Requiem dla Psychopaty XIII

   OJCIEC I SYN

    Hiroyasu Akashi od zawsze był osobą wzbudzającą mimowolny szacunek. Jego wyniosła, pełna specyficznej elegancji postawa sprawiała, że podczas rozmowy z nim większość osób opuszczała spojrzenie, wbijając je w ziemię. Wrażenie, jakie powstawało wokół mężczyzny, potęgował dodatkowo jego wzrost. Choć nigdy nie należał on do ludzi ze szczególnie rozbudowaną sylwetką, to jednak szczupłe, wysokie ciało okryte niemal zawsze ciemnym garniturem w połączeniu z ogólnym wyglądem sprawiało naprawdę imponujące wrażenie. Krótkie, czarne włosy zaczesane elegancko do tyłu, rzadko kiedy wyrażający zadowolenie wyraz twarzy, nieznoszący sprzeciwu ton głosu, umiejętność kierowania ludźmi i lśniące, szare oczy, z których ciężko było cokolwiek wyczytać – wszystko to składało się na charyzmatyczną aurę, której nikt nie potrafił się oprzeć. Nawet jego syn. 

    Nie mając żadnego innego wzorca, Akashi od dziecka starał się brać za przykład właśnie swojego ojca. I choć nie wszystkie dotyczące edukacji decyzje podobały się chłopakowi, to jednak każdej podporządkowywał się bez słowa sprzeciwu. Mimo że sam stał się na przestrzeni lat osobą niezwykle charyzmatyczną, nie mógł w tej kwestii dorównać ojcu. Co nie oznacza, że przez cały ten czas nie próbował.
    – Jak sprawuje się Alt?

    Chłopak spogląda na mężczyznę kątem oka. Jest zaskoczony faktem, że ojciec wykazał zainteresowanie czymś niezwiązanym z edukacją.

    Choć są rodziną, ich relacje nigdy nie wyglądały tak jak u przeciętnych ludzi. Ani przed, ani po śmierci matki Akashi nie czuł tej specyficznej więzi między sobą a ojcem. Szanował go i podziwiał, ale gdyby ktoś zapytał chłopaka o inne uczucia, prawdopodobnie nie umiałby odpowiedzieć.
    Ojciec nigdy nie powiedział mu, że go kocha, nie pogłaskał po głowie, nie pochwalił. Kiedy Akashi przychodził do niego, informując o nowych osiągnięciach, mężczyzna kiwał jedynie głową i powtarzał, by chłopak nie ważył się osiąść na laurach. Ich stosunki zawsze były niezwykle oficjalne. I choć ojciec zwracał się do niego po imieniu, Akashi nigdy nie wyczuł w jego głosie ani odrobiny cieplejszego uczucia. Zupełnie jakby chłopak był jedynie kolejnym z ludzi Hiroyasu – postawionym wyżej od innych, od którego więcej się oczekiwało, ale jednak wciąż tylko jednym z pionków. Prawdopodobnie gdyby nie kochająca matka Akashi nigdy nie poznałby smaku rodzicielskiej miłości. Być może tylko dzięki niej nie stał się w młodym wieku osobą równie zimną i bezwzględną co ojciec. Choć zachowanie mężczyzny i tak bardzo mocno odbiło się na charakterze Akashiego – po Hiroyasu odziedziczył on chłód i perfekcjonizm przynależny przywódcy, po matce zaś ciepło i wrażliwość, która po jej śmierci niestety została w dużej mierze wyparta przez wartości wpajane przez ojca. A jednak nie w całości – jakaś jej część, choć niewielka, pozostała w Akashim. I to właśnie dzięki niej, dzięki temu, że obok charyzmy i stanowczości pozostało to pojawiające się momentami ciepło, chłopakowi tak szybko udało się zdobyć szacunek i zaufanie członków drużyny Teikō. 

    – Doskonale. Jak zawsze zresztą – odpowiada Akashi, kiedy ojciec zatrzymuje się przy boksie Alta.

    – To dobrze. Bardzo dobrze.

    Przez krótką chwilę Hiroyasu przygląda się uważnie białemu ogierowi. Kiedy te dwa ciemne spojrzenia ścierają się ze sobą, czerwonooki chłopak odnosi wrażenie, jakby był świadkiem niemej wojny. Koń i człowiek obserwujący się nawzajem tak czujnie, badający przeciwnika...

    Po plecach Akashiego przebiega dziwny dreszcz, gdy tak im się przygląda. Nie podoba mu się to uczucie, gdzieś głęboko w jego umyśle rodzi się niepokojące przeczucie, dotyczące celu wizyty ojca w stajni. Jednak, kiedy chłopak już chce otworzyć usta i zadać pytanie, Hiroyasu odrywa spojrzenie od czarnych oczu Alta, odwraca się od konia i zaczyna iść w przeciwnym niż poprzednio kierunku. Zaskoczony tą nagłą zmianą Akashi przez chwilę stoi jeszcze w miejscu, szybko jednak otrząsa się i pospiesznie dołącza do ojca.
    Mężczyzna idzie przed siebie z rękami splecionymi za plecami. Kiedy przechodzi obok poszczególnych boksów, znajdujące się w nich konie robią się niespokojne – głośno rżą, tupią kopytami. Akashi doskonale wie, jak mądre i wyczulone na negatywne emocje są te zwierzęta. Sposób, w jaki reagują na jego ojca, jeszcze bardziej utwierdza chłopaka w przekonaniu, że to, co mężczyzna dla niego szykuje, na pewno nie okaże się niczym przyjemnym.
    Hiroyasu zatrzymuje się przy jednym z pierwszych boksów i spogląda na stojącego wewnątrz konia. Po chwili jednak odwraca wzrok i skinieniem ręki nakazuje Yagimoto, by do niego podszedł.

    – Jak ona się ma?

    Stajenny wsuwa dłonie w kieszenie swoich spodni, po czym zagląda do boksu, taksując konia spojrzeniem.

    – Dobrze. Weterynarz mówi, że ciąża przebiega bez żadnych komplikacji. Jeśli ten stan się utrzyma, Esca powinna oźrebić się bez jakichkolwiek problemów za jakieś dwa, góra trzy miesiące.

    Hiroyasu kiwa lekko głową i zadaje stajennemu kolejne pytanie, jednak Akashi przestaje się im przysłuchiwać, przyglądając się stojącej w boksie klaczy.

    Kiedy kilka lat temu zobaczył ją po raz pierwszy, zaskoczyło go to, jak głęboka może być czerń sierści konia. W swoim życiu już wcześniej widział wiele karych wierzchowców, więc kiedy usłyszał, że zwierzę, które ma do nich przyjechać, posiada wręcz niewiarygodne umaszczenie, nie uwierzył w to. Jakie było jego zaskoczenie, gdy ujrzał klacz, której sierść okazała się tak ciemna, że większość czarnych tkanin wydawała się przy niej wyblakła. I choć od samego początku Akashi był zdecydowanie zwolennikiem siwych koni, to jednak musiał sam przed sobą przyznać, że w kwestii dostojności biel nie może się równać z czernią. Dowodem na to był stojący przed nim koń – choć nie tak piękny jak Alt, to jednak najbardziej majestatyczny, jakiego chłopak kiedykolwiek widział. Z tego właśnie powodu zwierzę otrzymało imię „Esca”, które powstało jako modyfikacja francuskiego słowa, określającego elegancję.

     Przyglądając się tak stojącej w boksie klaczy, chłopak odpływa wspomnieniami do chwili sprzed dziewięciu miesięcy, przypominając sobie rozmowę, którą przeprowadził z nim wówczas jego ojciec.

    Ciszę wieczoru przerywa jedynie odgłos sztućców lekko ocierających się o talerze i trzaskający w kominku ogień. Przy przeciwległych krańcach niezwykle długiego stołu wykonanego z ciemnego drewna siedzą dwie osoby – mężczyzna o surowej twarzy poprzecinanej nielicznymi zmarszczkami i chłopiec, którego włosy przypominają odcieniem zachodzące słońce.

    – Jak wypadłeś na pierwszych testach, Seijūrō?

    – Bez niespodzianek. Osiągnąłem najwyższy możliwy wynik – odpowiada chłopak bezbarwnym głosem. Nie oczekuje pochwały, już dawno pogodził się ze świadomością, że nigdy nie usłyszy takich słów z ust swojego ojca.

    – Czy ktoś oprócz ciebie również zdobył podobną punktację?

    – Nie, ojcze. Tylko ja.

    – Pamiętaj, że musisz za wszelką cenę utrzymać takie wyniki.

    – Wiem o tym.

    Reszta posiłku przebiega już nieprzerywana jakimikolwiek słowami. Cisza, która panuje między ojcem a synem, wydaje się być niezwykle ciężka i pełna napięcia.

    Obaj kończą jeść niemal w tej samej chwili. Kiedy Akashi, wytarłszy usta serwetką, chce już wstać od stołu, jego ojciec podnosi dłoń, dając chłopakowi do zrozumienia, że jeszcze nie wolno mu odejść.

    – Chcę o czymś z tobą porozmawiać.

    Ponieważ chwile takie jak ta nieczęsto mają miejsce, zaintrygowany Akashi spogląda na ojca z ciekawością.

    – Tak?

    – Kenji Akihiko, szef firmy, z którą współpracuję, jest zainteresowany naszymi końmi.

    Akashi otwiera oczy nieco szerzej, jedynie tą drobną reakcją okazując swoje zaskoczenie.

    – W jakim sensie jest nimi zainteresowany? Chce któregoś z nich kupić?

    Prawdę powiedziawszy, chłopak nie wyobraża sobie, by ojciec był skłonny sprzedać którekolwiek z należących do ich rodziny zwierząt. Choć sam mężczyzna nie zwykł udawać się na przejażdżki, to jednak z całą pewnością można nazwać go kolekcjonerem koni. Każde ze sprowadzonych przez niego zwierząt jest wyjątkowe, inne. Pochodzą one z najszlachetniejszych rodów i ras, z najróżniejszych stron świata. Każdy z nich ujeżdżany i szkolony był przez najznamienitszych japońskich trenerów – każdy, z wyjątkiem Alta. Hiroyasu zarabia na tych zwierzętach niemałe pieniądze, wystawiając je w licznych konkursach i wyścigach. Z tego też powodu Akashi nie może zrozumieć, co jego ojciec miał na myśli, wypowiadając takie słowa.

    – Nie, nie chodzi mu o konkretnego konia. A raczej nie o żadnego z tych, które obecnie się u nas znajdują. – Mężczyzna przerywa na krótki moment, uważnie spoglądając na syna. Akashi jednak nie docieka, spokojnie czeka, aż ojciec sam dokończy wątek.

    – Zależy mu na arabie czystej krwi, który pochodziłby z królewskiego rodu. Niestety, biorąc pod uwagę transport zza granicy i obecne ceny tych koni, które z roku na rok wzrastają, nie może pozwolić sobie na zakup u samego źródła. Ponieważ z Kenjim łączy mnie wieloletnia biznesowa znajomość, złożyłem mu pewną propozycję. Domyślasz się może jaką?

   

Sprawdzasz mnie?

    Akashi spogląda swojemu ojcu w oczy i lekko kiwa głową. Kiedy zaczyna mówić, stara się, by ton jego głosu nie zdradzał niepokoju, który zrodził się w sercu chłopaka.

    – Zarówno Alt, jak i Esca to czystej krwi araby, wywodzące się w dodatku z królewskiego rodu. Gdybyś sprzedał któregoś z nich po znajomości, cena na pewno byłaby dużo korzystniejsza niż zakup u źródła.

    Hiroyasu kiwa głową, po czym zakłada ręce na piersi i opiera się wygodniej o oparcie krzesła.

    – Owszem, dobrze myślisz. Jednak nie mam zamiaru sprzedawać któregokolwiek z tych koni. Są zbyt cenne, by jej oddawać.

    Gdy Akashi słyszy te słowa, ciężar w jego piersi gwałtownie opada. Chłopak tłumi westchnienie ulgi, nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo ucieszyła go odpowiedź ojca. Lubi Escę, to naprawdę wspaniała klacz, która jak żaden inny koń sprawdza się przy ujeżdżaniu, jednak jej strata nie byłaby dla niego szczególnie bolesna. Za to utrata Alta...

    Po plecach Akashiego przebiega nieprzyjemny dreszcz na samą myśl o takiej ewentualności.

    – Jeśli nie zamierzasz sprzedać żadnego z nich, to jak w takim razie... – Chłopak urywa w pół zdania, kiedy nagle dociera do niego jeszcze jedna możliwość. – Pokrycie.

    Hiroyasu kiwa głową.

    – Dokładnie. Jeśli Alt pokryje Escę, ich źrebak nie dość, że będzie czystej krwi, to dodatkowo w kwestii rodowodu stanie się cenniejszy niż jego rodzice. Innymi słowy, zarówno dla Kenjiego, jak i dla mnie jest to okazja idealna. On dostanie konia, którego chce, a ja dużo na tym zarobię.

    Akashi kiwa głową na znak, że zrozumiał.

    – Ze słów weterynarza wynika, że Esca niedługo wejdzie w fazę rui. Mówię ci to, żebyś miał świadomość, w jakim stanie powinien być w tym czasie Alt. Niełatwo o zapłodnienie u koni, dlatego nie przemęczaj go. Rozumiesz?

    – Tak, ojcze.

    – W takim razie to wszystko, możesz już odejść.

    Akashi wstaje od stołu i, zasuwając za sobą krzesło, opuszcza jadalnię. Choć nie podoba mu się to, że w najbliższym czasie będzie zmuszony odpuścić sobie dłuższe przejażdżki na Alcie, to jednak zdecydowanie bardziej intensywne pozostaje w nim uczucie ulgi – chłopak naprawdę cieszy się, że ojciec nie zdecydował się sprzedać jego ukochanego wierzchowca.

    – ...weterynarz twierdzi, że teraz już nie powinna się tak bardzo eksploatować, ale ruch jest jej jednak w dalszym ciągu niezwykle potrzebny.

    Akashi wyrywa się z zamyślenia i ponownie zaczyna przysłuchiwać się rozmowie ojca ze stajennym. Wciąż nie jest pewien powodu, dla którego Hiroyasu odwiedził stajnię, ale te dwa słowa, które mężczyzna na początku wypowiedział, pobrzmiewają echem wewnątrz umysłu chłopaka, wprawiając go w stan lekkiego niepokoju.

„Musimy porozmawiać”.

Tylko nie mów, że zdecydowałeś się jednak sprzedać Alta.

    – Jazda pod siodłem nie wchodzi w grę, prawda?

    – Weterynarz powiedział, że w tych ostatnich miesiącach może być to już zbyt ryzykowne, i że lepiej zabierać ją po prostu na krótkie przejażdżki bez obciążenia.

    Hiroyasu kiwa lekko głową i odsyła stajennego. Następnie spogląda na syna.

    – Domyślasz się już może, czemu tu przyszedłem?

    Akashi zaprzecza. Mężczyzna mruży nieco swoje ciemne oczy, nadając spojrzeniu jeszcze groźniejszy wyraz. Chłopak pozostaje jednak niewzruszony, dzielnie znosi wzrok ojca.

    Po kilku niezwykle długich sekundach ta niema walka się kończy i Hiroyasu przenosi spojrzenie na stojącego w boksie konia.

    – Wiesz, po którym pokryciu Esci doszło do zapłodnienia?

    Akashi kręci głową. Choć jest świadomy tego, że jego ojciec zlecił weterynarzowi wykonanie najdokładniejszych badań, to jednak nieszczególnie interesuje go, kiedy Esca zaszła w ciążę. Podobnie zresztą jak nie odczuwa potrzeby, by poznać płeć źrebaka – przecież i tak zamierzają tego konia sprzedać, chłopak nie widzi więc powodu, dla którego miałby się przejmować takimi rzeczami. W rzeczywistości jedyną kwestią, która wydaje mu się naprawdę ważna, jest stan i zdrowie Esci. Bądź co bądź, Akashi naprawdę lubi tego konia.

    – Po drugim. Wiesz, co to oznacza?

    – Że Alt jest wyjątkowo płodny. Albo Esca.

    Choć nie interesuje go to, Akashi zmuszony jest sam przed sobą przyznać, że zapłodnienie już po drugim pokryciu należy do rzeczy naprawdę niewiarygodnych. W końcu konie od dawien dawna są jednym z tych gatunków zwierząt, u których wyjątkowo trudno o zajście w ciążę.

    – Raczej Alt – kwituje krótko Hiroyasu. – W każdym razie, gdy Kenji się o tym dowiedział, rozpowiedział kilku osobom, jak płodnego mamy ogiera. Jakiś czas temu dostałem propozycję od Hiroshiego Nakamy z firmy farmaceutycznej Okazaki, który skory jest zapłacić naprawdę duże pieniądze za wypożyczenie Alta. Zależy mu, aby jego klacze pokrył koń czystej krwi, w dodatku, gdy prawdopodobieństwo, że uda się zapłodnić kilka z nich, gwałtownie wzrasta, transakcja ta staje się dla mnie bardziej niż korzystna.

    – Wypożyczyć... Zaraz, ojcze, chcesz powiedzieć, że... – Akashi nie kończy, kiedy dociera do niego z pełną świadomością znacznie słów mężczyzny.

    – Tak. Już uzgodniliśmy szczegóły. W przyszłym tygodniu Alt pojedzie do Jokohamy i zostanie tam na cały okres trwania rui. Mam nadzieję, że rozumiesz, co to oznacza?

    Akashi zaciska lekko pięści.

    – Tak. Przez ten tydzień nie powinienem go przemęczać.

    – Cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę – oznajmia Hiroyasu i, najwyraźniej uznając, że wyjaśnił wszystko, co miał do wyjaśnienia, odwraca się od syna i wychodzi ze stajni. Akashi zaś nie rusza się z miejsca, próbując pogodzić się z tą, tak nieprzyjemną dla niego świadomością.

Alt wyjedzie za tydzień i nie wróci przed końcem rui. Przez kilkadziesiąt dni nie będę mógł na nim jeździć.

    Chłopak zaciska usta w wąską linię, z całych sił powstrzymując się przed uderzeniem pięścią w ścianę boksu.

    Przy całym jego intensywnym trybie życia, przy nauce i obowiązkach pozaszkolnych, są jedynie dwie rzeczy, które od śmierci matki pomagają mu wytrwać w rygorystycznym wychowaniu – koszykówka i jazda konna. I choć Akashi uwielbia tę pierwszą z całego serca, to jednak nawet od niej i związanych z nią myśli zmuszony jest czasem odpocząć. A najlepszym na to sposobem są właśnie chwile spędzone na grzbiecie Alta. Nie chodzi tu bowiem o samą jazdę konną, lecz o jazdę na tym jednym, tak bliskim sercu Akashiego wierzchowcu, z którym łączy go niezwykła, dla Hiroyasu prawdopodobnie kompletnie niezrozumiała, więź. Porozumiewając się z Altem za pomocą słów pisanych mową wiatru i ciała, Akashi może podzielić się z nim swoimi uczuciami, uwalniając się od tego, co go w danej chwili męczy. I choć taka rozmowa ma prawo wydawać się postronnej osobie dosyć nieprawdopodobna, to jednak siedząc na grzbiecie Alta, czując wiatr we włosach i zapach lasu przyjemnie drażniący nozdrza, widząc przed sobą otwartą, nieograniczoną niczym przestrzeń, chłopak naprawdę czuje się tak, jakby był w stanie porozumieć się z koniem w ten dziwny, niewerbalny sposób.
    Teraz jednak jego ojciec zamierza odebrać mu nawet te chwile, które są dla Akashiego tak cenne. I choć chłopak doskonale rozumie powody, którymi kieruje się Hiroyasu, nie może nic poradzić na to, że zdecydowanie nie podoba mu się, iż mężczyzna przystał na wysuniętą przez przypadkową osobę propozycję.

Zawsze musisz wziąć to, czego chcesz, nie przejmując się innymi, nie przyjmując do wiadomości tego, że ktoś mógłby ci się sprzeciwić, czyż nie, ojcze?

    Akashi przymyka oczy i bierze głęboki wdech, starając się uspokoić. Po raz pierwszy od śmierci matki, ma do swojego ojca prawdziwy żal o coś.  

 *** 

    Podczas gdy za oknem zapada późna noc, a ulice pustoszeją, na jednej ze ścian niewielkiego pokoju tańczą nieprzejmujące się późną porą cienie, którym towarzyszy powtarzający się raz po raz odgłos przesuwanego po papierze rysika. Żółty blask, padający z małej lampy oświetla białą kartkę zapełnioną czarnymi znakami i siedzącą przy biurku postać, która pochyla się tak nisko, że jej błękitne włosy niemal dotykają powierzchni stołu. Wydaje się być ona do tego stopnia skupiona na wykonywanej czynności, że nie wywarłby na niej żadnego wrażenia nawet wybuch bomby atomowej.

    – Dwadzieścia, piętnaście, czterdzieści... 

    Co jakiś czas do dźwięku przesuwanego po papierze rysika dołączają także szeptane pod nosem liczby i odgłos wystukiwanych na kalkulatorze obliczeń. 

    – Pięćdziesiąt razy trzy dodać dwadzieścia pięć razy osiem...

    Schemat tych dźwięków powtarza się wielokrotnie przez całą noc. Dopiero kiedy ciemne niebo zaczyna lekko blednąć, a księżyc powoli układa się do snu, w niewielkim pokoju rozbrzmiewa westchnienie ulgi. Błękitnowłosy chłopak odrzuca rysik i odchyla się na oparciu krzesła, przecierając ręką oczy. Przez jakiś czas po prostu siedzi tak, spokojnie oddychając, po kilku minutach jednak prostuje się i spogląda na wciąż otwarty, leżący na biurku zeszyt. Bierze go do ręki i zaczyna wertować zapisane wcześniej strony. Gdy dociera do ostatniej, na jego usta wypływa lekki, pełen zadowolenia uśmiech.

    – Gotowe. W końcu mi się udało.