Niewolnik

One-Shot: Akashi x Midorima x Akashi

Z dedykacją dla Momo.


___________________

 

    Chwytasz mnie delikatnie za rękę, prowadzisz w stronę sypialni. Twoje bose stopy niemal bezszelestnie poruszają się po grubym, bordowym dywanie. Kiedy kroczysz tak przede mną, pośród tej wszechobecnej czerwieni, która zdominowała nasze mieszkanie, zdajesz się być istotą rodem z baśni. Senną wizją, pięknym złudzeniem, które gotowe jest zniknąć, spłoszone najcichszym nawet dźwiękiem. Taki dostojny, elegancki, z włosami w odcieniu intensywnej czerwieni, swobodnie opadającymi na kark, z jasną, niemal nieskazitelną skórą, tak przyjemnie gładką w dotyku. Z oczami niczym dwa rubiny, których głębia za każdym razem mnie pochłania – wykuty w szkarłacie tunel, prowadzący do powolnego zatracenia.

Uwielbiam na ciebie patrzeć.

    Cicho otwierasz drzwi sypialni i wchodzisz do środka, prowadząc mnie za sobą. Gdy zatrzymujesz się tuż przy krawędzi łóżka, puszczasz moją dłoń.

    Podchodzę do ciebie powoli, ostrożnie, jednak zdecydowanie zbyt blisko. Zatrzymuję się w odległości, której nie można by nie nazwać intymną. Naruszam strefę osobistą króla, przestępuję ten próg, którego nikt inny nigdy nie przekroczył.

    Podnosisz na mnie wzrok, czerwień twojego spojrzenia sprawia, że po moich plecach przebiega parzący dreszcz. Kiedy tak mi się przyglądasz, chcę, by trwało to wiecznie. Chcę, by ta ciepła czerwień mnie pochłonęła, chcę zatonąć w niej na wieczność, stać się obojętnym na wszelkie inne kolory.  

Twoje oczy mają hipnotyzującą moc.

    Popychasz mnie lekko, zmuszając, bym usiadł na łóżku. Potem przez niezwykle długi moment po prostu mi się przyglądasz, prowokując. Doskonale zdajesz sobie sprawę, jak twoje spojrzenie na mnie działa. 

Król zaznacza swoją wyższość. 

    Wyciągasz przed siebie rękę, delikatnie muskasz mój policzek, mrużąc swoje piękne oczy. Przechylasz głowę na bok i lekko się uśmiechasz – w sposób, który zarezerwowany jest wyłącznie dla mnie. 

Nie przestawaj, proszę. 

    Przesuwasz kciukiem po moich wargach. Delikatnie na nie naciskasz, rozchylasz je. A potem wsuwasz palec w głąb moich ust. Kiedy jednak chcę zacząć go ssać, kręcisz głową, nie pozwalając mi na to. Zmuszasz, bym trwał bez ruchu, ignorując rosnące podniecenie, które budzi się we mnie za każdym razem w reakcji na smak twojej skóry.

Król nie może pozwolić, by ktoś przejął kontrolę.

    Bawisz się mną tak jak zawsze, naprawdę uwielbiasz to robić – zaznaczać swoją dominację. Nie mogę mieć ci tego za złe, przecież właśnie to mnie w tobie zahipnotyzowało po raz pierwszy – ta wrodzona elegancja, władczość i wyniosłość połączona jednak z dziwnym, trudnym do zdefiniowania i zrozumienia, acz zdecydowanie wyczuwalnym ciepłem.

Nieokreślony czas temu uderzyła we mnie fala czerwieni...

    Wysuwasz palec z moich ust, dotykasz go koniuszkiem własnego języka, jeszcze bardziej mrużąc oczy, w których powoli zaczyna rozpalać się płomień. Przypominasz mi wówczas sukkuba o innym niż te z demonologii obliczu, kusiciela, który staje przed niewinną duszą, zapraszając ją do wstąpienia na tonącą w mroku i grzechu ścieżkę. Prosisz do tańca w krainie, którą inni ludzie wytykają palcami. Nie porywasz, nie zwodzisz, zostawiasz wybór. Lecz czy rzeczywiście można go nazwać wyborem? Jak mógłbym ci się oprzeć, jak mógłbym odmówić, kiedy stajesz przede mną taki – tak szczery w swojej nieprzyzwoitości?

...a z niej wyłonił się szkarłatny anioł...

    Muskasz palcami moją szyję, dotykasz kołnierza koszuli. A potem tę ostatnią zaczynasz rozpinać – nieśpiesznie, powoli, zupełnie jakbyś miał przed sobą całą wieczność.

...ze złotą koroną na głowie...

    Każdy guzik odpinasz ostrożnie, pilnujesz, by na koszuli nie powstało najmniejsze nawet zgięcie. Wygładzasz materiał, mimo iż nie pomiąłeś go ani trochę. Ktoś nazwałby to przesadną dbałością o szczegóły, ale ja wiem, że jest to jedynie dokładność, którą od zawsze się charakteryzowałeś we wszystkim, co robiłeś. Doskonały, niepopełniający błędów, zawsze mający rację. Nieomylny władca, którego niewielu potrafi zrozumieć, a jeszcze mniej właściwie docenić. Ludzie myślą, że okazanie szacunku wystarczy, ale boją się spojrzeć w te czerwone oczy i dostrzec właściwą ich głębię, poznać prawdziwą istotę stojącej przed nimi osoby. Cóż, może to i lepiej. Dzięki temu, że ja spojrzałem, dzięki temu, że jako jedyny odważyłem się pójść naprzód i pojąć, mogę mieć cię wyłącznie dla siebie. Nawet jeśli to ja jestem twoją własnością, w chwili, w której zakułeś moją duszę w kajdany swojego czerwonego spojrzenia, obiecałeś mnie sobie. Na zawsze.

...i upadłem przed nim na kolana...

    Rozpinasz ostatni guzik i delikatnie zsuwasz koszulę z moich ramion, odsłaniając nagi tors. Przyglądasz mi się wzrokiem pełnym pasji, wiem, o czym w tej chwili myślisz, czego pragniesz najbardziej na świecie.

...urzeczony bijącym od niego pięknem...

    Przesuwasz dłońmi po mojej nagiej piersi, muskasz zaróżowione punkty, które twardnieją pod tym dotykiem. Uśmiechasz się, ściskając je mocniej. Bawisz się nimi, igrasz ze mną i wzrastającym we mnie z chwili na chwilę pożądaniem, z którego doskonale zdajesz sobie sprawę.

...a on mnie zauważył...

    Pochylasz się i zaczynasz zataczać językiem kręgi wokół jednego z tych punktów, drugi cały czas pieszcząc palcami. Ssiesz, delikatnie podgryzasz, rysujesz na mojej skórze lśniące wzory.

...i wyciągnął do mnie rękę...

    Jęczę. Nie potrafię się powstrzymać, nie mogę. Otwieram szerzej oczy, patrzę na ciebie błagalnie, w ciszy prosząc o pozwolenie. A ty spoglądasz na mnie z dołu i lekko kręcisz głową, zmuszając, bym trwał tak dalej biernie, powoli spalany żywcem przez własne pożądanie.

...i pozwolił mi się podnieść...

    Zaczynasz schodzić niżej, przesuwasz językiem po mojej skórze, rysując błyszczącą od śliny ścieżkę od piersi aż po kraniec podbrzusza. Zatrzymujesz się przy spodniach, unosisz na mnie spojrzenie i, cały czas patrząc mi prosto w oczy, zajmujesz się dołem mojego ubrania.

...i stanąć przy swoim tronie....

    Rozpinasz pasek i rozporek. Kiedy chwytasz za brzeg spodni, unoszę lekko biodra, by ułatwić ci zsunięcie ze mnie ubrania. Gdy czarny dżins ląduje na podłodze, a ja zostaję już przed tobą niemalże nagi, uśmiechasz się drapieżnie, oblizując wargi, dostrzegając ten uwypuklony kształt, który skrywa cienki materiał moich bokserek. 

...czyniąc mnie niewolnikiem czerwieni...

    Gdy ta ostatnia granica zostaje przekroczona, gdy cienki materiał dołącza do leżących na podłodze spodni, a dowód mojego podniecenia ukazuje się twoim oczom w pełni, wtedy ten płomień, który do tej chwili powoli rozpalał się w czerwonych tęczówkach, wybucha, stając się prawdziwą pożogą.
   

...na zawsze i na wieczność...

    Klękasz przede mną, rozsuwasz moje nogi, ujmujesz nabrzmiały organ w dłonie i zaczynasz się nim bawić, tworząc na jego powierzchni niewidzialne obrazy.
    Doprawdy, musisz mnie tak męczyć, czyż nie? Kochasz to – tę grę. Uwielbiasz doprowadzać mnie na skraj, kiedy granica między kontrolą a pierwotnym pragnieniem gwałtownie blednie... Podnieca cię to jak nic innego, mylę się?

...bez możliwości odwrotu...

    Zaczynasz mnie ssać – początkowo delikatnie, zupełnie jakbyś robił to po raz pierwszy. Wydajesz się wówczas niezwykle słodki – niewinna czerwień, niewinna, lecz niezwykle gorąca. Po pewnym czasie jednak przyspieszasz, twój język przestaje się ze mną bawić, a zęby raz po raz zahaczające o skórę sprawiają, że coraz bardziej zbliżam się do punktu, w których wiem, że stracę kontrolę.

...skazując na szkarłatne więzienie...

    Zaczynam oddychać coraz szybciej, z trudem łapię oddech. Odchylam głowę do tyłu, zaciskam dłoń na twoich włosach, ciężko dysząc. Pozwalasz mi na to, jestem pewien, że rozpiera cię w tej chwili satysfakcja. Jak zawsze, gdy doprowadzasz mnie do takiego stanu.
    Z każdym ruchem twojego języka, z każdym wysunięciem i powtórnym wsunięciem pulsującego organu do ust, moja pierś unosi się i opada w coraz szybszym rytmie. Serce bije tak, jakby chciało rozerwać klatkę piersiową od środka. Niemal jestem w stanie wyczuć, jak uderza o żebra. Zupełnie jakby i na nim odbijało się to, co robisz z moim ciałem. To wręcz nieprawdopodobne, jak na mnie działasz.

...do którego wkroczyłem bez słowa sprzeciwu...

    Pulsowanie gwałtownie wzrasta, dochodzi niemal do szczytowego momentu. Jeszcze tylko chwila, jeszcze jeden moment...
    Niespodziewanie odsuwasz się ode mnie, pozostawiając w stanie najgorszym z możliwych, kiedy trudna do opisania przyjemność miesza się z równie trudnym do opisania bólem, kiedy napięcie niemal rozrywa moje podbrzusze.  

...pragnąc jedynie tej czerwieni...

    Granica samokontroli przełamuje się w jednej chwili, wszelkie hamulce, które mnie dotychczas powstrzymywały, w niespełna sekundę opadają, twoje niewerbalne polecenia przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Powodowany żądzą, chwytam cię za rękę, rzucam na łóżko i układam pod sobą, gwałtownie ściągając z ciebie ubranie. Szarpię materiał, drę go na strzępy. Nie obchodzi mnie to. W tej chwili nie przejmuję się niczym. Chcę tylko jednego, pragnę tylko jednej rzeczy. Nie zatrzymam się, dopóki jej nie osiągnę.

...a anioł spojrzał na mnie z pasją...

    Zaciskam dłoń na twoich nadgarstkach, drugą rozsuwam pośladki i zagłębiam się w ciebie dwoma palcami – szybko i gwałtownie. Wiem, że to boli, choć nie sposób poznać tego po twojej twarzy, na której wciąż gości pełen satysfakcji uśmiech. Gdybym potrafił się choć trochę wstrzymać, przygotowałbym cię powoli, dokładnie. Ale nie potrafię.

...i obnażył przede mną swoje ciało...

    Wchodzę w ciebie po kilku minutach i od razu zaczynam się poruszać, nadając swoim ruchom zdecydowanie zbyt szybki rytm, wprawiając nasze ciała w szalony taniec – przekraczając granicę wszelkiej przyzwoitości, zaczynamy kochać się ze sobą tak, jakby jutro miał się skończyć świat.
    Wyrywasz mi się, podnosisz się na łokciach i chwytasz mnie za szyję, przyciągając do siebie, wpijając się gwałtownie w moje usta. Nie całujesz – ty kąsasz. Gryziesz wargi, siłujesz się z moim językiem, walcząc o dominację, której nie byłeś w stanie utrzymać wcześniej. Choć przecież wcale nie zamierzałeś.

...pozwalając, bym spróbował najsłodszego, a zarazem najniebezpieczniejszego smaku na tym świecie...

    Czując, jak raz po raz zaciskasz się na mnie, zaczynam jęczeć w twoje usta. Przyjemność, którą odczuwam, jest zbyt wielka, bym potrafił znosić ją w ciszy tak, jak ty to robisz.
    Odrywasz się ode mnie, opadasz na poduszki, odchylając głowę do tyłu. Tylko ten jeden ruch jest oznaką rozpalającego cię pożądania. On i ogień tlący się w czerwonym spojrzeniu. Wiem, że gdybyś był jakąkolwiek inną osobą, na pewno byś teraz krzyczał. Ale nie jesteś. Na imię ci Seijūrō, a na nazwisko Akashi. Opanowany niezależnie od chwili, z pożądania krzyczący wyłącznie ciszą. Jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Szkarłatny król, który zniewolił mnie całym sobą.

...raz, na zawsze się od niego uzależniając...

    Przyspieszam ruchy swoich bioder jeszcze bardziej, gwałtownie się o ciebie obijając. Wiem, że nachodzi ta chwila, ten moment, kiedy całe napięcie ustąpi. Jeszcze tylko odrobinę...
    Pęka powierzchnia szklanej kuli, skryta w niej dotychczas woda wypływa na zewnątrz, zalewając plażę potężną falą. Zwalnia się spust pistoletu, wypuszczona z łuku strzała trafia w sam środek tarczy.
    Opadam na poduszki obok ciebie, dysząc, starając się dojść do siebie po tym nagłym wybuchu. Jednak ty wcale nie masz zamiaru pozwolić mi ochłonąć.

...niezdolny by odwrócić wzrok choćby na jeden moment...

    Siadasz na moich biodrach, wsuwając mnie w siebie. Odgarniasz z czoła spocone włosy, ocierasz twarz. A potem opierasz dłonie na moim brzuchu i zaczynasz się ruszać, raz po raz spinając pośladki, od nowa mnie pobudzając.

...nieznający słowa „zdrada”, wierny i posłuszny na wieki...

    Przyglądam ci się nieco zamglonym wzrokiem, podziwiam cię tak, jak zwykłem to wielokrotnie robić w podobnych chwilach. Naprawdę jesteś piękny. Nikt i nic nie może się z tobą równać. Żaden kamień szlachetny, żadna zorza, żadne dzieło sztuki czy starożytny bohater. Czerwonooki władca jest jedynym wyznacznikiem piękna na tym świecie – moim świecie.

...nieświadomy tego, co anioł skrywał w mroku za swoimi skrzydłami...

    Pochylasz się i raz jeszcze całujesz moją pierś. Ssiesz zaróżowione punkty, bawisz się mną za pomocą swojego języka. Wzdycham głośno, przymykam oczy, by po chwili otworzyć je gwałtownie, krzywiąc się z bólu.

...a on zdarł maskę z twarzy i rzucił ją w czerwone płomienie...

    Po mojej piersi spływa strużka krwi. Spoglądam na ciebie i dostrzegam ten uśmiech – tak inny, psychopatyczny, który doskonale znam. Uświadamiam sobie, na kogo patrzę i zaciskam dłonie na materiale pościeli.
    Więc i twoja kolej musiała w końcu nadejść...

    Zlizujesz tę krew, spoglądając mi prosto w oczy. A potem gryziesz mnie raz jeszcze – boleśnie, nie tak jak kilkanaście minut wcześniej. Tym razem pragniesz sprawić mi jawny ból.

...a one zabarwiły się złotem...

    Próbuję się od ciebie odsunąć, ale chwytasz moje nadgarstki i zamykasz je w stalowym uścisku, nie pozwalając, bym się wyrwał.

    – Shintarō, nie masz prawa odbierać mi tej przyjemności.

    Nieruchomieję, słysząc twój głos. Jego zimny i twardy, nieznoszący sprzeciwu ton działa na mnie petryfikująco. Za każdym razem jest tak samo. Kiedy tylko pojawia się ta druga twarz, kiedy potwór wychodzi na powierzchnię, pragnąc, bym go sobą nakarmił, nie potrafię uciec. Wbrew krzyczącemu głośno rozsądkowi nie mogę. To nawet nie twoja siła, lecz sam ten wzrok, zatrzymuje mnie w miejscu.

...i zobaczyłem to, co dotychczas pozostawało skryte przed światem...

    Spoglądam w twoje oczy, dostrzegam, jak jedna część czerwieni rozbłyska złotym płomieniem. To zaskakujące – choć wiem, co zwiastuje ten kolor, choć wiem, że jest on zapowiedzią koszmarnego bólu, to jednak nie mogę się powstrzymać przed podziwianiem go.

...i złoto pochłonęło moje ciało i duszę...

    Wysuwasz mnie z siebie, chwytasz za nabrzmiały organ, wsuwasz go do ust i mocno gryziesz.

    Krzyczę. Nie potrafię się powstrzymać. Zresztą nawet gdybym umiał, pewnie bym tego nie zrobił. Krzyki karmią bestię. A ja nie potrafię odmówić jej posiłku.

...i spaliło na popiół...

    Po raz kolejny smakujesz mojej krwi, dostrzegam błysk zadowolenia, który przepływa przez twoje spojrzenie. To takie chore, ale odczuwam pewnego rodzaju satysfakcję, gdy zdaję sobie sprawę, że tylko moja krew może cię zaspokoić. To tak, jakbym wstępował ponad innych ludzi, stając się dla ciebie kimś wyjątkowym.

...a ja, choć krzyczałem, nie sprzeciwiłem się ogniu...

    Od zawsze tak było – od samego początku. Gdy cię poznałem, jeszcze nie wiedziałem, jaki mrok w sobie skrywasz. Nie wiedziałem, że dzielisz się na dwie jaźnie, na anioła, który kocha i potwora, który uwielbia ranić. Nie wiedziałem, jak skomplikowaną istotą jesteś i jak samotnym cię to czyni. Nie miałem pojęcia... jednak szybko poznałem prawdę.
    To nie tak, że któraś z jaźni kiedykolwiek w tobie dominowała. Akceptowałeś je obie, na równi pozwalając im w sobie żyć. Zaspokajałeś każdą z nich, ponieważ wyłącznie razem definiowały ciebie.
   Ty jesteś Akashim. A na niego składają się dwa byty. Zawsze w tobie były i zawsze będą. To nie tak, że zakochałem się w tym pierwszym, choć z początku właśnie w taki sposób myślałem. Nawet jeśli bestia pozostawała uśpiona, ślad jej obecności zawsze był w aniele. Obie te formy definiowały cię i budowały. Zakochałem się w tobie – w Akashim – nie w którejś z poszczególnych jaźni. W człowieku, który nosi w swoim sercu więcej niż inni ludzie. Kochając cię, kocham obie tworzące cię istoty.

    Nawet jeśli przebudzenie bestii za pierwszym razem mnie zaskoczyło, nie mogłem uciec przed jej szponami. Ponieważ to wciąż byłeś ty – od samego początku. I choć wtedy tego nie rozumiałem, nie wiedziałem, dlaczego pozwoliłem bestii wyżyć się na moim ciele, dziś już pojmuję tę prawdę.
    Złoto i czerwień to dwa osobne byty, które jedynie razem są w stanie stworzyć prawdziwą harmonię, istotę doskonałą – nie anioła, nie bestię, lecz człowieka, który staje ponad innymi. Kogoś, kto widzi i czuje więcej, kto nie spala się w ogniu i nie topi na dnie studni. I to właśnie tej osobie się oddałem, stając się niewolnikiem szkarłatno-złotego płomienia. Uzależniłem się od ciebie – całego. Nigdy przed tobą nie ucieknę, choćbyś ranił mnie i zabijał powoli dzień po dniu. Nie ucieknę, ponieważ wiem, że nawet jeśli wyrwiesz mi serce, w następnej chwili złożysz na moich ustach czuły pocałunek, jakiego nie skosztował i nigdy nie skosztuje nikt poza mną. Oddałem ci się w pełni i nigdy cię nie zdradzę. Jestem twój – na wyłączność, a dzięki temu ty również pozostaniesz mój aż po kres czasu.

...ponieważ w tym bólu kryło się ciepło i szkarłatna miłość.

    Nabijasz się na mnie gwałtownie, rwąc skórę w delikatnym miejscu, nieprzyzwyczajonym do tak brutalnych ruchów. Zostawiasz wewnątrz mojego ciała ociekającą krwią ścieżkę, śmiejesz się i krzyczysz. Bestia reaguje tak odmiennie od anielskiego bytu. Jest gwałtowna i brutalna, okrutna i pełna spaczenia. A jednak wciąż piękna – z tym szalonym błyskiem w oczach, godnym prawdziwego szatana.

Zostałem stracony już w chwili, kiedy po raz pierwszy na ciebie spojrzałem.

    Drapiesz mnie i kąsasz, zostawiasz ociekające krwią pręgi na moim nagim ciele. Ranisz dotkliwie, zmuszając, bym zdzierał sobie gardło przy każdym krzyku. Rwiesz mnie od wewnątrz na różne sposoby.

Uzależniłem się.

    Wysuwasz się ze mnie niespodziewanie, lecz kiedy zaczynam już myśleć, że wreszcie się nasyciłeś, okazuje się, że zmieniasz jedynie sposób zadawania bólu.

    Uśmiechasz się groźnie, oblizujesz swoje palce. A potem wsuwasz we mnie całą dłoń, rozczapierzając ją wewnątrz mojego ciała.

    Zaczynam płakać. Nie mogę znieść tego koszmarnego bólu rozciąganej do granic możliwości skóry. I choć z każdą chwilą cierpię coraz bardziej, paradoksalnie, moje ciało odnajduje w tym iskrę przyjemności, sprawiając, że dochodzę po raz drugi. Razem z tobą.

Stałem się narkomanem, który nie potrafi wytrzymać bez źródła upojenia.

    Kiedy wysuwasz ze mnie dłoń, kulę się na łóżku, podciągając pod siebie nogi, obejmując kolana ramionami. Czuję się wykończony, moja świadomość powoli odrywa się od ciała. Z trudem wychwytuję twoje słowa, które wypowiadasz czule tuż nad moim uchem, gładząc mnie lekko po poszarpanym od paznokci policzku.

    – Śpij, Midorima, śpij.

    Osuwając się do krainy snu, wyczuwam jeszcze, jak kładziesz się przy mnie i okrywasz nas kołdrą, opierając głowę o moje plecy. Wiem, co robisz w tej chwili – zaciągasz się zapachem mojego ciała oznaczonego dotykiem miłości i chorego sadyzmu – oznaczonego tobą.

   

Stałem się niewolnikiem zamkniętym w spirali pożądania wzniesionej na fundamencie paradoksu.

    Zamykam oczy, osuwam się do krainy pozbawionej jakichkolwiek obrazów. Zasypiam obok czule obejmującej mnie czerwieni, która kocha i złota, które uwielbia ranić. Zasypiam obok anioła i bestii, obok najdelikatniejszego piękna i władcy, który stąpa pośród krwi – obok ciebie.