Stróż

One-Shot: Bran x Jojen

Z dedykacją dla Hitomi.

__________________

    Otacza go tęcza, barwny welon, płaszcz utkany z najróżniejszych kolorów – i tych najprostszych, najzwyczajniejszych, jak i takich, których ludzkie oczy nigdy nie widziały i nigdy nie zobaczą. 

    Stoi pośród opadającego z nieba deszczu, w samym sercu falującego oceanu złota. Zanurza w nim ręce, uśmiecha się, krzyczy. Jego oczy lśnią jak u dziecka, które nigdy nie widziało złego. Niewinny, delikatny, piękny w swojej naiwności i prostocie. Czysty. Chłopiec o oczach przypominających lód i włosach w odcieniu najgłębszego kasztanu. Młody książę, któremu kłania się natura.

    Zaczyna iść, a złoty ocean rozstępuje się tuż przed nim. Korony drzew same układają się nad jego głową, tworząc konstrukcję zielonego baldachimu, wiatr niespodziewanie zmienia kierunek i wieje zza pleców, ułatwiając marsz. Słońce mruży oczy, chowa się za chmurami, jedynie pojedynczymi promieniami umilając chłopcu wędrówkę. Opadające z drzew, barwne liście wirują nad jego głową, młody książę idzie przed siebie, a flora podąża tuż za nim.

    Powodowany nieznanym pragnieniem zrywa się i zaczyna biec – biegnie ku horyzontowi niesiony na ramionach wiatru, biegnie aż do utraty tchu, a uśmiech nie schodzi z jego ust. Błękitne oczy lśnią niepohamowaną radością, śmiech rozdziera przestrzeń, aura szczęścia nabiera kolorów i otacza ciało chłopca niezwykłą aureolą. Młody książę biegnie, ciesząc się życiem, tak jakby smakował je po raz pierwszy.

    Zza drzew, zza krzewów, spomiędzy zboża – zewsząd wyłaniają się zwierzęta. Istoty każdego rodzaju, naturalni wrogowie – ofiary i drapieżcy – przyglądają się biegnącemu chłopcu, tej aurze niewinności, która go otacza. Dwa wilkory, dwie sarny, dwa węże, dwie kuny, a za nimi wiele innych, ciekawych tej inności, która wkroczyła do ich świata, burząc rządzące nim reguły, obracając odwieczne prawa do góry nogami, przynosząc ze sobą spokój, nadzieję i miłość.

   

Chodźcie, dołączcie do mnie.

    Chłopiec biegnie, a za nim biegną zwierzęta. Coraz to bogatsza muzyka rozbrzmiewa pośród złotego oceanu, coraz to bardziej zdumiewający widok malują niezależne kolory na nienależącym do nikogo obrazie. Młody książę zapisuje historię od nowa, ponieważ jest wolny i ponieważ może.

    Dobiega na niewielką polanę i tam też się zatrzymuje, z trudem łapiąc oddech. Jego serce bije szybko – zbyt szybko, zbyt gwałtownie. Po chwili jednak jeszcze bardziej przyśpiesza.

     Wyłania się z świetlistej bramy, odziany w czarne pióra. Wrona, która przybrała ludzką skórę, chłopiec o oczach w odcieniu zieleni głębszej niż jakikolwiek szmaragd. Inny, obcy dla świata, jednakże dla księcia znajomy.

    Kiedy podchodzi do niego, natura nagle milknie, cały świat na chwilę wstrzymuje oddech. Wirujące w powietrzu liście zatrzymują się na moment, wiatr zamiera w bezruchu. A dwójka chłopców staje naprzeciw siebie, uważnie badając się wzrokiem.   

– Przyszedłeś...

– Oczywiście. Przecież jestem twoim stróżem.

    Dłonie stykają się lekko, ledwie się muskają, po chwili jednak palce splatają się w mocnym uścisku. Spojrzenia krzyżują się ze sobą, uśmiechy powoli unoszą ku górze kąciki ust. Dwaj chłopcy zaczynają tańczyć, ciesząc się wzajemną bliskością pośród ciszy i czasu, który stanął dla nich w miejscu. Ten świat ofiarowuje im siebie, jest ostoją dla uczuć zbyt delikatnych i zbyt głębokich, by mogły zostać oddane przez jakiekolwiek słowa. W tańcu pomiędzy dzisiaj a wczoraj, pomiędzy zimą a latem, pomiędzy niebem a ziemią łączą się dwa serca, bijące wspólnym rytmem, serca spragnione bliskości w krainie, gdzie nie istnieją żadne smutki. Zawieszeni w czasie chłopcy są tam tylko dla siebie, a wszystko inne jest dla nich. Młody książę i wrona o ludzkiej twarzy, która przysięgła go chronić.

    Ich taniec pachnie czerwienią i najjaśniejszą bielą – uczuciem tak szczerym, jak to tylko możliwe. Wirujące wokół siebie ciała rysują w powietrzu niewidzialne wzory, opowiadające historię znaną tak wielu, jednakże indywidualną dla każdego z osobna. Historię powszechną i niepowtarzalną zarazem, prostą i skomplikowaną, krótką i najdłuższą na świecie. Historię, którą za każdym razem opowiadać zaczyna serce, nigdy rozum. Historię, która może dobiec końca w najmniej spodziewanym momencie.

    Strzała pojawia się znikąd, intruz wkrada się do świata, który nie dla niego został stworzony. Grot celuje w jedno tylko serce, jeden tylko cel widzi przed sobą posłaniec mroku. Wróg o wielu imionach, który czeka na końcu każdej ścieżki, wyciąga dłonie ku niewinnej duszy, łaknąc książęcej krwi, tej ciepłej czerwieni, niezmąconej przez żadną skazę. A jednak to nie jej dane jest mu skosztować.  

– Uważaj!

    Czarne skrzydła się łamią, lśniące pióra opadają na ziemię, zielone oczy gasną, a serce powoli zamiera. Wrona o ludzkiej twarzy upada, a wraz z jej upadkiem, budzi się czas i natura, która wcześniej zastygła w bezruchu. Wraca poprzedni porządek, podział i zasady. Świat już nie jest dla chłopców, znowu jest dla siebie. Burzą się jego mury, a wśród ruin miejsce spoczynku znajdują łzy wypływające z błękitnych oczu.

Nie...

***

    Głośno wciągnięte powietrze przerywa ciszę nocy, dłoń kurczowo zaciska się na materiale ubrania.

    – Bran?

    Błękitne oczy napotykają zielone, rytm serca na moment zwalnia, a potem gwałtownie przyspiesza.

    – Jojen...

...żyjesz. Jak dobrze.

    Błękitnooki chłopiec przysuwa się do swojego towarzysza i, opierając głowę na jego piersi, zaczyna wsłuchiwać się w spokojny rytm bijącego w niej serca.

    – Co się stało?

    – Nic, Jojen, wszystko w porządku.

    – Na pewno?

    Wyraźnie wyczuwalna w głosie towarzysza troska sprawia, że Bran delikatnie się uśmiecha.

    – Na pewno. Śpij dalej.

    Jojen cicho wzdycha, nie wydaje się być przekonany. Nic jednak nie mówi, splata jedynie ze sobą dłoń swoją i Brana. Gest ten, choć tak zwyczajny i prosty, dodaje błękitnookiemu chłopcu otuchy. Czując wyraźnie ciepło dłoni Jojena, Bran odnosi wrażenie, jakby ten dotyk mógł ochronić go przed wszelkim złem, które czeka na niego w sennej krainie.

    Błękitnooki chłopiec nie lubi tych koszmarów, widok umierającego towarzysza za każdym razem przyprawia go o potworny ból. Jednak ciepło dłoni Jojena sprawia, że co noc Bran bez strachu osuwa się do krainy snu. Ponieważ wie, że w prawdziwym świecie czeka na niego ten, który przysiągł go chronić, ten, który widzi przyszłość i, znając ją, obiecał, że będzie przy nim zawsze, że nigdy go nie opuści.

    Bran uśmiecha się delikatnie i mocniej ściska dłoń Jojena. Chwilę potem obaj chłopcy zasypiają pod przykryciem utkanym z gwiazd, a nocne niebo czuwa nad ich głowami niczym niemy strażnik, strzegący tego najczystszego uczucia, które zrodziło się w świecie targanym przez wojny, zdrady i przemoc, przypominając maleńki, lecz niezwykle piękny kwiat, który wyrósł w samym sercu pustyni.

 

Jojen, dziękuję ci, że jesteś.