Requiem dla Psychopaty XII

OBIETNICA

Rozdział dedykowany cudownej Yuuki, od której dostałam najpiękniejszą przypinkę na świecie ♥ Dziękuję, Pedale ♥ 

Cudo, prawda~? *chwali się, bo może*

______________________________

    Wieczór jest przyjemnie chłodny, a powietrze rześkie. Pora wydaje się wręcz idealna na niezobowiązującą grę po zajęciach. Jeszcze kilka dni temu Kuroko bez wahania wykorzystałby taką okazję. Teraz jednak, zamiast dołączyć do biegającego po ulicznym boisku Aomine, siedzi na ławce i przygląda mu się, starając się zrozumieć, skąd jego przyjaciel czerpie tyle energii. Mimo spartańskiego treningu, jaki kilkadziesiąt minut temu przeszli, ciemnoskóry chłopak nie oszczędza się w grze z niewidzialnymi przeciwnikami. Drybluje, rzuca, skacze, wykonuje jednoosobowe alley-oopy. Cały czas się przy tym uśmiecha, zupełnie jakby ból mięśni nie miał dla niego żadnego znaczenia. Kuroko zdaje sobie sprawę, że to, co jemu wydaje się najgorszym treningiem na świecie, dla pozostałych zawodników z pierwszego składu – w tym także dla Aomine – stanowi rzecz normalną. Ćwicząc w podobny sposób od pierwszej klasy, zdążyli przywyknąć do wymagań, które błękitnookiemu chłopakowi wydają się niemalże abstrakcyjne. A jednak, mimo tego przyzwyczajenia, Kuroko dostrzega, że wszyscy się męczą. Mniej lub bardziej, ale jednak wszyscy – bez wyjątku. Nawet narzucający tempo Nijimura pod koniec zajęć z trudem łapie oddech. I choć nikt nie męczy się tak bardzo jak Kuroko, to jednak chłopak zdążył zauważyć, że kiedy tylko w sali gimnastycznej rozbrzmiewa gwizdek trenera, większość zawodników z ulgą opada na parkiet, wyglądając przy tym tak, jakby miejsce miała właśnie najpiękniejsza chwila w ich życiu. Aomine i Akashi, a wraz z nimi pozostali wyjściowi drugoklasiści, również wydają się być po treningu wyzuci z energii. Z tego właśnie powodu Kuroko nie potrafi zrozumieć, skąd jego przyjaciel czerpie siłę do tak intensywnej gry po zajęciach. Jest to dla niego naprawdę niepojęte.
   

Chyba jestem trochę zazdrosny. 

    Pierwszy trening skończył się dla Kuroko, zanim się tak naprawdę zaczął. Chłopak nie wytrzymał nawet do końca rozgrzewki – kiedy przestał wreszcie wymiotować, trener kazał mu położyć się na ławce z zimnym okładem na czole i dojść do siebie. Choć Kuroko, mimo wyraźnie buntującego się ciała, chciał wrócić jak najszybciej do wykonywania ćwiczeń, obawiając się, że po tak marnym pokazie wytrzymałości zostanie wydalony z pierwszego składu, trener mu na to nie pozwolił. W rezultacie niemal cały trening chłopak spędził na ławce, przyglądając się pozostałym zawodnikom. I choć starał się czegoś nauczyć chociażby z samej obserwacji, nie potrafił się wystarczająco skupić. Bał się tego, co nastąpi, kiedy ćwiczenia dobiegną końca. Jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie.
    Trener nic mu nie powiedział, nawet do niego nie podszedł. Oznajmił jedynie, że oczekuje następnego dnia wszystkich zawodników o tej samej porze i wyszedł z sali, nie zaszczycając Kuroko choćby przelotnym spojrzeniem. Chłopak zrozumiał wtedy, że nawet w Teikō nie panują tak rygorystyczne zasady, by osoba niespełniająca wymagań została wydalona z drużyny już po pierwszym dniu. Co oczywiście nie oznaczało, że nie stanie się tak po kilku.
    Drugi trening był jeszcze gorszy niż pierwszy. Obolały po poprzednich zajęciach chłopak miał dużo większe problemy z utrzymaniem tempa niż dzień wcześniej. A jednak wytrzymał dłużej – całą rozgrzewkę i kilkanaście minut właściwych ćwiczeń, sam będąc tym faktem zaskoczony. Podobnie było następnego i jeszcze kolejnego dnia. Mimo iż jego mięśnie płonęły żywym ogniem i czuł, że nie zniesie choćby minuty dalszego wysiłku, jakimś cudem udało mu się wytrwać. I choć wciąż było to zbyt mało, choć wciąż kończył, wymiotując w kącie, to jednak robił postępy, małymi kroczkami powoli posuwając się naprzód.

Tylko że to nie wystarczy, potrzebuję czegoś więcej. 

    Chłopak nie wie, co jest powodem tych postępów, co takiego sprawia, że mimo zakwasów i obolałego ciała z każdym dniem udaje mu się coraz dłużej wytrzymać. Z początku myślał, że to sprawka motywacji i strachu przed wydaleniem z drużyny. Jednak im dłużej się nad tym zastanawia, tym wyraźniej dociera do niego, że to nie może być tylko to. Motywacja jest ważna, jednak bez jakichkolwiek innych podstaw nikt nie osiągnie szczytu. Takie cuda się nie zdarzają.

   

Muszę poznać powód.

    Kuroko zaciska dłonie na krawędzi drewnianej ławki. Choć zaczął szukać odpowiedzi już kilka dni temu, wciąż nie udało mu się jej odnaleźć. Chłopak wie, że kluczem do rozwiązania zagadki jest w tym wypadku głęboka analiza zachowań własnego ciała. Niestety jak na razie ta świadomość do niczego mu się nie przydała.

Nie rozumiem. Powinienem przecież znać swoje ciało doskonale. Więc dlaczego?

    Kolejne minuty upływają nieubłaganie, dni zdecydowanie zbyt szybko mijają. Kuroko wie, że kończy mu się czas. Nadchodzi turniej towarzyski. Tak bardzo chciał w nim zagrać, marzył o tym. Jeśli jednak zostanie wydalony z drużyny przed rozgrywkami, na zawsze straci szansę, by dostać się na ławkę i wziąć udział w meczu.
 

Zostały cztery treningi... Za mało, za mało czasu... 

    – Tetsu, uważaj! 

     Wyrwany z zamyślenia Kuroko gwałtownie podrywa głowę do góry, dostrzegając piłkę, która szybko zmierza w jego stronę. Schyla się przed nią w ostatniej chwili, unikając trafienia prosto w twarz.

    – Aomine-kun... Chciałeś mnie zabić? – pyta zadziwiająco spokojnie, prostując się. Brzmi przy tym tak, jakby zagadywał o pogodę, w jego głosie nie da się wyczuć ani śladu jakiegokolwiek wyrzutu.
    Przyjaciel podchodzi do niego, uśmiechając się przepraszająco.
    – Wybacz, Tetsu, nie chciałem, naprawdę. Po prostu piłka odbiła się tak i... sam rozumiesz.
    Kuroko kręci tylko głową, nie mówi jednak nic więcej. Aomine tymczasem podnosi piłkę z ziemi i, obracając ją w palcach, spogląda na niego niepewnie.
    – Na pewno nie chcesz zagrać?

– Na pewno, Aomine-kun. Nie mam ochoty.

– Hmm... – Ciemnoskóry chłopak przez chwilę przygląda mu się uważnie, tak jakby się nad

czymś zastanawiał. Ostatecznie jednak nie wraca do gry, zamiast tego siada na ławce obok niego.
    – Treningi wciąż tak bardzo cię męczą?

    Słysząc to pytanie, Kuroko spogląda na Aomine zaskoczony. Nie łudził się, że komukolwiek umknie jego słaba kondycja, ale celowo nie wspominał przyjacielowi o tym, jak jest mu ciężko. Nie chciał obarczać Aomine swoimi problemami.

    – Może nie tak jak na początku, ale wciąż... To zupełnie inny poziom, potrzebuję trochę czasu, żeby się przyzwyczaić.

    – Uda ci się szybciej, niż myślisz – mówiąc to, Aomine uśmiecha się szeroko i szturcha Kuroko w ramię.
    – Dlaczego tak sądzisz?
    – Jak to „dlaczego”? – Aomine unosi brwi. – Przecież już teraz idzie ci dużo lepiej niż za pierwszym razem. Coraz dłużej wytrzymujesz. Zobaczysz, nim się obejrzysz, dogonisz cały pierwszy skład. Muszę zacząć uważać, bo jeszcze zostawisz mnie w tyle.

    Kuroko uśmiecha się delikatnie, słysząc to ostatnie zdanie. Docenia słowa Aomine i choć wie, że one same niczego nie mogą zmienić, chłopak jest wdzięczny za tę próbę pocieszenia. Obecność i wsparcie przyjaciela podnoszą go lekko na duchu. Kuroko naprawdę się cieszy, że Aomine jest przy nim.
   

Tak jak on kiedyś był...

    Niespodziewanie przed oczami Kuroko staje twarz jego przyjaciela z dzieciństwa – Ogiwary Shigehiro. 

Brązowe włosy, opadające na czoło delikatnymi falami. Roześmiane oczy w tym samym kolorze. Moje nazwisko na jego ustach i ten wiecznie pogodny wyraz twarzy. Uśmiech, którym zawsze mnie witał...

    Ogiwara był jego pierwszym przyjacielem. Poznali się jako dzieci, na ulicznym boisku. Już wtedy Kuroko interesował się koszykówką, choć nie rozumiał do końca jej zasad. Zaintrygowany meczem, który obejrzał w telewizji, zaczął grać, jednak nie szło mu zbyt dobrze. Nie wiedział, co powinien robić i jak. Chodził tylko popołudniami na uliczne boisko i próbował rzucać do kosza, bo to wydawało mu się wówczas najważniejszym elementem gry. Właśnie podczas jednego z takich treningów go spotkał.
    Ogiwara sam zaproponował, że pokaże Kuroko, jak powinno się grać. Wytłumaczy mu zasady, pokazał, jak prawidłowo wykonywać podstawowe ruchy. Wyciągnął dłoń, złapał błękitnookiego chłopca za rękę i wciągnął do swojego świata – do świata prawdziwej koszykówki. Nauczył go grać, otworzył przed nim drzwi do krainy, którą Kuroko szczerze pokochał. Tak, swoją miłość do tego sportu błękitnooki chłopak zawdzięcza właśnie jemu.
    Przez całą podstawówkę grali razem. A kiedy ten okres w ich życiu dobiegł końca i poszli do różnych gimnazjów, obiecali sobie, że następnym razem zmierzą się na boisku jako przeciwnicy. Kiedy żegnali się przed szkolnym budynkiem, Kuroko nie przypuszczał nawet, jak trudno będzie mu dotrzymać danego słowa.
    Ogiwara dostał się do pierwszego składu znacznie szybciej niż on. W chwili gdy Kuroko przechodził swoje największe załamanie z powodu sugestii trenera odnośnie opuszczenia drużyny, jego przyjaciel piął się po szczeblach gimnazjalnej kariery koszykarskiej. W tamtych dniach błękitnooki chłopak naprawdę wątpił w to, by udało mu się go dogonić. 
    Teraz jednak wreszcie tego dokonał. Dostał się do pierwszego składu, perspektywa zagrania w meczu nie jest już tak nierealna jak na początku. Kuroko wie, że nie może zmarnować takiej szansy. Nie tylko ze względu na własne pragnienie gry, ale też ze względu na obietnicę złożoną Ogiwarze. Z tego właśnie powodu za wszelką cenę musi zrozumieć, co pomaga mu wytrwać coraz dłużej w męczącym treningu i wykorzystać tę wiedzę, przekształcając ją w czyn. Musi. Przecież obiecał. Gdyby cały jego dotychczasowy wysiłek miał pójść na marne... Kuroko nie chce sobie tego nawet wyobrażać. I choć wciąż nie ma pojęcia, w jaki sposób może znaleźć odpowiedź, świadomość, że Ogiwara będzie na niego czekał na boisku, dodatkowo go motywuje. Poza tym, do tej pory zawsze jakoś udawało mu się przebrnąć przez pojawiające się przed nim przeciwności. Więc i tym razem ma na to szansę.
   

Tylko znacznie mniej czasu...

    Kuroko odchyla głowę do tyłu i spogląda w malowane fioletem, wieczorne niebo.
   

Budowanie wytrzymałości, przyzwyczajenie się... jakie mogą być tego podstawy?

    – To chyba to, że wiesz, czego się spodziewać, nie? Znając już ćwiczenie, możesz stwierdzić, ile siły potrzebujesz na jego wykonanie, jaki jest na to najłatwiejszy sposób.
    Kuroko gwałtownie się prostuje i spogląda na przyjaciela zaskoczony. Nie miał pojęcia, że wypowiedział ostatnią myśl na głos, jednak nie to jest powodem jego zdziwienia.

Nie wierzę...

    – Aomine-kun, co chcesz przez to powiedzieć?

– Yyy, no więc... chodzi mi o to, że... jeśli wiesz, czego się spodziewać, możesz to jakoś rozplanować czy coś...

    Aomine spogląda na przyjaciela kątem oka i, dostrzegając, z jaką intensywnością Kuroko się w niego wpatruje, pociera nerwowo szyję.
    – Aaaa! – krzyczy głośno, jednocześnie zeskakując z ławki. – Zresztą nie wiem, nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałem, tak nagle wyskoczyłeś z takim pytaniem, może jednak jest zupełnie inaczej. Chodźmy lepiej coś zjeść, od tej gry i myślenia zrobiłem się głodny. Mam ochotę na tę nową kanapkę z Maji Burgera z podwójną wołowiną. 

    Kuroko parska cicho pod nosem i spogląda na przyjaciela rozbawiony.
    – Aomine-kun, ty naprawdę jesteś...  – nie kończy jednak, zamiast tego wstaje z ławki i razem z ciemnoskórym chłopakiem opuszcza uliczne boisko. Jego nastrój poprawia się momentalnie. I choć z jednej strony nie potrafi uwierzyć w to, że sam nie wpadł wcześniej na coś tak oczywistego, z drugiej cieszy się, że przez zupełny przypadek Aomine podpowiedział mu sposób na rozwiązanie problemu wytrzymałości. W głowie Kuroko bardzo szybko zaczyna formować się plan, który jednak potrzebuje dokładnego przeanalizowania. A chłopak wie, że zostało mu zbyt mało czasu, by mógł zmarnować choćby chwilę.
    – Przepraszam, Aomine-kun, ale jednak muszę wrócić do domu. Przypomniałem sobie, że mam coś bardzo pilnego do zrobienia.
    Przyjaciel spogląda na niego, zaskoczony tą nagłą zmianą planów.

    – Naprawdę? 
    Kuroko kiwa potakująco głową.
    – Eh... no trudno. W takim razie do zobaczenia jutro, Tetsu.
    – Do zobaczenia, Aomine-kun.

    Kuroko przybija przyjacielowi żółwika, po czym odwraca się i szybkim krokiem odchodzi w stronę swojego domu, powstrzymując się przed tym, żeby nie zacząć biec. 

Zostały cztery dni. Cztery treningi. Dam radę.

    Kiedy dociera do domu, szybko zdejmuje buty i kieruje się do swojego pokoju. Tam od razu siada do biurka, otwiera zeszyt i zaczyna pisać, niezwykle szybko zapełniając pustą kartkę czarnymi znakami. Wie, że nie ma ani chwili do stracenia.

***

    Nagły podmuch wiatru uderza Akashiego w twarz, kiedy chłopak wypada na grzbiecie Alta z lasu na otwartą przestrzeń. Koń zarzuca głową na bok, jednak, mimo oporu, jaki przed sobą napotyka, jeszcze bardziej przyspiesza. Jak zawsze zresztą. Akashi uśmiecha się lekko i spina go jeszcze bardziej. Wie, że Alt uwielbia stawać do pojedynku z wiatrem.

    Biały koń gna przed siebie, a jego jasna grzywa faluje w powietrzu, łaskocząc osłonięte przedramiona Akashiego. Chłopak czuje, jak spinają się pod nim mięśnie zwierzęcia, jak wiele wysiłku wkłada ono w ten bieg – w wyścig z samą naturą. Akashi naprawdę uwielbia takie chwile – momenty, w których może poczuć, że naprawdę żyje, kiedy nie krępuje go nic poza własnym ciałem. Chwile, w których jest wolny od narzucanych przez ojca ograniczeń.
    Gdy docierają do rezydencji, chłopak zmusza konia, by ten zwolnił, przeszedł w kłus, a następnie w szybki stęp. Przed samą stajnią jeszcze poświęca kilkanaście minut na spokojne rozstępowanie wierzchowca. Kiedy zaczyna czuć, że zwierzę ochłonęło po długim biegu, zsuwa się z siodła i, łapiąc za uzdę, wprowadza Alta do dużego budynku.
    – Przejażdżka się udała?
    – Jak zawsze.
    Akashi uśmiecha się do Yagimoto – ich stajennego, który otwiera przed nim drzwi do boksu Alta. Mężczyzna nie wchodzi jednak do środka, nie próbuje zająć się rozsiodłaniem konia. Akashi powiedział mu kiedyś, że chce to robić sam i od tamtej pory stajenny ani razu nie zaproponował pomocy.
    – Długo was nie było. Przejechaliście cały las?

    – Tak. Dotarliśmy aż do jeziora.

    Yagimoto kiwa głową z uznaniem, po czym opiera się o ścianę i zaczyna przyglądać się, jak Akashi powoli uwalnia konia od kolejnych elementów, tworzących wyposażenie jeździeckie.
    Chłopak ściąga uprząż z głowy Alta, następnie ostrożnie wyjmuje wędzidło z jego pyska, jednocześnie gładząc go uspokajająco po szyi. Potem zajmuje się siodłem, które, po zdjęciu z grzbietu konia, przewiesza przez drzwi boksu. W taki sam sposób postępuje z czeprakiem. Kiedy zwierzę jest już całkowicie rozsiodłane, Akashi zajmuje się rozczesaniem jego sierści, grzywy i ogona. Powolnymi, dokładnymi ruchami przeciąga szczotką po całym ciele zwierzęcia – od szyi, przez grzbiet, aż po brzuch. Przygląda się, jak nieco splątana po jeździe sierść wraca do swojego pierwotnego stanu, który on tak uwielbia podziwiać. Przesuwa dłonią po rozczesanych miejscach, czując ciepło ciała ukochanego wierzchowca. Głaszcze go po szyi, pysku. Wplata palce w miękką grzywę, zaciąga się jej zapachem. A potem staje przed Altem i przez chwilę tylko mu się przygląda – tym jego niesamowitym oczom, studniom bez dna. Uwielbia w nie patrzeć, tonąć w nich. Choć na pierwszy rzut oka wydają się one niezgłębione, Akashi potrafi wyczytać z nich dosłownie wszystko. W końcu spędził z Altem wiele czasu od chwili, kiedy spotkali się po raz pierwszy.
    – Wiesz, Akashi, kiedy na was patrzę, zaczynam wierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia.
    Chłopak odrywa spojrzenie od konia i spogląda na stajennego, który lekko się uśmiecha. Odpowiada tym samym. Lubi tego mężczyznę, naprawdę darzy go ogromną sympatią. W końcu jest on jedną z niewielu osób, z którymi Akashi może w swoim domu swobodnie porozmawiać. 

„Paniczu Akashi”.

    Ze względu na pozycję jego ojca niemal wszyscy pracownicy rezydencji od samego początku zwracali się do chłopaka właśnie takimi słowami i nie przestali nawet, kiedy ten dorósł, pomimo jego wielokrotnych próśb. 

Zastanawiam się, czy oni nie wiedzą, że stawiają mnie w ten sposób w niezręcznej sytuacji, czy może jednak zdają sobie z tego sprawę, ale obawiają się niezadowolenia ze strony mojego ojca? Cóż, pewnie chodzi raczej o to drugie.

    Yagimoto jednak jest inny, od samego początku był. Wśród wszystkich pracowników jako jedyny przystał na prośbę Akashiego i zaczął zwracać się do niego normalnie, nie poprzedzając niczym nazwiska. W dodatku zawsze rozmawiał z nim wyjątkowo swobodnie, pozwalając sobie na taki ton wypowiedzi, który dla ojca chłopaka byłby prawdopodobnie nie do pomyślenia. Akashi darzy Yagimoto sympatią z jeszcze jednego powodu – ponieważ mężczyzna traktuje go jak zwykłą osobę, okazując mu szacunek należny poszczególnej jednostce, na który chłopak musiał zapracować, a nie który niezasłużenie dostał w prezencie, przychodząc na świat jako dziedzic wielkiego koncernu. 

Chyba nieco zbyt często ten fakt rozpamiętuję...  

    Jego myśli przerywają kroki rozbrzmiewające przy wejściu do stajni. Dostrzegając zdumienie odmalowujące się na twarzy stajennego, Akashi otrzepuje ręce o spodnie i wychodzi z boksu. Kiedy spogląda w stronę, w którą patrzy mężczyzna, dostrzega wysoką postać, stojącą w bramie. Rozpoznając tę poważną twarz o surowym wyrazie, na krótką chwilę zaskoczony otwiera nieco szerzej oczy, jednak bardzo szybko się opanowuje i podchodzi do przybysza. Stara się przy tym zachować spokój, choć od wewnątrz pełen jest niepokoju.

Nigdy tu nie przychodził, jeśli czegoś ode mnie chciał, zawsze kogoś po mnie posyłał. Więc dlaczego tym razem...

   Akashi zatrzymuje się w odległości trzech kroków przed swoim ojcem i bez słowa unosi na niego spojrzenie. Mężczyzna spogląda na syna tak, jakby oceniał dystans między nimi, po czym mruży nieco swoje ciemne oczy i postępuje naprzód, jeszcze bardziej zmniejszając odległość dzielącą go od chłopaka, zmuszając Akashiego, by zadarł głowę do góry. A potem odzywa się głosem twardym i niskim, którego ton nie zwiastuje niczego dobrego.
    – Seijūrō, musimy porozmawiać.