zauważyć, że dla zabójcy o nieznanej tożsamości, do którego nie ma żadnego bezpośredniego kontaktu, wybór kogoś z Podziemia jako pośrednika wydaje się oczywisty. Nie zdziwiłbym się, gdyby Elegia przebywała w tym klubie regularnie, obserwując potencjalnych klientów. Na jej miejscu pewnie sam bym tak właśnie postąpił. 

    Świadomość, że ktoś mógł ją na mnie wynająć, nie jest szczególnie przyjemna. Choć znam wartość ludzi, którzy mnie na co dzień chronią, nie mam złudzeń, że dla osoby, która niezauważona zdołała zabić szefa największego gangu w Japonii, rozprawienie się ze mną nie stanowiłoby szczególnego problemu. 

„Elegia nie przyjmuje każdego zlecenia, ale każde przyjęte zlecenie zawsze wykonuje. Jeśli ktoś ją na ciebie wynajmie, nie zauważysz nawet, kiedy cię trafi, nie przewidzisz dnia ani godziny. Ujawni się po tygodniu, miesiącu czy może roku? Reguła nie istnieje. Elegia zabija, jak chce i kiedy chce”.

     Gdy teraz o tym pomyślę, uświadamiam sobie, że nie słyszałem jeszcze, by ten zabójca kiedykolwiek nie wykonał przyjętego zlecenia, ani by z jakiegokolwiek wyszedł ze szwankiem. Nikt go nigdy nie drasnął, nikt jak dotąd nie potrafił przewidzieć, kiedy Elegia zaatakuje. Jedno zlecenie wykonała dopiero po upływie ośmiu miesięcy od dnia, w którym rozeszła się plotka o jej rzekomym wynajęciu. Nie wiem, czemu tak długo zwlekała, ale kiedy wreszcie się ujawniła, w zdjęciu celu nie przeszkodziła jej nawet jego dwunastoosobowa obstawa. Słyszałem, że dopiero gdy tamten człowiek osunął się na ziemię, jego ludzie zorientowali się, co się stało. Ale wtedy było już za późno. Elegia zdążyła rozpłynąć się w powietrzu. Jak cień pojawiła się i zniknęła, niezauważona i cicha, pozostawiając za sobą jedynie śmierć.
   

Jeśli naprawdę ktoś ją na mnie wynajął, sytuacja nie wydaje się ciekawa. 

    – To nic pewnego, ale wolałem, żeby szef wiedział. 

    Skinieniem głowy dziękuję Mibuchiemu za tę informację i ponownie wyglądam przez okno. Przez chwilę jedziemy w ciszy. Kiedy samochód zatrzymuje się na światłach, zaczyna padać deszcz. Z początku spokojnie, po niecałej minucie jednak rozpętuje się prawdziwa ulewa. 

    Mrużę oczy, by dostrzec cokolwiek pomiędzy strugami wody, które jedna za drugą ściekają po szybie. Nie lubię deszczu. Nie lubię ponurej atmosfery, którą za sobą pociąga. Nie lubię tego, że ogranicza on pole widzenia i sprawia, że nie mogę dostrzec nieba.
    W chwili, w której światło się zmienia, a samochód rusza, do moich uszu dociera dźwięk wystrzału. Cichy i przytłumiony przez szum deszczu, ale jednak wciąż możliwy do wychwycenia.

    – Zatrzymaj się. 

    Mibuchi nie zadaje niepotrzebnych pytań. Zna mnie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, kiedy może pozwolić sobie na wypowiedzenie na głos wątpliwości, a kiedy musi podporządkować się moim poleceniom bez słowa sprzeciwu. 

    Parkuje przy krawężniku i włącza sygnalizację awaryjną. Nie czekam, aż wysiądzie z samochodu, robię to pierwszy i szybko kieruję się w stronę zaułka, w którym prawdopodobnie padł strzał. Nie wiem, czemu zareagowałem na ten dźwięk tak instynktownie, jednak intuicja zawsze była jedną z moich największych zalet. Polegam na niej, odkąd pamiętam i jak dotąd nigdy nie żałowałem którejkolwiek ze spontanicznie podjętych decyzji. Dlatego, gdy czuję, że powinienem działać, po prostu to robię, w pełni ufając własnemu osądowi. 

    Wkraczając do zaułka, na wszelki wypadek odchylam marynarkę i zaciskam dłoń na uchwycie pistoletu, w umyśle analizując szybko wszystkie możliwe scenariusze, które mogą się w tej wąskiej alejce rozegrać. Moje obawy okazują się jednak bezpodstawne. Pogrążona w mroku uliczka wydaje się na pierwszy rzut oka całkowicie pusta. Nie licząc kilku głębokich kałuż, niczego więcej w niej nie ma.

    Słysząc odgłos przeładowywanej broni, spoglądam w bok i daję znak Mibuchiemu, by pozostał cicho. Informator posyła mi spojrzenie pełne wyrzutu, jego wzrok wyraźnie mówi: „Powinien szef na mnie poczekać”. Mężczyzna nie odzywa się jednak, staje obok i bez słowa czeka na dalsze instrukcje.
    Spoglądam w głąb zaułka raz jeszcze, starając się przedrzeć wzrokiem przez tę gęstą ciemność, która wewnątrz niego panuje. Wpatrując się w mrok, zaczynam czuć, jak wewnątrz mojej piersi rozchodzi się to dziwne, tak dobrze mi znane wrażenie. Instynkt mówi, żebym wszedł głębiej, że coś tam na mnie czeka. Nie puszczając więc uchwytu broni, ostrożnie zagłębiam się w ciemność, prowadząc za sobą Mibuchiego.

     Idąc, staramy się zachować jak największą ciszę. Naszym krokom towarzyszy jedynie odgłos rozchlapywanej w kałużach wody. Nic mu jednak nie odpowiada, z ciemności przed nami nie dobiegają żadne dźwięki.
    W pewnej chwili potykam się o coś. Nie potrafiąc ocenić, co takiego znajduje się pod moimi nogami, ostrożnie kucam i, wyciągając na wszelki wypadek pistolet z kabury, dotykam owej rzeczy.

    Natrafiam na coś niezwykle miękkiego i mokrego, co swobodnie przepływa między moimi palcami. Kiedy przesuwam dłoń nieco dalej, wyczuwam pod nią gładką i zdecydowanie ludzką, wciąż ciepłą jeszcze skórę.

    – Światło. 

    Mibuchi włącza kieszonkową latarkę, oświetlając postać, nad którą klęczę. Kiedy nienaturalnie biały blask pada na jej twarz, dostrzegam delikatne, ale zdecydowanie męskie rysy i jasną skórę, którą niemal w całości pokrywa świeża krew. Oczy nieznajomego są zamknięte, nie reaguje on też w żaden sposób na mój dotyk.

    Szybko puszczam pistolet i sprawdzam tętno mężczyzny. Kiedy wyczuwam pod palcami słabe pulsowanie, wzdycham z ulgą i zaczynam szukać źródła krwawienia. Gdy znajduję wyglądającą na groźną ranę postrzałową w okolicy skroni, szybko podejmuję decyzję, którą podpowiada mi instynkt.

    – Mibuchi, zadzwoń do Shintarō. Powiedz mu, że to nagły wypadek.    
    Informator kiwa głową i szybko wybiera numer. Ja tymczasem sprawdzam, czy nieznajomy nie ma innych obrażeń. Nie znajduję jednak żadnej rany poza tą na skroni, szybko więc zajmuję się założeniem na nią prowizorycznego opatrunku.

   W chwili, w której Shintarō odbiera telefon, a Mibuchi bez zbędnego wstępu zaczyna szybko tłumaczyć mu zaistniałą sytuację, mężczyzna w moich ramionach na krótki moment otwiera oczy. Z początku jego wzrok błądzi po zaułku, w końcu jednak zatrzymuje się i skupia na mnie. Czarne źrenice na chwilę się rozszerzają, lecz zaraz potem mężczyzna ponownie traci przytomność, a jego głowa bezwładnie opada na moje ramię.
    – Jedziemy do Midorimy, czy on ma przyjechać do szefa? – Mibuchi zadaje pytanie czysto formalne, wiem, jakiego polecenia się spodziewa. Nie odpowiadam jednak od razu – ponownie sprawdzam puls mężczyzny i, wyczuwając, że słabnie, szybko obliczam dystans, jaki dzieli nas od tego miejsca do dwóch mieszkań i biura. 

Może być już za późno, kiedy dojdziemy do Shintarō. 

    – Niech przyjedzie do mnie. 

    Mibuchi waha się tylko przez moment, potem szybko przekazuje moje instrukcje i kończy rozmowę. Kiedy klęka na mokrej ziemi, a nasze spojrzenia się krzyżują, dostrzegam niepewność malującą się w jego wzroku. Informator o nic jednak nie pyta, wyciąga tylko ręce i delikatnie, uważając, by prowizoryczny opatrunek się nie zsunął, przejmuje ode mnie bezwładne ciało. Potem wstaje i na rękach wynosi nieznajomego z ciemnego zaułka.    
    Gdy docieramy do samochodu, szybko siadam na tylnym siedzeniu. Mibuchi ostrożnie przekazuje mi nieprzytomnego mężczyznę, a ja kładę sobie jego głowę na kolanach i, delikatnie uciskając opatrunek, pilnuję, żeby nie przesiąkła przez niego zbyt duża ilość krwi. Przez umysł przebiega mi wówczas myśl, że będę musiał wysłać później całą tapicerkę do czyszczenia, ale szybko ją odganiam. Nie jest to teraz istotne. 

    Mibuchi rusza i, zwinnie manewrując między mijanymi samochodami, wiezie nas w kierunku mojego mieszkania. 

    – Szefie... jest szef tego pewien? Niczego o nim nie wiemy. Kim jest, kto do niego strzelał ani dlaczego. Zrozumiałbym, gdybyśmy zabrali go jedynie do Midorimy, ale żeby aż tak ryzykować... to do szefa niepodobne. 

    Ma rację. Udzielenie pierwszej pomocy, czy zawiezienie do szpitala to jedno, ale zabranie nieznajomego do własnego mieszkania to kompletnie inna sprawa. Z takim zachowaniem wiąże się ogromne ryzyko. Kto wie, co może z takiej sytuacji wyniknąć.

    A jednak właśnie tak nakazuje mi postąpić instynkt. Z jakiegoś powodu czuję, że to nie jest wcale przypadkowa osoba, a ryzykowanie dłuższej podróży mogłoby się okazać dla niej tragiczne w skutkach. Poza tym, kiedy na tę krótką chwilę ujrzałem jej oczy, zwyczajnie nie mogłem pozostać na ich spojrzenie obojętnym.

    – Skup się na jeździe, Mibuchi. 

    Informator nie mówi już nic więcej, przyspiesza i, ignorując kompletnie wszelkie przepisy, pędzi przez zasnute deszczem Tokio. Ja tymczasem delikatnie gładzę mężczyznę po miękkich, mokrych od deszczu włosach. Robię to machinalnie, nie kontroluję tego odruchu. Moje myśli odbiegają od chwili obecnej, przed oczami umysłu staje mi wspomnienie tego niezwykłego spojrzenia, obraz oczu, w których ujrzałem skrawek nieba.

  

Wytrzymaj. Proszę cię, wytrzymaj.

    Tamtego dnia zrobiłem coś, czego mogłem później bardzo żałować. Zabrałem do własnego mieszkania obcego człowieka, człowieka, którego ktoś próbował zabić, a o którym ja sam niczego nie wiedziałem. Kiedy teraz o tym pomyślę, naprawdę nie mam pojęcia, czy w innej sytuacji postąpiłbym tak samo. Już kilka razy wcześniej natykałem się na ofiary bójek czy strzelanin, kilka razy zabierałem przypadkowe osoby do mojego zaufanego lekarza. Jednak nie był to przejaw altruizmu, potrzeba udzielenia natychmiastowej pomocy poszkodowanej osobie. Nigdy nie miałem miękkiego serca. Gdybym takie posiadał, nie przeżyłbym na czele gangu ani jednego dnia. Szef Rishin-kai musi być twardy, nie może okazywać publicznie zbyt wielu emocji. Tylko jego zaufani ludzie mają prawo wiedzieć o nim coś więcej. Ale i tak nie wszystko. 

    Nie, nigdy nie byłem altruistą. Raczej jego kompletnym przeciwieństwem. Od zawsze we wszystkim co robiłem, kierowałem się wyłącznie własnymi pragnieniami. Nie zostałem szefem gangu, bo ktoś mnie do tego nakłonił, bo mój ojciec żył w podobnym środowisku. Zostałem nim, ponieważ tego chciałem. Pragnąłem mieć władzę, posłuch. Chciałem, by ludzie darzyli mnie szacunkiem, jednocześnie się mnie obawiając. Byłem ambitny, lecz nie nazwałbym tego arogancją. Nie sięgałem ku wyżynom, których wiedziałem, że nie dane mi będzie dosięgnąć. Władanie całym Tokio? To ułuda naiwnych. Nieosiągalne marzenie. Utrzymanie spokoju w jednym okręgu jest nie lada wyczynem.

    Od samego początku, od chwili, w której skończyłem liceum, miałem tylko jedno pragnienie, jedną ambicję.

 „Stanąć na czele Rishin-kai”.

    Nigdy nie pociągał mnie handel żywym towarem, narkotykami, prostytucja czy sabotaż polityczny. Nie podobało mi się to, co działo się w innych częściach Tokio. Rishin-kai w okręgu Shinjuku było inne. Grupa ta posiadała liczne wpływy, funkcjonowanie gospodarki w niemal całym mieście od niej zależało. Miała swoich ludzi w wielu strategicznych miejscach, wpływała na handel alkoholem i elektroniką, czyli tym, co kontrolowało obecnie większość społeczeństwa. Rishin-kai było jednym z najważniejszych, najbardziej wpływowych ugrupowań tokijskiej yakuzy. Miało swoje zasady, których złamanie karano niezwykle surowo, poważne przewinienia zaś odpokutowywało się tylko w jeden sposób. Ktoś powiedziałby, że to tyrania, ale ja nigdy tak nie uważałem. 

    Kiedy pod koniec liceum udało mi się dostać do Rishin-kai jako jeden z chłopców na posyłki, zostałem zahipnotyzowany. Oczarowała mnie ta grupa, zachowanie jej szefa oraz sposób, w jaki ludzie się do niego odnosili. Tam nie panowała tyrania. To był szacunek połączony z zaufaniem. Choć szef rządził twardą ręką, jego ludzie zawsze mogli na niego liczyć. Dzięki temu zyskiwał ich bezwarunkową wierność.

     Nazywał się Nijimura Shūzō i naprawdę mnie fascynował. Był pewny siebie, charyzmatyczny, każdy osąd, każdą decyzję podejmował ze stoickim spokojem. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłem, jego styl bycia wywarł na mnie ogromne wrażenie. Zapragnąłem się do niego zbliżyć, chciałem stać się kimś takim jak on. A potem go przerosnąć.

    Kilka zleceń więcej, kilka perfekcyjnie wykonanych zadań poskutkowało tym, że Nijimura mnie zauważył. I spodobałem mu się. Polubił moją niezłomność i chęć samodoskonalenia się, wręcz obłąkańcze pragnienie osiągania nowych szczytów. 

    Szybko zostałem jego osobistym asystentem. Jak się okazało, nie tylko oficjalnie. 

    Nijimura polubił moje ciało. Choć rzeczy, które ze mną robił, sprawiały nam obojgu przyjemność, nigdy nie było w tym niczego więcej. Z tej intymnej bliskości nie zrodziły się żadne głębsze uczucia. Ani ze strony mojej, ani jego. Żaden z nas nie chciał się angażować. A ja, prawdę powiedziawszy, nie wyobrażałem sobie nawet, bym potrafił. Choć zarówno wcześniej, jak i później uprawiałem seks z różnymi osobami, zawsze chodziło wyłącznie o przyjemność płynącą ze stosunku. Głębsze uczucia były niebezpieczne, gdybym kogoś nimi obdarzył, mogłoby to zachwiać moją zdolnością do obiektywnego osądu. Dlatego nigdy się nie angażowałem. Ani wcześniej, ani później.

     W ciągu zaledwie dwóch lat awansowałem na stanowisko jednego z najbardziej zaufanych ludzi Nijimury. Rok po skończeniu liceum większość osób należących do Rishin-kai darzyła mnie już sporym szacunkiem. 

    Ponieważ zawsze byłem niezwykle inteligentną osobą, ponieważ posiadałem zdolność wszechstronnej analizy i wyciągania na jej podstawie wniosków dotyczących nie tylko obecnej chwili, ale i przyszłości, ponieważ umiałem odczytywać, o czym myśli dana osoba, patrząc na jej zachowanie, reakcje, zdobycie wysokiego stanowiska w Rishin-kai nie stanowiło dla mnie szczególnego problemu. A kiedy już stałem się osobą, której zdanie miało naprawdę duże znaczenie, zyskałem całkowite zaufanie Nijimury. Szef często radził się mnie w sprawach, których sam nie potrafił odpowiednio rozwiązać. A ja za każdym razem udzielałem takiej odpowiedzi, jaką uważałem za najtrafniejszą, nawet jeśli wiedziałem, że może mu się ona nie spodobać.

    Nijimura lubił moją szczerość i to, że patrzyłem na świat z góry, jednocześnie jednak nie stając się zadufany. Lubił to, że łączyłem w sobie wyniosłość z wyrozumiałością, że potrafiłem bezwzględnie egzekwować pewne zasady, jednocześnie jednak wiedząc, kiedy dać komuś drugą szansę. Powtarzał, że dzięki takiemu charakterowi wiele w życiu osiągnę. Cóż, sam byłem tego całkowicie pewien. 

    Sześć lat po dołączeniu do Rishin-kai, dzień przed moimi dwudziestymi drugimi urodzinami Nijimura Shūzō został zastrzelony. Choć Haizaki nie wydał bezpośredniego rozkazu, bez problemu domyśliłem się, że to on za tym stał, a podstawiony chłopiec, który wyglądał, jakby pierwszy raz trzymał pistolet w ręce, nie miał z zabójstwem żadnego związku. Niestety poza intuicją i przypuszczeniami nie posiadałem żadnych dowodów. Nie mogłem zrobić nic, gdyż każde agresywne działanie z mojej strony wywołałoby wojnę gangów, która wstrząsnęłaby całym Tokio. A ponieważ czułem, że to właśnie do tego poprzez zabójstwo szefa doprowadzić chciał Haizaki, zachowałem spokój i, przejmując stanowisko Nijimury, zmusiłem jego, a wtedy już swoich ludzi do odrzucenia pomysłu zemsty. Posłuchali mnie. Ponieważ przez te sześć lat zaskarbiłem sobie ich szacunek i uznanie.

    Po śmierci Nijimury postanowiłem jako nowy szef Rishin-kai wynieść tę grupę na wyżyny Tokio, uczynić ją jedną z najbardziej znaczących, jednocześnie pilnując spokoju w okręgu Shinjuku. I przez ostatnie osiem lat cały czas według tego planu postępowałem. W międzyczasie wcieliłem do Rishin-kai wielu nowych członków, w których dostrzegłem odpowiedni talent, nawiązałem szereg ważnych znajomości, czasem też pomagałem przypadkowym osobom. Robiłem to, by zyskać ich późniejszą wdzięczność, a co za tym idzie, zobowiązując je w pewien sposób do udzielenia mi pomocy w przyszłości, jeśli o nią poproszę. Innymi słowy, zaspokajałem własny egoizm. Zawsze jednak zabierałem takie osoby do Shintarō, mojego zaufanego lekarza. Nigdy nie przekraczałem pewnych granic. Wyznaczałem zasady w grupie, jednocześnie sam stosując się do własnych, niepisanych ograniczeń. Wiedziałem, że są rzeczy, których jako szef Rishin-kai robić nie mogę. 

    A jednak tamtej deszczowej nocy przekroczyłem jedną z własnych granic. Dlaczego postąpiłem w tak lekkomyślny sposób? Dlaczego zignorowałem całkowicie rozsądek, zawierzając instynktowi, który choć nigdy mnie nie mylił, bywał czasem niebezpieczny? Czemu podjąłem aż takie ryzyko dla osoby, której nie znałem, a która mogła przynieść mi w przyszłości zgubę? 

    Znam odpowiedź na to pytanie, choć wydaje się ona tak niedorzeczna, że nie jestem do końca pewien, czy mogę przyjąć ją jako wytłumaczenie. 

    Tamtej deszczowej nocy ujrzałem esencję nieba zawartą w dwóch punktach. Błękit, który skrystalizował się postaci dwóch lśniących okręgów, przeniknął moje serce na wskroś, na krótki moment całkowicie mnie zahipnotyzował. Odniosłem wtedy wrażenie, jakbym patrząc w te niezwykłe oczy, wpatrywał się w czyste niebo, w kolor, który pojawia się tuż po burzy. Ten widok był naprawdę piękny, sprawiał, że całe moje serce ogarniał spokój, którego w życiu, jakie prowadziłem, miałem tak niewiele. 

    To właśnie była odpowiedź na pytanie „dlaczego”. Wiedząc, że ten błękit może zgasnąć, nim dotrzemy do Shintarō, podjąłem decyzję, która wydawała mi się wówczas oczywista. Nie mogłem pozwolić, by ten niezwykły kolor utracił swój blask, by zmatowiał i osnuł się wieczną mgłą. Chciałem spojrzeć w niego raz jeszcze, ponownie odczuć ten niezwykły spokój, który ze sobą niósł.

   

Niedorzeczne, prawda?

    Wolę myśleć, że w tamtej chwili nie działałem racjonalnie. Tak, to zdecydowanie lepsze wytłumaczenie. A fakt, że akceptując je, pozostaję nieszczery z samym sobą, nie ma żadnego znaczenia. 

    Gdy tamtego dnia dotarliśmy do mojego mieszkania, Shintarō już na nas czekał. Zajął się nieprzytomnym mężczyzną błyskawicznie, sprawdził odpowiednie reakcje, oczyścił ranę, założył szybkie szwy. A kiedy życiu nieznajomego nie zagrażało już żadne większe niebezpieczeństwo, zabrał go do siebie, uwalniając mnie w ten sposób od tego niekoniecznie niechcianego ciężaru. 

    Nie zatrzymałem Shintarō, nie wyraziłem sprzeciwu. Choć w głębi duszy nie podobało mi się to, że zabiera ode mnie nieznajomego. Ale tak było lepiej. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Dlatego pozwoliłem Shintarō robić to, co uznał za stosowne. Dzięki temu zyskałem czas na zastanowienie się, na dokładne przemyślenie wydarzeń minionej nocy. A kiedy już wszystkie fakty ułożyły się w mojej głowie, zacząłem poszukiwania. Przez trzy dni, które nieznajomy spędził w gabinecie Shintarō na dochodzeniu do siebie i odzyskiwaniu sił, ja szukałem wszelkich informacji na jego temat. Chciałem dowiedzieć się, kim był, co robił w tamtym zaułku i dlaczego został postrzelony. 

    Wtedy też po raz pierwszy w życiu odczułem wyjątkowo silną frustrację. O ile do tamtej pory Mibuchi nigdy mnie nie zawiódł, potrafił znaleźć informacje na każdy, nawet najbardziej podejrzany temat, to jednak w sprawie nieznajomego nie dowiedział się niczego. Nikt o nim nie słyszał, nikt o nim nie wiedział. Nawet w Podziemiu Mibuchi nie natrafił na żadne poszlaki.

    Pomyślałem wtedy, że to dosyć zabawne. Znalazłem nieznajomego w ciemnym zaułku, a jednocześnie on sam, jego tożsamość i przeszłość stanowiła dla mnie ślepą uliczkę. Zabawne. I irytujące zarazem. 

    Czwartego dnia mężczyzna wreszcie doszedł do siebie na tyle, bym mógł z nim spokojnie porozmawiać. Kiedy Shintarō zadzwonił do mnie, przekazują tę informację, w pierwszej chwili, czując dziwną ekscytację, od razu chciałem do niego pojechać. Powstrzymałem się jednak. Zaniepokoiła mnie moja własna reakcja. Dlaczego poczułem podekscytowanie na myśl o ponownym zobaczeniu tego mężczyzny? Dlatego, bo mógł odpowiedzieć na moje pytania, czy powód był zupełnie inny?
    Zacząłem mieć wątpliwości. Obawiałem się czegoś, co mogło nastąpić, a co jednocześnie pozostawało przede mną skryte, schowane za gęstą mgłą. Obawiałem się tego, czego nie potrafiłem przewidzieć. Czułem niepokój przed nieznanym, jednocześnie jednak naprawdę chciałem ponownie spojrzeć w te niezwykłe oczy, raz jeszcze znaleźć się pod ich wpływem, pozwolić, by bijący z nich spokój ponownie osnuł mój umysł tą, tak przyjemną w swym lekkim chłodzie ciszą. Pozwolić, by błękit jeszcze raz mnie zahipnotyzował.
     Moje myśli i uczucia były ze sobą sprzeczne. Irytowało mnie to, niepokoiło, ale i intrygowało zarazem. Pierwszy raz w życiu się tak czułem. Choć bałem się stracić kontrolę, byłem ciekawy. Co takiego miało w sobie to spojrzenie, że reagowałem na nie w ten sposób?
    Wieczorem tego samego dnia pojechałem odwiedzić nieznajomego. Musiałem ponownie się z nim zobaczyć. Musiałem zadać pytania i uzyskać odpowiedzi.
    Kiedy wchodziłem do mieszkania Shintarō, byłem niespokojny, jednak umiejętnie to ukrywałem. Niczego nie dało się po mnie poznać. Zupełnie niczego.
    Gdy mój wzrok ponownie napotkał błękitne spojrzenie, powtórzyła się sytuacja sprzed kilku dni. Poczułem spokój, którego doświadczałem zawsze, gdy patrzyłem w niebo rozjaśniające się po burzy. Spokój tak przyjemny, łagodnie mnie obejmujący, pozwalający odpocząć, uwalniający od trosk. W tamtej chwili przez mój umysł przepłynęła myśl, że kiedy nikt nie patrzył, nieznajomy wyciągnął rękę ku błękitowi, który nad nami zawisł, dotknął go, schwycił i ukradł jego skrawek, który od tamtej chwili nosi wewnątrz siebie. Wiem, idiotyczna myśl. 

  

    – Chciałbym ci kogoś przedstawić. 

    Uniesione brwi, głowa nieznacznie przechylona na bok, niebieskie włosy, wpadające do oczu. Drobna, zbyt chuda sylwetka, na której pożyczona koszula wisi tak, jakby była za duża o kilka rozmiarów. Sprawiające wrażenie niepasujących do tego szczupłego ciała, lekko zarysowane mięśnie, prześwitujące przez cienki materiał ubrania. Delikatność rysów twarzy idealnie komponująca się z niezwykle jasną skórą, wygląd wyjątkowo niepozorny, nikła obecność, wrażenie, jakby patrzyło się na unoszący się w powietrzu obłok pary, a nie na człowieka. 

    – To Akashi Seijūrō, mój przyjaciel i osoba, o której ci mówiłem. 

    Błękitne oczy zdają się przeszywać mnie na wskroś. Kiedy tak mi się przyglądają, odnoszę wrażenie, jakby wdzierały się one w głąb mojej duszy, jakby lustrowały ją niemalże w całości, od jednego krańca do drugiego. Choć jako szef Rishin-kai przyzwyczajony jestem do tego, że ludzie stale mnie obserwują, to jednak to spojrzenie jest zupełnie inne, intensywniejsze, sprawia, że czuję się nieswojo. Pierwszy raz w życiu spotykam się z kimś, kto ma tak przeszywający wzrok.

    – Dziękuję. Dziękuję, że uratował mi pan życie.

    Miękki głos, niemalże pozbawiony akcentu, wyzuty z jakichkolwiek emocji.

   

 Co powinienem odpowiedzieć?

    

     Kiwnięcie głową. To wszystko co potrafię zrobić, patrząc w błękitne oczy.

    – Jak się nazywasz? – pytanie, na które tak bardzo chciałbym poznać odpowiedź.

    – Nie pamiętam.

     Skrywane zaskoczenie.

    – Wiesz, czemu do ciebie strzelano?

    – Nie – odpowiedź, której się spodziewałem.

    – Pamiętasz cokolwiek sprzed czterech dni?

    – Ja... nie. 

    – A ze swojej przeszłości? 

    – Nie. 

    Zdziwienie.

    – Mam pustkę w głowie. Wszystko jest jakby spowite mgłą. Kiedy próbuję sobie coś przypomnieć, widzę tylko czerń. I czuję ból, tak jakby ktoś rozłupywał mi czaszkę od wewnątrz.

    Nie wyczuwam w jego głosie kłamstwa. Mówi prawdę. Jestem w stanie powiedzieć to, tylko na niego patrząc. Z drugiej jednak strony są osoby, których nie potrafię przejrzeć. Aktorzy tak dobrzy, że nie sposób powiedzieć, kogo w danej chwili udają, jakie emocje przywdziewają na twarz.

Ale czy on wygląda na aktora?

    Spoglądam na Shintarō, podczas kilku sekund odbywa się między nami niema rozmowa. Po chwili wychodzimy z pokoju, zostawiając nieznajomego za zamkniętymi drzwiami.

    – Nie mówiłeś mi, że ma amnezję.

    Opieram się o kuchenny blat i patrzę na Shintarō surowo, a on nerwowym ruchem poprawia okulary na nosie. Kiedy jednak wreszcie spogląda w moje oczy, w jego spojrzeniu nie dostrzegam skruchy ani żalu. 

Postąpiłeś w sposób, który uznałeś za stosowny, tak jak zawsze to robisz, czyż nie?

    – Pomyślałem, że powinieneś sam się o tym przekonać. 

    – Mhm. 

    Shintarō zalewa kawę wrzątkiem i podaje mi parujący napój. Upijam łyk, uważając, by nie oparzyć się w język i wyglądam przez okno, z którego rozpościera się widok na miejski park. Przyglądam się gałęziom poruszanym przez wiatr, uśmiechając się ironicznie na myśl, że w obecnej sytuacji przypominam właśnie jedną z nich. Nie wiedząc nic, nie mogę niczego przewidzieć. Pozostaje mi więc jedynie poddać się biegowi wydarzeń, tak jak drzewo poddaje się wpływowi wiatru.
    – To trwały uraz? 

    Shintarō kręci przecząco głową. 

    – Nie sądzę. Sprawdziłem go dokładnie, zrobiłem badanie EEG i wygląda na to, że z jego głową wszystko w porządku. Kula nie uszkodziła mózgu. Do zaniku pamięci doszło prawdopodobnie w chwili upadku, kiedy uderzył w twardy chodnik tą samą częścią, która została zraniona przez pocisk. Wspomnienia powinny mu wrócić. Prędzej czy później. 

    – Powinny, tak? Ale nie ma żadnej gwarancji, że faktycznie wrócą?

    – W przypadku amnezji ciężko o jakąkolwiek gwarancję. Tu można jedynie snuć przypuszczenia. 
    Shintarō unosi kubek do ust, pociąga spory łyk, a potem spogląda na mnie z ukosa, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Nie drążę, czekam, aż sam zada pytanie.  

    – Co zamierzasz z nim teraz zrobić? 

    

Jakbym wiedział.

    – Na ulicę go przecież w takim stanie wyrzucić nie mogę. Z drugiej strony do niczego mi się raczej nie przyda. Nie chcę też wymuszać na tobie, żebyś zajmował się nim jak jakaś niańka. 

    – Przez pewien czas i tak będzie musiał pozostać u mnie na obserwacji. A potem... 

    – Potem coś wymyślę. Jeśli wrócą mu wspomnienia, zrobimy tak jak zawsze. A jeśli nie... Wtedy będę się zastanawiał. 

    – Nie planujesz zawczasu? Zaskakujesz mnie. 

    Spoglądam na Shintarō i widzę, że mężczyzna lekko się uśmiecha. Odpowiadam tym samym. 

Za dobrze mnie znasz. 

    – Powiedzmy, że będę wybierał wtedy między kilkoma scenariuszami. 

Choć wolałbym tego uniknąć. 

    Dni mijały, Mibuchi wciąż szukał informacji, o rzekomym wynajęciu na mnie Elegii robiło się coraz głośniej, grupa Haizakiego pozwalała sobie na z każdą chwilą bardziej agresywne działania, a mężczyzna jak nieznajomym był, tak nim pozostawał. Choć wyglądało na to, że zachował większość nabytych umiejętności, takich jak pisanie, czytanie, a nawet gotowanie, to jednak jego wspomnienia nie wracały, a ja nie mogłem dłużej prosić Shintarō, by się nim zajmował. Musiałem podjąć jakąś decyzję. 

     Przyszła mi ona zdecydowanie zbyt łatwo. 

    – Od dziś będziesz mieszkał u mnie.

    Błękitne oczy nie wyrażają niczego. Po prostu wpatrują się we mnie, pełne spokoju i chłodnego opanowania. 
     Kiedy wypowiadam te kilka słów, słyszę, jak za moimi plecami ktoś gwałtownie wciąga powietrze.

Doprawdy, Shintarō, zbyt łatwo cię przejrzeć.  

    – Jest pan tego pewien? 

    – Nie proponowałbym, gdybym nie był.

    Czy podjąłem zbyt pochopną decyzję? Prawdopodobnie tak. A jednak czułem, że ze strony nieznajomego nic mi nie zagraża. Jakaś część mnie nie chciała też go w takim stanie wyrzucić na ulicę. Pragnąłem zatrzymać go przy sobie. Nie wiem czemu. Po prostu czułem taką potrzebę. Chciałem dłużej patrzeć w błękitne oczy, jednocześnie nie pozwalając na to nikomu innemu. Nie rozumiałem, skąd wzięło się takie pragnienie. Nie rozumiałem samego siebie i po części mnie to przerażało. 
    Ten sposób, w jaki wzrok nieznajomego za każdym razem na mnie działał, z chwili na chwilę coraz silniej, to, że pomimo niepokoju związanego z obecnością mężczyzny tuż obok, podobał mi się fakt, że zatrzymałem go przy sobie – to wszystko naprawdę mnie przerażało. Nie byłem przyzwyczajony do odczuwania tak wielu intensywnych, kłócących się ze sobą emocji. Do tej pory wszystko w moim życiu miało swój porządek, schemat, zachowywało równowagę. Jednak z chwilą, w której spotkałem nieznajomego, ta równowaga zaczęła się chwiać, załamywać. Nie chciałem tego. Ale nie chciałem też, żeby mężczyzna ode mnie odchodził.
    Nie potrafiłem poradzić sobie z własnymi emocjami, nie potrafiłem ich zrozumieć. Zacząłem szukać wytłumaczenia dla tak irracjonalnych reakcji, jednak odpowiedź się przede mną nie pojawiała, nie w wystarczająco klarownych barwach. Jedyne co mi pozostawało, to snuć przypuszczenia, mając nadzieję, że być może uda mi się znaleźć klucz do rozwiązania zagadki, którą stanowił nieznajomy i moje związane z nim odczucia.
 

Egoizm? Chęć posiadania własnego, niedostępnego dla innych nieba? Taki jest powód tego wszystkiego?

    Właśnie tak chciałem myśleć, lecz w głębi duszy czułem, że prawda rysuje się w nieco odmiennych barwach. Innej odpowiedzi jednak nie dostrzegałem. A może bałem się dostrzec.

    Mimo, że mężczyzna zamieszkał u mnie, nic się między nami nie zmieniło. Zachowywaliśmy dystans, zwracaliśmy się do siebie formalnie zarówno w mieszkaniu, jak i w biurze, do którego go za dnia zabierałem, nie chcąc, by zostawał sam w domu. To była jedynie zwykła zapobiegliwość, to nie tak, że się o niego martwiłem. Zapobiegliwość, ostrożność i nic więcej. A przynajmniej właśnie to sobie wmawiałem.
    Pierwszego dnia moi ludzie zareagowali zaskoczeniem, kiedy go ze sobą przyprowadziłem. Nie rozumieli, co ktoś tak niepozorny, ledwie zauważalny i na pierwszy rzut oka niezwykle delikatny może robić z ich szefem. Szepty pełne najróżniejszych podejrzeń szybko rozbrzmiały w głównym holu, ale wystarczyło jedno moje spojrzenie, by je uciszyć. Potem nikt już dziwnie na mężczyznę nie patrzył, choć plotki mniej lub bardziej uzasadnione i tak powstały. Na nie nie miałem żadnego wpływu.
    Po pracy nie rozmawialiśmy ze sobą zbyt wiele. Właściwie w ogóle nie rozmawialiśmy. On zdawał się wyjątkowo skryty, zamknięty w sobie, ja zaś nie wiedziałem, jak do niego podejść. Przypominał mi dzikie zwierzę, które przyczajone przed drzwiami spoglądało nieufnie na wyciągniętą w jego stronę rękę. Zwierzę, które starałem się oswoić, choć nie miałem pojęcia jak, a które wcale nie zamierzało mi na pozwolić. Nie bez wysiłku.
    Stanowił dla mnie zagadkę pod tak wieloma względami, że zastanawiając się nad nimi, czasem odnosiłem wrażenie, jakby mój umysł miał eksplodować od nadmiaru przypuszczeń. Wtedy jednak wystarczało jedno spojrzenie w jasne oczy, zanurzenie się na kilka sekund w tej błękitnej głębinie, a wszystkie splątane, niezrozumiałe myśli odpływały w niebyt, pozostawiając za sobą jedynie spokój. Cichy i słodki.
    Nim zdążyłem się obejrzeć, mężczyzna stał się dla mnie swoistym remedium na stres i zmęczenie. Jego spojrzenie łagodziło niepokój, który odczuwałem coraz silniej, wciąż nie potrafiąc rozwiązać odpowiednio sprawy Haizakiego, łagodziło rozdrażnienie, które ogarniało mnie, kiedy coraz częściej zaczynałem myśleć o zawisającym nade mną widmie Elegii, przez które nie mogłem skupić się odpowiednio na swoich obowiązkach. W takich właśnie chwilach dziękowałem losowi za dzień, w którym znalazłem mężczyznę w ciemnym zaułku.

    Nasze noce bywały niespokojne. Ponieważ pokój, w którym mężczyzna spał, znajdował się naprzeciw mojego, słyszałem czasem, jak budził się, tłumiąc krzyk. Śniły mu się koszmary? Widział w nich krew, słyszał huk wystrzału, powracało wspomnienie bólu z tamtej nocy? Shintarō wspominał, że może się tak zdarzyć, że nawet jeśli nieznajomy nie przypomni sobie niczego więcej, obrazy z chwili, w której został postrzelony, będą do niego powracać w koszmarach, będą go dręczyć i nie dawać spokoju. Wspominał też, że w takich chwilach konieczne może okazać się wsparcie drugiej osoby. 
    Ale czy on naprawdę mojego wsparcia potrzebował? Choć był niepozorny, nie wydawał się wcale kruchy, nie mentalnie. Wręcz przeciwnie, gdy na niego patrzyłem, na to, jak radzi sobie ze świadomością życia bez przeszłości, odnosiłem wrażenie, że jest naprawdę silny. Że nie okazałby słabości nawet, gdyby zawalił się cały jego świat.
    Nie pytałem go o te koszmary. Nie chciałem wiedzieć. A może chciałem, ale usilnie tłumiłem w sobie pragnienie, by zbliżyć się do niego w tak intymny sposób. Próba nawiązania rozmowy to jedno, ale pytanie o sny, o niedające spokoju myśli to zupełnie inna, zdecydowanie bardziej prywatna sprawa. A ja wciąż myślałem na tyle trzeźwo, by pilnować się i nie przekraczać pewnych granic. Do czasu.

    Przełom nastąpił w chwili, w której opadła bariera formalności. Popełniłem wtedy dwa błędy. Nim się obejrzałem, zrobiłem coś, czego nigdy robić nie powinienem. 

    – Przepraszam... Proszę pana, stało się coś?

    Spoglądam na niego, na twarz pozbawioną wyrazu, na irytujące swoją długością włosy, które przesłaniają błękitne oczy. 

    – Darujmy sobie te formalności. Nazywam się Akashi. Kiedy jesteśmy sami, zwracaj się do mnie po nazwisku. Póki tu mieszkasz, tak będzie nam zdecydowanie łatwiej. 

    

Błąd.

    Dostrzegam zaskoczenie malujące się w błękitnych oczach. Zaskoczenie, a zaraz za nim ledwie zauważalny smutek.

Cholera. Zapomniałem.

   
    – Jak w takim razie, ty się będziesz do mnie zwracał, Akashi-san?
    

Jestem idiotą. 

    – Ja...

    

Nie mam wyboru, prawda?

    – Tetsuya. Od dziś tak właśnie będziesz się nazywał. Kuroko Tetsuya. Może być?

    Błękitne oczy otwierają się nieco szerzej, na krótką chwilę dostrzegam w nich uczucie, którego nigdy wcześniej nie widziałem, a którego nie potrafię opisać słowami.

    – Tetsuya... Kuroko... Dlaczego..?

    Pocieram dłonią twarz i przechodzę obok niego, nie potrafiąc dłużej patrzeć w te jego niesamowicie jasne oczy.
    – Nie podoba ci się? 

    – Podoba. Bardzo. Po prostu... Nie spodziewałem się tego. To...  niezwykle miłe. Dziękuję.

    Kiwam głową, nie patrząc na niego, w myślach wyzywając się od najgorszych idiotów. 

Nadałem mu imię. Jak za zbłąkanego zwierzaka, w chwili, w której go nazwałem, wziąłem za niego odpowiedzialność. 

Chyba zwariowałem.  

    

    Nadanie Tetsuyi imienia było niemalże publiczną deklaracją własności. 

 „Ten mężczyzna należy do mnie i nikt nie ma prawa go tknąć”.

   Wiedziałem, że wydarzenia, które to za sobą prawdopodobnie pociągnie, mogą znaleźć się poza moją kontrolą. A jednak, gdy patrzyłem w te wypełnione żalem oczy, nie potrafiłem powstrzymać własnych słów. Nie chciałem, żeby w tym na co dzień nieprzeniknionym spojrzeniu błyszczał smutek. 

Smutne niebo to szare niebo. A szary nie uspokaja, lecz przygnębia.

    Wtedy jeszcze nie wiedziałem, czemu wybrałem akurat takie imię. Nie myślałem nad nim. Te dwa słowa pojawiły się po prostu w moim umyśle, wypowiedziałem je, zanim zdążyłem się nad nimi dokładniej zastanowić. Odpowiedź na pytanie „dlaczego” przyszła z czasem.
    Kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że w tamtej chwili los sobie ze mnie zakpił. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, wybrałem słowa, które idealnie do mężczyzny pasowały, które idealnie odzwierciedlały jego naturę.

    Kuroko, bo był jak cień. Bez wspomnień, nikomu nieznany, nieprzyciągający uwagi. Tetsuya, bo przypominał mi żelazo. Chłodny i trudny do przejrzenia, posiadający inny rodzaj siły. Siły, którą warunkował jego niezwykły spokój i opanowanie, a którą w pełnej okazałości ujrzałem niecały tydzień później. Wtedy właśnie zdarzyło się coś, co przesądziło o dalszych losach mężczyzny. Coś, co zaskoczyło wszystkich, którzy byli tego świadkami. 

   

    – Co tu się dzieje? 

    Ludzie szybko rozchodzą się na boki, kiedy mnie dostrzegają. Jeden z nich zaczyna coś pospiesznie tłumaczyć. 

    – Aomine wyzwał Kuroko. 

    – Co takiego? 

    Musiałem się przesłyszeć. To chyba przecież niemożliwe, by...

    – Naprawdę nie wiem, po co szef cię tutaj trzyma. Od segregowania papierów mamy sekretarki. A może odpłacasz mu się za opiekę w naturze? Jesteś dziwką? Powiedz, jak to z tobą jest, Tetsu... - ostatnie słowa Daikiego, wypowiedziane z jawną ironią, to złośliwe, niby pieszczotliwe zdrobnienie imienia, jego cichy chichot, wszystko to sprawia, że po moich plecach przebiega dziwny dreszcz. Dreszcz złości.

    – Nie jestem dziwką. Szef uratował mi życie, a jeśli poprzez segregowanie papierów mogę mu się w jakiś sposób odwdzięczyć, to będę to robił, dopóki nie każe mi przestać.

    Spoglądam na Tetsuyę zaskoczony. Jego głos jest niezwykle opanowany, mężczyzna wygląda, jakby wcale nie przejął się obrazą, która padła pod jego adresem. Patrzy po prostu na niebieskowłosego prowokatora, w którego oczach złość miesza się z irytacją.
    Daiki zawsze był kimś, kogo denerwowały osoby nieokazujące emocji, niezależnie od sytuacji zachowujące spokój. Denerwowały go osoby takie jak ja, stanowcze, charyzmatyczne, które ciężko było sprowokować. Ponieważ stanowił ich całkowite przeciwieństwo.
    Nie lubię w nim tej cechy. Kiedy tylko go spotkałem, wiedziałem, że opanowanie jego wybuchowego charakteru wcale nie będzie łatwe. A jednak musiałem spróbować. Ponieważ potrzebowałem przy swoim boku kogoś takiego jak on.
    – Wkurwiające. 
    W chrapliwym głosie Daikiego wyczuwam niebezpieczną nutę, która sprawia, że dreszcz niepokoju przebiega po moich plecach.

Muszę go zatrzymać. Tetsuya sobie z nim nie poradzi.

     
    Ale jak powstrzymać furię w swojej najbardziej pierwotnej postaci?
    Nie zastanawiam się nad tym. Nie muszę. Ponieważ w chwili, w której Daiki unosi pięść, staje się coś, co sprawia, że wszyscy zebrani w głównym holu na krótką chwilę wstrzymują oddech. 
    Tetsuya jest błyskawiczny. Porusza się tak szybko, że nawet mój wzrok z trudem za nim nadąża. W ciągu jednej chwili błękit oplata postać Daikiego, owija się wokół niego i zacieśnia sploty. 
    Odchylenie ciała do tyłu, unik, gładkie przejście za plecy, podcięcie – to widzą wszyscy inni. Ja zaś widzę jedynie najczystszy, najpiękniejszy kolor, jaki może przybrać niebo, który przedziera się przez chmury burzowe. Widzę błękit, który na kilka sekund rozbłyska niesamowicie jasnym blaskiem. 
    Daiki upada na podłogę, w jego niebieskich oczach maluje się zaskoczenie. Zaskoczenie i niezrozumienie. Wygląda tak, jakby nie wierzył w to, co właśnie miało miejsce. Cóż, mnie samemu ciężko w to uwierzyć. 
    Tetsuya staje nad nim i bardzo cicho coś do niego mówi, coś, czego ja nie jestem w stanie usłyszeć, a na co źrenice Daikiego gwałtownie się rozszerzają. 

    Wśród tłumu zebranego w głównym holu przechodzi pomruk zaskoczenia. Nikt nie wierzy w to, co właśnie miało miejsce. Aomine Daiki, najsilniejszy, najbardziej uzdolniony z moich ludzi, został pokonany przez osobę, która na pierwszy rzut oka wydaje się taka niepozorna.

    Występuję przed szereg i powoli podchodzę do dwójki mężczyzn. Daiki wzdryga się lekko, kiedy obok niego przechodzę.

    – Szefie...

    – Milcz. Później z tobą porozmawiam. 
    Staję przed Tetsuyą i spoglądam prosto w te jego niezwykłe oczy. A on odwzajemnia moje spojrzenie, przez krótki moment bez słów się w siebie wpatrujemy. Po chwili przenoszę wzrok na zebrane w holu osoby. Nie muszę nic mówić, samo moje spojrzenie wystarcza, by wszyscy błyskawicznie się rozeszli.
    Kiedy zostajemy tylko we trójkę, całkowicie ignorując wciąż leżącego na podłodze Daikiego, spoglądam na Tetsuyę znacząco i ruchem głowy nakazuję, by za mną poszedł. Prowadzę go do windy, a kiedy do niej wsiadamy, włączam przycisk z numerem najniższego piętra. On o nic nie pyta, ja niczego nie tłumaczę. W ciszy zjeżdżamy na dół. Na strzelnicę. 


    Ruchy Tetsuyi podczas tej krótkiej walki z Daikim były instynktowne. On nie myślał, nie zastanawiał się nad nimi. Jego ciało poruszało się odruchowo, wykorzystując doświadczenie i umiejętności nabyte w wyniku monotonnego, męczącego, wieloletniego treningu. Byłem tego pewien, ponieważ już wcześniej natknąłem się na osobę, która walczyła w dokładnie taki sam sposób. I to ta właśnie osoba, została przez Tetsuyę publicznie upokorzona.
    Daiki zawsze walczył swobodnie, polegając na swojej szybkości i instynkcie, co tworzyło wokół niego specyficzną aurę dzikości. Przypominał wtedy prawdziwą bestię, drapieżnego kota, który rzucić się mógł na kompletnie przypadkową osobę bez najmniejszego nawet ostrzeżenia. I choć na pewno jego ruchy potrafiły wywrzeć na postronnym obserwatorze niesamowite wrażenie, to jednak pozbawione były one wdzięku.
    Tetsuya walczył inaczej. W ciągu tamtych kilku sekund, które wystarczyły mu do zdobycia przewagi nad Daikim, wyglądał tak, jakby tańczył. Jego ruchy były niesamowicie płynne, ciche, pełne elegancji. A ona właśnie w połączeniu z niesamowitą szybkością i zabójczymi umiejętnościami sprawiała, że walczący Tetsuya oczarowywał. Tak, w tamtej chwili był naprawdę piękny. Nie potrafiłem oderwać od niego spojrzenia. Wdzięk i precyzja połączone w jedno tworzyły duet, obok którego nie można było przejść obojętnie.
    W normalnej walce wygrywa zazwyczaj ten, kto ma większe doświadczenie i przewagę pod względem umiejętności. Jednak w przypadku konfrontacji osób, które kierują się wyłącznie intuicją, taka reguła nie istnieje. Ponieważ instynktu nie da się kontrolować, niemożliwe jest przewidzenie tego, co zrobi osoba działająca pod jego wpływem, tak samo jak nie istnieje sposób na przewidzenie wyniku takiej walki. Komu uda się wyprzedzić swojego przeciwka o krok? W jaki sposób?
    Tetsuya wykorzystał moment zaskoczenia. Daiki nie był przygotowany na tak szybką reakcję z jego strony, nie spodziewał się jej. Właśnie dlatego przegrał. Spóźnił się o jeden krok, o ułamek sekundy. Gdyby od początku wziął Tetsuyę na poważnie, ta walka mogłaby mieć zupełnie inne zakończenie. Lub nie. W tej kwestii można jedynie snuć przypuszczenia. 
    W chwili, w której Daiki upadł na podłogę, zrozumiałem, że sposób na odkrycie prawdy na temat przeszłości Tetsuyi cały czas znajdował się tuż przede mną, a ja nie zdawałem sobie z tego sprawy. Choć czy faktycznie tak było? Nie zauważałem go, czy nie chciałem zauważyć? Gdy się nad tym teraz zastanowię, wydaje mi się, że chyba zwyczajnie wolałem wierzyć, że Tetsuya nie jest w żaden sposób związany ze światem przestępczym, że został postrzelony zupełnie przypadkowo. Ponieważ dzięki temu wprowadzał on powiew zwyczajności do mojego niespokojnego życia.
     Jednak w chwili, w której sam pokazał mi, co się w nim kryje, nie mogłem dłużej ignorować jego przeszłości. Musiałem się z nią zmierzyć, choć obawiałem się odpowiedzi, które mogłaby ze sobą przynieść. Ale nie miałem wyboru. Musiałem poznać choć część prawdy, nie mogłem się przed nią dłużej bronić.


    Mężczyzna bez słów przyjmuje pistolet, który wyciągam w jego stronę. Celowo wręczam mu nienaładowaną broń, to pierwszy test, który Tetsuya przechodzi bezbłędnie. Sięga po naboje, uzupełnia magazynek, wsuwa go i przeładowuje broń. Potem zakłada słuchawki ochronne i podchodzi do pierwszego stanowiska.
     – Manekin ustawiony jest w odległości dwudziestu metrów. Celuj w głowę. 
    Tetsuya bez słowa unosi broń. Przyglądam mu się uważnie – temu, jak trzyma pistolet, jak układa palce na uchwycie, jak powoli zwalnia spust. Widzę skupienie malujące się w jego spojrzeniu, obserwuję błękitne oczy, które cały czas pozostają otwarte. To, że mężczyzna nie zamyka żadnego z nich podczas celowania, szczególnie mnie nie dziwi. Dokładnie tego się spodziewałem. 
    Kiedy rozlega się huk towarzyszący wystrzałowi, zauważam, że odrzut pistoletu nie wpływa w żaden sposób na stabilną pozycję Tetsuyi. Jego ciało wygląda na przyzwyczajone do tego typu sytuacji. 
    Sięgam po lornetkę i sprawdzam, gdzie trafiła kula. Kiedy dostrzegam dziurę po niej dokładnie między oczami manekina, kiwam lekko głową tak, jakbym zgadzał się sam ze sobą. 

Zgodnie z oczekiwaniami.

    Odstawiam lornetkę, podchodzę do sterownika i odsuwam cel o dziesięć metrów. 
    – Prawe kolano. 
    Tetsuya wykonuje polecenie bez słowa sprzeciwu. Gdy pada strzał, przesuwam cel o kolejne dziesięć metrów. 
    – Szyja. 
    I o kolejne dziesięć. 
    – Brzuch. 
    I kolejne. 
    – Serce. 
    Tetsuya oddaje strzał. Potem podaję mu inny rodzaj broni i powtarzam schemat. 
    Kończymy test po godzinie. Tetsuya odkłada karabin, z którego przed chwilą strzelał, zdejmuje słuchawki i powoli do mnie podchodzi. Nic nie mówi, po prostu wpatruje się w moje oczy tak intensywnie, że mam ochotę uciec spojrzeniem. Ale tego nie robię. Gdybym postąpił inaczej, nie byłbym godzien stania na czele Rishin-kai.
    Wciąż mając przed oczami podziurawione manekiny, na których ślady po kulach potwierdzają iście zabójczą precyzję Tetsuyi, przypominam sobie, co błękitnooki mężczyzna powiedział do Daikiego. 

 „Szef uratował mi życie, a jeśli poprzez segregowanie papierów mogę mu się w jakiś sposób odwdzięczyć, to będę to robił, dopóki nie każe mi przestać”.

    Nie chcę Tetsuyi do niczego zmuszać, choć wiem, że do tej pory nie pozostawiałem mu szczególnie dużej możliwości wyboru. W końcu to ja podjąłem decyzję, by u mnie zamieszkał, to ja postanowiłem zabrać go ze sobą do biura. Ale ani razu nie powiedziałem, że nie ma prawa mi się sprzeciwić, nie, on po prostu nigdy tego nie zrobił. I jak widać, wcale nie zamierzał. 
    Precyzja Tetsuyi, obeznanie z obsługą i korzystaniem z wielu rodzajów broni, wszystko to napawa mnie mieszanymi uczuciami. Z jednej strony obawiam się tego, kim ten niepozorny mężczyzna może się okazać, obawiam się tego, że w przyszłości, odzyskawszy wspomnienia, zacznie stanowić dla mnie zagrożenie. Z drugiej jednak strony, jak ktoś tak uzdolniony mógł nie zaistnieć do tej pory na kartach tokijskiego świata przestępczego? Jakim cudem nawet w Podziemiu nikt o nim niczego nie wiedział? Gdyby mężczyzna działał w przeszłości w jakimś ugrupowaniu, gdyby zabijał na zlecenie, ktoś na pewno kiedyś by o nim usłyszał. Ale nie, według źródeł Mibuchiego osoba taka jak Tetsuya nie istnieje i nigdy nie istniała w tokijskim świecie przestępczym.
    Kiedy uświadamiam sobie, że choć wiem w tej chwili o mężczyźnie zdecydowanie więcej niż na początku, a jednak świadomość ta wcale niczego nie ułatwia, niczego nie rozjaśnia, wręcz przeciwnie – dodatkowo wszystko komplikuje, mam ochotę głośno się roześmiać. Śmiechem niemającym w sobie ani odrobiny wesołości, wyrażającym skrajną frustrację. 

Tetsuya, dlaczego musisz doprowadzać mnie do takiego stanu?

    W chwili, w której błękitnooki mężczyzna pokonał Daikiego, wszystko się zmieniło. Teraz już nie mogę patrzeć na niego jak na kogoś z zewnątrz. Niezależnie od tego, kim był i co robił, posiada on umiejętności, które świadczą o jego przynależności do ciemnej strony Tokio i nawet jeśli nigdy wcześniej ich nie używał, jeśli krył się w cieniu, żył niezauważony, nie mogę tych jego zdolności ignorować. Muszę podjąć decyzję. Niezależnie jednak od tego, jaka by ona nie była, mogę jej później żałować. Zaufać przeczuciu i dać Tetsuyi szansę, czy postąpić tak, jak nakazuje zdrowy rozsądek i zabić mężczyznę bez jakichkolwiek skrupułów? 
    Żaden wybór nie wydaje się tym właściwym, ale nie mogę udać, że ostatnie wydarzenia nie miały miejsca. W chwili, w której zabrałem Tetsuyę na strzelnicę, zdecydowałem się zmierzyć z jego przeszłością i gdy już ją znam, nie mogę cofnąć tej decyzji. 
  

Szalki wagi ustawione są cały czas w linii prostej, żadna nie odchyla się choćby na moment. Orzeł nie przeważa nad reszką, reszka nie spogląda z góry na orła. Obie strony medalu rysują się w równie ciemnych barwach. Który rodzaj ryzyka jest lepszy? 

Tetsuya, co ty byś zrobił, gdybyś znajdował się na moim miejscu?

   
    – Chcę, żebyś został moim ochroniarzem.
    

Nie każ mi, proszę, żałować tej decyzji. 

    – Ochroniarzem Akashiego-san? 

    – Tak. Chcę, żebyś był przy mnie dwadzieścia cztery godziny na dobę, cały czas pozostawał czujny, żebyś wszędzie wypatrywał potencjalnego zagrożenia i poza moim mieszkaniem nigdy nie odstępował mnie na krok. Oczywiście za opłatą. 

     – Przez jak długi czas? Na stałe?

    

Tak. Nie. Wszystko zależy od ciebie i od tego, co sobie przypomnisz i kiedy.

     
    – W świecie, w którym żyję, przyjmowanie czegokolwiek za pewnik to błąd. Ryzyko, że obudzisz się rano w morzu krwi, albo że nie obudzisz się wcale, jest zdecydowanie zbyt duże, by lekkomyślnie wypowiadać słowa takie jak „na pewno” czy „na stałe”. 
    – Dopóki nie zostanę zwolniony? 

Zwolniony? Takie pojęcie nie istnieje w świecie yakuzy. Z obietnicy wierności szefowi zwalnia cię jedynie śmierć. 

    – Można to tak ująć. 

Nie muszę ci tego tłumaczyć, prawda? Zdajesz sobie sprawę z ryzyka?

    – Dobrze. Zostanę twoim ochroniarzem, Akashi-san.

    

Stało się. Słowo się rzekło, czara się przelała. Teraz nie ma już odwrotu. Cokolwiek by się nie działo, nie możemy spojrzeć wstecz. A jeśli któryś z nas to zrobi, będzie to oznaczało, że popełnił błąd, podejmując taką, a nie inną decyzję. Że źle ocenił. A wtedy skończy się ta pozorna cisza i spokój. Ktoś umrze, ktoś zabije. Tylko czy naprawdę musi do tego dojść? 

    Nie byłem jedyną osobą, która podjęła tamtego dnia ogromne ryzyko. On też to zrobił. Na pewno zdawał sobie sprawę, że jeśli spróbuje mnie kiedyś zdradzić, będzie to jego koniec. Że moi ludzie nie spoczną, dopóki go nie znajdą i nie wymierzą kary, nawet jeśli sami przypłacą tę próbę życiem. Wiedział o tym. Musiał wiedzieć. Więc jaki był jego powód? Czemu przyjął moją propozycję? Czy przez jego umysł również przepływały w tamtej chwili podobne myśli? Zgadzając się, zaufał rozsądkowi czy instynktowi?

Nie znając przeszłości, nie możesz być pewien również przyszłości.

    To nie była zwykła wdzięczność, chęć odpłacenia za moją pomoc. Nie wierzę w to. Nikt nie jest aż tak lekkomyślny. Więc czemu? Dlaczego postąpił w taki sposób?  
    Mogłem zapytać. Ale nie zrobiłem tego. Myślę, że za bardzo obawiałem się odpowiedzi. 
    Kiedy oficjalnie przedstawiłem Tetsuyę jako członka Rishin-kai, nie spotkało się to ze zbyt dużym sprzeciwem. Większość osób widziała, albo słyszała o upokorzeniu Daikiego, nikt więc nie negował mojej decyzji. A przynajmniej nie publicznie. Oczywiście Mibuchi, gdy tylko ta informacja do niego dotarła, jako pierwszy wpadł do mojego gabinetu i wyraził swoje obiekcje, a Shintarō mu zawtórował. Powiedziałem im jednak dokładnie to, co sam myślałem. Nieważne, że była to jedynie mała część prawdy. Oni nie musieli o tym wiedzieć. 

„Biorąc pod uwagę obecną sytuację, uważam, że Tetsuya zdecydowanie bardziej może mi się przydać, niż zaszkodzić”.

    Nie przekonało ich to do końca, ale zaufali mojemu osądowi. Tak jak zawsze to robili.
    Oprócz nich wyraźną niechęć do współpracy z Tetsuyą okazywał także Daiki, ale po rozmowie, którą z nim na temat tamtego idiotycznego wyzwania przeprowadziłem, starał się zatrzymywać swoje obiekcje dla siebie. Choć i tak widać było jak na dłoni, że nie podoba mu się to, jak blisko mnie jest Tetsuya, to, że ze mną mieszka i zdaje się pełnić przy moim boku funkcję ważniejszą od niego. Cóż, na antypatię akurat nic poradzić nie mogłem. Tetsuya jednak się nią nie przejmował, więc ja również tego nie robiłem.

     Kilka dni po tym, gdy oficjalnie został moim ochroniarzem, opowiedziałem mu o Elegii. Wtedy też po raz pierwszy udało mi się nawiązać z nim dłuższą rozmowę. Z początku czułem się nieco dziwnie, jednak po jakimś czasie rozluźniłem się i Tetsuya też to zrobił. 
    Rozmawialiśmy długo, opowiedziałem mu o moich podejrzeniach związanych z tym zabójcą, choć część z nich zatrzymałem dla siebie. Przekazałem mu informacje i pokazałem dokumenty dotyczące wszystkich powszechnie znanych morderstw, których dopuściła się Elegia, zapoznając go z jej sposobem działania. Nie wiedziałem, czy postąpiłem słusznie. Gryzło mnie wtedy sumienie, czułem, że być może zachowałem się nieco zbyt lekkomyślnie. W końcu czy nie powinienem robić wszystkiego, by Tetsuya przypomniał sobie jak najmniej ze swojej przeszłości? O Elegii słyszeli niemal wszyscy, więc opowiadając mu o niej, ryzykowałem, że mogą powrócić takie jego wspomnienia, które okażą się dla mnie problematyczne. Nie mogłem jednak milczeć w tej kwestii. W chwili, w której zdecydowałem się zawierzyć przeczuciu, w chwili, w której zaproponowałem Tetsuyi pozycję przy moim boku, postanowiłem dać mu szansę, zaryzykować, obdarzyć niewielką cząstką zaufania i sprawdzić, co z tego wyniknie. Dlatego nie mogłem ukrywać przed nim prawdy o Elegii. Nic dobrego by z tego wówczas nie wynikło. 
    Tamtego wieczoru zdałem sobie sprawę z czegoś, co mnie zaskoczyło. Kiedy postąpiliśmy krok na przód, kiedy nieznacznie się do siebie zbliżyliśmy, wtedy odkryłem, że zaskakująco łatwo i przyjemnie mi się z nim rozmawia. Spodobał mi się ton głosu Tetsuyi, sposób, w jaki analizował i łączył ze sobą fakty, spodobał mi się jego sposób myślenia i to, że kiedy mówiłem, uważnie mnie słuchał, nigdy mi nie przerywając. Na sam koniec zdałem sobie sprawę, że lubię sposób, w jaki wypowiada moje imię tym swoim głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji.
    Od tamtej pory rozmawialiśmy znacznie częściej. Wieczorem siadaliśmy w salonie i dyskutowaliśmy na różne tematy, jednak zawsze związane były one w jakiś sposób z Rishin-kai. Gdy o nie zapytał, opowiedziałem mu o moich problemach z Haizakim, o ruchach jego ludzi, którzy ostatnio coraz częściej pojawiali się w Shinjuku, siejąc zamęt. Tetsuya słuchał uważnie i choć nie mógł mi w tej kwestii zbytnio pomóc, samo to, że podzieliłem się z kimś moimi przypuszczeniami, ułatwiło mi znacznie ułożenie wszystkich podejrzeń i faktów na odpowiednich miejscach. 
    Choć naprawdę polubiłem te nasze wieczorne rozmowy, pilnowałem, byśmy nie przekraczali pewnych granic, byśmy nigdy nie poruszali prywatnych, zobowiązujących tematów, ponieważ wówczas zbliżylibyśmy się do siebie w sposób, który ciężko byłoby kontrolować. A na to nie mogłem pozwolić. Obawiałem się konsekwencji, jakie mogłyby z tego wyniknąć, a których, prawdę powiedziawszy, nawet nie chciałem sobie wyobrażać. 
    Starałem się utrzymywać nasze rozmowy w ryzach i udawało mi się to równo przez miesiąc od chwili, w której Tetsuya stał się oficjalnie jednym z moich ludzi. A potem zdarzyło się coś, co sprawiło, że odniosłem wrażenie, jakby los zaśmiał mi się prosto w twarz.


    Przeciągły krzyk przerywa ciszę panującą w niewielkim magazynie. Wybite palce przypominają kształtem gałęzie usychającego drzewa. Okaleczone ciało drży, gdyby ktoś z tyłu nie trzymał go w żelaznym uścisku, pewnie nie wytrzymałoby bólu i osunęłoby się na ziemię.
    – To jak, pogadamy, czy dalej będziesz uparcie milczał?
    Szybki, świszczący oddech. Spojrzenie, w którym mimo bólu wciąż maluje się upór i zawziętość. 
    – Rozumiem, że to znaczy „nie”. 
    Daiki zajmuje się drugą dłonią, jednak nie poprzestaje na niej. Kiedy po magazynie rozchodzi się odgłos łamanego piszczela, mężczyzna uśmiecha się z zadowoleniem i przymyka oczy, ciesząc uszy głośny krzykiem torturowanego. 
    – Daiki, nie mamy całego dnia. Nie baw się z nim, złam go szybko i załatw sprawę.
    Mężczyzna spogląda na mnie z ukosa, dostrzegam niezadowolenie malujące się w jego niebieskich oczach. Nic jednak nie mówi, posłusznie prowadzi nieszczęśnika do zbiornika z wodą i przytrzymuje pod nią jego głowę. 
    Wiem, że gdyby mógł, długo jeszcze znęcałby się nad tym człowiekiem. Zawsze uwielbiał zadawać cierpienie, podobał mu się widok krwi, wnętrzności, znęcanie się nad kimś zarówno psychiczne, jak i fizyczne było jednym z jego ulubionych zajęć. 
    Naprawdę obrzydza mnie ta jego cecha. Nie dlatego, ponieważ brzydzi mnie sama przemoc, gdyby tak było, nigdy nie zdecydowałbym się na dołączenie do yakuzy. Nie, ja po prostu nigdy nie lubiłem bezsensownego cierpienia, bezsensownej śmierci. Nie lubiłem nieuzasadnionej agresji i choć akceptowałem przemoc jako część życia, które prowadziłem, to jeśli nie musiałem, nie używałem jej bez powodu i powstrzymywałem przed tym również swoich ludzi. Jednak w chwilach, w których okazywała się ona konieczna, bez mrugnięcia okiem potrafiłem pociągnąć za spust. 
    Wiedziałem, że taka będzie cena dołączenia do yakuzy i przystałem na nią, gdy wstąpiłem do Rishin-kai. Jednak nie sprawiło to, że stałem się pozbawionym skrupułów sadystą. Raniłem i zabijałem, tylko gdy musiałem. Choć zazwyczaj to moi ludzie byli wykonawcami tych czynności, to jednak polecenie padało z mojej strony, więc tak naprawdę za każdym razem to ja zadawałem ból, czy odbierałem życie, nawet jeśli pośrednio. Moi ludzie byli tylko żołnierzami, pionkami, którymi poruszałem po planszy.
    Patrzenie na dygocące ciało torturowanego nie sprawia mi żadnej przyjemności, najchętniej odwróciłbym wzrok. Ale nie mogę. Ponieważ ponoszę odpowiedzialność za wszystko, co tego człowieka spotyka. Muszę więc przyglądać się, jak drży coraz silniej, ponieważ w ten właśnie sposób, okazuję mu pewien, trudny do wytłumaczenia rodzaj szacunku – szacunku dla cierpienia, które go spotyka, dla śmierci, której widmo nad nim zawisa.
    Choć podejrzewam, dlaczego włamał się do mojego biura, czemu starał się wykraść stamtąd ważne dokumenty i kto mu za to zapłacił, muszę uzyskać potwierdzenie dla swoich przypuszczeń. Gdyby ten człowiek od razu zdecydował się mówić, oszczędziłby sobie niepotrzebnego cierpienia. Zamiast tego wybrał drogę pełną bólu. Taką podjął decyzję, dlatego musiałem się z nią pogodzić i zmusić go siłą, by odpowiedział na moje pytania.
    Daiki wyciąga jego głowę z wody w ostatniej chwili i popycha go na ziemię. Przyglądam się, jak podtapiany jeszcze chwilę temu mężczyzna kaszle i łapczywie łapie oddech. Kiedy spotykają się nasze spojrzenia, nie dostrzegam już w jego oczach żadnego śladu po zawziętości. 

Poddał się stosunkowo szybko.

    – To... Hai.. Haizaki... On mi... on mi to kazał... 
    – Dlaczego? 
    – Nie... nie wiem... 
    Nie wyczuwając w jego głosie kłamstwa, otrzymując jednocześnie potwierdzenie dla swoich przypuszczeń, kiwam głową w kierunku Daikiego, dając mu znak, by skończył z mężczyzną. Nawet gdybym chciał, nie mogę puścić tego człowieka wolno. Udało mu się dostać do mojego gabinetu i przejrzeć część dokumentów. Dla bezpieczeństwa całego Rishin-kai musi umrzeć. 
    Daiki uśmiecha się niebezpiecznie i, oblizując wargi, podchodzi do mężczyzny, wyciągając jeden ze swoich piekielnie ostrych noży. 
    – Proszę, nie... 
    Nikt nie odpowiada na błagania przerażonego człowieka. Jego głos jest jedynym, który rozbrzmiewa w magazynie.
  

Przynajmniej będzie miał szybką śmierć.

    Błagania zamieniają się w mrożący krew w żyłach krzyk. Krew z rozciętego krocza spływa po nogach i kapie na ziemię. Po chwili dołącza do niej ta z rany powstałej wzdłuż torsu mężczyzny. W magazynie rozbrzmiewa kolejny krzyk.
    Jestem zbyt zaskoczony tym, co zrobił Daiki, by wystarczająco szybko zareagować. Nie mogę uwierzyć w to, że zamiast od razu zabić mężczyznę, zaczął się najpierw nad nim znęcać. Nie rozumiem tego. Przecież kazałem mu z nim skończyć. Dlaczego nie posłuchał? Potrzeba zadania bólu była aż tak silna?
    Z odrętwienia wywołanego zdumieniem wytrąca mnie dźwięk wystrzału. Kiedy bezwładne ciało osuwa się na ziemię, zauważam strużkę krwi, która wypływa z rany znajdującej się dokładnie między oczami mężczyzny, z rany świadczącej o idealnej precyzji.
    Odwracam się do tyłu i spoglądam w stronę, z której padł strzał. Dostrzegam tam Tetsuyę, który spokojnym ruchem przeładowuje pistolet i chowa go do kabury. Jego wzrok nie wyraża niczego, zdaje się być jeszcze bardziej nieprzenikniony niż zazwyczaj. 
    Z ust Daikiego wyrywa się ciche warknięcie, ale gdy spoglądam na niego, nie kryjąc niezadowolenia, odwraca wzrok i, wycierając nóż z krwi, wychodzi z magazynu.
    Przymykam na chwilę oczy, starając się stłumić wzbierającą we mnie od wewnątrz złość. Odczekuję chwilę, a kiedy unoszę powieki, znowu jestem spokojny. Dopiero wtedy każę pozostałym dwóm osobom zająć się ciałem mężczyzny, po czym wraz z Tetsuyą opuszczam miejsce kaźni i kieruję się do samochodu. Czuję, że będę musiał naprawdę poważnie porozmawiać z Daikim. Ale dopiero jutro. Dzisiaj mam do przeprowadzenia inną rozmowę. 

    Tamtej nocy dostrzegłem w Tetsuyi coś, co wytworzyło między nami nić porozumienia – dokładnie takiego jakiego się obawiałem. Ale nie miałem wpływu na jej powstanie, prawdę powiedziawszy, nawet z tym nie walczyłem. Ponieważ potrzebowałem tego. Potrzebowałem opowiedzieć komuś o tym, co kryło się na dnie mojej duszy, komuś, kto zdawał się patrzeć na pewne aspekty życia dokładnie tak samo jak ja. Tylko taka osoba byłaby w stanie mnie zrozumieć, tylko przed taką osobą mogłem uchylić drzwi do swojego serca.
    W tamtej chwili nie obchodziła mnie przeszłość Tetsuyi, to, że wciąż pozostawał dla mnie wielką niewiadomą. Nie liczyło się to, co mogło się w przyszłości wydarzyć. Ponieważ moje pragnienie, by podzielić się z kimś swoimi myślami, było znacznie silniejsze od głosu rozsądku.


    – Dlaczego strzeliłeś?
    Jasne oczy wpatrują się we mnie, lecz ich spojrzenie zdaje się być dziwnie odległe. Błękitne niebo zachodzi szarymi chmurami zamyślenia.
    – Ponieważ czułem, że powinienem. Nie sądzę, żeby w takim cierpieniu był jakikolwiek sens. Zadawanie bólu komuś tylko po to, by zaspokoić swoje własne, chore pragnienia uważam za coś niewłaściwego. Nie podobało mi się to, co zrobił Aomine. Nie wiem, jakie dokładnie były motywy tamtego człowieka, ale włamując się do biura, wykazał pewną dozę odwagi. Nie zasłużył na niepotrzebny ból, powinien mieć spokojną, szybką śmierć. Dlatego strzeliłem. Ponieważ nie mogłem patrzeć na to, co robił Aomine i sądzę, że szef również tego nie chciał. Strzeliłem, ponieważ właśnie taki wybór uznałem za słuszny. 
    Spoglądam na Tetsuyę, przyglądam mu się długo, tonąc w jego błękitnych oczach, układam w myślach słowa, które zamierzam wypowiedzieć. A potem zaczynam mówić i nie przerywam, dopóki nie czuję, że podzieliłem się z nim wszystkimi myślami, które od bardzo dawna zalegały na dnie mojego umysłu. 
    Opowiadam Tetsuyi o tym, jak postrzegam śmierć, cierpienie, przemoc, a także o tym, że za każdym razem czuję się w pewien sposób winny, gdy moi ludzie kogoś krzywdzą, nawet jeśli jest to uzasadniona, konieczna agresja. Opowiadam mu o tym dziwnym, trudnym do wytłumaczenia szacunku, jaki okazuję człowiekowi, który przed śmiercią zachował dumę i godność. Mówię długo, a Tetsuya słucha, ani razu mi nie przerywając. Kiedy wreszcie milknę, odnoszę wrażenie, że opowiadając mu o tym wszystkim, uwolniłem się od niesamowitego ciężaru, który do tej pory zmuszony byłem dźwigać. To rodzące się w mojej piersi uczucie lekkości zdaje się być znajome. Jest podobne do tego spokoju, który przynosi mi błękitne spojrzenie.
     Tetsuya nie odpowiada na moje zwierzenia w żaden werbalny sposób. Po prostu patrzy na mnie tymi swoimi niesamowitymi oczami i lekko, niemal niezauważalnie się uśmiecha. A ja w tej chwili odnoszę wrażenie, jakby do mojego mieszkania wpadł zagubiony promyk słońca. Uśmiech Tetsuyi rozjaśnia błękit jego spojrzenia. Patrząc na niego, widzę jasne niebo i słońce, które się na nim pojawia. Oczarowuje mnie ten widok.


    Nie pamiętam, jak do tego doszło, ale rozmowa, która zaczęła się od rozważań dotyczących wydarzeń z tamtego magazynu, trwała niemal całą noc. Przesiedzieliśmy w salonie długie godziny, dzieląc się spostrzeżeniami na najróżniejsze tematy. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, dopóki nie zaskoczył nas świt. Wtedy też zdałem sobie sprawę, że w ciągu jednej nocy przedarliśmy się przez ten mur niepewności, który się między nami do tej pory wznosił, a który obawialiśmy się obejść. Nie zburzyliśmy go, on wciąż stał na swoim miejscu, wahanie nie zniknęło, ale część wątpliwości zaczęła się powoli rozmywać. Tamtej nocy zbliżyliśmy się do siebie niemalże na wyciągnięcie ręki. Jednak pozostawało coś jeszcze, co nie dawało mi spokoju.

    – Tetsuya, powiedz mi jedną rzecz. Dlaczego, kiedy jesteśmy sami, znowu zacząłeś zwracać się do mnie formalnie? Czy nie prosiłem cię, żebyś w takich sytuacjach używał mojego nazwiska?

    W błękitnych oczach błyska zaskoczenie.

     – Przecież teraz pracuję dla szefa oficjalnie. Muszę zachowywać formalności, nawet gdy jesteśmy sami.

  

Odpowiedź bez zastanowienia, co?

    – Chcę, żebyś zwracał się do mnie tak jak kiedyś.

    – Dlaczego?

    – Lubię brzmienie twojego głosu, gdy wypowiadasz moje nazwisko – odpowiedź pada, nim zdążę się nad nią dokładniej zastanowić. Słowa wypływają z moich ust niekontrolowane. Orientuję się, co zrobiłem, dopiero gdy widzę, jak czarne źrenice lekko się rozszerzają. 

    Chcę jakoś zaprzeczyć, wyjaśnić, wytłumaczyć to krępujące wyznanie, jednak Tetsuya odzywa się pierwszy.

    – Dobrze. Jeśli tego właśnie chcesz, Akashi-san, będę się tak do ciebie zwracał.

    Zdawało mi się, czy kącik jego ust naprawdę uniósł się do góry? 


     W ciągu następnych dni, podczas kolejnych, wyrwanych z kontekstu rozmów Tetsuya otworzył się na mnie, a ja otworzyłem się na niego. Wtedy też przekroczyłem kolejną granicę, której nigdy przekraczać nie powinienem. Lecz tym razem zrobiłem to celowo, z premedytacją, mając tego pełną świadomość. Nawet jeśli popełniałem w ten sposób błąd, nie obchodziło mnie to. Ponieważ z jakiegoś powodu obecność Tetsuyi, jego nieprzenikniony wyraz twarzy, głos, uśmiech, który czasem gościł na tych bladych wargach, wszystko to sprawiało, że czułem dziwny spokój. To już nie było wyłącznie błękitne spojrzenie, lecz on sam. Cały. Paradoksalnie, będąc przy nim, nie musiałem się niczym martwić. Choć wciąż stanowił dla mnie niewiadomą, to jednak żadne troski nie miały znaczenia, kiedy był obok, nawet te związane z nim samym. Nie zorientowałem się, gdy stał się dla mnie naprawdę ważny. Nie zauważyłem, kiedy się od niego uzależniłem.

    Z czasem zaczęło być między nami coraz mniej granic, coraz mniej wątpliwości. I choć ta niepewna przyszłość, która się przed nami rysowała, podczas samotnych nocy wywoływała w moim sercu niepokój, choć wiedziałem, że nie powinienem otwierać się na Tetsuyę jeszcze bardziej, że powinienem się zatrzymać, albo najlepiej cofnąć, nie chciałem. Nie umiałem. Choć czułem, że wkraczam w ten sposób na niezwykle grząski teren, że jeden fałszywy krok może skończyć się dla mnie tragicznie, nie potrafiłem zawrócić. Bo nie miałem do czego. Tetsuya nigdy nie był dla mnie zwykłą osobą trzecią. Od początku, od chwili, w której zabrałem go z tamtego zaułka, kiedy pierwszy raz utonąłem w błękicie jego tęczówek, straciłem możliwość spojrzenia wstecz.
    Czas mijał, a ja powoli zaczynałem rozumieć, co oznaczały te wszystkie nowe, tak obce dla mnie uczucia. Patrząc na odwróconego tyłem Tetsuyę, na jego smukłą szyję, opadające na nią niebieskie włosy, miałem ochotę go dotknąć, zanurzyć palce w tych jasnych kosmykach. Chciałem poznać smak jego ust, jego skóry. To nie tak, że pragnąłem samej przyjemności płynącej ze zbliżenia. Nie, ja nie chciałem tylko jego ciała, tego, co mogło mi ono dać. Pragnąłem Tetsuyi. Całego. Dla siebie, na wyłączność. Jego i nikogo innego. 
    W chwili, w której to sobie uświadomiłem, ostatnie elementy układanki znalazły się wreszcie na właściwych miejscach. Zrozumiałem, że te wszystkie uczucia, które od tamtej deszczowej nocy się we mnie rodziły, a z których z początku nie zdawałem sobie sprawy, były dokładnie tym, czego dotychczas starałem się unikać. Tym, co sprawiało, że wybierałem niezobowiązujący seks, że nie chciałem się angażować.
    Nigdy nie planowałem obdarzyć Tetsuyi takimi uczuciami. Nie byłem idiotą. Nie, one zrodziły się we mnie bez mojej wiedzy, skrystalizowały, a kiedy wreszcie zdałem sobie z nich sprawę, było już za późno, żeby zrobić krok wstecz. Ponieważ pragnąłem Tetsuyi całym sobą, pragnąłem zarówno jego dotyku, jak i zwykłej, emocjonalnej bliskości. 
    W tamtych chwilach ważyła się cała moja przyszłość. Wiedziałem, że jeśli przekroczę tę ostatnią granicę, którą stanowiło ciało Tetsuyi, jeśli przekroczę ją, żywiąc do niego takie uczucia, mogę całkowicie stracić kontrolę nad biegiem wydarzeń i zdolność do obiektywnego osądu. Wiedziałem, że jeśli w przyszłości spełni się jeden spośród czarnych scenariuszy, prawdopodobnie przyjdzie mi słono zapłacić za tę chwilę słabości. Tak, doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Ale i tak nie potrafiłem się zatrzymać.


    Stoję pod drzwiami. Opierając się głową o ścianę za plecami, wpatruję się w sufit. Szum wody wydaje mi się niesamowicie głośny, odnoszę wrażenie, jakbym wcale nie znajdował się przed łazienką, lecz przy wodospadzie Niagara. 
    Zamykam oczy, zaciskam pięści. Trwam w tej pozycji długo, nie potrafiąc odsunąć się od drzwi. Myśl, że w tej właśnie chwili strużki wody spływają po nagim ciele Tetsuyi, po jego jasnej skórze, nie pomijając żadnego miejsca, sprawia, że nie potrafię się ruszyć. 

Chciałbym tam wejść. 

    Wiem, że nie mogę. Że muszę stąd odejść. Odwrócić się i odsunąć od drzwi. 

Poczekam, aż ucichnie szum wody. Poczekam, a potem udam, że nigdy mnie pod tymi drzwiami nie było. Tak zrobię. Na pewno...

Kogo ja chcę oszukać. Przecież ani przez chwilę nie miałem zamiaru stąd odejść.

    

    Szum wody tłumi skrzypnięcie klamki. Wchodzę do łazienki niezauważony i staję w progu, chłonąc zarys szczupłego ciała, od którego dzieli mnie jedynie kilka kroków i kabina prysznicowa. W tej chwili mogę jeszcze zawrócić. Mogę odwrócić się i odejść. Wciąż jeszcze mam tę możliwość... 

    Robię krok naprzód, zamykając za sobą drzwi. Podchodzę do kabiny, kładę dłoń na nieprzeźroczystej, szklanej powierzchni. Choć mam wątpliwości, choć wiem, że to, co robię, jest niewłaściwie, nie potrafię odwrócić wzroku, nie potrafię się zatrzymać.

    Cicho popycham drzwiczki, strącam buty ze stóp i wchodzę pod prysznic. Szum wody jest zbyt głośny, by Tetsuya mógł mnie usłyszeć.
    Spoglądam na niego, na jego plecy, po których spływa woda, na ręce opierające się o ścianę, na pośladki, uda... 

    Tetsuya zdaje sobie sprawę z mojej obecności dopiero w chwili, w której delikatnie go obejmuję i przytulam się do jego mokrych pleców, pozwalając, by wciąż lejąca się woda mnie również zmoczyła. 
    Wzdryga się zaskoczony, odwraca głowę, starając się na mnie spojrzeć. Ściskam go mocniej, nie pozwalając na to. 

    – Akashi-san, co ty... 

    – Ciii, nic nie mów, Tetsuya. Proszę cię, przez chwilę nic nie mów. 

    Czuję, jak ciało, które obejmuję, nieruchomieje. Uśmiecham się lekko i opieram głowę na ramieniu Tetsuyi. Zamykam oczy, pozwalając, by mokre włosy opadły na moją twarz. Przez bardzo długą chwilę po prostu tak stoję, przytulając się do jego szczupłych pleców, palcami zataczając drobne kółka na jego klatce piersiowej. Moje mokre ubranie przylepia się do ciała Tetsuyi, ale nie przejmuję się tym. 
    Wsuwam udo między jego nogi, przywieram do niego jeszcze mocniej. Zacieśniam uścisk, otwieram oczy i bardzo delikatnie całuję go w szyję. 
    Wzdryga się lekko, czuję, jak spinają się jego mięśnie. Nie reaguję na to, ponawiając pocałunek. I jeszcze raz. I jeszcze. 
    Zaczynam schodzić z nimi coraz niżej. Całuję każdy z jego wystających kręgów, całuję jego plecy, zagłębienie tuż nad pośladkami. A potem te ostatnie delikatnie rozchylam i całuję ich wnętrze.
    – Akashi-san, proszę! 
    – Nie ruszaj się. Pozwól mi...
    Rozkaz. Polecenie. Nie prośba. Nie tak powinno to zabrzmieć, wiem o tym. Ale zabrzmiało i nic na to nie poradzę.
    Tetsuya ponownie nieruchomieje, jedynie lekkimi spięciami mięśni reagując na dotyk mojego języka. Jednak, kiedy zagłębiam się nim w niego, nie wytrzymuje, opiera się czołem o ścianę, ugina kolana i zaczyna drżeć. Wygląda wtedy tak pięknie, że nie potrafię się powstrzymać, wstaję, obracam go przodem do siebie i przywieram do niego całym sobą. Patrzę prosto w jego błękitne oczy, tonę w nich, lecz tym razem ich spojrzenie mnie nie uspokaja. Nie jest w stanie zwolnić przyspieszonego rytmu mojego serca, splątanych ze sobą, niespójnych myśli, z których każda dotyczy tego jakże pięknego w tej chwili mężczyzny. 
    W oczach Tetsuyi nie ma śladu strachu, obrzydzenia czy złości. Są nieprzeniknione, nie potrafię stwierdzić, co skrywa się po drugiej stronie błękitnego nieba. I choć zawsze chciałem się na nią przedrzeć, w tej chwili zapominam o tym pragnieniu. 
    Wciąż patrząc w jego oczy, całuję Tetsuyę w usta. Gwałtownie, mocno, namiętnie. Smakuję go, chłonę to niezwykłe doznanie całym sobą. 
    Nie odwzajemnia pocałunku. Kiedy się od niego odsuwam, spogląda na mnie tak jakoś dziwnie, jakby się nad czymś zastanawiał. A potem na chwilę przymyka powieki. 
    Gdy je unosi, dostrzegam, że jego spojrzenie się zmieniło. Jest inne, nie tak czyste jak zawsze. Błękitne oczy lśnią niebezpiecznie, przypominając mi niebo przed burzą. Ale nie jest to niepokojący widok. 
    Tetsuya unosi ręce, obejmuje dłońmi moją twarz, przyciąga mnie do siebie. I całuje. Równie mocno, równie głęboko. Zachłannie. Tak jakby chciał mnie zdominować. 
    W tamtej chwili wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Moje ubrania upadają na podłogę, nikną pod naszymi stopami. Dłonie zaczynają błądzić po skórze, oddechy się ze sobą mieszają, woda obmywa nasze nagie ciała, pieczętuje ich połączenie. 
    W tamtej chwili liczy się dla mnie jedynie Tetsuya, smak jego skóry, ust, jego drżące ciało, przyspieszony oddech i to powtarzane szeptem słowo. 

„Akashi-san”.

    Scalamy się ze sobą pośród gorącej pary i szumu wody. Pomiędzy jej kroplami tworzy się dla nas inny, nowy świat, do którego dostęp mamy jedynie my. Woda zamyka nas w nim, pozwalając, byśmy na chwilę zapomnieli o wszystkim innym, ofiarowując nam moment, który przeznaczony jest wyłącznie dla nas, moment, w którym moje własne słońce rozbłyska na moim własnym niebie.


     Gdy następnego dnia obudziłem się rano i ujrzałem obok siebie niebieskie włosy rozrzucone na poduszce, dziwne ciepło rozeszło się w mojej piersi, a zbyt trudny do pohamowania uśmiech wypłynął na usta. Pamiętam, że w tamtej chwili przez umysł przemknęła mi myśl, że niezamontowywanie zamków w drzwiach wewnątrz mieszkania było dobrym pomysłem.

    Ani przez moment nie żałowałem tego, co stało się tamtej nocy. Wraz z chwilą, w której Tetsuya obudził się obok mnie, a ja delikatnie pocałowałem go w policzek, przestałem przejmować się konsekwencjami. Byłem nimi zbyt zmęczony, tym ciągłym zadręczaniem się. Przyjąłem spokój, który ofiarowywała mi obecność Tetsuyi i obiecałem sobie, że niezależnie od tego, co by się w przyszłości nie wydarzyło, nigdy nie będę żałował tej decyzji, tej bliskości, tych uczuć.
    Od tamtej pory zaczęliśmy dzielić wspólne łóżko. Przyjemność sprawiało mi budzenie się przy Tetsuyi, ciężar jego głowy na moim ramieniu. Lubiłem zapach jego skóry, smak jego ust. Uwielbiałem te chwile, kiedy mogłem zapomnieć o całym świecie, chwile, w których liczył się dla mnie tylko on.
    Cieszyłem się, gdy odpowiadał na moją czułość z równą, a czasem nawet i większą pasją. Cieszyło mnie to, dlatego z początku nie przeszkadzał mi fakt, że to zawsze ja byłem inicjatorem. Do czasu. 

    Nie wiedziałem, co kryło się w umyśle Tetsuyi. Nie wiedziałem, co czuł, co myślał. Czy ta bliskość jemu również sprawiała przyjemność i czy była to przyjemność wyłącznie fizyczna, czy może kryło się za nią coś więcej? Czy poddawał mi się, ponieważ tego chciał, czy robił to, bo tamtej nocy powiedziałem coś, co zabrzmiało jak polecenie? Zgadzał się na to wszystko, nie sprzeciwiał się, ponieważ był moim podwładnym?

    Patrząc w jego nieprzeniknione oczy, w twarz nawet podczas seksu nie wyrażającą żadnych emocji, gdzieś w głębi mojego umysłu zaczęło rodzić się przeczucie, że być może tak naprawdę go do tego wszystkiego zmuszam. Że w taki właśnie sposób on to odbiera. Gdy o tym pomyślałem, coś zakuło mnie wewnątrz piersi. Lekko, ale wyczuwalnie. 

    Nie chciałem, żeby tak mnie postrzegał. W głębi duszy pragnąłem, by po drugiej stronie błękitnego nieba kryły się uczucia podobne do moich własnych. 

    Mogłem zapytać, lecz za bardzo bałem się odpowiedzi. Irytował mnie ten strach. Ale nic nie potrafiłem na niego poradzić. Przez cały ten czas Tetsuya stał się dla mnie kimś naprawdę ważnym. I nawet jeśli w przyszłości miałem go stracić, nie chciałem, by skończyło się to w taki sposób. Nawet gdyby nie mógł zostać przy moim boku na zawsze, żywiłem nadzieję, że jemu również ciężko byłoby mnie zostawić. Wiem, to egoistyczne z mojej strony. Ale ja właśnie taki zawsze byłem. Jeśli czegoś pragnąłem, starałem się to zdobyć. Za wszelką cenę.
    Czas płynął, moi ludzie stawali się coraz bardziej nerwowi z powodu braku jakichkolwiek działań ze strony Elegii oraz zmasowanych ataków Haizakiego. Ja sam również się nimi niepokoiłem, w wyniku czego spędzałem w biurze coraz więcej czasu, jednocześnie znacznie mniejszą jego część poświęcając Tetsuyi. Półtora miesiąca od chwili, w której pierwszy raz ze sobą byliśmy, niemalże nie wracałem już na noc do domu. Żaden z nas nie wracał. 

    Tetsuya nie odstępował mnie na krok. Dzięki jego obecności, która miała tak kojący wpływ, nawet po wielu godzinach pracy i planowania byłem w stanie wystarczająco jasno myśleć, by dalej rozpatrywać różne rozwiązania dla sprawy Haizakiego. Podczas jednej z takich nocy, gdy zostaliśmy sami w biurze, Tetsuya w końcu odpowiedział na moje niezadane na głos pytanie.

    – Akashi-san, mogę o coś spytać? 

    – O co chodzi?

    – Dlaczego do wszystkich swoich ludzi zwracasz się po imieniu?

    Zaskoczony unoszę brwi. Tego się nie spodziewałem.
    – W ten sposób okazuję im mój szacunek. To, że doceniam, co dla mnie robią, jednocześnie jednak zaznaczając, że mam nad nimi niepodważalną kontrolę. Że nie mają prawa sprzeciwić się moim poleceniom. Czemu pytasz?

    – Ja... – Wahanie. Tak do niego niepodobne. – Mógłbym mieć do ciebie prośbę, Akashi-san?

    – Jaką? 

    – Czy mógłbyś zwracać się do mnie po nazwisku, jeśli...

    – Tak?

    – Zastanawiam się, jakie znaczenie mają te wszystkie twoje gesty. Pocałunki, dotyk... Czy szukasz we mnie jedynie sposobu na zaspokojenie się, czy znaczę dla ciebie coś więcej? Bo jeśli tak... Jeśli tak, to chciałbym stać się dla ciebie kimś wyjątkowym również wśród twoich ludzi. 

    Spoglądam na niego, nie kryjąc zaskoczenia. 

Czy ty się właśnie zdeklarowałeś?

    Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale rezygnuję, wstaję z krzesła, chwytam mężczyznę za krawat i przyciągam go do siebie, mocno całując. On jednak szybko się ode mnie odsuwa. 

    – Akashi-san, proszę odpowie...

    – Dobrze, Kuroko. Będę się do ciebie tak zwracał. – Nie pozwalam mu dokończyć i ponownie go całuję. Tym razem się nie opiera, czuję, jak lekko się uśmiecha pod moimi wargami. Odpowiadam tym samym. Powiedział to. Pokazał mi, co skrywa się po drugiej stronie błękitnego nieba. Nie mógłbym nie być z tego powodu szczęśliwy.

     Następne dwa miesiące przepełnione były błękitem. Pięknym, ciepłym, spokojnym. Cudownym. Choć sprawa Haizakiego nadal nie znalazła swojego rozwiązania, to jednak ja odnalazłem coś, czego od dawna szukałem. To prawda, że pojawienie się Kuroko zachwiało równowagę w moim życiu, jednak to właśnie dzięki temu zyskałem wewnętrzny spokój i ukojenie, dzięki temu odnalazłem coś, co sprawiło, że budziłem się rano z uśmiechem na ustach – wrażenie posiadania kogoś, kto jest dla ciebie ważny i dla kogo samemu jest się kimś wyjątkowym. Choć nigdy nie sądziłem, że obdarzę kogoś takimi uczuciami, to jednak kiedy już do tego doszło, wydało mi się dziwnie naturalne. Tak jakby była to oczywista kolej rzeczy pisana nam od chwili, w której zabrałem Kuroko z ciemnego zaułka.
    Tak, tamte miesiące były naprawdę niezwykłe. Cieszyłem się nimi. A potem wydarzyło się coś, co sprawiło, że błękit zgasł przed moimi oczami.
    Gdy pewnego ranka obudziłem się i nie wyczułem na swojej piersi charakterystycznego ciężaru, podświadomie wyczułem, że coś jest nie tak. Z jakiegoś powodu odniosłem wrażenie, że Kuroko wcale nie wyszedł z sypialni tylko na chwilę, że nie wróci, nim zdążę się obejrzeć. Wyjrzałem wtedy przez okno, spojrzałem w niebo, które przybrało szary kolor. Widząc zbierające się na nim, ciemne chmury, zrozumiałem, że to koniec. Kuroko odszedł i już wróci. 

    Zabolało. Coś we mnie wtedy pękło, moja pierś zaczęła pulsować dziwnym, trudnym do zniesienia bólem. Czułem się tak, jakby cały świat zaczął się rozpadać. Ale nie, on wciąż stał tak jak jeszcze chwilę temu. To tylko moje serce rozbiło się na milion drobnych kawałeczków. 

    Zacząłem się wtedy śmiać. Długo, histerycznie. Śmiechem, który wyrażał skrajną rozpacz. Śmiałem się z własnej naiwności i głupoty, a szare niebo rozdarło się za oknem i zaczęło płakać, wtórując mojemu smutkowi. 

    O zdradzie Kuroko szybko zrobiło się głośno. Wysłałem ludzi na jego poszukiwania, ale zabroniłem im go zabijać, zażądałem, żeby przyprowadzili go do mnie żywego. Powiedziałem tak, nie dając po sobie poznać, jak bardzo zabolało mnie jego odejście. Tak naprawdę nie spodziewałem się, by faktycznie udało im się go odnaleźć. W chwili, w której sprawdził się jeden z czarnych scenariuszy, moje podejrzenia co do prawdziwej tożsamości Kuroko skrystalizowały się, dlatego byłem niemalże pewien, że jeśli sam im na to nie pozwoli, moi ludzie nigdy go nie znajdą. Nie miałem jednak czasu, by dłużej się nad tym zastanawiać. Ponieważ tydzień po zdradzie Kuroko pojawiło się rozwiązanie dla sprawy Haizakiego.

    Mibuchi poinformował mnie o wymianie transportu kokainy, który dwudziestego października odbyć miał się między ludźmi Haizakiego a grupą z okręgu Shinagawa, na terenie starej fabryki, znajdującej się na granicy Shinjuku i Shibuyi. Informację o tym udało się zdobyć Mibuchiemu z najwyższym trudem, dlatego ani przez chwilę nie zwątpiłem w jej prawdziwość. Okazja wydawała się idealna. Gdybyśmy zdołali przechwycić towar przeznaczony dla Haizakiego, zyskalibyśmy kartę przetargową i moglibyśmy zmusić go do zaprzestania wrogich działań. Choć akcja wiązała się ze sporym ryzykiem, podzieliłem ludzi na grupy i zaplanowałem dokładnie cały przebieg ataku. Wszystko wydawało się dopięte na ostatni guzik, gdy rozpoczęliśmy działania.
    Według ustaleń na miejsce dojechać miałem, gdy byłoby już po wszystkim. Kiedy więc otrzymałem telefon od Daikiego mówiący, że wszystko jest załatwione, wziąłem ze sobą Kotarō i jednego z kierowców i pojechaliśmy na teren opuszczonej fabryki. Zbyt późno zorientowałem się, że coś jest nie tak. 

    Gdy przyjechaliśmy na miejsce, nikogo tam nie zastaliśmy. Żadnej ciężarówki, żadnych ciał, samochodów. Chciałem kazać kierowcy zawrócić, ale nim zdążyłem otworzyć usta, trafił go pocisk snajperski. Kiedy niekontrolowany przez nikogo pojazd wjechał w jedno z zabudowań, odruchowo schyliłem się i zasłoniłem głowę. Uratowało mnie to, że siedziałem na tylnym siedzeniu, a samochód uderzył maską o ścianę. Kotarō nie miał tyle szczęścia. Kiedy jego głowa bezwładnie opadła na poduszkę powietrzną, a z ust wypłynęła krew, nie miałem czasu, by sprawdzić, czy umarł, czy tylko stracił przytomność. Samochód został ostrzelany przez snajpera z lewej strony, zmuszając mnie, żebym z niego wysiadł. Wiedziałem, że to pułapka, ale nie miałem wyjścia. Wyciągnąłem pistolet i ostrożnie wyczołgałem się przez prawe drzwi. W chwili, w której znalazłem się na zewnątrz samochodu, strzały ustały. Dostrzegłem wtedy przed sobą wysoką postać, która stała z ręką uniesioną do góry. 

    

    – Wstawaj, Akashi. 

    Wstaję. I spoglądam na Daikiego bez wyrazu. 

    – Zaskoczony? 

    – Tak – przyznaję. Naprawdę jestem zaskoczony. Doskonale znałem niebezpieczną stronę Daikiego, ale mimo wszystko nie podejrzewałbym go o zdradę. Choć zawsze wiedziałem, że nie żywił do mnie szczególnej sympatii, nie sądziłem, że mógłby posunąć się aż tak daleko. Że zabiłby jedną z osób, z którą kiedyś współpracował. Bo co do tego, że snajper strzelał na jego polecenie, nie mam żadnych wątpliwości. 

    – Gdzie są moi ludzie? 

    – W niektórych częściach Shinjuku były dziś widowiskowe fajerwerki. – Słysząc to, zaciskam pięści, wbijając paznokcie we wnętrze dłoni. 

Moi ludzie... wszyscy, których wysłałem na tę akcję... martwi? 

    Nie potrafię w to uwierzyć, nie chcę. Ale uśmiech, który błądzi po ustach Daikiego, utwierdza mnie w przekonaniu, że jego słowa są mimo wszystko prawdziwe.

    – Dlaczego?

    – Bez szczególnego powodu. Już od jakiegoś czasu miałem cię dość. Na początku myślałem, że współpraca z tobą może przynieść mi jakieś korzyści i faktycznie tak było, ale ostatnio zmieniłem zdanie. Hamowałeś mnie, ograniczałeś. Nie pozwalałeś mi bawić się z osobami, które i tak przecież miałeś zamiar zabić. Strasznie mnie to wkurwiało. Odkąd przypałętał się ten cały ochroniarz od siedmiu boleści, nie miałem jak się do ciebie zbliżyć, ale gdy zdradził, nic mnie już nie krępowało. Wystarczyło tylko zapłacić właściwym ludziom za rozpowiedzenie w Podziemiu odpowiednich plotek, na które mógłby trafić Reo, spotkać się z paroma starymi znajomymi i tadam, oto tu jesteśmy! Całkiem nieźle mi to wyszło, nie?

    Po raz pierwszy w życiu naprawdę mam ochotę zabić kogoś, zadając mu przy tym jak najwięcej bólu. Tak, w tej chwili chcę rozszarpać Daikiego na strzępy. 

    Widząc, jak mężczyzna powoli wyciąga pistolet zza pleców, zastanawiam się, czy zdążę strzelić, nim on to zrobi. Znam umiejętności Daikiego i prawdopodobieństwo, że uda mi się go wyprzedzić, jest naprawdę bardzo małe, ale nie mogę się przecież poddać. Nie, zanim nie spróbuję drania zabić.
    – Nie martw się, Akashi, zafunduję ci taką śmierć, że nawet kiedy już z tobą skończę, będziesz się zwijał z bólu. Zrobię z tobą wszystkie te rzeczy, których nie pozwoliłeś mi zrobić z innymi. Odpłacę ci się za moją kilkuletnią nudę. 

    Zaciskam palce na pistolecie, jednocześnie zastanawiając się, jak szybko zareaguje snajper, kiedy strzelę. Bo jeśli uda mi się trafić Daikiego, to pozostaje przecież jeszcze kwestia jego wspólnika.
    Sytuacja okazuje się być jednak nieco inna, niż początkowo sądzę. W chwili, w której Daiki unosi pistolet, ktoś trafia go w ramię, strzelając zza moich pleców, z samochodu. Błyskawicznie uświadamiam sobie, że Kotarō jednak przeżył wypadek i, wykorzystując to, że Daiki kieruje pistolet w jego stronę, pociągam za spust, po czym najszybciej jak tylko się da, odskakuję w tył. Modlę się przy tym, żeby snajper nie zdążył zareagować. Zdąża. 

    Gdy pocisk trafia mnie w brzuch, siła odrzutu sprawia, że uderzam plecami o drzwi samochodu, jednocześnie boleśnie obijając się o nie tyłem głowy. Kątem oka zauważam, że udało mi się trafić Daikiego, który osuwa się na ziemię. Nie jestem jednak w stanie stwierdzić, gdzie dostał, na krótką chwilę mój wzrok niemal całkowicie zachodzi czernią. W tym samym momencie poda kolejny strzał.

Znowu snajper? 

    Tym razem jednak to nie ja jestem celem. W chwili, w której uświadamiam sobie, kto przed chwilą strzelił, zaczyna padać deszcz.

***

A więc to prawda, że tuż przed śmiercią doświadczamy całego swojego życia na nowo. 

    Uśmiecham się ironicznie, wpatrując się kałużę zabarwioną czerwienią. Rana na brzuchu daje mi się we znaki, boli, czuję, jak z każdą chwilą wypływa z niej coraz więcej krwi. Powoli zamazuje mi się wzrok. Słabnę. Ale nie przeszkadza mi to w rozpoznaniu postaci, która wyłania się z mroku. Całkowicie nieporuszony przyglądam się, jak do mnie podchodzi, spokojnie spoglądam w jej twarz, w oczy, przez które przebiega dziwny błysk, a które należeć mogłyby do samej śmierci.
    – Witaj, Kuroko. Choć może powinienem powiedzieć: „Witaj, Elegio”?
    Błękit zdaje się być jeszcze bardziej nieprzenikniony niż zazwyczaj.
    – Witaj, Akashi-san. Nie wydajesz się zaskoczony. Kiedy się domyśliłeś?
    – Podejrzewałem od dawna, ale pewność zyskałem dopiero wtedy, gdy zniknąłeś.
    – Rozumiem.
    Wycelowana w moją twarz lufa pistoletu, lśniąca w blasku padającym ze świateł rozbitego samochodu, sprawia, że mam ochotę głośno się roześmiać.

To karma? Zginę z ręki osoby, która znaczy dla mnie tak wiele?

   

    – Naprawdę straciłeś pamięć? – Musiałem spytać. Muszę wiedzieć.
    – Nie.
    – Więc dlaczego? Po co ci to wszystko było?
     Cisza. Nie słyszę odpowiedzi na zadane pytanie.
    – Starałeś się... co zrobić? Postrzelenie też było częścią planu?
    – Nie stanowiłem celu. Dostałem przez przypadek. Nie byłem na to przygotowany.
    – Ah, więc nawet Elegię da się czymś zaskoczyć.
    – Proszę, nie zwracaj się tak do mnie.
    – Ale przecież to jest właśnie twoje imię. Prawdziwe.
    Krótka, niemal niezauważalna chwila wahania.
    – Nie pamiętam mojego imienia. A raczej nigdy go nie miałem. Do czasu, kiedy ty mi go nie nadałeś.
     Palce, które jeszcze chwilę temu zaciskałem na uchwycie pistoletu, lekko się rozluźniają. Wiem, że dla niego te słowa prawdopodobnie niczego nie znaczą, ale dla mnie są one problematyczne. Ciężko mi unieść broń, gdy słyszę takie przypadkowe wyznanie, nawet jeśli wiem, że wszystko do tej pory było zwykłym kłamstwem.

    Świadomość, że przez cały ten czas Kuroko mnie zwodził, jest bolesna. Naprawdę bolesna. Nie rozumiem jednak powodu, dla którego postąpił w taki sposób, nie widzę w tym sensu. Przecież miał tyle okazji, by mnie zabić... Nie rozumiem.

    – Dlaczego tak długo zwlekałeś? Dlaczego nie zabiłeś mnie wcześniej, czemu ujawniłeś się dopiero wtedy, gdy odszedłeś?

Elegia to utwór wyrażający smutek po stracie bliskiej osoby, okazujący jej szacunek. Powiedz mi, Kuroko, okazujesz szacunek osobom, które zabijasz, nie są one dla ciebie jedynie zwykłymi celami? Kim tak naprawdę jest Elegia? Dlaczego zabija, dlaczego nosi akurat takie imię? 

    Nie słyszę odpowiedzi na zadane pytanie, błękitne oczy wpatrują się w moje bez wyrazu. Wiem, co się za chwilę wydarzy, co muszę zrobić niezależnie od uczuć, które rozrywają moją pierś od środka.
    Uśmiecham się smutno i najszybszym ruchem, na jaki mnie w obecnym stanie stać, podrywam pistolet do góry, celując nim prosto w serce Kuroko. Chwilę później w mroku nocy rozbrzmiewają dwa strzały. Pomiędzy kroplami deszczu kończy się coś, co również między nimi miało swój początek. Ktoś umiera, ktoś zabija. Rytm jednego serca zatrzymuje się na zawsze.

***

    Mroźny wiatr porusza gałęziami drzew, rozwiewa włosy, wpada pod luźną koszulę, kąsa nagą skórę. Nie bronię się przed nim, pozwalam, by drażnił mnie swoim chłodem. Stoję bez ruchu, spoglądając z góry na biały nagrobek. Przesuwam wzrokiem po wyżłobieniach w marmurze, układających się w słowa. Zatrzymuję spojrzenie na dłużej na niewielkim zdjęciu, które przedstawia zmarłego. Choć jest czarno-białe, doskonale pamiętam, jak niebieskie były włosy widniejącej na nim osoby, wiem, jaki kolor skrywał się pod powiekami, które na fotografii pozostają opuszczone. Gdy przyglądam się tak dobrze mi znanym rosom twarzy, w moim sercu odzywa się żal. I smutek.
    Od wydarzeń, które miały miejsce tamtej feralnej nocy, minęło pół roku. Informacja o prawdziwej tożsamości Elegii i jej śmierci rozeszła się po całym mieście zaskakująco szybko, choć sam nie miałem żadnego wpływu na powstanie tych plotek. Nie mogłem mieć, w końcu cały tydzień przeleżałem pod czujnym okiem Shintarō, który jakimś cudem poradził sobie z moją raną i zdołał mnie uratować. Kiedy wróciłem do biura, okazało się, że całe miasto wrze od informacji, które w nieznany mi sposób wyciekły, a ja sam stałem się sławny. Bo wiadomość, że Akashi Seijūrō, szef Rishin-kai własnoręcznie zabił Elegię, rozeszła się po mieście w zaskakującym tempie. Nie zamierzałem takiej okazji zmarnować. 
    Kiedy wystarczająco doszedłem do siebie, zaproponowałem Haizakiemu spotkanie w Podziemiu, na neutralnym terenie. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że wygraną, a tym samym zakończenie tego konfliktu mam już w kieszeni. Nie pomyliłem się. Haizaki sam wysunął propozycję zawieszenia broni. Nie wiem, czy to on wynajął na mnie Elegię, ale wiadomość o tym, że zdołałem wyjść cało ze spotkania z nią, zagwarantowała mi szacunek i uznanie wielu konkurencyjnych ugrupowań. Kilka z nich zaproponowało mi sojusz, a ja przystałem na ich propozycję. Zgodziłem się, ponieważ wiedziałem, że Haizaki nie jest na tyle lekkomyślny, by wypowiedzieć wojnę kilku grupom na raz. Dzięki temu zyskałem pewność, że nigdy więcej nie podniesie ręki na moich ludzi, i że członkowie jego gangu nie będą już sprawiać problemów w Shinjuku.
    Przez następne miesiące starałem się przywrócić spokój w swoim okręgu. Moimi ludźmi bardzo wstrząsnęła prawda o Daikim – do tego stopnia, że nieliczni do dziś się z nią nie uporali. Najsilniej jednak odczuł to Mibuchi, który za popełniony, i prawdopodobnie pierwszy tak duży w swoim życiu błąd, przepraszał mnie niemal godzinę, kompletnie nie reagując, gdy raz po raz kazałem mu przestać. Dopiero kiedy siłą sprowadziłem go na ziemię, opamiętał się i więcej już nie wspominał o swojej pomyłce. Wiem jednak, że do dziś się z nią nie pogodził, widzę wyrzuty sumienia malujące się w jego spojrzeniu za każdym razem, gdy ktoś wspomina o Daikim. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek wybaczy sobie ten błąd. Nie winię go jednak za niego. Jeśli Daiki był w stanie oszukać i zwabić w pułapkę mnie, to Mibuchi również nie miał szans, by przejrzeć jego zamiary, bez względu na to, jak dobrym by nie był informatorem.
    Dużo czasu zajęło mi przywrócenie względnego spokoju w swojej grupie, sprawienie, by ludzie nie wzdrygali się i nie tracili nerwów, słysząc nazwisko Daikiego. Starałem się, jak mogłem, byłem im to poniekąd winny.
    Gdy sytuacja w Shinjuku wystarczająco się uspokoiła, a ja zyskałem trochę czasu dla siebie i swoich przemyśleń, zacząłem odwiedzać cmentarz. Nie wiem czemu. Co takiego spodziewałem się tu ujrzeć, co zrozumieć? Czego oczekiwałem? Nie mam pojęcia. Po prostu przychodziłem tu, stawałem nad białym nagrobkiem, przyglądałem się zdjęciu i rozmyślałem, wspominałem, przeżywałem wszystko od nowa, żałowałem. A potem odchodziłem, wciąż nie umiejąc poradzić sobie z tymi zagmatwanymi, męczącymi mnie stale myślami. 
    W takich chwilach naprawdę brakowało mi błękitnego spojrzenia, tego niezwykłego spokoju, który ze sobą przynosiło. Tęskniłem za nim. Bardzo.  

Chciałbym jeszcze raz spojrzeć w twoje oczy. 

    Kuroko Tetsuya odszedł w ciszy, bez słowa. Nie wiem, o czym myślał tamtej nocy, co skrywało się na dnie jego serca. Nie wiem, choć bardzo chciałbym wiedzieć. Chciałbym poznać odpowiedź na pytanie „dlaczego”. Na wiele takich pytań.

Gdybyś tu był, co byś mi odpowiedział?

    Odrywam wzrok od zdjęcia i spoglądam w niebo, które powoli staje się czerwone, przyglądam się słońcu, które zaczyna zniżać się ku horyzontowi.

Czas wracać. 

    Okręcam się na pięcie i staję przodem do alejki prowadzącej ku bramie głównej cmentarza. Jednak nie zdążam zrobić kroku naprzód, zamiast tego nieruchomieję i, wstrzymując oddech, wpatruję się w postać zagradzającą mi drogę. A ona wpatruje się we mnie.
    – Nie spodziewałem się, że wrócisz.
    Błysk skruchy przemyka przez błękitne spojrzenie.
    – Przepraszam. – Tylko to jedno słowo, nic więcej. Żadnego wyjaśnienia, żadnej odpowiedzi. Cisza. I błękit zabarwiony żalem, spojrzenie, w którym zaskakująco wyraźnie maluje się niepewność i poczucie winy, sprawiające, że przed moimi oczami ponownie stają wydarzenia, które miały miejsce tamtej feralnej nocy.
     Przypominam sobie, jak uczucia przejęły władzę nam moim ciałem, sprawiając, że nie potrafiłem pociągnąć za spust. Przypominam sobie, jak Kuroko strzelił do Daikiego, który, choć ranny, wciąż był wystarczająco przytomny, by wycelować we mnie broń. Przypominam sobie, jak błękitnooki mężczyzna przyjął na siebie kulę, która zamiast trafić w moją głowę, trafiła w jego ramię. Chwilę potem straciłem przytomność, a kiedy ją odzyskałem, znajdowałem się już u Shinatrō, całkowicie opatrzony. Tylko jedna osoba mogła mnie tam zanieść. Ale zniknęła, nim zdążyłem dowiedzieć się, dlaczego to zrobiła. Dlaczego zamiast zabić, zasłoniła mnie własnym ciałem.
    – Kuroko, powiedz mi, czemu? – pytam o wszystko, nie tylko o tamtą noc. Jestem pewien, że on zdaje sobie z tego sprawę.
    – Nie wiem, czy potrafię to wyjaśnić. Ja... w chwili, w której przyjąłem na ciebie zlecenie, byłem przekonany, że jesteś jedną z tych osób, dla których nic poza pieniędzmi i wpływami nie ma żadnego znaczenia. Sądziłem, że nie liczysz się z nikim, że dbasz tylko o własny interes. Ale potem zostałem postrzelony, a ty mnie uratowałeś. Nie rozumiałem tego. Czemu mi pomogłeś, choć niczego o mnie nie wiedziałeś? Chciałem poznać twój powód, zrozumieć cię. Dlatego udałem, że niczego nie pamiętam. Obserwowałem cię, analizowałem. Z każdym dniem miałem coraz więcej wątpliwości. To jak dbałeś o swoich ludzi, to, że nie traktowałeś ich przedmiotowo, to, że nie zabijałeś, jeśli nie musiałeś, wszystko to sprawiało, że zacząłem się wahać. Nie byłeś osobą, które zwykłem zabijać. Byłeś inny. Lepszy. Łączyłeś w sobie cechy, które sprawiały, że zacząłem cię podziwiać. Z tego właśnie powodu przyjąłem twoją propozycję, zostałem jednym z twoich ludzi. Nie dlatego, ponieważ miałem wobec ciebie dług wdzięczności, lecz dlatego, ponieważ chciałem. Pragnąłem zostać przy tobie trochę dłużej. Patrzeć na ciebie częściej. A ty mi na to pozwoliłeś. Te noce, które spędziliśmy razem, te rozmowy... lubiłem to. Twój głos, twój dotyk... chciałem doświadczać tego częściej. A jednak wciąż się wahałem. Będąc przy tobie, nie potrafiłem wybrać pomiędzy przeszłością zabójcy a przyszłością u twego boku. Dlatego zniknąłem. Musiałem sobie to wszystko przemyśleć. Cały czas cię jednak obserwowałem. Dlatego zdążyłem pojawić się wtedy na terenie fabryki. Wiesz, Akashi-san, jest tylko jeden przypadek, kiedy Elegia może nie wykonać przyjętego zlecenia – jeśli umrze. I właśnie to się tamtej nocy stało. Gdy strzeliłem do Aomine, gdy przyjąłem na siebie tamtą kulę, wtedy Elegia we mnie umarła. Raz, na zawsze. Pozwoliłem jej na to. Rozpowszechniając plotki o tym, że to Aomine nią był, a ty ją zabiłeś, pogrzebałem Elegię wraz z nimi. Wiem, że możesz mi nie wierzyć, że możesz nie chcieć mi ponownie zaufać. Długo wahałem się z powrotem, bałem się konsekwencji, reakcji twoich ludzi, bałem się tego, co powiesz. Ale gdy obserwując cię, zauważyłem, że zacząłeś odwiedzać cmentarz, pomyślałem, że może mam jeszcze szansę. Dlatego zdecydowałem się wrócić. Przepraszam, że dopiero teraz, przepraszam, że skłamałem, i że wtedy odszedłem. Przepraszam, że tyle to trwało.
      Spoglądam na Kuroko, wpatruję się w jego oczy, z których bije niezwykła szczerość. Wiem, że powinienem być ostrożny, że nie powinienem podejmować pochopnej decyzji, zawierzać słowom, na które moje serce zabiło szybciej. Nie powinienem, ale... on uratował mi życie. Miał okazję, wiele różnych okazji, by mnie zabić, ale tego nie zrobił. Wrócił, choć wiedział, jakie mogą być tego konsekwencje. Czy w takim wypadku nie mogę raz jeszcze zaufać przeczuciu i postąpić tak, jak podpowiada mi serce, ignorując rozsądek? Skoro ryzykowałem już tyle razy, czemu miałbym nie zaryzykować raz jeszcze?
    – Już nie będziesz Elegią?

    Kuroko spogląda na mnie poważnie, robi kilka kroków w przód. Zatrzymuje się tuż przede mną i klęka na zimnej ziemi, jednocześnie ujmując moją dłoń, i przysuwając ją do swoich ust. 

    – Nie. Od tej pory i już na zawsze pozostanę Kuroko Tetsuyą, ochroniarzem Akashiego Seijūrō. Jeśli tylko mi na to pozwolisz.
    W chwili, w której mężczyzna składa pocałunek na mojej dłoni, wyrażając tym całkowite oddanie, wierność i uległość, głośne bicie mojego serca zagłusza wątpliwości, które zrodziły się w umyśle. Uczucia Kuroko są szczere. Wiem o tym. Jestem tego pewien. 

    Uśmiecham się delikatnie i kiwam głową. Zgadzam się na to ryzyko, wychodzę mu naprzeciw. Ponieważ ja również już dawno wybrałem przyszłość, o której mówił. Mogłem przecież powiedzieć swoim ludziom prawdę, wyznać, że Daiki po prostu mnie zdradził, że to nie on był Elegią, tylko Kuroko. Miałem ku temu mnóstwo okazji. Oszczędziłbym wtedy Mibuchiemu i wielu innym osobom niepotrzebnych wyrzutów sumienia i niespokojnych myśli. A jednak nie umiałem tego zrobić, podtrzymywałem kłamstwo. Zakończyłem, co prawda, dzięki temu konflikt z Haizakim, jednak to był tylko dodatkowy powód, poboczna korzyść. W rzeczywistości kierował mną skrajny egoizm – nie chciałem, by świat znał prawdę. Nie chciałem, bo gdzieś podświadomie miałem nadzieję, że Kuroko wróci. I byłem gotów ponownie go do siebie przyjąć, wybaczyć mu ból, który mi zadał, raz jeszcze zaufać. 

    – Dobrze.

     Gdy wypowiadam to słowo, Kuroko lekko się uśmiecha. Moje własne słońce ponownie rozbłyska na moim własnym niebie. A ja nie zamierzam pozwolić, by zgasło. Już nigdy.