Requiem dla Psychopaty XIV

UCZUCIA, O KTÓRYCH NIE MÓWIĄ NA GŁOS

    Budzi go zapach świeżo skoszonej trawy i późnowiosennego powietrza, śpiew ptaków i ciche nawoływanie wstającego słońca, które przekrada się przez otwarte okno na ramionach porannego wiatru. Czerwonowłosy chłopak, który leży samotnie na wielkim, staromodnym łóżku, wśród skotłowanej, śnieżnobiałej pościeli, powoli unosi powieki, a skryte pod nimi, jaskrawe tęczówki rozbłyskają w świetle dnia. Lśnią tak jednak niezwykle krótko, bardzo szybko zostają przesłonięte przez szczupłe przedramię. Akashi zasłania oczy, pragnąc, by czas się zatrzymał, a najlepiej cofnął do chwili, gdy jego ojciec nie wypowiedział jeszcze tych kilku zdań, które szarpnęły lekko, acz boleśnie sercem chłopaka.

O czym ja myślę? Gdzie się podział mój chłodny realizm, co?

    Akashi cicho wzdycha i przez kilka minut leży zupełnie bez ruchu, wsłuchując się w bicie swojego serca. Zaskakuje go to, że pomimo irytacji i złości, którą czuł dzień wcześniej, rytm wygrywany w jego piersi zdaje się rozbrzmiewać tak spokojnie i powoli. Jakby do tego organu wcale nie docierały uczucia, pozostając zamknięte w umyśle chłopaka.

Tak przecież właśnie powinno być, czyż nie?

    Ręka bezwładnie opada na pościel. Usta wykrzywiają się w dziwnym, nieszczerym uśmiechu. Akashi obraca głowę w bok, spogląda na kołyszące się za oknem drzewa, tańczące w rytm muzyki granej przez wiatr.

Jeszcze nie widać słońca. Nie wzeszło na tyle wysoko, bym mógł je ujrzeć, leżąc w takiej pozycji.

    Chłopak powoli wstaje, biała pościel zsuwa się z jego ramion, odsłaniając nagie ciało, które w kontakcie z chłodnym, porannym powietrzem pokrywa się gęsią skórką. Akashi podchodzi do okna, opiera dłoń na śliskiej powierzchni szyby. Spogląda przed siebie, starając się objąć wzrokiem cały horyzont. Tak jak zrobiłby to, gdyby siedział teraz na grzbiecie Alta, ciesząc się jedną z porannych przejażdżek, które niczym codzienny rytuał weszły mu w krew.

Masz mi za złe, że się dzisiaj nie pojawiłem?

    Chłopak zwija dłoń w pięść i zaciska wargi w wąską linię. Nikt nie wie, jak on się teraz czuje, nikt tego nie rozumie, ponieważ nikomu o tym nie powiedział. Nie mógłby. Dzielenie się swoimi uczuciami z innymi – tymi głębszymi, mówienie o nich na głos, szukanie wsparcia – żadna z tych rzeczy nigdy nie leżała w jego naturze. Tak wychował go ojciec, taki los przypieczętowała śmierć jego matki. Ale nigdy nie żałował. Czuł, żył, po prostu okazywał mniej niż inni. Dzięki temu też odgrywał przynależną mu rolę wicekapitana idealnie. Przez długi czas jako jedyny się czymś takim wyróżniał. A potem pojawił się cień z błękitnymi oczami bardziej nieprzeniknionymi niż jego własne. Prawdziwy fantom – nierzucający się w oczy, cichy, niezdradzający się najmniejszym nawet uczuciem. Ludzki cień, który w obliczu silnego światła zdaje się lśnić niezwykłym blaskiem.

Moje odkrycie i największe utrapienie.

                       

    Chłopak odwraca się od okna, podchodzi do szafy i zakłada pierwsze lepsze ubranie. Do wyjścia do szkoły ma jeszcze wiele czasu. Właściwie mógłby teraz dalej spać, skoro nie może na razie jeździć na Alcie. Mógłby, więc dlaczego? Czemu tak wcześnie się obudził?

Aaach, to irytujące.

    Chłopak wychodzi ze swojego pokoju i przemierza korytarze wielkiego domu, które zdają się być całkowicie pogrążone w ciszy. Służba śpi, a ojca nie ma – jak każdego innego dnia jeszcze przed wschodem słońca wyszedł do pracy. Idący przed siebie chłopak zdaje się być w tej wielkiej rezydencji całkowicie sam.

Żadna nowość.

    Drzwi do gabinetu ustępują bez najcichszego nawet skrzypnięcia. Wewnątrz pokoju panuje półmrok, grube zasłony, które powinny stanowić jedynie ozdobę, są zasunięte, nie przepuszczają promieni słonecznych. W powietrzu unosi się zapach książek, lakierowanego drewna i atramentu, a także delikatna, ledwie wyczuwalna woń kamelii.

Zawsze tak samo. Niezmiennie. Jakby czas stanął w miejscu.

    Chłopak zamyka za sobą drzwi, pochodzi do okien i pewnym szarpnięciem odsuwa zasłony, wpuszczając do pokoju światło słoneczne. Promienie bez problemu przedzierają się przez szklaną taflę i padają na dywan przykrywający drewnianą podłogę, na potężne regały ustawione w licznych rzędach, wypełnione najróżniejszymi książkami, na niski, szeroki stolik, na którym spoczywają rolki specjalnego papieru, tusz i pędzle do kaligrafii, na długą sofę obitą żakardem w kwiecistym wzorze, na wiszący na jednej ze ścian obraz, będący idealną kopią słynnej „Impresji” Moneta, na stojący na środku pomieszczenia, wielki, czarny fortepian o lśniącej, lakierowanej powierzchni i złotych zdobieniach, na oparty o ścianę ciemnoczerwony futerał na skrzypce i na stojącą samotnie w kryształowym wazonie kamelię – kwiat czerwony niczym krew. Do tego ostatniego właśnie chłopak podchodzi powoli i, muskając opuszkami palców chłodną powierzchnię wazonu, zaciąga się nikłą, acz zdecydowanie wyczuwalną wonią ukochanego kwiatu swojej matki.

Niedługo trzeba będzie go wymienić.

    Wszystko w tym gabinecie – kolor ścian, zagospodarowanie przestrzeni, dekoracje wnętrz – dosłownie wszystko przypomina chłopakowi o jego matce. W każdej, nawet najmniejszej, znajdującej się tu rzeczy czuć jej obecność. W końcu ten gabinet należał właśnie do niej, był prywatną ostoją kobiety, w której chłopak od dziecka pobierał lekcje kaligrafii, literatury i gry na różnych instrumentach. Ojciec rzadko odwiedzał to miejsce, a od śmierci matki Akashiego nie robi tego w ogóle, omijając gabinet zawsze szerokim łukiem.

On nie chce pamiętać. Woli zapomnieć, że kiedykolwiek żyła.

    Teraz już chyba tylko Akashi pamięta o istnieniu tego gabinetu, jako jedyny go odwiedza, nie pozwalając, by osnuł się kurzem. Dba o to miejsce dla niej i dla siebie. Tylko w nim pozwala odżyć swoim wspomnieniom, tylko w nim odsłania uczucia, których nigdy nie wypowiedziałby na głos – odsłania nie za pomocą słów, lecz dźwięków.

Ta atmosfera jest taka... znajoma. Naprawdę nic się tu nie zmieniło przez te wszystkie lata.

    Chłopak podchodzi do stojącego pod ścianą futerału, otwiera go i wyciąga z wewnątrz ciemnobrązowe skrzypce. Ostrożnie układa je pod brodą i ujmuje smyczek w dłoń tak, jak robił to wiele razy wcześniej, gdy na sofie siedziała jego matka, obserwując go. Dziś jednak chłopak nie gra dla niej, a wyłącznie dla siebie. Chce dać upust emocjom, które poprzedniego dnia wrzały wewnątrz niego, i które powoli na nowo zaczynają w nim wzbierać.

„Cztery pory roku”. „Zima”. Antonio Vivaldi.

    Chłopak przykłada smyczek prawej ręki i palce lewej do strun. A potem zaczyna się występ, taniec dźwięków i emocji, które płynną szczerze i nieprzerwanie, znajdując swoje ujście w pisanej w powietrzu melodii. Nie jest ona jednak ani piękna, ani dokładna. Chłopak nie słucha nut, nie odwzorowuje ich. Zmienia zapis, modyfikuje go pod swoje uczucia. W muzyce, którą tworzy, czuć gniew i frustrację. Skrzypce w jego rękach zdają się krzyczeć, wiją się w złości. Melodia nie porusza, nie ujmuje. Przeraża i smuci. Akashi Seijūrō wygrywa całą swoją złość i żal, który ma do ojca za odebranie tych chwil, które znaczą dla niego tak wiele. Po chwili jednak do tych emocji dołącza także irytacja, którą chłopak odczuwa za każdym razem, gdy ktoś podważa jego wybór odnośnie Kuroko Tetsuyi.

„Nie da rady. Jest za słaby. Nie zagra w meczu. Przykro mi, Akashi, mimo wszystko on się jednak nie nadaje”.

„W przyszłym tygodniu Alt pojedzie do Jokohamy... Cieszę się, że to rozumiesz”.

    W gabinecie rozbrzmiewa jedna z części słynnego cyklu Vivaldiego. Jednak nikt nie rozpoznałby w niej „Zimy”. Muzyka płynąca ze skrzypiec trzymanych przez Akashiego jest zdecydowanie zbyt gwałtowna, zbyt niekontrolowana. Chłopak, który nigdy nie mówi o głębszych uczuciach na głos, wyrzuca z siebie jedno po drugim za pomocą dźwięków. Frustracja, żal, irytacja i złość niszczą zamysł kompozytora, jednak zapisane w dźwiękach przynoszą chwilowe ukojenie zmęczonemu umysłowi, w którym do tej pory były głęboko skryte.

    Akashi Seijūrō gra długo, a za oknem słońce powoli wspina się po błękitnym niebie coraz wyżej.

***

    Kuroko ziewa przeciągle i, zakrywając dłonią usta, podchodzi do okna z kubkiem gorącej herbaty. Zeszłej nocy siedział do późna, robiąc przeróżne obliczenia, próbując ułożyć strategię treningową, dzięki której udałoby mu się dotrwać do końca ćwiczeń. I choć osiągnął swój cel, to jednak kilka godzin snu nie wystarczyło, by zdążył odpowiednio wypocząć.

Eh, ciężko będzie w takim stanie wcielić mój plan w życie.

    Słysząc skrobanie w szybę, chłopak otwiera okno i uśmiecha się lekko do swojego szarego przyjaciela. Kot ufnie podchodzi do jego ręki i przez kilka minut tylko się łasi, ocierając się miękkim futerkiem o wystawioną dłoń. Kuroko drapie go za uchem, kiedy jednak zwierzę zaczyna przypatrywać mu się wyczekująco błyszczącymi, żółtymi oczami, chłopak wzdycha lekko i cofa się do lodówki po kawałek szynki.

    – Masz, ty mały głodomorze – mówi, podstawiając rękę z jedzeniem pod pyszczek kota.

    Gdy przygląda się, jak zwierzę zachłannie pożera mięso, do jego uszu dociera cicha melodia, napływająca wraz z wiatrem z sąsiedniego domu. Zaintrygowany Kuroko przymyka oczy, starając się w nią wsłuchać. Z początku przychodzi mu to z trudem, melodia tłumiona jest przez śpiew budzącej się okolicy. Jednak im bardziej chłopak się koncentruje, tym utwór staje się w jego odczuciu wyraźniejszy.

    Dźwięki, które do niego napływają, są bardzo spokojne i delikatne. Przypominają trzepot motylich skrzydeł, niczym płatki śniegu wirują w powietrzu i osiadają na rozwiewanych przez lekki wiatr, błękitnych włosach. Niematerialne ręce melodii obejmują chłopaka czule, niewidzialne usta całują przymknięte powieki. Klawisze pianina wydobywają z instrumentu najdelikatniejsze, najbardziej ulotne dźwięki, jakie Kuroko w życiu słyszał. Stojąc tak przy otwartym oknie, opierając dłonie na chłodnej powierzchni parapetu, nie potrafi ocenić, czy melodia, która go oczarowuje, grana jest na żywo, czy to jedynie nagranie puszczone z płyty. Nie interesuje go to też jakoś szczególnie, liczy się dla niego jedynie fakt, jak piękny i niezwykły w swojej ulotności zdaje się być ten utwór.

   

Ciekawe, jaki ma tytuł.

    Kiedy melodia cichnie, Kuroko uśmiecha się lekko i otwiera oczy. Niespodziewanie czuje się dużo bardziej wypoczęty niż kilkanaście minut wcześniej. Tak jakby ten utwór niósł ze sobą jakieś tajemnicze, kojące działanie.

    Chłopak unosi kubek do ust i dopija herbatę. Nagle nadchodzący dzień, a wraz z nim perspektywa treningu, jawi się przed jego oczami w zdecydowanie bardziej kolorowych barwach.

***

    Akashi ociera ręką spocone czoło, po czym prostuje się i odchyla głowę do tyłu, kręcąc nią to w jedną, to w drugą stronę, próbując rozluźnić spięty kark, przysłuchując się jednocześnie rozmowie Murasakibary z Midorimą.

    – Jeszcze nie padł?

    – Jakoś podejrzanie długo dzisiaj wytrzymuje. A przecież nie robi nic innego niż zazwyczaj, tak samo jak zawsze kończy każde ćwiczenie po czasie.

    Akashi opiera ręce na biodrach i spogląda w tę samą stroną, w którą patrzy dwójka chłopaków. Choć przecież wcale nie musi tego robić, doskonale wie, o kim rozmawiają.

    Kuroko stoi pod ścianą i głęboko oddycha. Jego pierś unosi się i opada w dosyć szybkim tempie, jednak Akashi z zaskoczeniem zauważa, że rytm ten jest podobny jak u innych zawodników. A przecież minęło już pół godziny treningu. Niezależnie czy Kuroko kończy dane ćwiczenie po czasie, czy nie, powinien być teraz dużo bardziej zmęczony niż się wydaje.

Hmm? Coś się zmieniło?

    Akashi łapie piłkę, którą podaje do niego Nijimura i podbiega do kosza, wyskakując przy rzucie tak, by wylądować w możliwie bliskiej, acz niewzbudzającej podejrzeń odległości od błękitnookiego chłopaka. Chce przyjrzeć mu się nieco uważniej podczas następnej serii ćwiczeń. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu ma przeczucie, że ten trening różni się nieco od poprzednich w oczach Kuroko.

    – Dobra, za chwilę zaczynamy kolejną rundę! Ustawcie się na linii, za dwadzieścia sekund włączam stoper!

    Wszyscy zawodnicy posłusznie wykonują polecenie trenera. Akashi pozwala, by pomiędzy nim a Kuroko stanęło kilka innych osób. Kiedy tylko rozbrzmiewa gwizdek, nieco szybciej niż zazwyczaj wyrywa się do przodu, chcąc zaoszczędzić możliwie jak najwięcej czasu, podczas którego będzie mógł obserwować błękitnookiego chłopaka.

    Gdy przebiega długość boiska dziesięć razy, zatrzymuje się i szybko odwraca do tyłu, wbijając czujne spojrzenie w Kuroko, który przybiega oczywiście na samym końcu.

Nic nowego.

    Podczas następnych dwudziestu powtórzeń ćwiczenia schemat ten się powtarza. Błękitnooki chłopak zostaje w tyle, jednak mimo wszystko dobiega do linii końcowej, za każdym razem spoglądając przepraszająco na trenera, który kręci tylko głową zrezygnowany. Sytuacja nie zmienia się przez następne piętnaście minut treningu. Każde ćwiczenie, do którego podchodzi, Kuroko kończy po czasie, ale jednak kończy, co, biorąc pod uwagę jego formę na poprzednich treningach, coraz bardziej zaskakuje Akashiego. Wicekapitan rozumie, że jeśli przez jakiś czas wykonuje się te same ćwiczenia, można się do nich przyzwyczaić, ale niemożliwym jest dokonanie tego w ciągu kilku dni. A jednak błękitnooki chłopak stoi tuż obok, a w jego spojrzeniu pobłyskuje determinacja.

Co ty zrobiłeś?

    Czas płynie, trening powoli mija.

Czterdzieści pięć minut, sześćdziesiąt, godzina dziesięć, godzina dwadzieścia...

    Z chwili na chwilę wzrastającym zdziwieniem Akashi przygląda się błękitnookiemu chłopakowi, który wciąż wytrwale goni pozostałych zawodników, nie poddając się w wykonywaniu ćwiczeń, choć jego mięśnie drżą coraz bardziej. Wicekapitan uważnie obserwuje sposób, w jaki Kuroko oddycha, w jaki się rusza, w jaki biega, rzuca i skacze. Przygląda się jego jasnej skórze, po której pot spływa strumieniami, przygląda się opadającej i unoszącej się klatce piersiowej, rozchylonym ustom i tym oczom, w których nieugiętość miesza się ze zmęczeniem. I gdy tak mu się przypatruje, dostrzega coś niesamowitego – całe ciało Kuroko zdaje się promieniować determinacją. To już nie tylko jego spojrzenie, ale on sam. Cały. Tak jakby krzyczał: „Nie poddam się!”. Akashi jest w stanie dostrzec ten niewerbalny przekaz, którego nie widzą inni, szepczący między sobą w zdziwieniu, niepotrafiący zrozumieć, dlaczego Kuroko tak długo wytrzymuje.

    Sam wicekapitan nie jest pewien przyczyny. Owszem, miał nadzieję, że błękitnookiemu chłopakowi uda się choć trochę zbliżyć do poziomu pozostałych zawodników, ale mimo wszystko nie sądził, że Kuroko zdoła się w ciągu kilku dni aż tak bardzo poprawić.

Jak tego dokonałeś? Co wymyśliłeś? Jakie rozwiązanie znalazłeś?

    Podczas gdy Akashi uważnie obserwuje błękitnookiego chłopaka, w jego umyśle rodzą się pewne podejrzenia. Pod wpływem nagłego impulsu spogląda na wiszący na ścianie zegar i zaczyna w myślach liczyć czas i przekładać go na poszczególne ćwiczenia. Potem porównuje to z opóźnieniem Kuroko w ich wykonywaniu, przypominając sobie jednocześnie, jak błękitnooki chłopak wyglądał podczas poprzednich treningów. I w tej właśnie chwili dociera do niego coś, co sprawia, że na krótki moment Akashi otwiera nieco szerzej oczy.

Oj, oj, chyba sobie żartujesz...

    Podczas poprzednich treningów Kuroko biegał zgarbiony, powłócząc nogami, ledwo łapiąc oddech, starając się za wszelką cenę dotrzymać tempa pozostałym zawodnikom. Teraz jednak zachowuje się zupełnie inaczej. Nie goni innych na siłę, wykonuje ćwiczenia zdecydowanie spokojniej, każde z podobnym opóźnieniem tak, jakby pogodził się ze świadomością, że niezależnie od jego starań próby utrzymania tempa pozostałych zawodników spełzną na niczym.

Nie, to nie tak.

     Akashi kręci lekko głową, po czym mruży oczy, niemal niezauważalnie się uśmiechając.

To nie tak, że pogodziłeś się z tą świadomością. Ty ją wykorzystałeś.  

    Kuroko pociera ręką spocone czoło, odgarniając z niego grzywkę. W tej samej chwili spogląda w bok, prosto w oczy Akashiego. Na krótką chwilę ich spojrzenia się ze sobą krzyżują, a w determinacji, która skrywa się w błękitnej głębinie, Akashi znajduje potwierdzenie dla swoich przypuszczeń.

Naprawdę lubisz mnie zaskakiwać, czyż nie?

    Chwilę potem rozlega się gwizdek rozpoczynający kolejną serię ćwiczeń. Kuroko jednak nie wytrzymuje do jej końca, na krótko przed ostatnim powtórzeniem pada na kolana i opiera drżące ręce na podłodze, zwieszając głowę. I choć widok ten nie powinien być niczym zaskakującym, wszyscy przypatrują mu się w zdumieniu, zastanawiając się, jak to możliwe, że wytrzymał całe półtorej godziny treningu. Akashi zaś uśmiecha się z satysfakcją pod nosem.

Co powiesz na to, kapitanie?

***

    Na trzy dni przed rozpoczęciem towarzyskich zawodów Kuroko Tetsuya wytrzymuje niemal do samego końca treningu. 

                                               

Dostałam kolejną nominację do Libstera, tym razem od Kiry, gdyby ktoś był ciekawy odpowiedzi, to pojawiły się już w odpowiedniej zakładce <klik>. Tym razem wrzuciłam je jako stronę, nie post, bo uznałam, że tak będzie wygodniej.