Nieskończoność

One-shot Rocznicowy

Z dedykacją dla Was, dla mnie i dla Porzeczkowego Smaku. Dziękuję Wam za ten rok.

___________________________________________________________________________

„I spłynął na niego blask z nieba, a był on jak sól i cukier zarazem, jak ostrze miecza i płatek róży. Gorzki i łagodny, jasny i pochmurny. Suchy pod wodą i na słońcu moknący”.

    Sięgam po miętę, choć doskonale wiem, że zdążyła już dawno wystygnąć. Odkręciwszy zamknięcie, przez długi czas przyglądam się, jak zielone listki unoszą się na powierzchni wody. Potem ostrożnie podnoszę kubek do ust, moczę jednak jedynie wargi, nie upijając ani kropli. Na koniec po prostu przechylam naczynie i wylewam herbatę na lśniącą w promieniach słońca, gładką powierzchnię. Płyn rozlewa się po niej, wypełniając zaznaczone złotym lakierem wyżłobienia. Na krótką chwilę powstaje tam niepowtarzalny obraz – biały marmur udekorowany mokrymi liśćmi mięty i zabarwione na zielono słowa, nagle dziwnie wyraźnie odcinające się od jasnej powierzchni:

„K. A. Harris

14. X. 1980 – 22. XII. 1999 (...)”

    Kilka sekund.
    Parę uderzeń serca.
    Niemająca znaczenia chwila w dziejach wszechświata.
  

Wieczność. 

    Zamykam oczy, nie potrafiąc przyglądać się zbyt długo wygrawerowanemu napisowi. Oprócz nazwiska i daty zawiera on także cytat, fragment z jakiegoś starego, dawno zapomnianego już dzieła, który dla Niego znaczył tak wiele. Umieścili go na Jego nagrobku. Oni – rodzina i ci, którzy mieli czelność nazywać samych siebie przyjaciółmi. Ignoranci nieznający prawdziwego przesłania tych słów. Zbezcześcili miejsce Jego spoczynku, sprofanowali je, uwieczniając to, co spowodowało, że zamiast oddychać, leży teraz kilka metrów pod ziemią. Bez życia, zimny i blady.

    Za każdym razem, gdy przed moimi oczami pojawiają się te słowa, przerażenie, jakie przeszyło mój umysł tamtej nocy, przypomina o sobie silnym, niemożliwym do zignorowania ukłuciem. A potem zaczyna się ten żywcem wyjęty z koszmarów ciąg, niosący ze sobą uczucia, z których jedno gorsze jest od drugiego – ból, bezbrzeżna złość, żal do samego siebie. I to pulsujące tępym bólem, prawdopodobnie całkowicie nieracjonalne poczucie winy. Tak, nieracjonalne. Przecież wiem. Nawet gdybym zdołał drgnąć i tak nie mógłbym nic zrobić. A jednak...

Gdybym chociaż spróbował... Gdybym tylko nie był taki bezradny...

    Na sam koniec, nieco wyblakłe niczym zdjęcia wywołane w sepii, powracają wspomnienia. Obrazy, których wolałbym nigdy nie zobaczyć. Słowa, których wolałbym nie poznać. Zapachy, których wolałbym nie poczuć. I dźwięki, których wolałbym nie usłyszeć. A wśród nich ten jeden – najgorszy z możliwych. Melodia, przez którą tak często budzę się w nocy zlany potem – odgłos tłuczonego szkła.

***

    Pamiętam, że towarzyszyło nam wycie wilka, szum wiatru wśród drzew i szmer nietoperzych skrzydeł. Noc była chłodna i ciemna – księżyc nie wyszedł zza zasłony chmur.

    Słyszałem ich oddechy – całej dziesiątki. Regularne i zsynchronizowane. Wyraźne.
    Staliśmy w kręgu, trzymając się za ręce. A On leżał na ziemi pomiędzy nami. Był łączącym nas ogniwem, katalizatorem w reakcji, sercem we wspólnym ciele, którym na chwilę się staliśmy.

    Zaczęliśmy szeptać inkantację. Po grecku, a może i po łacinie. Nie pamiętam. Po prostu się jej nauczyłem. Nie, ponieważ tego chciałem, lecz dlatego, bo mnie o to poprosił. Zrobiłem to dla Niego, mimo iż nie wierzyłem. Miałem nadzieję, że Jego wiara wystarczy.

    Kiedy ucichły nasze głosy, a noc na nowo odżyła swoimi dźwiękami, nie wydarzyło się nic. Staliśmy tam długo, nie doczekawszy jednak cudu.

    Oni wydawali się zawiedzeni. Lecz w innym stopniu niż ja. Chcieli zobaczyć błogosławieństwo, dostąpić zaszczytu łaski. Ich powody były egoistyczne, lecz kierowała nimi naiwność. Ja wiedziałem, że nie istnieje coś takiego jak sfera sacrum. Cały czas byłem tego pewien. A jednak czułem zawód aż nazbyt wyraźnie. Prawdopodobnie znaczne wyraźniej niż oni. I doskonale zdawałem sobie sprawę dlaczego.
    Choć cała ta próba przeczyła nauce, której się poświęciłem, to w głębi serca, którym kochałem, chciałem, by się powiodła. Nie z płytkich, samolubnych pobudek. Choć za wszelką cenę pragnąłem zatrzymać przy sobie osobę, która była całym moim życiem, nie dlatego tam przyszedłem. Zrobiłem to, ponieważ widziałem, jak On codziennie modlił się wieczorem. Jak klęczał przed krzyżem, ściskając w ręku różaniec, jak pomimo wysiłku, który wkładał w utrzymanie się w pozycji pionowej, wyraz Jego twarzy pozostawał taki spokojny i pełen uniesienia. On naprawdę wierzył. I właśnie to było powodem, dla którego się tam znalazłem. Bo podziwiałem tę wiarę i to co ze sobą niosła.

    Zabrałem Go do domu. W samochodzie nie włączyłem muzyki, ale nie rozmawialiśmy. Milczenie wyrażało znacznie więcej, niż mogłyby jakiekolwiek słowa.

    Położyłem Go do łóżka i zgasiłem lampę nad Jego głową. Wyszedłem z pokoju z dziwnym uciskiem w okolicy serca. Zimnym i nieprzyjemnym.
    Czym ono było? Żalem, który przybrał materialną formę i zagnieździł się nad bijącym narządem? Rozczarowaniem, które śmiejąc się, wgryzało się skórę? Niepokojem?
    Wtedy nie wiedziałem. I nie szukałem odpowiedzi. Bo przecież nauka by mi jej nie udzieliła.

    Sądziłem, że po tym wydarzeniu coś się zmieni. A jednak tak samo jak wiele razy wcześniej usłyszałem szelest pościeli, gdy On zsuwał się z łóżka na na ziemię. Chwilę potem do moich uszu dotarł szmer drewnianych koralików przesuwanych między palcami. Wtedy pomyślałem, że to chyba naprawdę niemożliwe, by cokolwiek zmieniło Jego spojrzenie na świat.

    W nocy obudził mnie dźwięk tłuczonego szkła. Setki szklanek opadały na ziemię. Ostre jak brzytwa odłamki odbijały się od podłogi i znowu w nią uderzały, ponownie się rozsypując.

    Wyskoczyłem z łóżka i pobiegłem do Jego pokoju. Widok, który się przede mną rozpostarł, wyrył się w mojej pamięci wyraźnie niczym gwóźdź tworzący białe rysy na rynnie.

     Stał o własnych siłach. A raczej unosił się w powietrzu. Otoczony dziwną poświatą jaśniał, lecz nie był to blask anielski, biały. Ten rodzaj światła przypominał raczej otchłań oceanu, jego czerń przyprawiała o dreszcze.

    Spojrzałem na Jego twarz i nie powstrzymałem się. Krzyknąłem. Głośniej niż mogłem, głośniej niż pozwalało mi ciało. Rozdarłem sobie gardło. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem, lecz właśnie w tamtej chwili straciłem głos na zawsze.

    Cały czas mi powtarzał, że łaska jest piękna. Że jest poświęceniem i nagrodą. Tym, co dajesz od siebie, co przez ciebie przemawia. Jest pokojem i bezkresem. Jest nieskończonością.

    To, co czuł, gdy Go zobaczyłem, naprawdę musiało nią być. Nieskończonością. Bezdenną studnią cierpienia. Tam nie istniał pokój. Liczył się tylko ból i przerażenie. Właśnie to wyrażała Jego twarz. Wyczytałem to z oczu, które tak dobrze znałem, a których nie potrafiłem wtedy poznać. Ujrzałem źrenice rozszerzające się nie do poznania, czerń tak głęboką, intensywną, zajmującą miejsce tęczówek, a w końcu i całych białek. Widziałem, jak On zgiął się w powietrzu, zatykając uszy, nie mogąc znieść wwiercającego się do wnętrza Jego czaszki dźwięku, który i mnie przyprawiał o dreszcze i ból głowy.

    Chciałem mu pomóc. Mogłem zrobić cokolwiek. Ale wbrew sobie nie potrafiłem. Nie zdołałem choćby drgnąć, przerażenie sparaliżowało moje ciało. Chwilę potem zemdlałem. A kiedy w końcu odzyskałem przytomność, zastałem Go leżącego na podłodze, na dywanie czystszym niż kiedykolwiek wcześniej. Gdyby nie przeraźliwa bladość Jego skóry, mógłbym pomyśleć, że zwyczajnie zasnął. Gdy jednak dotknąłem białego nadgarstka, nie wyczułem pulsu. Wtedy też wspomnienia z nocy odżyły przed moimi oczami, przesuwając się to w jedną, to w drugą stroną niczym nieustannie przewijany film. Pamiętam, że wstrząsnął mną w tamtej chwili dreszcz tak silny, że przez kilka sekund zastanawiałem się, czy nie był on czasem zapowiedzią śmierci.

    Nie wiem, ile czasu klęczałem w bezruchu, pustym wzrokiem wpatrując się w przestrzeń, nie dostrzegając jednak niczego z otaczającego mnie świata. Nie wiem, kiedy objąłem wiotkie ciało i przycisnąłem twarz do gładkich, wciąż jeszcze lśniących włosów. Pamiętam tylko, że czułem, jak życie powoli ze mnie uciekało – z każdym oddechem, z każdym uderzeniem serca, z każdym skurczem naczyń krwionośnych. Pamiętam, że miałem wrażenie, jakby coś niematerialnego oderwało się od mojej świadomości i uniosło pod sufit. A potem zastygło pod nim w bezruchu, czekając na coś, czego nie potrafiłem wtedy określić.

Czym jest miłość bez ciepła? Czym jest śmierć bez łez?

    Nie znałem odpowiedzi na te pytania. Kiedyś bym jej szukał. Ale nie wtedy. To był czas tylko dla mnie, dla mojego niedowierzania i usłanej ciszą żałoby. Czas, gdy choć cierpiałem każdym kawałkiem serca, nie płakałem. Nie uroniłem ani jednej łzy.

***

    Spoglądam na cytat raz jeszcze, wiedząc, że to moja ostatnia wizyta. Nie potrafię dłużej się opierać i oszukiwać samego siebie. Nie potrafię patrzeć na kolory, wiedząc, że tam gdzie On się znajduje, jest tylko czerń i szarość. Śmiech dawno przestał być radością, słońce zamieniło się w spalony węgiel. Świat wie. On też coś bezpowrotnie utracił wraz z Jego odejściem. A jednak nikt się buntuje. Kłamstwo na marmurze świeci jaśniej niż jakikolwiek diament. Paradoksalnie, świeci dla Niego. Jako ostatni promyk nadziei, którą zawsze miał w sercu, a przez którą umarł. Bo wierzył zbyt mocno – wierzył w sferę sacrum, w pokój i ukojenie. I miał rację. Ta sfera istnieje. Jednak zamieszkuje ją ojciec cierpienia i matka strachu. Nie ma tam nic, w co wartałoby wierzyć, w czym wartałoby pokładać nadzieję. 

    Stawiam kubek obok liści mięty. Zawsze lubił tę herbatę. Właściwie nigdy nie pijał innej. Parząc ją dzisiaj rano, chciałem, by miał tę ostatnią, symboliczną przyjemność, nawet jeśli nie może jej odczuć.

     Spoglądam na tatuaż na mojej dłoni, na czterolistną koniczynę otoczoną płatkami róży, które wbijają się głęboko w zielone liście.

Szczęście i zgubne pragnienie. Mrok tłamszący światło. Odwrócenie. Światło kwitnące wśród mroku. 

    Długo nad tym myślałem. I w końcu udało mi się zrozumieć. Tak jak nie istniałaby ofiara bez drapieżcy, pytanie bez odpowiedzi czy głód bez sytości, tak nie istniałby ból bez odrobiny ciepła.

Podążę za Tobą. Do świata demonów, spowitego w mroku, zawartego w pustce. Odnajdę Cię, a wtedy wreszcie spełni się Twoje marzenie o bezkresności. Razem staniemy w czarnym świetle i utoniemy w wirze chłodnej nieskończoności.

_________________________

Dopiero teraz się zorientowałam, że data urodzenia na nagrobku zgadza się z rocznicą bloga. Z lekka to przerażające, w końcu to tekst sprzed kilku lat *co te kosmiczne wibracje*