Monopol

 PROLOG

    Podobno wiosną wszystko się zmienia. Wtedy gdy ziemia ponownie budzi się do życia po długiej, zimnej nocy, gdy pierwsza jaskółka rzuca cień na topniejącą powierzchnię śniegu, gdy jasny kwiat przebija się przez warstwę białego puchu, wyciągając ramiona ku słońcu – wtedy dla świata wstaje nowy dzień, symbolizujący nadzieję. Dzień, który obraca wszystko o sto osiemdziesiąt stopni, dzień, w którym zasypia chłód zepchnięty w kąt przez ciepłe promienie, zachłannie zagarniające świat dla siebie. Dzień, kiedy naturalny krąg na nowo zaczyna swój bieg – kolejny początek i kolejny koniec nieustannie powtarzającego się cyklu. Ten jeden dzień właśnie – pierwsze chwile wiosny – ludzie zwykli nazywać porą największych metamorfoz, cechy zmieniającej się natury przypisując zaś samym sobie – własnym uczuciom, zachowaniu, postanowieniom. I w wierze tej przetrwali całe wieki.

   

Dziś wiosna stała się chyba latem.

    Uniesiona ręka sędziego – ten jeden gest – przełamuje pełną napięcia ciszę, która na kilka chwil zawładnęła całym stadionem. Na trybunach rozbrzmiewają krzyki i oklaski, po twarzach zawodników zaś, którzy znajdują się na boisku, zaczynają spływać łzy – i te pełne szczęścia, jak i te, w których pobłyskuje smutek i rozgoryczenie. W całym tym zgiełku tylko jedna osoba zdaje się być nieporuszona – stojący na górce, samotny miotacz, szeroko otwartymi oczami wpatrujący się w tablicę wyników, wyglądający zupełnie tak, jakby nie docierało do niego to, co chwilę temu miało miejsce.

Ah, więc to już. Koniec... to naprawdę koniec... 
Dziwne... Chyba powinienem czuć coś więcej, bardziej...

    Wstrzymywane do tej pory powietrze wreszcie opuszcza płuca, ustępuje dziwny chłód i to napięcie, które trzymało ciało w paraliżującym uścisku. Jedna z dłoni wędruje po reprezentacyjnym stroju, zatrzymując się, i zaciskając na wysokości piersi – tak jakby ten gest był w stanie zwolnić oszalałe bicie serca. Palce drugiej zaś przytrzymują daszek czapki, by nakrycie nie spadło, podczas odchylania głowy do tyłu.

   

Jestem zmęczony. Nie mam nawet siły, by zejść z tej górki.

    Samotny miotacz wpatruje się w spoglądające na niego z góry słońce, nie zaciskając powiek pomimo napływających do oczu łez. Pot spływa po jego skórze, dodatkowo zwilżając już i tak mocno przemoczoną koszulkę. Parne powietrze nie daje wytchnienia po intensywnej grze – najbardziej męczącej w całej jego dotychczasowej karierze.

Poprowadziłem drużynę jako as przez całe dziesięć zmian. Nie zwolniłem rytmu nawet w dogrywce... Chyba zaraz zemdleję.

    Na drżących nogach miotacz postępuje krok do przodu, chcąc do samego końca zachowywać się jak na asa przystało – mimo skrajnego zmęczenia dojść na środek boiska, ukłonić się, podziękować za grę, dotrzeć do szatni... i dopiero tam osunąć się na podłogę i przez kilka chwil nie przejmować się niczym – czy to wygraną, czy przegraną – umożliwiając reszcie drużyny, by zrobiła to jako pierwsza.

   

Spać, tak bardzo chce mi się spać...

    Ciało odmawia mu posłuszeństwa, kolana się pod nim uginają, a on sam upada na boisko, wprawiając tłum w konsternację, sprawiając, że wszyscy zebrani na stadionie wstrzymują oddech. Niepokój gęsty niczym mgła zawisa w powietrzu nad leżącym na ziemi miotaczem. A potem rozbrzmiewają pełne paniki głosy.

    – Cholera, zemdlał!

    – Niech ktoś go zabierze do lekarza!

    – Szybko, pomóżcie mu!

   

Jeszcze nie zemdlałem, wciąż mogę...

    Nagły błysk razi oczy miotacza. A potem zapada ciemność, w której cichną wszelkie głosy i jakiekolwiek inne dźwięki.

***

Gdzie ja jestem?

    Miotacz powoli otwiera oczy, mrugając kilkakrotnie, starając się przyzwyczaić do wszechobecnej jasności. Jednocześnie zdaje sobie sprawę, że leży na czymś miękkim, szeleszczącym przy najdrobniejszym nawet ruchu.

Pościel? Leżę na łóżku?

    Powoli, krzywiąc się lekko przy tej czynności, podnosi się do siadu i rozgląda dookoła. Dostrzega przed sobą biurko i stojące za nim krzesło, kilka łóżek oddzielonych od siebie parawanami i szafki, w których za szklanymi szybami znajdują się leki.

Ah, no tak, zemdlałem.

    Rozglądając się po gabinecie, miotacz szuka wzrokiem lekarza lub któregoś z członków drużyny. Nikogo takiego jednak nie zauważa, co wydaje mu się nieco dziwne.

To w porządku, że zostałem tu sam?

    Nieco zdezorientowany wygląda przez okno, z którego rozpościera się widok na znajdujący się przy stadionie park. Przygląda się drzewom kołysanym przez letni wiatr i słońcu, którego ciepłe promienie docierają do niego zza szklanej powierzchni szyby.

    

Moje lato już się skończyło, co?

    Czując dziwny ucisk w piersi, miotacz zsuwa się z łóżka i, nie dbając o zachowywanie się jak na pacjenta przystało, chwiejnym krokiem opuszcza gabinet. Idąc opustoszałymi korytarzami, zmierza przed siebie bez żadnego konkretnego celu, a w jego umyśle rozbrzmiewa głośnym echem tylko jedna, niedająca spokoju myśl.

To już naprawdę koniec... 

    W pewnej chwili zza jednego z otwartych okien dociera do niego znajomy głos. Zaintrygowany podchodzi do ściany i, opierając dłoń na chłodnej powierzchni szyby, wygląda na zewnątrz, dostrzegając piętro niżej dwójkę osób, które prawdopodobnie nie zdają sobie sprawy z obecności jeszcze jednej, obserwującej je zza drzew.

Co tu się dzieje?

    Nim jednak udaje mu się znaleźć satysfakcjonujące wytłumaczenie, jedna z dwójki osób wypowiada słowa, które rozdzierają przestrzeń z siłą prawdziwego gromu. Niczym piorun przeszywający ciało elektryzują ją. A to, co po tych słowach następuje, sprawia, że obserwujący całe zdarzenie miotacz szeroko otwiera oczy. 

Więc to tak...

***

    Wiosna jest alegorią – ta, w której wszystko się zmienia. Dla czwórki osób dzień ten nastąpił znacznie później niż według kalendarza powinien. Gesty, które zostały wtedy wykonane, słowa, które zawisły w powietrzu – wszystko to złożyło się na impuls, który popchnął krąg zmian do rozpoczęcia nowego cyklu. Coś się wtedy skończyło, coś innego zaczęło. Dla czwórki osób lato stało się w tamtej chwili wiosną, a może to wiosna stała się dla nich latem. W dniu, w którym słońce niemal parzyło skórę, kiedy zakończył się finałowy mecz, nic nie było już takie jak wcześniej. 

Rozpoczęła się nowa gra.